Eten langs de kant van de weg

In Indonesië kun je overal eten. Je ziet trouwens ook altijd mensen met een bord onder hun neus. Geen grapje, er wordt veel met de rechterhand gegeten en dan is het handig als je bord niet te ver van je mond af is. Het liefst eten wij bij een warung, eettentje, dat overal langs de kant van de weg te vinden is. ’s Avonds dan, want pas na vijf uur ploppen die eetzaakjes opeens overal op. Natuurlijk kun je in het hotel ook eten maar dat is vaak duur en minder uitgesproken qua smaak, want de kok moet immers met verschillende gasten rekening houden. Bovendien ga je er van uit dat het eten in het hotel goed wordt bereid, maar ook daar gebruiken ze soms (voor onze maag slecht) leidingwater in plaats van mineraalwater om de groenten te wassen. 

Nee, dan de warungs langs de weg. Als je in Azië bent, moet je die echt eens proberen. Kies een tentje uit waar veel mensen zitten of eten kopen. Ook moet het eten vers worden bereid. Dus niet dat eettentje waar de borden met de gerechten al kant en klaar achter glas staan! Vraag wat er die avond te eten is. De keus is vaak niet al te uitgebreid. Witte rijst en gebakken kip of vis is er overal, evenals kangkung (gewokte waterspinazie) of sperzieboontjes (buncis tumis). Krijg je rauwe groenten bij je maaltijd, dan zou ik die laten staan. Komkommer of tomaat zijn lekker maar je weet niet met welk water de groenten zijn gewassen. Verder is er niet zo veel keus qua drinken. Maar mineraalwater of hete thee is altijd verkrijgbaar, goed voor de maag en om de mond te spoelen als je toch dat pepertje over het hoofd hebt gezien.

Vanavond hebben we bijvoorbeeld weer heerlijk gegeten in zo’n zaakje. Knapperig gebakken kip met witte rijst, jummie. En waar we pas nog met z’n vieren circa 700.000 roepia (47 euro) betaalden voor het avondeten in het hotelrestaurant, waren we nu in totaal 89.000 roepia (6 euro) kwijt. Al konden we in het hotel wel bier bestellen bij de maaltijd en zaten we nu aan de lauwe thee. En het grappige is dat Indonesiërs het hartstikke leuk vinden als je in hun zaakje eet. Iedereen lacht naar je en zwaait je na afloop uit.

“Lekker, maar te heet?”, vraagt de kassier als ik ga betalen. Een fooi wil hij niet aannemen, dat is hij hier niet gewend, net zoals Nederlandse gasten. Dus, probeer het de volgende keer eens!