Onze reis door Noord-West-Amerika vordert. We hebben door
interessante steden gelopen, zoals Seattle, Portland en Vancouver (Canada).
Thuis vinden we het heerlijk naar de stad te gaan, iets te bekijken, wat te
drinken, helemaal goed. Op deze vakantie trekken we toch meer naar de natuur.
Het rijden met de camper is al een feestje op zich, met uitzichten over
valleien, bergen, links een waterval en rechts een snel stromend riviertje. We
hebben een campingorganisatie ontdekt die ruim opgezette campings heeft, midden
in het bos vaak, met veel ruimte om je camper heen en verschillende plekjes om
de stoeltjes neer te zetten. ’s Nachts is het doodstil en ongelooflijk donker.
Op zo’n camping bij Mount Hood was er op twee kilometer
loopafstand een restaurant. Aan de buitenkant zag de zaak eruit als een
bungalow, de kerstlichtjes hingen nog aan de rand van het dak. Binnen was het
stampend vol. We brachten – geloof het of niet – de leeftijd naar beneden. De
televisie stond afgestemd op een baseballwedstrijd waarbij het team van Oregon
veruit de voorkeur genoot. De eigenares, Midge, smeet twee glazen water op de
tafel en vroeg of we ook wilden eten. De wijn en het bier kwamen met dezelfde
vaart op tafel. Natuurlijk kozen we een hamburger als diner, als we zelf koken
eten we natuurlijk groenten haha. Ik kon kiezen uit salade, friet of soep
erbij. Hoewel ik ‘salad’ koos, werd het een bonensoepje. Mijn uitspraak verwart
de mensen hier. ‘For me a tea, please’, oogst verwondering en ontzetting zelfs,
terwijl ‘Tea’ me toch heel simpel lijkt.
Een man kwam langs met lege blaadjes en vroeg of we meededen
met Trivia. Het was dinsdag immers. Ik dacht dat de vragen alleen voor
Amerikanen te beantwoorden zouden zijn, ik ken de mensen namelijk ook niet die
hier op de voorpagina’s van de kranten staan. Achteraf zouden we een goede kans
hebben gemaakt op de hoofdprijs: tien dollar van Midge. Naast ons zaten drie
dames op leeftijd (types The Golden Girls, Dorothy, Rose en Sophia), met
eenzelfde soort krul in hun haar. Het stadje was niet groot. Marco fluisterde
hen af en toe een antwoord toe en schaamteloos werd dat neergepend: het
kleinste land in Europa; de stad die twee continenten bestrijkt en de acteur
die de meeste Oscars heeft gewonnen.
We moesten telkens lachen om de man die de vragen stelde;
hij had leuke humor. Aan de rest van het publiek in de zaal ging dat volgens
mij voorbij, want iedereen zat alleen serieus naar het blaadje te staren. Een
interessante tussenact waren de vijf vragen die de winnaar van de week ervoor
mocht stellen. Een slungelige jongeman met schoenen aan waar je alle bergen
moeiteloos kunt bedwingen, mompelde zijn vragen waarop iedereen om ons heen
schreeuwend een herhaling eiste. Ondertussen waggelde Midge met nieuwe glazen
drank tussen het publiek door. Ze wist wel het antwoord op de vraag welke
ingredienten een bepaalde cocktail had, dus zo gek was ze niet.
Kortom, we hebben ons prima vermaakt en ook lekker gegeten.
Toen we weggingen, werden we uitgezwaaid door Midge en de vragensteller. Tot
volgende week!
