Heb ik eigenlijk eerder over Amerikanen geschreven en hun leefwijze, althans voor zover ik het kan beoordelen? In Amerika lijkt het alsof we in Nederland of Europa zijn. Ogenschijnlijk ziet alles eruit zoals wij het gewend zijn. Mensen gaan naar hun werk, er zijn leuke bars en restaurants. Maar als je hier bent, ontdek je zoveel verschillen met zoals wij in Nederland leven.
Neem de porties: die zijn standaard megagroot. Je bestelt een gerecht en denk dan daarmee klaar te zijn. Niets is minder waar. Welke dressing wil je bij je salade? Je mag 1 of 2 bijgerechten kiezen, welke neem je? Wil je de saus over het vlees of ernaast? Wil je patat of verse aardappelen? Wil je wat je over hebt, meenemen?
Een glas water krijgt iedereen hier als je aan een tafeltje gaat zitten, gratis. Frisdrank of koffie wordt gratis aangevuld, daar hoef je niet eens om te vragen. Ook heel bijzonder: de rekening wordt al gebracht als je net het hoofdgerecht hebt gekregen. En het bord van je disgenoot wordt weggehaald terwijl jij nog zit te eten. Het bestek is over het algemeen van plastic maar bij de voordeur staat wel dat je je wapen niet mag meenemen.
Kleding hebben ze hier in XXXL, dat snap je wel met die porties. Voor een S moet je echt zoeken. Je ziet vrijwel geen mensen op straat lopen; iedereen rijdt auto en parkeert precies waar diegene moet zijn. Voor de huizen staan minimaal drie auto’s. Buiten de stad lijken de huizen van houten panelen. Schijn bedriegt, want die panelen zijn van plastic. Overigens zijn het vaak net caravans, alleen zonder wielen.
Bij huizen van voor 1930 staat meestal een informatiebord met uitleg wie er heeft gewoond en wanneer. De route van 2.200 mijlen die Indianen rond 1838 noodgedwongen moesten afleggen van hun geboortegrond naar lege delen van Arizona, wordt Trail of Tears genoemd. In het oosten van Amerika zie je af en toe een bordje staan met Trail of Tears erop. Nergens een uitleg of toelichting.
Eerder heb ik al verteld dat Amerikanen hun auto vaak parkeren zoals je in westerns cowboys hun paard ziet vastmaken aan een houten hekje. Ze parkeren vaak hun auto niet parallel aan het trottoir maar schuin erop. Soms staat er bij de parkeervakken zelfs van die hekken.
Wat me ook opvalt, is dat Amerikanen - in ieder geval aan deze kant van het land - zo rustig auto rijden. Bij een kruispunt wacht iedereen. Het lijkt wel een wedstrijdje in wie het langst kan wachten met rijden. Oh, en op elke hoek staat een kerk. Ik heb nog niet eerder zoveel soorten geloven in soms kleine steden bij elkaar gezien. Bij ons kun je een kerk binnengaan; hier niet. Ik heb al vaak aan de deur gestaan, maar een kerk nog niet van binnen gezien. Volgens mij kun je alleen naar binnen voor een dienst.
Op de tv of op reclameborden zie je voortdurend advertenties voor medicijnen. Er komen dan mensen aan het woord die getuigen van de voordelen. Maar in het laatste beeld zie en hoor je vijf regels waarin wordt aangegeven wanneer je die medicijnen beter niet kunt nemen.
In dit deel van Amerika, het deel grofweg tussen Memphis en Savannah, spreken mensen je aan. Je hebt heel snel contact. De ene keer vraagt iemand of ik het kan vinden, wanneer ik bij een hoek sta te twijfelen. De andere keer komt de eigenaar van de zaak naar ons toe omdat hij heeft gehoord dat we uit Nederland komen. “Waar precies ligt dat in de UK?” Over Trump hoor ik niemand. Maar ik heb vooraf ook beloofd niet over politiek te praten, he! Kortom, we verbazen ons iedere dag, in positieve zin vooral. Ik ben benieuwd, herken je dit ook?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten