De boot

We hebben alweer van verschillende vervoersmiddelen gebruik gemaakt. Van Gojeks (achter op de brommer bij een chauffeur), taxi’s, bemo’s (volkswagenbusjes waarbij je voor 2.000 roepia een stukje kunt meerijden) tot scooters, treinen, bussen, vissersbootjes en ferryboten. 

Gelukkig hadden wij kaartjes voor de snelle ferry. Het is net alsof je in een vliegtuig zit, met drie rijen stoelen. Op twee televisieschermen worden films vertoond, beter gezegd, stukjes van films. 

Op de heenreis zaten we naar de meest recente Spiderman-film te kijken, totdat er na dertig minuten gewoon een andere film begon. De airco zorgde voor een frisse wind. 

De terugreis was minder comfortabel. De zee deed de boot behoorlijk schommelen en bovendien was het er warm. Het zweet stond op de rug. In het gangpad lagen enkele mensen op een matrasje op de grond. Een meisje zat met een plastic zakje voor haar mond. Het kan altijd slechter tenslotte he? 

We spraken gisteren toeristen die de langzame boot naar Karimunjawa moesten nemen (omdat de snelle boot die dag niet ging). Vijf uur lang zaten ze opgepropt in een te volle boot. Het erge was dat er ook volop werd gerookt. Dat valt toch op in Indonesië: iedereen rookt, althans de mannen in ieder geval. Joyce (van The Happinezz Hills) had eens gevraagd aan een personeelslid waarvoor hij zou kiezen als hij weinig geld had: voor een maaltijd of voor sigaretten. “Tja, zonder een maaltijd kon hij wel een keer; maar zonder een sigaret niet.” 

Eerder hadden we gehoord dat de economie van Indonesië vooral draait op de verkoop van sigaretten. De overheid zal zo’n inkomstenbron dus niet zo snel inperken. Het land lijkt vaak qua ontwikkeling op het Nederland van zestig jaar geleden. Alleen hebben zij hier allemaal al een tv, een mobiele telefoon en een scooter, al is het dan op afbetaling. Maar ik ga me maar eens concentreren op de horizon in plaats van op het beeldscherm van de computer. Mijn maag draait, ik heb het benauwd en we moeten nog een uur. Leve de snelle boot.