Sophia in USA XIV

Elvis, Elvis, Elvis. Het stadje Tupelo ademt Elvis. In deze geboorteplaats van de zanger staan zeker twintig gitaren her en der op het trottoir. De suggestie erbij: maak een foto en plaats deze op Instagram met #MyTupelo. Op allerlei muren kom je een ‘street art’-tekening van hem tegen. Bovenop een bankgebouw glinstert ’s avonds een verlichte gitaar. In het park voor het stadhuis staat zijn standbeeld. Het bronzen beeld van de Indianenchief, die ooit de baas was in dit gebied, staat enigszins aan de zijkant. Als klap op de vuurpijl is het geboortehuis te bezoeken. Elvis is in Tupelo het verdienmodel.




Als we Tupelo inrijden, zien we zeker drie kilometer langs de weg ‘fast food winkels’ en ‘vape shops’ achter elkaar, type bedrijventerrein. Als we later iets willen drinken, vinden we niets in de hoofdstraat. Google maps leidt ons naar een desolaat verlaten bedrijventerrein. We snappen er niets van maar gaan toch maar even kijken in de hoek. Achter de deur is een andere wereld. We stappen een ouderwetse saloon binnen. Serveersters in hot pants komen kauwgom kauwend op ons af. Heerlijk, dit is Amerika.

 




Rondom het geboortehuis van Elvis is een charmant attractieparkje gemaakt. Logisch want het huis zelf telt misschien zeven bij vier meter en dan heb je het gehad. De kerk is er tegenover geplaatst waar Elvis en familie destijds naar toe gingen, er staat een voorbeeld van de auto waarmee het gezin vertrok naar Memphis omdat vader daar werk hoopte te vinden en er is een kleinschalig museum. Wat mij opvalt zijn de getuigenissen, buiten aan de muren van het museum, van vrienden, klasgenootjes of leraren van Elvis. Allemaal geven ze aan dat hij altijd de gewone Elvis bleef die zij kenden. Al zijn we geen Elvis-fan, het museum is interessant.

We halen die middag ons hart op in het Tombigbee State Park en maken daar een heerlijke wandeling over rotsen, rivieren en bruggetjes. Ons oud-klasgenoot Sjaak Speijer heeft gelijk: je moet niet voor de steden naar Amerika komen, maar voor de natuur. Had ik dat al eens geschreven?

De volgende dag vertrekken we vanuit Tupelo dan ook niet via de snelweg maar via de Natchez Trace Parkway. Een weg door het bos die van Natchez in het zuiden van Mississippi 444 miles verderop naar Nashville gaat. We stoppen een aantal keren, bijvoorbeeld om de graven te zien van dertien onbekende soldaten uit de Amerikaanse burgeroorlog. In deze omgeving zijn nogal wat veldslagen geleverd. Elk stadje heeft wel een monument staan daarover.

Ook vandaag willen we weer een boswandeling maken. Het Tishomingo State Park heeft een ingang aan de Parkway. Hoera! We slaan af bij het bordje 304 mile. Bij het bezoekerscentrum kopen we een toegangskaart voor het park voor 2,18 dollar pp en krijgen een kaart van de trails. Het schijnt dat in dit natuurgebied grote rotsen zijn, als enige park in Mississippi. Inderdaad moeten we er omheen of overheen klimmen en klauteren. Voor onze voeten springen mini-kikkers weg, ter grootte van een oorwurm. Maar ja, liever die dan beren, slangen, elks, gordeldieren die we al zijn tegenkomen deze vakantie. Gisteren liep er trouwens een schildpad over de weg, gelukkig zagen we ‘m op tijd aankomen 😊.

In het Tishomingo State park zijn prachtige wandelingen uitgezet. De receptioniste in het bezoekerscentrum waarschuwt ons wel dat een trail tijdelijk is geblokkeerd ter hoogte van de camping. Volgens haar kun je via de weg de route later weer oppakken. Na een uurtje komen we bij de camping die mooi gelegen is rondom een meer. We proberen de trail te vinden. Als ik bordjes zie met ‘private property’ keer ik maar weer om. We weten even niet wat te doen, hetzelfde pad teruglopen dan maar? Plotseling komt er een ranger in zijn auto langs, leunend uit het open raam. “Howdy! Can I help you?” Ik moet er vreselijk om lachen. Op het juiste moment komt de cavalerie de hoek om. Wij blijken de eerste Hollanders te zijn die hij ontmoet. Natuurlijk wil hij helpen. Hij biedt ons een lift aan naar het parkeerterrein waar de auto staat. Ondertussen belt hij een andere ranger. Ook die komt eraan in zijn terreinwagen. De parkorganisatie wil op goede voet blijven met de eigenaar van dat stuk grond langs het meer, dus is de trail tijdelijk gesloten. Dat we nu een stuk langs de weg willen lopen om een andere trail op te pakken, gaat er bij de heren niet in. In Amerika lopen ze niet, althans ik zie ze niet. De steden lijken ook vaak verlaten omdat men vlak voor de deur parkeert waar men moet zijn. De ranger maakt dus zonder morren plaats in zijn auto, die vol ligt met wikkels en lege flesjes, apparaten en gereedschap, en geeft ons uit zijn koelbox twee ijskoude flesjes water.

Even later staan we weer bij de auto. Morgen lopen we wel weer een trail, het heeft zo moeten zijn voor vandaag. Zo’n aardig gebaar kunnen we niet afslaan. We rijden verder over de Natchez Trace Parkway zo de volgende staat binnen. Sweet home Alabama!