Gastvrij Indonesië

Yogyakarta vinden we zo’n leuke stad. Het is de grootste universiteitsstad van Indonesië, misschien zorgen al die jongelui hier wel voor een relaxte sfeer. Er zijn ook heel verschillende wijken om te ontdekken. Gisteren hebben we bijvoorbeeld een wandeling gemaakt door de wijk Kota Gede aan de noordoostelijke stadsrand aan de hand van het boek ‘Historische stadswandelingen’ (KIT Publishers, Amsterdam, Emile Leushuis). Verstilde straatjes ontdek je dan. 

Zo loop je nog in de Pasar Gede, de drukke markthal waar je van vanillestokjes tot batikdoeken en kippenpoten (en dan bedoel ik echt de poten met de nagels er nog aan) kunt vinden. Een paar blokjes verderop sla je een hoek om en bevind je je in de Gang Rukun. Een straatje zonder verkeer met traditionele Javaanse woningen. De steeg geeft een goed beeld van de woonsituatie van de mensen in Kota Gede rond 1850. Overdag ziet het er gesloten uit met houten panelen die de galerij voor het huis afschermen tegen de zon. ’s Avonds gaan de panelen open en zit men eerste rang. In de deuropening van zo’n huis stond een man. Hij knikte vriendelijk. “Komen jullie uit Holland? Ik heb een jaar gewoond in Groningen.” Enfin, je begrijpt, wij hebben weinig aansporing nodig om een gesprek te beginnen.

Als we aangeven dat we de Gang Rukun zo’n prachtige straat vinden, nodigt hij ons uit om binnen te kijken. Onze schoenen zijn snel uit en we gaan een ruime hal in. De vloer is betegeld in een fraai patroon. In de kamer van zeker zeventig vierkante meter zit een jonge vrouw, zijn dochter. Zij heeft op school gezeten in Groningen toen haar moeder daar haar doctorstitel in psychologie haalde. “Ik ging op de fiets naar school, haha.” Tja, in een Indonesische stad zie je weinig fietsers. Wel heel veel brommertjes waarmee de bestuurders als cowboys door het verkeer razen. Ik zou mijn kind hier ook niet op de fiets weg laten gaan, denk ik.

Over de lengte van de woonkamer bevindt zich de galerij met een zithoek. Hij doet een paneel open met uitzicht op het smalle straatje. Aan de andere kant van de woonkamer is de keuken. Ook groot! En modern. Zijn vrouw en zijn moeder zijn hier bezig. Ik begroet de oudere vrouw zoals het een jonger iemand betaamt: ik pak haar hand en druk deze tegen mijn voorhoofd. De man is al weer naar een andere kamer gelopen. Die is heel leeg, op twee bedden (twijfelaars) na, niet opgemaakt maar alleen met een gebloemd onderlaken erop. Er is ook een tuin, gedeeld met de buren. De buurvrouw staat al geïnteresseerd op haar stoepje. We merken vaak dat men het erg leuk vindt om met westerse toeristen te praten en ook op de foto te gaan. Als er deze afgelopen twee weken een meting zou worden gehouden met de meeste ‘Belanda’s’ (Hollanders) op de foto, dan prijken wij zeker bovenaan die lijst!

Wij nemen dit keer van onze gastheer een foto voor zijn prachtige huis en vragen ons af of wij thuis ook zo maar toeristen in ons huis zouden uitnodigen. Zou jij het doen?