tag:blogger.com,1999:blog-58512358231575572992024-03-25T14:57:50.505+01:00Verhalen van viefe* reizigersLanden ontdekken, reizen, mensen ontmoeten, naar een film, concert of voorstelling gaan. Marco Spruit Bleeker en Marianne Ames (beiden geboren in 1960) zijn viefe reizigers die je hartelijk uitnodigen op deze virtuele reis.
*Ooit zijn we gestart als 'Vieve vijftigers'. Inmiddels zijn we alweer wat jaartjes verder maar eigenwijs als we zijn, gaan we gewoon door!Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.comBlogger172125tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-53578555290341519082023-08-02T21:12:00.000+02:002023-08-02T21:12:21.942+02:00 Thuiskomen in Schiedam<p>Zo ben je op vakantie en het volgende moment ben je weer thuis. Voor de vakantie heb je in het toilet chloor gespoten en het bed netjes opgemaakt. Ken je dat? Dat je het huis netjes wilt achterlaten? Vaak doe je met een rood, verhit hoofd op de valreep van vertrek deze klusjes, je reisgenoot staat al klaar met tassen of koffers en wacht op jou. Als je thuiskomt, zou je denken dat je in een gespreid bedje terecht komt. Niets is minder waar. De wasmachine draait binnen een half uur op volle toeren, je raast met de stofzuiger door de kamers en je maakt de toiletten schoon. Pfff.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifBfOQpxWzrCzLtZows2GI5OHgzdr_z8O-xquJoTnlI1cHGwMeEJuLcPw_8aj8Z1VjnGFu6GMnqsZc7LCFwev_o_2yzg10TsfFLlcZJ0Lpe1TIXuTHr73jtdcZW1d94uirclgMK-pl1jg3oVvJIlYAhzYVn2XBQynax4ZSE_4VQPPK1CeM1IB62GJbCg4/s754/Santiago.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="685" data-original-width="754" height="616" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifBfOQpxWzrCzLtZows2GI5OHgzdr_z8O-xquJoTnlI1cHGwMeEJuLcPw_8aj8Z1VjnGFu6GMnqsZc7LCFwev_o_2yzg10TsfFLlcZJ0Lpe1TIXuTHr73jtdcZW1d94uirclgMK-pl1jg3oVvJIlYAhzYVn2XBQynax4ZSE_4VQPPK1CeM1IB62GJbCg4/w677-h616/Santiago.JPG" width="677" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Wij kijken terug op een fijne drie weken toeren door Noord-Spanje. Het valt me op dat ik regelmatig moet uitleggen waar we dan zijn geweest. ‘Oh, in Barcelona?’ Nee, echt in het noorden. Ook Madrid ligt nog te zuidelijk. Baskenland kunnen mensen dan wel weer plaatsen, maar Galicië vergt enige toelichting. ‘Het was zeker regenachtig weer.’ Ook dat viel de afgelopen weken hartstikke mee. Het heeft inderdaad een keer geregend maar toen waren we doodmoe van het wandelen door Bilbao om een uur of vijf naar het hotel gegaan. Toen het ging regenen, zagen we de kans schoon om gewoon heerlijk op bed te blijven liggen. Benen vooruit, biertje of wijntje naast ons op het nachtkastje. Niks mis mee. Bij Santiago de Compostela gaan vaak wel wat bellen rinkelen. </p><p>Terug in Schiedam viel het niet tegen met een terrasbezoek in goed gezelschap op zondagmiddag. Zelfs de zon scheen! Een heerlijk Italiaans diner volgde (wat kan die moeder van Roxy toch koken in la Bella Rosa) en net toen we wilden afrekenen, voegde een ander stel zich bij ons en werd het nog gezelliger. Jammer dat het de volgende dag maandag was en we vroeg moesten opstaan. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR2dkrXC2rP-3Y73xoFDxMxcAviByUf3pWnDoqqWL10shDQR0GD57ipm6jEeOdvaIxbbqMf75mFvyJVmvIDBKTRX5VE_Q55TYJRIdI37On0hQOLt-zi5psoGz2KqdtnCggALjZaHVufATdV3JTbiSCsiG0i14DbiPG-5pub7rGw096amSdYeaJLtQPRAk/s8256/Pathe-website-2.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="5504" data-original-width="8256" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR2dkrXC2rP-3Y73xoFDxMxcAviByUf3pWnDoqqWL10shDQR0GD57ipm6jEeOdvaIxbbqMf75mFvyJVmvIDBKTRX5VE_Q55TYJRIdI37On0hQOLt-zi5psoGz2KqdtnCggALjZaHVufATdV3JTbiSCsiG0i14DbiPG-5pub7rGw096amSdYeaJLtQPRAk/w685-h456/Pathe-website-2.jpeg" width="685" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Mijn vingers jeukten om wat te schrijven. Ik las de column van Han op Schiedam24.nl over ‘het grote probleem van Schiedam’. De inwoners van buurstad Rotterdam zijn met geen stok naar Schiedam toe te krijgen. Nu kan Han wel een potje bij me breken, die man zit in mijn hart maar ik was het totaal niet met hem eens. Het gaat er niet om dat Rotterdammers de voordelen van Schiedam niet zien; het gaat erom dat Schiedammers, zoals Han, er totaal niet bij stilstaan dat ze in Schiedam ook naar de film kunnen gaan. </p><p>Tijdens informatiemarkten in Schiedam-Noord een tijdje geleden sprak ik met bezoekers. Zij vertelden dat ze in het centrum van Schiedam geen leuke winkels konden vinden, dat het maar niks was in het centrum. Dan vroeg ik waar ze dan hun boodschappen of hun inkopen deden en dan was het antwoord ‘In Zoetermeer’, in Rotterdam’ of ‘in Rijswijk’. Maar niet in Schiedam. Dank je dan de koekoek dat winkeliers zich ook niet in Schiedam vestigen! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVp-FbzSCZ83MjVhdqpOvo-wTb_gK-aGviGH4s1nwpIXVYa2rgZNlm9efr9JGkElummhq260ATCdcBrpGrMN69Ud-khoL1FgoVMRmOHpjt7EArhoW6b1Hp18b3xrPVB6Ai2YwkFUNEK0fe0ukEDx0W2Keykw3pshdkff9ykXFEa4AqCGOli95z9jTwmOE/s1024/credo.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVp-FbzSCZ83MjVhdqpOvo-wTb_gK-aGviGH4s1nwpIXVYa2rgZNlm9efr9JGkElummhq260ATCdcBrpGrMN69Ud-khoL1FgoVMRmOHpjt7EArhoW6b1Hp18b3xrPVB6Ai2YwkFUNEK0fe0ukEDx0W2Keykw3pshdkff9ykXFEa4AqCGOli95z9jTwmOE/w672-h504/credo.JPG" width="672" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Laten we in Schiedam met elkaar afspreken dat we uit eten gaan in Schiedam (mag best wel eens in een andere stad maar niet altijd), dat we onze boodschappen doen in de Schiedamse winkelcentra en dat we hier naar de film gaan, in het Wennekerpand of aan de Noorderweg waar ‘de stoelen heerlijk zaten en met de airco alles dik in orde was’ (citaat Han). Of waar we een stuk gaan wandelen langs de weilanden rondom de stad. Want het credo 'Ik loop recht, ik loop rechtop' hoeft niet alleen te gelden in Noord-Spanje; dat kan ook in Schiedam. Dan komt alles toch nog goed. </p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-26229479190909675112023-07-29T15:16:00.000+02:002023-07-29T15:16:23.056+02:00 Afscheid van Bilbao<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPUCbq_qIt7UmQ1Mi6BnjAoj4DQ1RHoE2MqdyjGz3iKmpbi_VVQ8C5KJ-2QyMEjELAkp1VSYJj7eS9PZnY8MC1fcgiln6TDPU6Y88OqUsXLjocKQ-oGiOns1W8BcZPekWwFyI294waZrwb4tNE_Z02QvODlRcdnMe-qn-FdPeSuX11Pm6Bd4wdyzK4mQ/s2016/GorbeiakJPG.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1114" data-original-width="2016" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBPUCbq_qIt7UmQ1Mi6BnjAoj4DQ1RHoE2MqdyjGz3iKmpbi_VVQ8C5KJ-2QyMEjELAkp1VSYJj7eS9PZnY8MC1fcgiln6TDPU6Y88OqUsXLjocKQ-oGiOns1W8BcZPekWwFyI294waZrwb4tNE_Z02QvODlRcdnMe-qn-FdPeSuX11Pm6Bd4wdyzK4mQ/w686-h380/GorbeiakJPG.JPG" width="686" /></a></div>Het was de laatste dag van onze vakantie. We vertrokken al om acht uur uit Vitoria Gasteiz, een heerlijke stad. Maar het leek wel alsof de ‘tom-tom’ ons niet weg wilde laten gaan, want opeens bleken we terug te rijden naar hartje stad. In plaats van het ingetoetste adres in Bilbao leidde de navigatie ons weer naar de kathedraal. Toch wel bizar! Na enig geharrewar vonden we toch de weg. Om elf uur moesten we de auto terugbrengen in <a href="https://www.lonelyplanet.com/spain/aragon-basque-country-and-navarra/bilbao" target="_blank">Bilbao</a>. We leken ruim op tijd.<p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Fz4YPc6q89sAS-skwt2MwzGNSPWSIajCmM1wtvdlSd1WvFlXbsGxBzME5iRp5hceJH2lxNGdyNGsH1VOhuxCzIaqKhqJXZQNWxOUAapXYqt3N2yEJQuEVyZKTKL9GLt-5EhK47bAy6v7uuRTQWKAmXaCvXRrNIa54C3X023utVzVNyzS12ODM7llGMk/s768/512px-Puppy,_Bilbao,_July_2010_(01).jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="512" height="627" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9Fz4YPc6q89sAS-skwt2MwzGNSPWSIajCmM1wtvdlSd1WvFlXbsGxBzME5iRp5hceJH2lxNGdyNGsH1VOhuxCzIaqKhqJXZQNWxOUAapXYqt3N2yEJQuEVyZKTKL9GLt-5EhK47bAy6v7uuRTQWKAmXaCvXRrNIa54C3X023utVzVNyzS12ODM7llGMk/w417-h627/512px-Puppy,_Bilbao,_July_2010_(01).jpeg" width="417" /></a></div><p></p><p>Onderweg keken we onze ogen uit. De weg noordwaarts ging door het nationaal park Gorbeiako: heuvelachtig, groen en volop bochten. Slierten mist hingen boven de dorpjes. Het zag er zo sprookjesachtig uit alsof Spanje ons wilde laten zien wat we de komende tijd zouden missen. We waren er stil van. </p><p>Onze mobiele telefoon ging echter steeds af. Goede kennissen bleken onderweg naar Vitoria Gasteiz. Ik appte door op welke weg we reden, misschien kruisten onze paden elkaar. Wat jammer dat we elkaar niet konden ontmoeten! </p><p>En een ander Schiedams gezin bleek die dag ook in Bilbao te zijn. Natuurlijk maakten we een afspraak om elkaar te zien en waar kun je beter afspreken dan bij het kunstwerk ‘Puppy’ van Jeff Koons voor het Guggenheim museum.</p><p>In Bilbao was de temperatuur gestegen sinds we daar drie weken geleden onze reis waren begonnen. Liepen we toen nog in spijkerbroek en overhemd door de stad; nu zochten we op straat snel de schaduwkant op. Met een <a href="https://funicularartxanda.bilbao.eus/en/opening-hours-and-prices/" target="_blank">funicolar</a> gingen we naar een uitkijkplatform boven de stad. Met de letters ‘Bilbao’ (!) was een soort hek gemaakt rondom het platform. Aan de ene kant zag je de oude stad en aan de andere kant keek je uit richting zee. Een groep jongens stond onderaan de heuveltop. Ze waarschuwden ons dat er een straatrace werd gehouden. In hun hand hadden ze een selfiestick met telefoon om opnamen te maken van de race. Even later reed een rode, oude Audi voorbij, met knallende uitlaat. Tja, om ons heen zagen we alleen restanten van cafés en restaurants die ooit betere tijden hadden gekend. Wat moet je anders doen als opgroeiende jongeren in zo’n desolaat gebied?</p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8OfR0yZeLr0bkF9g1ADAWtis3e49JkyT0BzWMWMMfiK3Jr4ugM60ozgLHDMY4DaOYYSDDG1kiyo0H7-2CaNaaZwOYqSNX3NuY7ohcprnb2chSDtu9wz_kfmtWYE5vLrBnToN9hJTIb_UpbkFs7z67_uHcKx5TZBY68WzUh_zRy3gcN-Jj_-T0edtDkD4/s2048/Bilbao.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="502" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8OfR0yZeLr0bkF9g1ADAWtis3e49JkyT0BzWMWMMfiK3Jr4ugM60ozgLHDMY4DaOYYSDDG1kiyo0H7-2CaNaaZwOYqSNX3NuY7ohcprnb2chSDtu9wz_kfmtWYE5vLrBnToN9hJTIb_UpbkFs7z67_uHcKx5TZBY68WzUh_zRy3gcN-Jj_-T0edtDkD4/w669-h502/Bilbao.JPG" width="669" /></a></p><p>Terug beneden in de oude stad was het tijd voor een menu del dia. Wat zullen we die missen! In een pijpenla hebben we weer een driegangenmenu met brood en fles wijn genuttigd voor in totaal 25 euro. Mensen stonden hier in de rij te wachten op een plek. De serveerster raadde ons op het menubord buiten een keus te maken. Zij sprak geen Engels en kon geen toelichting geven. Op goed geluk bestelden we een salade, kippensoep vooraf, een kipschnitzel en kalfslapje als hoofdgerechten en een flan en pudding als toetjes. De wijn werd bij elke gang steeds beter. Wij spreken dan wel geen Spaans maar de boodschap was na het dessert heel duidelijk: de tafel was nodig voor andere gasten.</p><p>Ondertussen waren onze mede-Schiedammers bij het museum aangekomen. Het was een fijne ontmoeting, zo ver van huis bekenden te zien. Uiteindelijk zat het er voor ons toch op. Nu we geen auto meer tot onze beschikking hadden, moesten we met de trein naar ons hotel terug. Bij het loket op het centrale station in Bilbao schudde de vrouw achter het loket haar hoofd. Ze zei iets, maar als we al zouden begrijpen wat ze zei, konden we het sowieso niet verstaan. Marco wees op het intercomsysteem dat uit stond. Niet dat het veel hielp. “Sis is not thie right station. Thats after the charts.” Ze maakte een armbeweging maar we snapten niet waarnaar ze wees. Nadat ze haar zin drie keer had herhaald, kwam ze uit haar hokje tevoorschijn en liep ons voor naar de uitgang. “Sorry for my English”, verontschuldigde ze zich en ze wees naar een kerk (‘charts’) aan de overkant van de rivier. Daar moesten we zijn voor onze trein. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX405pl9rmRPP0YMmLIb7MzIsGMhZW4LlHCVVw8UcAYPfMSlgw-XduUqd3d7Bzvuc4uhkArA7IzBLWfdpusDtXWJbZzQ-YZrNcz5aBGJZ6JHoprfUYtmaJuWJ18Qxx7LBsvv077CaDxu-apmmMb9P86oFruEkayyW2rRc6v8WuSh1-flItFbcZSam9BnI/s5184/Estacio%CC%81n_de_Abando_Indalecio_Prieto_-_panoramio.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="453" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX405pl9rmRPP0YMmLIb7MzIsGMhZW4LlHCVVw8UcAYPfMSlgw-XduUqd3d7Bzvuc4uhkArA7IzBLWfdpusDtXWJbZzQ-YZrNcz5aBGJZ6JHoprfUYtmaJuWJ18Qxx7LBsvv077CaDxu-apmmMb9P86oFruEkayyW2rRc6v8WuSh1-flItFbcZSam9BnI/w680-h453/Estacio%CC%81n_de_Abando_Indalecio_Prieto_-_panoramio.jpeg" width="680" /></a></div><br /><p><br /></p><p>En zo zitten we dan in ons hotel vlakbij het vliegveld omdat onze vlucht morgenochtend vroeg gaat. Koffer weer gepakt, ook met de helft van ons ongebruikte kleding er verfrommeld in. Nu maar hopen dat iemand zaterdagmiddag met ons een consumptie wil drinken op een terras in Schiedam! </p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-66522182544698740572023-07-27T18:13:00.001+02:002023-07-27T18:14:13.004+02:00Introduceer een menu del dia in Schiedam!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUlNWPtk1u1F2BBZaAXdbAHEqbnIwzdmj5PzYpOM4wO1UWMWnLukM42Ed27PDllNl6XwMPqOMhOsJzuQNLzJugot-3r2gRHiLqwbM8F5Yo88jfsoWpFg3L01vC78i43K9eK9As9XSvchl6K1smMJEy2PeVintG3nNLfs747sdjLVpoHi7b1Saw-4Il0P4/s2048/Victoria.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUlNWPtk1u1F2BBZaAXdbAHEqbnIwzdmj5PzYpOM4wO1UWMWnLukM42Ed27PDllNl6XwMPqOMhOsJzuQNLzJugot-3r2gRHiLqwbM8F5Yo88jfsoWpFg3L01vC78i43K9eK9As9XSvchl6K1smMJEy2PeVintG3nNLfs747sdjLVpoHi7b1Saw-4Il0P4/w682-h512/Victoria.JPG" width="682" /></a></div><br /><p><br /></p><p>In vrijwel alle steden die we hebben bezocht in Noord-Spanje, staat de naam van de stad in koeienletters op het centrale plein. Bezoekers nemen daar hun foto. Het is 1 grote reclame-uiting die doel treft. We vergelijken de manier waarop Spanjaarden hun stad willen onderscheiden, ‘branden’, van de andere, vaak met hoe het in Schiedam gaat. Nu zijn de middeleeuwse straatjes en gotische monumenten niet te vergelijken met ons erfgoed. Maar we kunnen wel leren van goede voorbeelden. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW4ai_KOwud5ahC0MJsdOK9i2PTbXBEOWVsa13USwKfkacIkThMRK_qPdpE0JSWC_KbBVfAr7idnzx1E3PVjXYo3MFMKbXai2YSsdZDoFn0KpK6ZZtZ6_HXlCp-XNxuZsKcVY8CrYdGIPx1WKUZxYB_z6J4nAn3oVB9G85sMYye1tX_b3OHPT9uLDhVZg/s4032/Menu%20del%20dia.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="429" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW4ai_KOwud5ahC0MJsdOK9i2PTbXBEOWVsa13USwKfkacIkThMRK_qPdpE0JSWC_KbBVfAr7idnzx1E3PVjXYo3MFMKbXai2YSsdZDoFn0KpK6ZZtZ6_HXlCp-XNxuZsKcVY8CrYdGIPx1WKUZxYB_z6J4nAn3oVB9G85sMYye1tX_b3OHPT9uLDhVZg/w321-h429/Menu%20del%20dia.jpg" width="321" /></a></div>Stel je een Hoogstraat voor met veel restaurants, terrasjes voor de deur, delicatessenzaken, een wijnbar. Het zou de straat gelijk veel levendiger maken. Een paar jaar geleden waren er immers ook nog nauwelijks terrassen op de Grote Markt? Kijk eens hoe gezellig het plein er nu uitziet! We zien in Spanje veel projecten gerealiseerd met vermelding van een Europese subsidie. Dat heeft Spanje goed gedaan. Is er voor een stad die momenteel opkrabbelt en zichzelf opnieuw uitvindt na de teloorgang van de ene monocultuur (visserij, jeneverindustrie, scheepsbouw) na de andere, wellicht ook een behoorlijke Europese tegemoetkoming te vinden? We lezen op internet dat de meest teleurstellende attractie van Nederland in Schiedam staat. Nu worden er ook gelijk vraagtekens gesteld bij het platform dat tot deze conclusie kwam, maar goed, het wordt gesteld. We kunnen het dus alleen maar beter gaan doen! <p></p><p>Een voorzet: laat de restaurants in de binnenstad van Schiedam een ‘menu van de dag’ voor een klein prijsje aanbieden, zeg zestien euro. Drie gangen, met brood, vooruit de drankjes niet inbegrepen. De gerechten mogen kleiner zijn van formaat dan die van de gewone kaart, maar moeten wel van heel goede kwaliteit zijn. Het brood komt van de molen, 1 van de acht hoogste molens ter wereld (!), is vers gemaald en gebakken. Een feit dat natuurlijk op de menukaart vermeld moet worden. De windmolen van Nolet rekenen we mee, niet zeuren. </p><p>Desnoods vragen we Europese subsidie aan voor dit culinaire project. De Schiedamse bevolking heeft immers generaties lang een zeer eenzijdig dieet gekend: eerst alleen haring, dan vooral leven op wat glaasjes jenever met alle gevolgen van dien en later een karige maaltijd na hard werken op een scheepswerf. Bij ons was het inderdaad alleen op zondag wat vlees bij de aardappelen en op woensdag een gehaktbal. Op donderdag aten we veelal brood omdat mijn vader pas die avond thuiskwam met zijn weekloon. Ik ga ervan uit dat we de onderbouwing voor een subsidie kunnen staven met dit soort verhalen van (andere) Schiedammers. Die personen vragen we dan ook 1 keer per maand als gids voor een groep toeristen. De rondleiding eindigt bij een restaurant voor een menu van de dag.</p><p></p><p></p><p>Ik loop van stapel, sorry. Het komt omdat ik helemaal enthousiast ben over het ‘menu del dia’ hier in Spanje. Veel restaurants bieden voor de lunch een driegangenmenu aan voor tussen de twaalf en achttien euro. Brood, wijn, dessert, alles is inbegrepen. In plaats van (de fles!) wijn mag je ook water bestellen, maar dat zie ik weinig mensen doen. Na wat rondneuzen op internet lees ik dat dit voordelige menu is geïntroduceerd in de jaren zestig. Met – goedkope – gastronomie wilde de Spaanse toeristenindustrie de mensen lokken. Dat kunnen wij dan toch ook in Schiedam introduceren?</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBtgYpEG1XtvC2xdsxxQIdlrRcW8OFc1HM5iFt_QRqIfjrhwUv_XOpLFvhiZnFcC4Rbp1uw6_CyUsIzdS8OAtHFAENQPCm0GtD73cXm2WaQzMTC0yzPgUg2JTQZBakRCL6g2jLAGKLNucYRb-_Oy_Q-GvFMn8-3_p-VbfY-JJgeEIKcZobS4VY6Mh5Iro/s4032/Bakelao.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBtgYpEG1XtvC2xdsxxQIdlrRcW8OFc1HM5iFt_QRqIfjrhwUv_XOpLFvhiZnFcC4Rbp1uw6_CyUsIzdS8OAtHFAENQPCm0GtD73cXm2WaQzMTC0yzPgUg2JTQZBakRCL6g2jLAGKLNucYRb-_Oy_Q-GvFMn8-3_p-VbfY-JJgeEIKcZobS4VY6Mh5Iro/w670-h503/Bakelao.jpg" width="670" /></a></div>Vandaag namen we in Vitoria Gasteiz zo’n menu. Vooraf hadden we een flensje gevuld met een mengsel van gamba’s en kabeljauw met een saus van tomaten en een drupje olijfolie en een salade met brie, walnoten, tomaten en balsamico azijn. De hoofdgerechten: inktvis met een aioli-saus en een frisse aardappelsalade en kabeljauw om je vingers bij af te likken. Toetjes: een stukje cheesecake met warme chocoladesaus en manchego-kaas met kweeperengelei. We betaalden hiervoor in totaal iets meer dan dertig euro. Fles wijn en een mand brood erbij inbegrepen. Pas waren we in brasserie Stadhuis met Amerikaanse vrienden, met zijn vijven. Toen 1 van ons bij de twee kroketten met 1 boterham er nog een boterham bij vroeg, werd dat later gelijk extra gerekend, volgens mij 2,50 euro. Met zo’n krenterige houding tegenover klanten/ toeristen wordt het natuurlijk nooit wat in Schiedam.<div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPaB7HaKUkosiEoe2F-8mIabau6hMchRQuQnMHUs798QnIJztCMkB6dlCf7uombVmEvO67GCEOLsQQPb0WBTbcSUMG6muErG6C46Na3bA1q-piSobooGw26iHiKQYDoEseNZi4JfwyvWj2BcAzpm8PbLTHR1lX8Ep8c-U2UHem2Hi9c7jBRXY3xdXGP1U/s4032/inktvis.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="502" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPaB7HaKUkosiEoe2F-8mIabau6hMchRQuQnMHUs798QnIJztCMkB6dlCf7uombVmEvO67GCEOLsQQPb0WBTbcSUMG6muErG6C46Na3bA1q-piSobooGw26iHiKQYDoEseNZi4JfwyvWj2BcAzpm8PbLTHR1lX8Ep8c-U2UHem2Hi9c7jBRXY3xdXGP1U/w669-h502/inktvis.jpg" width="669" /></a></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPiF_xzpEWBqEP_-Qr7G2r3YAgI3_1rNAC5yxwzJjRk_t-eSux6DTM-UVNwZijkPwlo56Q-q1PE2r8geJCR1se4-Uaj3edLrH3vWqlghzRqBEgNxnN2QDhINDPa_SoC4jOjaQ4AoFMPD66atWxBqIQwBh71jsbqPFx6flZwYrM0SqX57EbyI5gKTytGLE/s4032/taartje%20na.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="502" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPiF_xzpEWBqEP_-Qr7G2r3YAgI3_1rNAC5yxwzJjRk_t-eSux6DTM-UVNwZijkPwlo56Q-q1PE2r8geJCR1se4-Uaj3edLrH3vWqlghzRqBEgNxnN2QDhINDPa_SoC4jOjaQ4AoFMPD66atWxBqIQwBh71jsbqPFx6flZwYrM0SqX57EbyI5gKTytGLE/w669-h502/taartje%20na.jpg" width="669" /></a></div><br />We gaan van de week Noord-Spanje missen, de hartelijke houding van de meeste Spanjaarden (als men je passeert, hoor je ‘Hola!’ of ‘Buenos dias’ en vaak zelfs allebei na elkaar) maar we gaan vooral de menu del dia missen. </div><p></p><div><br /></div></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-43246900745013485652023-07-26T21:48:00.000+02:002023-07-26T21:48:11.380+02:00Is er al een nieuw parlement?<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">De zon schijnt, het is een onwerkelijk blauwe lucht en de natuur om ons heen is prachtig. We hebben er moeite mee om ervan te genieten. Onze vriend is plots overleden. In kerken die we sinds zondag bezochten, hebben we een kaars voor hem gebrand. Hij had weliswaar drie – christelijke – voornamen, maar volgens ons was hij veel te pragmatisch om te geloven. Hij geloofde in zijn gezin en in hun gezinnen. Wat was hij trots op zijn dochters, hun mannen en de kleinkinderen. Ik heb bij verschillende gelegenheden gevraagd waarom hij destijds parttime was gaan werken, toen hij kinderen kreeg. Ik vond zijn antwoord steeds zo mooi: dat hij zo kon genieten van dat kleine grut.</div><p>Bij veel van wat we doen – hij hield ook zo van buiten in de natuur zijn – en wat we zien, denken we aan hem. Vaak denk ik dat we mensen om wie we geven, niet laten weten hoe we over hen denken. Pas als iemand er niet meer is, zeggen we allerlei fraaie dingen. Om dat voor te zijn, zeg ik regelmatig tegen mijn partner en mijn kinderen dat ik van hen houd, trots ben en dat ze vooral moeten genieten van hetgeen waar ze mee bezig zijn. Ik probeer altijd uit een dag van alles te halen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB00fEWP645Xx4axjNnjrjyaEOqqaCMWAsIo6mT2W8DZjWNzS0nloaE-BFT5CfYFFnjin7LAbXAX11f_UgWcZRVYlBFIsQvk50gI14iH2UgbbzuIybQc85QOSM75zB-scch6vW1ztnsSvVevR98r0InIQoJtWHQ53cH5Bv88lEE1-pYz_c_0UdXSIQ9qU/s4032/PArador.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB00fEWP645Xx4axjNnjrjyaEOqqaCMWAsIo6mT2W8DZjWNzS0nloaE-BFT5CfYFFnjin7LAbXAX11f_UgWcZRVYlBFIsQvk50gI14iH2UgbbzuIybQc85QOSM75zB-scch6vW1ztnsSvVevR98r0InIQoJtWHQ53cH5Bv88lEE1-pYz_c_0UdXSIQ9qU/w683-h512/PArador.jpg" width="683" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Neem nou vandaag. We hebben heerlijk geslapen in een parador, in dit geval een paleis van een hertog uit de middeleeuwen. Omdat we de ontbijten in hotels in Spanje veel te uitgebreid vinden en we vaak alleen een boterham met jam nemen met koffie en thee, eten we liever ergens waar we kunnen kiezen. We kwamen vanmorgen in het plaatselijke restaurant uit. Drie mannen van in de tachtig zaten aan de bar. Een koffie met een hartversterktertje erbij. Een van hen las de krant. “Is er al een nieuw parlement?”, vroeg ik hem. Hij schoof me de krant toe: “De krant van Burgos.” Ik bladerde er doorheen. Afgelopen zondag waren er landelijke verkiezingen geweest en de rechtse PP had gewonnen. Met het ultrarechtse Vox had het echter net geen meerderheid. Ik probeerde wat uit: “Heeft de PP al een parlement?” Ik had gelezen dat in steden zoals Burgos, in de buurt, de PP op veel stemmen kon rekenen. De man gaf geen krimp.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1AkdX9-LeZ8ZHlnVrmwh308ekxGIVNDOAFgMXFa7ojT7RsKMdw3SzOIILEkSEJwwXrUIWh6n8COLpHYyATyElbYYp7TYtD3ufso43GQajEu8qXR2Ck6-VI_IQeRO33UMOXM3w1yJVrYLgh5ihHpObEvXcbHiKavS2CnXCdiLPvy7TVfpCsR8OBTLFODw/s4032/Santo%20domingo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="510" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1AkdX9-LeZ8ZHlnVrmwh308ekxGIVNDOAFgMXFa7ojT7RsKMdw3SzOIILEkSEJwwXrUIWh6n8COLpHYyATyElbYYp7TYtD3ufso43GQajEu8qXR2Ck6-VI_IQeRO33UMOXM3w1yJVrYLgh5ihHpObEvXcbHiKavS2CnXCdiLPvy7TVfpCsR8OBTLFODw/w680-h510/Santo%20domingo.jpg" width="680" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Mensen zijn hier heel aardig, vinden we. Ze spreken vaak geen Engels, maar proberen toch met ons te communiceren. Als we iets vragen, krijgen we altijd een uitgebreid antwoord, is onze ervaring in Noord-Spanje. Na het ontbijt reden we door een prachtig landschap met zonnebloemen en velden lavendel dertig kilometer oostwaarts, naar Silos. Het klooster <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Abbey_of_Santo_Domingo_de_Silos" target="_blank">Santo Domingo</a> mag je niet missen. Volgens de reisgids is dit een van de mooiste kloostergangen van Spanje met twee volmaakt gelijkvormige verdiepingen. Het is er inderdaad heel mooi en stil. De geroemde gregoriaanse gezangen van de monniken horen we ditmaal alleen op de video die wordt vertoond in een van de zalen. In de kerk ernaast branden we een kaarsje.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUIAYalLaTAJ_093QDS9EVIKk4zG9x4yvI_-K956oxqkoePBhP-701k_5Qsy4uZZQ_WjXfykB0eRYpw0Xyr9pmgiQNM-e2ulnZd79n_A24lUIwenitmPUP3pzgbIJ2nrlvcUXqluai0wfsH0GveJJxiGZA16wrVXw6R1np0-rkx2JXd22NCLpiK8iDNqA/s4032/Gorge%20de%20Yelica.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="483" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUIAYalLaTAJ_093QDS9EVIKk4zG9x4yvI_-K956oxqkoePBhP-701k_5Qsy4uZZQ_WjXfykB0eRYpw0Xyr9pmgiQNM-e2ulnZd79n_A24lUIwenitmPUP3pzgbIJ2nrlvcUXqluai0wfsH0GveJJxiGZA16wrVXw6R1np0-rkx2JXd22NCLpiK8iDNqA/w362-h483/Gorge%20de%20Yelica.jpg" width="362" /></a></div><p>Op weg naar de parkeerplaats zien we een bordje met verwijzing naar een wandeling. Na 3,2 kilometer begint de kloof van de Yecla. Ach, we zijn wel minder voorbereid met een wandeling begonnen, dus we slaan rechtsaf naar de graanvelden. Langzaam gaat het pad richting een kloof, een desfiladero. Boven ons hoofd zwermen gieren rond, op zoek naar eten. Na een kilometer of drie is er een speciaal pad met hekken gemaakt dat ons door de kloof leidt. Soms moeten we bukken om het pad te kunnen vervolgen, maar het is heel netjes gemaakt. Eerder hebben we wel eens met onze vingers in de rotsbodem moeten klauwen om een pad te kunnen volgen. Dus dit pad is een eitje. Onder ons zien we de Yecla zachtjes voortkabbelen. Aan het einde van de kloof, lopen de andere mensen richting de auto die daar geparkeerd staat. Wij moeten weer 3,2 kilometer terug. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAKmmf4ClhgpHyZPL-Ufay-D-N8874fSHLqu8PY8-d2OI2NgQ_KL4fp5_zZNbRpg61qIscSyVyIrkb0W_ijv2EHTBwF3PgPw7LqaKddq4O_5vLHnPdDe2tx8_brd_pLqcoeNtbKxKh08w6HDs9YgslQkEHDZYpuCCGkmuz2a6tmACoNR6OB0fTYXUssxI/s4032/Blauwe%20luchten.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAKmmf4ClhgpHyZPL-Ufay-D-N8874fSHLqu8PY8-d2OI2NgQ_KL4fp5_zZNbRpg61qIscSyVyIrkb0W_ijv2EHTBwF3PgPw7LqaKddq4O_5vLHnPdDe2tx8_brd_pLqcoeNtbKxKh08w6HDs9YgslQkEHDZYpuCCGkmuz2a6tmACoNR6OB0fTYXUssxI/w685-h514/Blauwe%20luchten.jpg" width="685" /></a></div><br /><p></p><p>Aan het einde van de dag keren we terug bij de parador. Maar we drinken wat bij het plaatselijke café op het plein. Het terras zit vol, ik hoor alleen Spaans om me heen. Met een bier, een ‘bumoe’ (vermouth) en een schoteltje pelnoten zitten we stil te genieten. Het is een uur of zeven en de temperatuur is ongeveer 28 graden. Het was een heerlijke dag. </p><div><br /></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-57118494015683971392023-07-23T19:15:00.000+02:002023-07-23T19:15:03.174+02:00Een kerkje boven op een berg lonkt naar me<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUsUAIPPMYe0N8SxGebkLt2UP-EOjeA8hDxjE6VGHcnXLSSu4VzwOtYUL54--fjNcvfWUKUWUVbSKfRHhD9_x4IQuNM4cmrwlTGQDDEqRZKA44u-LfQgBR1DQrNq6gFNQ3hL_sjvWMmdvvF3S-zttFg5PE55r3tyjH_dZ_5O5Mek23Il3cll8Z6cKtTnM/s2026/Zeegezicht.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1201" data-original-width="2026" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUsUAIPPMYe0N8SxGebkLt2UP-EOjeA8hDxjE6VGHcnXLSSu4VzwOtYUL54--fjNcvfWUKUWUVbSKfRHhD9_x4IQuNM4cmrwlTGQDDEqRZKA44u-LfQgBR1DQrNq6gFNQ3hL_sjvWMmdvvF3S-zttFg5PE55r3tyjH_dZ_5O5Mek23Il3cll8Z6cKtTnM/w683-h406/Zeegezicht.JPG" width="683" /></a></div><br />We rijden langs de kust van Galicië. Het is hier (ook) mooi. Groene heuvels omringen ons. Als we naar de kustplaats Cambados rijden zien we de grillige vormen van de riviermonding naast ons, een zogeheten ria. Het is eb. Hier nu eens geen zandstrand maar een groene algenlaag. De huizen in de wijk Santo Tomé zien eruit als op een antieke ansichtkaart. Zo zag de visserswijk er honderd jaar geleden waarschijnlijk ook uit. We dwalen door de straten en drinken een café con leche in de plaatselijke bar tabac. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3AGi8kloQPEsj8wYgPxZWqHJ0bHvDN-dlERCf231u0H5v8Zb2pridBJM4cqsCs9gubN-v85bpvDraUBJepKrtXeanh_Z6gJSjvwpxcc8IiVF41xnQv9_YhHMz41v_zKc5RYdyPFLgDxGu66GHckTytCfCcPWPEyq_OOot0F1daY9bvWOOQzFQin8ImYw/s2048/Ponteverde.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3AGi8kloQPEsj8wYgPxZWqHJ0bHvDN-dlERCf231u0H5v8Zb2pridBJM4cqsCs9gubN-v85bpvDraUBJepKrtXeanh_Z6gJSjvwpxcc8IiVF41xnQv9_YhHMz41v_zKc5RYdyPFLgDxGu66GHckTytCfCcPWPEyq_OOot0F1daY9bvWOOQzFQin8ImYw/w685-h514/Ponteverde.JPG" width="685" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Daarna is Pontevedra onze volgende stop. Al is het zaterdag, het is er niet superdruk. In het centrum staan veel oude gebouwen. Telkens stoten we elkaar aan en wijzen op een detail rondom ons. Mooie balkons, die originele uitbouwen op de eerste verdieping van huizen met raampartijen of een fraaie gevel. Het is een stad waar de tijd nog geen vat op heeft gekregen. We genieten van een lunch, mijn hemel, een ceviche van zeebaars in een luchtige saus met hete groene pepertjes, een steak tartaar op een nog warme brioche en een hamburger met truffelmayonaise. Het is weekeinde tenslotte. Op de terugweg naar de auto zien we waar de mensen zijn. In de wirwar van straatjes staan tafels van restaurants zij aan zij en alles zit propvol. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrCl_OTEO0n-OxAx5vGGKCvCQAuKPEeb6pcXNvOIVN8MebXZo-UJI2L7lpAJb-w_RjWHxd0kjjS_skn_w_IN2NY8QrGCvC0SUsWVDz2sHgVJj6C7jIOVklzFw1rv2smiGjMh8vl2YALropPzm82oPLG64phgpUI4SZmjtsbpYV291UhRnTiGyUpYIKfl4/s2031/Kerkje%20II.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1277" data-original-width="2031" height="457" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrCl_OTEO0n-OxAx5vGGKCvCQAuKPEeb6pcXNvOIVN8MebXZo-UJI2L7lpAJb-w_RjWHxd0kjjS_skn_w_IN2NY8QrGCvC0SUsWVDz2sHgVJj6C7jIOVklzFw1rv2smiGjMh8vl2YALropPzm82oPLG64phgpUI4SZmjtsbpYV291UhRnTiGyUpYIKfl4/w727-h457/Kerkje%20II.JPG" width="727" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Ons hotel bevindt zich in het dorpje A Lama, op de weg naar Leon. We komen aan het einde van de middag aan. Ik besluit nog een wandelingetje te maken. De zon schijnt heerlijk (geen zorgen, het is hier hooguit 25 graden) en ik zie alleen maar groene heuvels om me heen. Een kerkje boven op een berg lonkt naar me. In het dorpje zie ik een aantal paarden staan, naast de plaatselijke kroeg. De berijders ervan hoor ik al uit de verte. Het lijkt een vriendengroep te zijn die de zaterdagmiddag sportief (!) samen doorbrengt. Als ik een foto maak van de paarden, zwaaien ze naar me. Ja hoor, jullie ook een fijne dag!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0r4ZkjkSnghUryqI0U3ApRZcbJjLf4QvUojHcLZtqIs8J0Vj2a7JEhnAt3mCwfy8OpJ7REc6ltrIxeknVBT7UjO1B4xXp0TDMmBZpVjANhjizQdAT-m3G2PQjfqUZNd7xs05_AgNHLP3whSU4mbv7dIlO6rBJugCPhBG3_BeShlr3O6Pgo6pIp68MCXQ/s2048/Paarden.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="513" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0r4ZkjkSnghUryqI0U3ApRZcbJjLf4QvUojHcLZtqIs8J0Vj2a7JEhnAt3mCwfy8OpJ7REc6ltrIxeknVBT7UjO1B4xXp0TDMmBZpVjANhjizQdAT-m3G2PQjfqUZNd7xs05_AgNHLP3whSU4mbv7dIlO6rBJugCPhBG3_BeShlr3O6Pgo6pIp68MCXQ/w684-h513/Paarden.JPG" width="684" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Het pad naar de kerk slingert zich omhoog. Onderweg passeer ik granieten beelden met een houten kruis erin verwerkt, de veertien staties, eigenlijk is het een halte om even bij stil te staan maar ik zit net in een fijn ritme bergopwaarts. De kerk bevindt zich boven op een berg. Vanuit ons hotelraam kijken we er zo tegenaan. De deur van de Capela do Sagrado Corazon is echter gesloten. Ik loop er omheen en zit nog even op een bankje achter de kerk te genieten van het uitzicht. Foto’s heb ik niet om te laten zien omdat de batterij van mijn telefoon halverwege de wandeling er mee op hield. Ik hoor de vrienden op hun paarden beneden in het dal galopperen. Ik schrik me opeens een hoedje: de kerk naast me slaat het halve uur. </p><p>Wanneer ik het pad naar beneden wil aflopen, rijdt een auto me tegemoet. De bestuurster stopt pal naast de kerk, die zij opent. Ik loop de paar meter terug en vraag of ik binnen mag kijken. Het is een lief, bescheiden kerkje met een paar banken. De vrouw komt binnen met bloemen in haar armen. “Is er een trouwerij?” vraag ik, of althans ik denk dat ik dat vraag in mijn koeterwaals Spaans. Ze schudt haar hoofd en vertelt, volgens mij, dat ze alleen de bloemen komt verversen. Ik bedank haar en wil vertrekken. </p><p>Dan valt mijn oog op een raderwerk aan het plafond bij de deur. Twee granieten tegengewichten hangen aan touwen die in verbinding staan met het uurwerk. Het graniet laat hier en daar los. Het ziet er heel eenvoudig uit. Wat jammer dat ik hier geen foto van kan maken! Als ik even later halverwege de berg loop, luidt de klok zeven uur. Ik vraag me af hoe dat systeem nu aan het bewegen is. Ik ben blij dat ik er niet meer onder sta! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje9QYfkssW5so7kp8kP63JhPZ4_PNgz132xcZjfFK-XHE294NiZXpJp2byrHVul6q_JUwg639t4Mm1YIONnIEYSsu_uau5EKVLUTab1uTWaFfO_pv5ezivrEPkSOBLkZK10GZPIJRy9dwCPKf9R3UsI61bVk6KbjfmzZtFkIkr3q0y8ZGiEM4-Ss_uOcc/s3932/Kerkje%20III.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2026" data-original-width="3932" height="349" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje9QYfkssW5so7kp8kP63JhPZ4_PNgz132xcZjfFK-XHE294NiZXpJp2byrHVul6q_JUwg639t4Mm1YIONnIEYSsu_uau5EKVLUTab1uTWaFfO_pv5ezivrEPkSOBLkZK10GZPIJRy9dwCPKf9R3UsI61bVk6KbjfmzZtFkIkr3q0y8ZGiEM4-Ss_uOcc/w676-h349/Kerkje%20III.jpg" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Dit verhaal is gisteren, zaterdag geschreven. Ik weet niet of ik er vandaag in staat toe zou zijn. Vanmorgen kregen we het afschuwelijke bericht dat onze lieve vriend Ronald plotseling is overleden. We hebben ons bezoek aan Ourense direct afgebroken en zijn verder gereden, driehonderd kilometer lang zonder al te veel te zeggen. Af en toe haalden we herinneringen aan hem op maar vooral waren we in gedachten bij Jolanda, Michelle, Nicole, de schoonzoons, de kleinkinderen, Cocky en Nico. We weten dat jullie familieband sterk is, dus hou elkaar stevig vast, net zoals Ronald zou hebben gedaan. </p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-62972489393942756212023-07-22T19:48:00.002+02:002023-07-22T20:49:09.969+02:00 Galicisch volksmuseum is feest der herkenning<p>In de ochtend bezoeken we de kathedraal van Santiago de Compostela als het nog redelijk rustig is. Het toerisme rondom de pelgrimage stijgt overigens jaarlijks. Sinds de 12e eeuw al heeft de stad de statuur van een heilige stad, net als Jeruzalem en Rome. Vanaf dat moment lopen gelovigen de bedevaart. Maar omstreeks 1980 besluit het Ministerie voor Toerisme de pelgrimstocht meer onder de aandacht te brengen. Nu bezoeken circa 2,5 miljoen mensen de stad, onder wie 250.000 pelgrims. Moet je nagaan wat een ‘branding’ kan doen voor je stad! Zoals Pedro ons vertelde bij de wijnbar in de markthal, is het tegenwoordig voor veel vriendengroepen een uitdaging om de tocht te lopen. “Het is heel gezellig.” Er ligt vaak geen religieuze of spirituele reden aan de pelgrimage ten grondslag. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7EBYI5yNqPIlkrEJ0RtF7FHoP-zVXyQTOTXmPcw-DEiajCCQB5J7w43nfH1gYsOPDi-SEQeHiN_tPjF4V52sdMRnQC58NTsEzTc9Elbg7Xp14juGrMEeet-_tjTiFz1FX33A4UrCAdQL1X4IEzPNRtCyVhrx674BNS6MpRM19JAkIIg9f2oSWR6p5yA/s1024/Museo.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="509" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7EBYI5yNqPIlkrEJ0RtF7FHoP-zVXyQTOTXmPcw-DEiajCCQB5J7w43nfH1gYsOPDi-SEQeHiN_tPjF4V52sdMRnQC58NTsEzTc9Elbg7Xp14juGrMEeet-_tjTiFz1FX33A4UrCAdQL1X4IEzPNRtCyVhrx674BNS6MpRM19JAkIIg9f2oSWR6p5yA/w678-h509/Museo.JPG" width="678" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Het blijft natuurlijk een geweldige prestatie wanneer iemand meer dan honderd kilometer achtereen in dit heuvelachtige gebied kan lopen. Petje af. Wij lopen die dag ongeveer achttien kilometer door de stad. Telt dat ook? Zo bezoeken we het <a href="http://museodopobo.gal/" target="_blank">Museo do Pobo Galego</a>, het Galicisch volksmuseum. Samen met vijf andere bezoekers. Het is jammer dat dit museum niet meer aandacht krijgt. Het is leerzaam en het is gevestigd in een voormalig 13de eeuws klooster. Een prachtig pand met een opmerkelijke wenteltrap die drie verdiepingen met elkaar verbindt. De fraaie trap oogt als een slakkentoren en doet me denken aan het pand van de firma Herman Jansen aan de Noordvest in Schiedam van de Italiaanse architect Giudici. Daar is ook zo’n prachtige trap te zien. Let op: tijdens Open Monumentendagen in september vaak te bezichtigen. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeQvdRnjA9wwXnbWZkWrZ1gmSI2zaR1OQjemHAvOQ0TTGi2DBPEss_BUmfEog6ahJps4AFoG9eDGsvm5mq9xAmfq4zs92Yw-VnkQAy9QFSgajQgZR_NAKK-rXHJEvEhCbpznoJTiv6pfknuBNONv89ro0Y_0aXq3iwo1kIoh8kotyGcs6ZyUBLiwmvC9Y/s4032/trap.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="495" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeQvdRnjA9wwXnbWZkWrZ1gmSI2zaR1OQjemHAvOQ0TTGi2DBPEss_BUmfEog6ahJps4AFoG9eDGsvm5mq9xAmfq4zs92Yw-VnkQAy9QFSgajQgZR_NAKK-rXHJEvEhCbpznoJTiv6pfknuBNONv89ro0Y_0aXq3iwo1kIoh8kotyGcs6ZyUBLiwmvC9Y/w371-h495/trap.jpg" width="371" /></a></div>Terug naar het Museo do Pobo Galego. We vinden het jammer dat er geen Engelse toelichting bij de onderdelen is. Daardoor ontbreekt de samenhang van de geëxposeerde stukken; die bedenken we er nu vaak zelf bij. De verschillende zalen staan in het teken van de zee, van ambachten, landbouwwerktuigen en maar ook de feestkostuums van Galiciërs komen aan bod. Maquettes moeten een beeld geven van het leven op het platteland. Het is heel secuur gedaan maar toch geeft het ons het idee dat een bedreven amateur aan het knutselen is geweest. Zo’n zelfde soort opstelling zien we vaak in Indonesische musea. We hebben het tsunami-museum in Atjeh eens bezocht. Daar werden we ook ontroerd door een van lucifers geknutseld huis waarbij de kamer van oma vlakbij de buitendeur was gemaakt. Daarbij werd aangegeven dat oma dan bij gevaar snel weg kon.<p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://visitavirtual.museodopobo.gal/" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1440" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN79eCo9ETz7knhgqflAUsqirnpJdZdTKWfegiq2nf6R-gusjj4Cxyu-4OmxgiWYxSHi1qER8XtCbIixgs_LfA_xFJjtcrp7ACSQg-38oWfJIAI0BpRcoU6MABWAsyQYLEWTinw6k60A_QeSDP733IoPCE7ir8SFKVBAx_NqgQCBBTRfNlzHbApxRGoOM/w680-h425/Maquettes.png" width="680" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Toch boeit het museum ons. Waarschijnlijk omdat er zoveel te zien is en mede omdat we bepaalde dingen herkennen. We zien de graanschuren, die we hier overal in dorpen zien staan. De pop met de doedelzak. Precies zo’n zelfde geklede man stond in het portaal bij het plein naar de kathedraal te spelen om de pelgrims te ontvangen (en wat te verdienen natuurlijk). Het is een feest der herkenning. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidThUhPnV1m3hNKmcT6V5A2e5Ye05wlwWqDPWuEjTisZ_pN5Pv--bjiBJQ_9rIgym8PVNU9tC_IX29OriuUklAMlblxFiL1cZQNcsXQSfXmUtRSe3cPgsoEYez3y3piTNB9oD1j9fgosB3a2maMPOyfT2Eup17CWX-hF5lr2UBxxc5a2qAVkFVEcUlZuY/s1024/Doedelzak.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="528" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidThUhPnV1m3hNKmcT6V5A2e5Ye05wlwWqDPWuEjTisZ_pN5Pv--bjiBJQ_9rIgym8PVNU9tC_IX29OriuUklAMlblxFiL1cZQNcsXQSfXmUtRSe3cPgsoEYez3y3piTNB9oD1j9fgosB3a2maMPOyfT2Eup17CWX-hF5lr2UBxxc5a2qAVkFVEcUlZuY/w396-h528/Doedelzak.JPG" width="396" /></a></div>Bovendien geeft het museumkaartje tevens toegang tot de kerk die bij het klooster San Domingos de Bonaval behoort. Een bijzonder mooie kerk die misschien in het niet valt bij de uitbundige praal van de kathedraal een kilometer verderop maar misschien door haar eenvoud boeit. Vooral het Pantheon van illustere Galiciërs vond ik interessant. Hier liggen enkele van de grootste schrijvers en dichters begraven die Galicië heeft gekend. Er is bijvoorbeeld een tombe voor <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa_de_Castro#:~:text=Rosalia%20de%20Castro%20(Santiago%20de,de%20Spaanse%20en%20Galicische%20taal." target="_blank">Rosalia de Castro</a> (1837-1885), een schrijfster die in de eigen taal publiceerde. Ik vind het opvallend eens een praalgraf voor een vrouw aan te treffen omdat ik tot nu toe alleen tombes voor ridders en bisschoppen heb gezien.<p></p><p>Na deze bespiegelingen dompelen we ons weer onder in de gezellige drukte van de wandelaars. We gaan nog een keer kijken op het plein voor de kathedraal en nemen dan afscheid. Morgen willen we langs de kust van Galicië zuidwaarts rijden voordat we de route naar het oosten inslaan. Voor de laatste dagen in Spanje! </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi20_6A_EoRWsQytA9c69CVF2c2K9MvNo-j5vwzoNT-ZLJyKD9iSJjVN54v5iKk_mVp7JKRaFoydeDSUNZReWd-1C6ZKnvKLcVZJfjCxuA7kPTWDWc1g6SlQ29-VhndtF0l8we25RHNSLbpVIM_3iJ5r7jjjCmAQcJeJHSutuB90DnZf7vF55ekvXTzIz4/s3929/plein.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2211" data-original-width="3929" height="379" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi20_6A_EoRWsQytA9c69CVF2c2K9MvNo-j5vwzoNT-ZLJyKD9iSJjVN54v5iKk_mVp7JKRaFoydeDSUNZReWd-1C6ZKnvKLcVZJfjCxuA7kPTWDWc1g6SlQ29-VhndtF0l8we25RHNSLbpVIM_3iJ5r7jjjCmAQcJeJHSutuB90DnZf7vF55ekvXTzIz4/w673-h379/plein.jpg" width="673" /></a></div><br /><br /><p></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-72933162780819596372023-07-21T20:44:00.001+02:002023-07-21T20:44:38.691+02:00Tien dagen lopen in je eentje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilNHtYGr3LaoKZ3ioRso1Neliy_wXtrj-iFU8_99eqdwJvy3zooyt3F8tk58ESLHMu59u6hQgDTfJP6fUY4ykUqMCTGuVQO2kvBLPpMqVH_GYPjKhW-b3Mqdv4sjouxFVvT09WmpuQ-y9TTz1INvIGesyYrlSuc2eQ9Bk9IMu_VePyMw0_GsevO5zRdoc/s4032/Camino.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="515" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilNHtYGr3LaoKZ3ioRso1Neliy_wXtrj-iFU8_99eqdwJvy3zooyt3F8tk58ESLHMu59u6hQgDTfJP6fUY4ykUqMCTGuVQO2kvBLPpMqVH_GYPjKhW-b3Mqdv4sjouxFVvT09WmpuQ-y9TTz1INvIGesyYrlSuc2eQ9Bk9IMu_VePyMw0_GsevO5zRdoc/w687-h515/Camino.jpg" width="687" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Kronkelige stegen waar massa’s mensen lopen die geen stap opzij doen en obers die ons proberen over te halen bij hun etablissement wat te gebruiken. Wat was Santiago de Compostela gisteren wennen voor ons! De stad was superdruk, vol toeristen en de plaatselijke middenstand was erop gebrand elke euro uit onze zak te kloppen. We zijn zelf ook toeristen, zeiden we tegen elkaar, dus waarom reageren we zo gramstorig? Tot nu toe waren steden, die we hebben bezocht, levendig maar het was gezellig druk. Ook hadden we niet telkens het gevoel dat we in de maling werden genomen als niet-Spanjaard. Dat voelde in Santiago de Compostela anders. We besloten daarom deze dag vroeg op pad te gaan en gelijk koers te zetten naar de kathedraal. Het bleek een slim besluit.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Rgi9j394_Eb8yHaSnkzw5yKIgsuEi0WTGerevsszklvbqPolSJUfyIs0aJsSbPu-9bs3qCBhoswuU_Wz-V2JwHYQ5daHzl-2jNsp1FUaV4eM99VF_AWlZGv1Au6JDUDmh8_LmLkE7NNryi84GcOQrxD9KaGCrNey2HjTjPjSoaEy9onsWkcww53ZiiI/s3371/Camoni%20groepsfoto.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2256" data-original-width="3371" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6Rgi9j394_Eb8yHaSnkzw5yKIgsuEi0WTGerevsszklvbqPolSJUfyIs0aJsSbPu-9bs3qCBhoswuU_Wz-V2JwHYQ5daHzl-2jNsp1FUaV4eM99VF_AWlZGv1Au6JDUDmh8_LmLkE7NNryi84GcOQrxD9KaGCrNey2HjTjPjSoaEy9onsWkcww53ZiiI/w682-h456/Camoni%20groepsfoto.jpg" width="682" /></a></div><br /><p><br /></p><p>In de loop van elke dag komen pelgrims aan. Die gaan de laatste meters heus niet opzij voor viefe reizigers. Ze zijn gefocust om naar het plein voor de kathedraal te gaan en daar de foto te maken voor het thuisfront als bewijs dat ze het hebben gehaald. Ze moeten dan in ieder geval in totaal honderd kilometer gelopen hebben naar Santiago om een certificaat te krijgen. Het is dan ook vooral ’s middags een mierennest daar. Maar deze morgen staan we als eersten te wachten in de rij voor de kerk. Het is rustig, de pelgrims van die dag zijn nog onderweg en die gisteren gearriveerd waren, liggen nog in bed na het vele afzien. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovBbHvUESdmlp4TRhjg1DOVy73NYMVtLG9c-5XJzV5EKSgUpfHbMttbvB23CU7c0KOFOA0Pn7wJXVnViP4zNBJhJmt_xwHqOUx_EH5GuMJAI9U4FxOlMfurcJuUIr86eNpU5KmAnqZc_YJ2J2ZfPDWiXnxJCliAmX6b5ZAhs7cQNCuXMAdE8_o285R9A/s1024/Foto%20binnen%20kerk.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="509" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhovBbHvUESdmlp4TRhjg1DOVy73NYMVtLG9c-5XJzV5EKSgUpfHbMttbvB23CU7c0KOFOA0Pn7wJXVnViP4zNBJhJmt_xwHqOUx_EH5GuMJAI9U4FxOlMfurcJuUIr86eNpU5KmAnqZc_YJ2J2ZfPDWiXnxJCliAmX6b5ZAhs7cQNCuXMAdE8_o285R9A/w678-h509/Foto%20binnen%20kerk.JPG" width="678" /></a></div><br /><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheoWqwzAry-gXOJJttDbwDwGQyo_qmHI4vnW0H9KxvJPPv6dc7jTCLLlPr5ZjrNfBERb9wSxoJWxLagp-TI1MfJREnA_IG5C28klYLv1-8bPXJcAfIgzaOYgy37qFcQDw4uMfWHS2HrlNJl_eLyG1rtgB4QVcv3ndD525mPvcT4mh4V5vDWb2ZM0_VAuk/s6000/Wierrookvat.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="6000" height="455" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheoWqwzAry-gXOJJttDbwDwGQyo_qmHI4vnW0H9KxvJPPv6dc7jTCLLlPr5ZjrNfBERb9wSxoJWxLagp-TI1MfJREnA_IG5C28klYLv1-8bPXJcAfIgzaOYgy37qFcQDw4uMfWHS2HrlNJl_eLyG1rtgB4QVcv3ndD525mPvcT4mh4V5vDWb2ZM0_VAuk/w684-h455/Wierrookvat.jpg" width="684" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De kathedraal is prachtig, tjonge wat een rijkdom. We mogen 1 voor 1 een trapje op achter het hoofdaltaar om daar het dertiende eeuws beeld van de heilige Jacobus te omhelzen. Ik vind het voldoende om rond te kijken in de krappe ruimte en maak per ongeluk een foto waar het niet mag. Marco is onder de indruk van het wierookvat, het batofumeiro, van 53 kilo. Via een katrolsyteem kan dat vat door de zijbeuk zwaaien, en men zegt met een snelheid van 65 kilometer per uur. Bij de uitgang van de kerk zien we lange rijen staan bij de ingang. Pff, dat is een meevaller.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfImqZeDQWPBJgHSrU8zHG4o056ypQAcAPiaT0hk9W9yE36WicwCBRxi5wVF54dJFAourLiwSyicOdwTKpU9-AB5hduRDJIwp-dXjxMidsB-n8aBomoq_tpCtNsdL7c7dDohOyT2D4lqU1FPs2Z3XrNGmPzAcvyozd0eEaBs1fLDmq8bGwvxByVu9JfdQ/s4032/Mantas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="469" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfImqZeDQWPBJgHSrU8zHG4o056ypQAcAPiaT0hk9W9yE36WicwCBRxi5wVF54dJFAourLiwSyicOdwTKpU9-AB5hduRDJIwp-dXjxMidsB-n8aBomoq_tpCtNsdL7c7dDohOyT2D4lqU1FPs2Z3XrNGmPzAcvyozd0eEaBs1fLDmq8bGwvxByVu9JfdQ/w352-h469/Mantas.jpg" width="352" /></a></div><br />We lopen naar het plein waar de schelp in het plaveisel het eindpunt van de pelgrimage betekent. Mensen vallen elkaar in de armen, sommigen hebben tranen in de ogen, anderen lopen enigszins houterig (van de spierpijn of van een blessure, denk ik) de laatste meters. Ik zie een jongeman met een volle tas op zijn rug waar zijn wandelschoenen aan bungelen. Hij vraagt een omstander of diegene een foto van hem wil maken. Zijn brede lach spreekt boekdelen: hij is trots op zichzelf dat hij Santiago heeft gehaald. Hij blijkt uit Litouwen afkomstig en wilde de pelgrimage maken voor zichzelf, deze uitdaging het hoofd bieden. <p></p><p>“Maar ik ben gestart in Porto hoor”, lacht Mantas. “Ik heb in tien dagen ongeveer tweehonderdvijftig kilometer gelopen. In mijn eentje, dat maakte het soms moeilijk. Ook kreeg ik last van een spier in mijn scheenbeen en mijn schoenen zaten niet goed.” Dat verklaart de wandelschoenen aan zijn rugzak en ook de simpele canvas schoentjes waar hij nu op loopt. Wij feliciteren hem en hij schijnt oprecht blij te zijn met deze onverwachte steunbetuiging. Via whatsapp sturen we de foto’s die we van hem hebben gemaakt. Goed gedaan Mantas!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjgEdXfapOyPr-WT0Qw-kLIcGZ2fzLWgvQjomP_Zx_3dAatkhkEEMQPbMT_DWBmb74NGg45dSesb0x5YSPxk_6mv6VI1L-Z0zuP-0f-S23-8l1BGTl4m0wVPGZwG7DFajo4jyyBgo5ZbCCqtHHPTWMHnVO0IH1rfQtIKrvHA6cTL_TxRsnLeCHPS76NoU/s4032/wijntje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjgEdXfapOyPr-WT0Qw-kLIcGZ2fzLWgvQjomP_Zx_3dAatkhkEEMQPbMT_DWBmb74NGg45dSesb0x5YSPxk_6mv6VI1L-Z0zuP-0f-S23-8l1BGTl4m0wVPGZwG7DFajo4jyyBgo5ZbCCqtHHPTWMHnVO0IH1rfQtIKrvHA6cTL_TxRsnLeCHPS76NoU/w682-h512/wijntje.jpg" width="682" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Vanaf de kathedraal lopen we door de mooie historische binnenstad naar de markthal, de Mercado Praza de Abastos. Het is een groot gebouw van graniet dat dateert uit 1930. Op deze vrijdag zijn niet alle stalletjes gevuld met marktkooplieden. Donderdag schijnt het hier marktdag te zijn. Het is puur genieten om de verse groenten, vissen, fruit en vlees te zien. Bij een stalletje drinken we een glaasje Spaanse wijn. De verkoper heeft geen hapjes erbij maar we kunnen in de markthal bij de eerste stand rechts iets kopen. Ik vraag een kleine portie kaas uit Galicië en krijg een enorme schotel met zeker acht verschillende kazen erop. Overigens allemaal even lekker. We bieden de buurman in het wijnstalletje wat kaas aan en raken aan de praat. Deze Pedro woont al tien jaar aan de oostkust van Amerika en werkt daar als ingenieur bij de NASA. Elke zomer probeert hij familie en vrienden in Spanje te bezoeken. Vandaag komen vrienden aan na een pelgrimstocht en hij zal ze inhalen op het plein. “Zij maken de tocht niet uit religieuze overwegingen. Veel mensen lopen tegenwoordig ongeveer honderd kilometer met een vriendengroep. De reis is helemaal verzorgd, men loopt een uur of vier per dag, en daarna is het gezellig samenzijn in een café.” </p><p>Op de vraag hoe hij Spanje weer ervaart na Amerika, moet hij lachen. “Doel je op de siësta die Spanjaarden doen na de lunch? In Amerika eet ik mijn boterham achter mijn computer op. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om een uur of drie weg te gaan voor een lunch. Maar hier is het nog gebruikelijk. Het hele leven ligt plat tussen 1 en 4 uur.” Pedro pakt zijn koffertje op, leegt zijn wijnglas en neemt hartelijk afscheid. Zijn vrienden komen in de buurt.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjThsG1UidLDrdok0lsB-1WYYNMiW8Q4Ra4JJhlFevd0j4Gh05qUjVHcide_ZEQvwp0Qe2xrMLcSJkHgokg6twwF_bNtZVuS4aCG8y8P2d2lQTS70iBnW1G9mHmCJNl1HkdmvC8ZaXFOa4eOkQZR3cOHG6mfMV3ElCQLjmQ5dazemYLqVK5XrExaJqqstg/s4018/plein%20II.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2435" data-original-width="4018" height="409" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjThsG1UidLDrdok0lsB-1WYYNMiW8Q4Ra4JJhlFevd0j4Gh05qUjVHcide_ZEQvwp0Qe2xrMLcSJkHgokg6twwF_bNtZVuS4aCG8y8P2d2lQTS70iBnW1G9mHmCJNl1HkdmvC8ZaXFOa4eOkQZR3cOHG6mfMV3ElCQLjmQ5dazemYLqVK5XrExaJqqstg/w674-h409/plein%20II.jpg" width="674" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Vandaag ervaren we de drukte en de aanwezigheid van vele gefocuste wandelaars anders dan gisteren. Ach, misschien waren we zelf moe van de lange reis uit de bergen. Al hebben we die afstand dan afgelegd met een auto. Santiago de Compostela is bijzonder, daar zijn we het nu over eens. </p><div><br /></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-7013409948242494382023-07-20T19:20:00.000+02:002023-07-20T19:20:35.032+02:00 Rijden naar Santiago de Compostela is ook een kunst<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbY8I-zfVkqtjZoUgE_cQQ0NXNG2D64Q702xYRrAot0ftP3Wf-7iCPR8k8WKx0c2AIgEMlF0NqdzNlAT2lWMOBLCjVEVZgEKJmsOkBam0mtMe3l4mvslb6UHnDMq-kAsCnzFKe5gXe_oTuqJw9siF3ECIA_hwMU-yPAKt8GcipKbvVSP8hpyRIHrJFOFo/s1024/koe%20op%20de%20weg.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbY8I-zfVkqtjZoUgE_cQQ0NXNG2D64Q702xYRrAot0ftP3Wf-7iCPR8k8WKx0c2AIgEMlF0NqdzNlAT2lWMOBLCjVEVZgEKJmsOkBam0mtMe3l4mvslb6UHnDMq-kAsCnzFKe5gXe_oTuqJw9siF3ECIA_hwMU-yPAKt8GcipKbvVSP8hpyRIHrJFOFo/w682-h512/koe%20op%20de%20weg.JPG" width="682" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na de bocht boven op een berg in het Nationaal Park de las Fuentes del Narcea lopen er opeens twee koeien op de weg. Gelukkig rijden we niet hard. Rustig blijven we erachter rijden totdat zij kiezen welke kant zij opgaan. De omgeving langs deze weg is zo mooi. Ik ben ook heel blij dat we nu eens zitten in plaats van met warme hoofden en zware benen bergopwaarts te lopen. We genieten volop.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis-NwfMT94BtGDPJjET9I4QGxlkJhduVC5OOAPK6SkrrixAc039RB7b0mIEnkzJhpbPYvX4y6qH5y6QDW5Qov65q8WB8dPJVWOKvBzDZjW_a-hb2m6cDSVRtiZgScdgOyM_DC9Do7c89n5Aa4pKL03-f1zcixuC7QOiU24N9soBg_UKvmvF8VTbmlMQEw/s4032/koe%20onderde%20boom.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis-NwfMT94BtGDPJjET9I4QGxlkJhduVC5OOAPK6SkrrixAc039RB7b0mIEnkzJhpbPYvX4y6qH5y6QDW5Qov65q8WB8dPJVWOKvBzDZjW_a-hb2m6cDSVRtiZgScdgOyM_DC9Do7c89n5Aa4pKL03-f1zcixuC7QOiU24N9soBg_UKvmvF8VTbmlMQEw/w675-h506/koe%20onderde%20boom.jpg" width="675" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>Vandaag rijden we een lang stuk, zo’n 240 kilometer westwaarts. Tot nu toe hebben we in tien dagen ongeveer 700 kilometer gereden. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3VM-tRFxVAogkPaTs1jbsmQ82wcMu1S84aKM1cSbwogLwCF29W4qIIrixto1A56l3Iekr8jxTphrY06DEsgXbsY6bsrQUy2etf7IV5WqiTJdY9ND6lZVWSFpznS9dgO7mSgwFkdcfzEh0qvMlBaXXHI67kSMKcLTwGtMIKNZp4oLHc94ofQzFtf9Ta9Q/s5983/Uitzicht%20II.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2524" data-original-width="5983" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3VM-tRFxVAogkPaTs1jbsmQ82wcMu1S84aKM1cSbwogLwCF29W4qIIrixto1A56l3Iekr8jxTphrY06DEsgXbsY6bsrQUy2etf7IV5WqiTJdY9ND6lZVWSFpznS9dgO7mSgwFkdcfzEh0qvMlBaXXHI67kSMKcLTwGtMIKNZp4oLHc94ofQzFtf9Ta9Q/w681-h287/Uitzicht%20II.JPG" width="681" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Haha, volgens mij hebben we meer gelopen. Ik overdrijf natuurlijk maar per dag lopen we toch ongeveer twintig kilometer. Een afstand die ik thuis totaal niet haal. Pas keek ik op de app en schrok hoe weinig ik soms loop per dag. Misschien twee kilometer? Dat ga ik anders doen als ik terug ben. Is dit zo’n voornemen dat je neemt als je op vakantie bent en vergeet wanneer je weer terug bent? </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmE110abSw9VYqScuWVarssx3w1ux8PMj6zYzi_gsjV9NBvIrUNWNL6BbtX1Nj0TPOxjsdyuDuHIKksrWk48_SHfDg70UXDVo3Gx6cTLKUVxqbeBYoZC9WVCbBRWNZLaIMgnjLDMDUXfbiLXrzTPFQfNw3pBSK8NP4YB3mlHX0TsGbSaF5p3UDJ4wVdqc/s4032/uitzichtI.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmE110abSw9VYqScuWVarssx3w1ux8PMj6zYzi_gsjV9NBvIrUNWNL6BbtX1Nj0TPOxjsdyuDuHIKksrWk48_SHfDg70UXDVo3Gx6cTLKUVxqbeBYoZC9WVCbBRWNZLaIMgnjLDMDUXfbiLXrzTPFQfNw3pBSK8NP4YB3mlHX0TsGbSaF5p3UDJ4wVdqc/w674-h506/uitzichtI.jpg" width="674" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p>Speciaal voor Marco, die houdt van het bochtenwerk tijdens het rijden, nemen we een tussendoorweg vanuit Cangas del Narcea. Ons volgende doel is Santiago de Compostela in Galicië. Na twee uur door de bergen rijden, met panorama’s op 1200 meter hoog, hebben we net 45 kilometer op de teller. Dit tempo vinden we overigens prima. Af en toe stoppen we om ons heen te kunnen kijken. De ene keer bevinden we ons op een bergkam met links en rechts in de diepte mooie uitzichten. De andere keer staan we bij een bocht in een rivier die zich groen en stil voor ons uitstrekt. Onderweg komen we een bord tegen dat ons waarschuwt voor beren op de weg. Dat is weer eens wat anders dan koeien. Rijden naar Santiago de Compostela via deze kronkelende binnenweg is ook een kunst. Als we het bord ‘Galicië’ zien, nemen we met weemoed afscheid van Asturië dat ons bekoorde. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY63nzfuExHaIGojaiW5c6u-fkvKWz9A2zpRvAMo-o0-IfTawyFzBD1ev_KN7t8wzel9KNiHBKzrlwGaB8gXTizHOhcY_YDYpEhc9eRCBIWooPMNhQFettm2IfMhPIFEMKntOC3rT-ePMOsZRmstssYNUgt4hIT0jmUywIgHvbQH2b4b8i_0UPtC9zNCg/s1024/uitzicht%20auto.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="505" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY63nzfuExHaIGojaiW5c6u-fkvKWz9A2zpRvAMo-o0-IfTawyFzBD1ev_KN7t8wzel9KNiHBKzrlwGaB8gXTizHOhcY_YDYpEhc9eRCBIWooPMNhQFettm2IfMhPIFEMKntOC3rT-ePMOsZRmstssYNUgt4hIT0jmUywIgHvbQH2b4b8i_0UPtC9zNCg/w673-h505/uitzicht%20auto.JPG" width="673" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We rijden via Lugo, de hoofdstad van Galicië, waar we een lunchstop maken. We parkeren de auto buiten de Romeinse stadsmuren. In dit deel van de stad zien we alleen saaie flats staan. Als een moderne muur omringen ze het oude stadsdeel. Door verschillende poorten kun je de stad binnen lopen. Lugo komt relaxt over met het uitgebreide voetgangersgebied en de vele terrasjes maar we zijn blij dat we hier geen twee nachten hebben geboekt. Daarvoor rijden we door naar Santiago de Compostela. De route gaat nu over een snelweg en dat rijdt snel door. Onderweg zien we veel wandelaars, die de pelgrimsroute lopen. Als ze kunnen aantonen door middel van stempels in een speciaal paspoort dat ze minimaal honderd kilometer erop hebben zitten, krijgen ze in Santiago een schelp. Per jaar schijnen pakweg 250.000 mensen (een deel van) de route te lopen. Respect!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqI6e8-8tn_htgp6z_i7D86CtZvHiNqVhZwIbKdM9mP2D9H8xI5tSQNIS-BoMH2Dhk9hV91LFFV7w79x6M4lcHjfXJXa6cOU-umTauOOCFL9Ci6-ZreDTq-YeOvAwlTKMi-EtmUIWV_up0-tkncfuKJlCVV18ts-QZaY5AUG_AaxC2G2m63phwKh8xmPQ/s1024/Biertje.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqI6e8-8tn_htgp6z_i7D86CtZvHiNqVhZwIbKdM9mP2D9H8xI5tSQNIS-BoMH2Dhk9hV91LFFV7w79x6M4lcHjfXJXa6cOU-umTauOOCFL9Ci6-ZreDTq-YeOvAwlTKMi-EtmUIWV_up0-tkncfuKJlCVV18ts-QZaY5AUG_AaxC2G2m63phwKh8xmPQ/w360-h480/Biertje.JPG" width="360" /></a></div><p>Nadat wij de auto bij het hotel in de garage hebben gezet, zoeken we een terrasje op. Dat is heel fijn 😊. Het is druk in de stad. Op het plein bij de kathedraal is het zelfs dringen. We moeten morgenochtend maar vroeg terug om dit monument te bezoeken. Op het terras krijg ik van mijn collega Ayse goed nieuws over een project. We hebben iets te vieren vanavond!</p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-89106838557903883762023-07-19T20:59:00.000+02:002023-07-19T20:59:53.809+02:00Asturische lekkernijen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgapspwG-QSZTENmrt63Ap7uA3eFua753pZm99_Mf0uYP8kexREOUuOSyEBK3134rMfY1nSQeUXL1d03AyKhdd1eLZ6zCmH7cEsuQr0sKl0IeYa8MIJq_GMBBGHIut1z4JZX8aDar1rwQWy4IKLIIw_zTEIbxh5ET1yxcRwj6A4T-6z5VK1imlma-tsVYE/s4032/ontbijt.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgapspwG-QSZTENmrt63Ap7uA3eFua753pZm99_Mf0uYP8kexREOUuOSyEBK3134rMfY1nSQeUXL1d03AyKhdd1eLZ6zCmH7cEsuQr0sKl0IeYa8MIJq_GMBBGHIut1z4JZX8aDar1rwQWy4IKLIIw_zTEIbxh5ET1yxcRwj6A4T-6z5VK1imlma-tsVYE/w683-h512/ontbijt.jpg" width="683" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Eten en drinken kun je in Spanje de hele dag door. En alles smaakt heerlijk. Bij het ontbijt zijn er knapperige broodjes, jam, verse honing, kazen en ham. Altijd liggen er zoete broodjes of stukjes taart/cake en fruit. Vaak hebben we onze keus al gemaakt en dan komt er een ober naar ons toe om te vragen of we nog iets warms willen bestellen bij het ontbijt. Denk aan een omelet, geroosterde groenten, spiegelei met bacon/kaas. Overigens staat er ’s ochtends altijd een fles olijfolie op elke tafel. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL_gxcaaUvXZcjFWc_LrN8vZ-8zWj4mZpSWuFACTht0JV8mBY_ZaQ2M5Ql6q8_Ecca3AE6zA8JpSj1LqYIicbcfP9Wb0QMahVbRcyMJ23Nb7QKr5f5RlYU3S2Ft-sU52lJyMYgBoldX-EMBa5yQN__kHUyzFH5wqjMJUgaF8cFKD1AvGfBA1YaxtkW8nc/s4032/koffie%20III.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="305" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL_gxcaaUvXZcjFWc_LrN8vZ-8zWj4mZpSWuFACTht0JV8mBY_ZaQ2M5Ql6q8_Ecca3AE6zA8JpSj1LqYIicbcfP9Wb0QMahVbRcyMJ23Nb7QKr5f5RlYU3S2Ft-sU52lJyMYgBoldX-EMBa5yQN__kHUyzFH5wqjMJUgaF8cFKD1AvGfBA1YaxtkW8nc/w406-h305/koffie%20III.jpg" width="406" /></a></div><p>Rond koffietijd zitten de terrassen vol met luid kletsende mensen (ik denk dat ik Spaans bloed heb) waar niemand zich aan lijkt te storen. Bij de koffie krijg je steevast een zoetigheid erbij, al bestel je het niet. Een churros (soort lange sliert donut) of een stuk bladerdeeg. De lunch is de belangrijkste maaltijd, in ieder geval hier in het noorden. Vanaf een uur of 1 tot half vijf gaan deuren van winkels dicht, kun je niet inchecken in een hotel want dan zit iedereen aan een maaltijd. Veel restaurants bieden een ‘menu de dia’ aan voor circa vijftien euro, van drie gangen inclusief brood, water of wijn. Echt geen geld en ik heb al geschreven dat de porties er niet minder om zijn. De avondmaaltijd is pas na negen uur. Kijk niet gek op als Spanjaarden om half elf een restaurant binnen lopen en dan pas gaan eten. </p><p>Maar belangrijker: het eten smaakt fantastisch. In Italië genieten we ook altijd maar toch is het eten hier anders. Misschien ziet het er boerser uit, grover. Ik kan er niet zo goed de vinger op leggen. Wel weet ik dat het me allemaal supergoed smaakt. Of het nu komt omdat de ingrediënten waarschijnlijk zo van het land of uit de zee komen? We zien op elk vrij stukje grond een tuintje met groenten en kruiden. In Asturië is de specialiteit fabada, een cassaulet, ragout van grote witte bonen met stukjes verschillende vlees erin, zoals chorizo, een stukje spek, bloedworst. Die bonen hebben we in de winkel zien liggen. Er zijn hier trouwens allerlei soorten bonen of linzen droog verkrijgbaar, maar de fabada-bonen zijn verreweg het duurst, zo’n vijftien euro per kilo. Op elke menukaart (ook op het dagmenu) prijkt verder de entrecote, waar je een flink dik stuk van op je bord krijgt. </p><p>Vandaag besloten we geen broodje te eten maar uitgebreid te gaan lunchen. De parador ligt drie kilometer buiten de stad en er is wel een restaurant maar de late tijden breken ons soms op. Het is ook fijn om na een flinke wandeling van twintig kilometer te gaan lunchen, dan terug te gaan naar de kamer om te douchen. Dan is het vaak al rond zeven uur. Ook fijn om nog wat te lezen of de route voor de volgende dag uit te stippelen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHzNgHByffTlLyq2BiL0XJpusaB21RSWhgFeia9V5RbLkTuO1E9QfiGMrWInr_UMq2Wf9SgiH9cNMfTHsMyGmpcmPpvHyFr1djqhqmVO9Qfvmwm9piwXQa3OtRxG3VL4SdzjW_C5pT5JlPh5HBuq_Yo5kyrI-po_FmoUC_-HdOTOZGceHOeb2b-jcLSaU/s4032/Blanco.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHzNgHByffTlLyq2BiL0XJpusaB21RSWhgFeia9V5RbLkTuO1E9QfiGMrWInr_UMq2Wf9SgiH9cNMfTHsMyGmpcmPpvHyFr1djqhqmVO9Qfvmwm9piwXQa3OtRxG3VL4SdzjW_C5pT5JlPh5HBuq_Yo5kyrI-po_FmoUC_-HdOTOZGceHOeb2b-jcLSaU/w676-h507/Blanco.jpg" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We kwamen terecht in <a href="https://www.facebook.com/barblancorestaurante/" target="_blank">restaurant Blanco</a> midden in Cangas del Narcea. Er waren geen tafels vrij nog maar als we een kwartiertje konden wachten? Binnen aan de bar keken we goed om ons heen. Een oude tegelvloer, houten lambrizering en eenvoudige houten tafeltjes. Aan de muur hingen allerlei onderscheidingen die de kok de afgelopen jaren had gekregen. Ook hing er een ingelijst verhaal aan de muur met foto van de kok/eigenaar. Ongetwijfeld een lovende recensie uit een blad. We keken vanaf de bar de keuken in, verrek daar stond die man van de foto. Bij ons drankje kregen we al een lekkere tapas: een stukje tortilla met ham op brood. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK60CcPcvDaXEYtjryC_eMv_mqkoCSwWIULuZMcFQQr9bDT0CiUm7zJ9_rUC8VTM-8VJ7TzSC5sif3kHrmytgO_1HksEmwPgaSMMRDepoqh50LsJg1_aLS8KKiT8TclBbs9OIRQneTr5-OrolQe7prDM7bcqZd7qP6dM63KqgsyrqTMLfhU8MdhaRl1S8/s4032/Pepe%20Ron.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK60CcPcvDaXEYtjryC_eMv_mqkoCSwWIULuZMcFQQr9bDT0CiUm7zJ9_rUC8VTM-8VJ7TzSC5sif3kHrmytgO_1HksEmwPgaSMMRDepoqh50LsJg1_aLS8KKiT8TclBbs9OIRQneTr5-OrolQe7prDM7bcqZd7qP6dM63KqgsyrqTMLfhU8MdhaRl1S8/w675-h507/Pepe%20Ron.jpg" width="675" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De menukaart die we even later kregen, was abracadabra voor ons. Sommige woorden herkenden we inmiddels maar de ruime omschrijving van de gerechten ging ons boven de pet. Een kok kwam ons de gerechten toelichten. Diezelfde man was ook gehaald toen we vroegen of er een tafel voor twee was. Hij legde toen uit dat we dan even moesten wachten. Blijkbaar was hij de enige die wat Engels sprak. Marco koos de vis en ik ging voor een gerecht waarbij Asturische kaas was verwerkt. Die vind ik namelijk heerlijk.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBRF6CvB0IcMeBV_jS-OH2Qkf0DB9fXdLs7j8jdPsvticqx8Ne9Rdr6H0UT7ewk5O-qMlXs6PHw9VooZwLm0kvl4xsCrUh2CSauSXAXZe5bYSBDzUtvLTkqsiRM0NcllLbyIPopKySowft3z6H4st7o1eMxGypWL-8mfq-Iez9-IXW6ZOaxBSH4SMWg7A/s4032/Menu%20kaart.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBRF6CvB0IcMeBV_jS-OH2Qkf0DB9fXdLs7j8jdPsvticqx8Ne9Rdr6H0UT7ewk5O-qMlXs6PHw9VooZwLm0kvl4xsCrUh2CSauSXAXZe5bYSBDzUtvLTkqsiRM0NcllLbyIPopKySowft3z6H4st7o1eMxGypWL-8mfq-Iez9-IXW6ZOaxBSH4SMWg7A/w208-h277/Menu%20kaart.jpg" width="208" /></a></div><p>Als voorgerecht hadden we een tomatensalade gekozen die we deelden, we hadden de porties namelijk gezien. Mijn hemel, wat was dat lekker! Er waren wat stukjes ui en groene peper overheen gedaan en olijfolie. Wat voor soort vis Marco daarna kreeg, wisten we niet maar deze was flink dik. “Het is net als een biefstuk.” Ik had geen idee wat ik zou krijgen en toen het werd gebracht, sloeg de schrik me om het hart. Ik zag een donkerbruin iets liggen, een varkenspoot ofzo? Gelukkig herkende Marco de aubergine die met een anjovissalsa en een lichte kaassaus was gestoofd. Ook heerlijk! Alle toetjes op 1 na waren op dus de keus was makkelijk. Ik heb geen idee wat crema de requeson is maar proefde wel een soort zachte kaas met toffeesaus. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBeHNF3RnEk0MfGh_ozx26JfGJdr_RFXhVuqhCcMwJKLQWLE_md0JWj8g6kHZXncFPtXnfpm2YHhF3e0fZesvGF4WdWoxQQrZ9o1V40vMY42cLI6h2BgR0ywUsrBGIu5Yp4-2AVnpjNxq5kQLaSPGHV4q1Ejb33L4Tt_KDfZZOhYzQg0lfYLmizyx1TU/s3999/aubergine.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2132" data-original-width="3999" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBeHNF3RnEk0MfGh_ozx26JfGJdr_RFXhVuqhCcMwJKLQWLE_md0JWj8g6kHZXncFPtXnfpm2YHhF3e0fZesvGF4WdWoxQQrZ9o1V40vMY42cLI6h2BgR0ywUsrBGIu5Yp4-2AVnpjNxq5kQLaSPGHV4q1Ejb33L4Tt_KDfZZOhYzQg0lfYLmizyx1TU/w674-h360/aubergine.jpg" width="674" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhZu9eaJjNSk2ucQtCtajUi3c1ck__MeQuqxp6t28JMdeAkp9PaFD3LwIT1qvtInLcunkkSvVsbsmEfthUZcdYiobdMtvKMZE7w1ZOEwqFoHLM9V-SluxikGr6M8FOoyS5CnbMgh2EDx1soWBOBwKVOH66DZWlzeoj60LCKuxizxgXSvEdVGlc8CzllWw/s4032/vis%20marco.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhZu9eaJjNSk2ucQtCtajUi3c1ck__MeQuqxp6t28JMdeAkp9PaFD3LwIT1qvtInLcunkkSvVsbsmEfthUZcdYiobdMtvKMZE7w1ZOEwqFoHLM9V-SluxikGr6M8FOoyS5CnbMgh2EDx1soWBOBwKVOH66DZWlzeoj60LCKuxizxgXSvEdVGlc8CzllWw/w676-h507/vis%20marco.jpg" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Tevreden en met volle buiken liepen we de drie kilometer weer terug naar de parador. Morgen laten we Asturië achter ons en rijden we naar Galicië. Ik ben benieuwd; Asturië heeft wel ons hart gestolen, zo mooi vinden we de omgeving. Laten we het over eten maar even niet hebben, als je het niet erg vindt. </p><p> </p><p> </p><div><br /></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-50868199441667455372023-07-18T19:23:00.001+02:002023-07-18T19:23:25.975+02:00Over paradors en een wijnmuseum<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDjV0e1vIA3K0iuTPFLSb3gsnGFJh_ggs6RORAjL7ohgawmONg_oezPCUvoIozPci4s9POW8JoxZAYMqpC52zYrSAnF08-hZ2f3Jg80_yeRshAQZohNHhez0rB9femKlbGmeLoygpB85G8imidx9782QcTAVAKIsT3fPo6rShOYr5xQeLnRIu8Iaqd0pQ/s4016/parador-de-corias.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2859" data-original-width="4016" height="481" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDjV0e1vIA3K0iuTPFLSb3gsnGFJh_ggs6RORAjL7ohgawmONg_oezPCUvoIozPci4s9POW8JoxZAYMqpC52zYrSAnF08-hZ2f3Jg80_yeRshAQZohNHhez0rB9femKlbGmeLoygpB85G8imidx9782QcTAVAKIsT3fPo6rShOYr5xQeLnRIu8Iaqd0pQ/w674-h481/parador-de-corias.jpg" width="674" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Voormalige kloosters, paleizen en kastelen zijn in Spanje omgevormd tot <a href="https://paradores.es/es" target="_blank">paradores</a>, hotels van klasse. Ons volgende reisdoel is Cangas del Narcea, in Asturië, en laat daar nu net een parador zijn. De kamers zijn wel iets duurder dan die in een hotel, maar dan heb je ook wat. Vooral deze parador schijnt befaamd te zijn. Door de enorme afmetingen van dit klooster heeft het de bijnaam ‘Escorial van Asturië’, vernoemd naar het immense complex nabij Madrid. We boeken via de organisatie waarvan Marco voor vertrek lid van is geworden, als Amigos de paradores!</p><p>Lidmaatschap kost niets overigens, wel krijg je korting bij het boeken van een kamer. In een parador krijgen we bij aankomst tot nu toe ook steeds een welkomstdrankje aangeboden. Het loont dus wel om lid te worden. Er zijn voor deze parador trouwens verschillende aanbiedingen. Als je een kamer boekt voor twee nachten als 55-plusser, krijg je de meeste korting. Ach, we blijven Nederlanders. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvwJ6T4HlKXjap3Js57j0qVviehwmX6xW6XCfCdQ86vID-mX-dZ8dNPYIXI4ElitgKNpfmv_m7563168TqrxP3teN1vvcEQ3_D9KTso5FXy-7dTZwCsFa87IL_bRPYmzy7YoUFKC9Lk2Sl1jWcp3aV8tzzCJI2o_v2JYVnbfYYaVBiOzCXF3s-B3Ogkxo/s4032/interieur%20parador-de-corias.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="509" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvwJ6T4HlKXjap3Js57j0qVviehwmX6xW6XCfCdQ86vID-mX-dZ8dNPYIXI4ElitgKNpfmv_m7563168TqrxP3teN1vvcEQ3_D9KTso5FXy-7dTZwCsFa87IL_bRPYmzy7YoUFKC9Lk2Sl1jWcp3aV8tzzCJI2o_v2JYVnbfYYaVBiOzCXF3s-B3Ogkxo/w679-h509/interieur%20parador-de-corias.jpg" width="679" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Het hotel valt niet tegen, integendeel. Binnen heb je er geen idee van dat het buiten 27 graden is en dat de zon schijnt, zo dik zijn de muren. De receptioniste laat ons kamers zien. Bij de eerste komen eerst in een soort huiskamer, het slaapgedeelte is een vertrek verderop. Twee grote ramen bieden uitzicht op de bergen. Bij de tweede kamer lopen we gelijk tegen de aparte bedden op. Hoewel we daar minder van gecharmeerd zijn kiezen we toch voor de laatste optie, die ongeveer de helft kost van de eerste kamer. We willen nog ruim een week blijven in Spanje.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNu4hJ218n677lqoAmoOg8w1dVInaBgNi1y7hv898H2CTpTh76hj_mwytwIQBVTWGXFCtR0Mze3zt79FgIalkSDqQCRzKJk-3ALIsYyxEU91WSOz2cT-RGLP8_eycrAd-trckz4ONEcWcPugU_72mFQaHATtPSiswzjFyCIRFDO2XHZUEwyypUiU_uKDc/s3475/douche%20parador-de-corias.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="3475" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNu4hJ218n677lqoAmoOg8w1dVInaBgNi1y7hv898H2CTpTh76hj_mwytwIQBVTWGXFCtR0Mze3zt79FgIalkSDqQCRzKJk-3ALIsYyxEU91WSOz2cT-RGLP8_eycrAd-trckz4ONEcWcPugU_72mFQaHATtPSiswzjFyCIRFDO2XHZUEwyypUiU_uKDc/w682-h503/douche%20parador-de-corias.jpg" width="682" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De valkuil is dat je eigenlijk nooit eerst een ruimere, luxere kamer moet zien. Als we later ingecheckt zijn en onze bagage in de kamer hebben gezet, vind ik het een super kamer. Twee keer zo groot als normaal (35 vierkante meter), koel en rustig. Dan moeten we ontzettend om onszelf lachen. In de douche zijn beugels rondom het toilet. Er is een inloopdouche met een stoeltje. De telefoon heeft gigantische cijfers als toetsen. In de kledingkasten zit een ingenieus systeem zodat je niet hoeft te rekken naar een kledingstuk dat je hebt opgehangen. En ik hoop dat ik vanavond niet op de rode knop druk die er waarschijnlijk is om hulptroepen in te roepen als je wat overkomt in de douche. Marco foetert dat het de laatste keer is dat we een 55-plus-aanbieding nemen.</p><p>De parador bevindt zich zo’n drie kilometer van het stadje Cangas del Narcea. Dus vanavond eten we binnen de muren van het klooster. Het restaurant schijnt een Asturische keuken te bieden, dus volgende keer meer hierover, Hans!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKEbjYbGY4CYMtEjNCTbOqtPejFnM5__Uhdl9VHOcWVJs6suPJNz6u4fCSz11MFCmVna0QGEbro3pB7XaTiFBKSLbB70TjhaEyuBobkvFSbeCQJsDYW70qF6ootCyUgielTMPAjWcMG89F3yU7wSC_uA_cL7bGj1Vyx2jY84sDox8Wh7NnTM0Zp1uK25M/s1055/cangas-del-narcea:paseos-cortos:courias---el-puelu.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="694" data-original-width="1055" height="445" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKEbjYbGY4CYMtEjNCTbOqtPejFnM5__Uhdl9VHOcWVJs6suPJNz6u4fCSz11MFCmVna0QGEbro3pB7XaTiFBKSLbB70TjhaEyuBobkvFSbeCQJsDYW70qF6ootCyUgielTMPAjWcMG89F3yU7wSC_uA_cL7bGj1Vyx2jY84sDox8Wh7NnTM0Zp1uK25M/w676-h445/cangas-del-narcea:paseos-cortos:courias---el-puelu.png" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We hebben de verschillende wandelingen die je hier kunt maken, net bekeken en er 1 uitgezocht voor morgen. Vandaag verkennen we het stadje dat enigszins verwaarloosd overkomt. Veel zaken staan leeg of te koop. Volgens ons zouden ze veel meer toeristen kunnen aantrekken. Het gebied is prachtig, er zijn verschillende wandelingen te maken met een diverse moeilijkheidsgraad. Vlakbij is een nationaal park waar per dag slechts twintig bezoekers worden toegelaten. In dat park leeft de grootste populatie bruine beren (van Europa?). Maar er omheen, zoals in dit dorp, zijn talloze andere wandelingen te maken. De omgeving is groen, heuvelachtig met prachtige uitzichten en vaak de rivier Narcea kabbelend naast je, de habitat van forellen, kikkers en otters. Ik verheug me op de wandeling van morgen. We kiezen de SL.AS 19 van Corias naar El Puelu van 13 km heen en terug. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipjYorMv3YeBaoL03SX5rso_mTvtKrQpeM0dHQ2oUmyxd10UwQCGsKDv3JlC-xmfgkaRNPj_ndLCkDo7OdnndlmkUJXEKZxNRVcAoGVTnHSJMQFX_mr75TaHxl3_a9XzZP8_-zTMLMhpS3m1zM4MvI2G468xYRX_ejLyAzBVXlmg2RhrJCV6kt1c67eJY/s4032/museo-del-vino-de-cangas-de-narcea.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipjYorMv3YeBaoL03SX5rso_mTvtKrQpeM0dHQ2oUmyxd10UwQCGsKDv3JlC-xmfgkaRNPj_ndLCkDo7OdnndlmkUJXEKZxNRVcAoGVTnHSJMQFX_mr75TaHxl3_a9XzZP8_-zTMLMhpS3m1zM4MvI2G468xYRX_ejLyAzBVXlmg2RhrJCV6kt1c67eJY/w676-h507/museo-del-vino-de-cangas-de-narcea.jpg" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Vandaag hebben we onbedoeld al de wandeling ‘Paseo del vino’ gemaakt. Omdat het nog vroeg is en we pas na twee uur kunnen inchecken, bezoeken we eerst het <a href="https://www.museosdelvino.es/museos/museo-del-vino-de-cangas-de-narcea/?lang=en" target="_blank">Museo del Vino de Cangas</a>. Het museum is gebouwd in de vorm van een mand, maar dat zie ik er niet in terug. Wel is het nieuw en volgens het bord bij de ingang dankzij veel subsidies gerealiseerd. De receptioniste vertelt dat de toelichting alleen in het Spaans is, dus daarom mogen we gratis naar binnen. Binnen treffen we inderdaad vooral tekstborden aan, mijn hemel wat een uitleg. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Ljzcjxx_OWcWHTs0srGL5UPHUZEmcdRcA0gG2Y_8JfBZvVslflx_tnpPwwdOwFG1DfN4gicEVKXHU6CulGws-10ql_7Cdv35PHNGcuAcNjMMLOM9e91oPWMaNdaaRLiThC-SB3cU7yiA29g1F8m1Hm-O1Imuk4uJsDyOp9w-z6-NOJ-MMIaCqUyoS90/s1024/uitleg%20museo%20de%20vino.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Ljzcjxx_OWcWHTs0srGL5UPHUZEmcdRcA0gG2Y_8JfBZvVslflx_tnpPwwdOwFG1DfN4gicEVKXHU6CulGws-10ql_7Cdv35PHNGcuAcNjMMLOM9e91oPWMaNdaaRLiThC-SB3cU7yiA29g1F8m1Hm-O1Imuk4uJsDyOp9w-z6-NOJ-MMIaCqUyoS90/w354-h266/uitleg%20museo%20de%20vino.JPG" width="354" /></a></div><p>We zien een ouder echtpaar (opa en oma?) dat met een jongetje de tour doet. Dat is goed gedaan, ik hoor het ventje de hele tijd praten terwijl hij met een boekje in zijn hand door het museum loopt. Ik vind het opmerkelijk dat er niet zo heel veel te vertellen is, terwijl er wel een prachtige museumtour omheen is gemaakt. Wij hebben in Schiedam, vind ik, juist veel te vertellen qua historie en feiten maar we doen er nog te weinig mee. (Neem nou de molens: dat zijn de hoogste molens ter wereld, maar wat doen we ermee? Kijk maar eens op internet op ‘molens’ of op wikipedia, je vindt niet veel over Schiedam terug). </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpdZjd6eF2_c1x3wwFLN0xeIIWfSQuHd-4fEzwIDImLE6WKdS-fBuThP1Pdadj51MR0wTuLAF0mVrjcx7J4wiDHDnjIy3x5R-_HMwtByE0Qj1IBuxjthgUjlweju5AoH1lvPQRC9SQcL2e_x1lmP0tdB0sSv4qqgKHcG-J0Gn2hIcsVuFvIxy4S2BhLbs/s3848/oud_museo-del-vino-de-cangas-de-narcea.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2524" data-original-width="3848" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpdZjd6eF2_c1x3wwFLN0xeIIWfSQuHd-4fEzwIDImLE6WKdS-fBuThP1Pdadj51MR0wTuLAF0mVrjcx7J4wiDHDnjIy3x5R-_HMwtByE0Qj1IBuxjthgUjlweju5AoH1lvPQRC9SQcL2e_x1lmP0tdB0sSv4qqgKHcG-J0Gn2hIcsVuFvIxy4S2BhLbs/w686-h450/oud_museo-del-vino-de-cangas-de-narcea.jpg" width="686" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na afloop van de tour door het museum raken we in gesprek met de receptioniste, Ana. Ze laat ons het museum zien dat tot een paar jaar geleden in gebruik was. Het is een schuur van pakweg negen bij vijf meter met allerhande, authentieke apparatuur dat gebruikt wordt bij het maken van wijn. Als dat voor kort het museum was! De upgrade die het museum heeft gekregen, is een groot succes voor de bestuurders ervan. Daar kunnen wij in Schiedam veel van leren hoe we Europese subsidies kunnen binnenhalen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgblA7n5LYh4T49Aa_QZW5X3KO2oGuIJPMk1qf9d7KOTysnANRi0ho7UnGlVcebFjgP9W1O2ux5VbMf_2pCG12tz_xZMIPOaIh2TbPbgaTT426kOOyt9XeT6ru-UOeMOrDqFENFGKoCdAkPJZ5SCxewBfZEFUMx6kaJdsKWOn432aWH1ChDnoxCUbFI6mM/s4032/druiven.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="516" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgblA7n5LYh4T49Aa_QZW5X3KO2oGuIJPMk1qf9d7KOTysnANRi0ho7UnGlVcebFjgP9W1O2ux5VbMf_2pCG12tz_xZMIPOaIh2TbPbgaTT426kOOyt9XeT6ru-UOeMOrDqFENFGKoCdAkPJZ5SCxewBfZEFUMx6kaJdsKWOn432aWH1ChDnoxCUbFI6mM/w688-h516/druiven.jpg" width="688" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Deze wijngaard in Cangas is de kleinste in Spanje die een wijn produceert met een DOC-vermelding. We kopen een fles voor zestien euro en de wijn is inderdaad lekker. Maar tot nu toe drinken we hier goede wijn voor een schijntje. Ana licht de diverse wijnen die hier worden gemaakt, uitgebreid toe. Ze spreekt goed Engels, al verontschuldigt zij zich. “De meeste bezoekers zijn Spanjaarden, dus ik kan weinig oefenen.” Op de vraag hoe het is om in Asturië jong te zijn, glimlacht ze. “Het is moeilijk om werk te vinden. Tot de jaren negentig zorgde de mijnindustrie voor werkgelegenheid. Maar de laatste mijn is ongeveer tien jaar geleden gesloten. Gelukkig is er in Cangas del Narcea werk door de aanwezigheid van een ziekenhuis en heeft de stad een functie op het gebied van regionaal bestuur. Maar veel jongeren streven een carrière na en trekken daarom naar de grotere steden. Het is een probleem.” </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQgIqJQ2gAoYFkLC66AOmC0kk0ZhyV7HiKSOgd39bttHLrYBwnTCQ9rxe4uRuXKeGiBgFGkmTQlwtNBH10FNHbXUKvkc4Ft8fphGvwfOf2BgnZPO7l-cpVzMuAUSs5SMvKcSFJJNZR-LCsxZWWQpw_I_4MaNPpeoLdCahmQI9R3ybpBJ5rkOQE75oWL78/s1024/Marco%20en%20Ana.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="505" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQgIqJQ2gAoYFkLC66AOmC0kk0ZhyV7HiKSOgd39bttHLrYBwnTCQ9rxe4uRuXKeGiBgFGkmTQlwtNBH10FNHbXUKvkc4Ft8fphGvwfOf2BgnZPO7l-cpVzMuAUSs5SMvKcSFJJNZR-LCsxZWWQpw_I_4MaNPpeoLdCahmQI9R3ybpBJ5rkOQE75oWL78/w673-h505/Marco%20en%20Ana.JPG" width="673" /></a></div><p>Ana vertelt niet alleen enthousiast over de wijngaard maar ook over een ‘charming’ wandelroute. Wanneer we hartelijk afscheid nemen van elkaar, slaan we het pad in dat zij heeft aangewezen. Hoewel we vandaag een museumbezoek op de agenda hadden staan en geen wandeling, tuinen we er toch weer in. We gaan op weg. De Paseo del Vino is tenslotte maar 1,6 kilometer lang met een niveauverschil van 65 meter, een makkie! </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlOvvHdKrQkYBKH5g5Z8NFC9SU_322sqawibJHVN9wuP7BNH-tNTSMst2W7upBco2vNepnOa1C2vzqUwFzGAtCbIbn6H0eQ3pDPw2iASpXsT6X2OxCLIFLaRLBH1_6oiulQFo5Hb2d5srdxwCjr1dokl0kPibVIfjv5gopvHf10ePsyxq_R9IlybqU2n0/s3919/route%20de%20vino.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2720" data-original-width="3919" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlOvvHdKrQkYBKH5g5Z8NFC9SU_322sqawibJHVN9wuP7BNH-tNTSMst2W7upBco2vNepnOa1C2vzqUwFzGAtCbIbn6H0eQ3pDPw2iASpXsT6X2OxCLIFLaRLBH1_6oiulQFo5Hb2d5srdxwCjr1dokl0kPibVIfjv5gopvHf10ePsyxq_R9IlybqU2n0/w674-h468/route%20de%20vino.jpg" width="674" /></a></div><br /> <p></p><p> </p><div><br /></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-89600470573507948432023-07-17T17:44:00.000+02:002023-07-17T17:44:20.959+02:00Asturische koning in een bontje<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-fTUlN7sToDTbFA_SQ0ZRQZ_nL67tP74vnJQ1HfM6qF7PMKm8JygrUUbo96Hl0v0D4YywtODahYh1DgLrwRlncUmfvfe0rCjdzqvBsY7_w-gSPXTPozwVDVuaEdVe6A61rNwt22cKyDVwuF9zOcgu5W_gtJckWV9ecbrwhwZnVW7wQPvZ9EcuB5_wC8/s4032/Uitzicht%20hotel.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-fTUlN7sToDTbFA_SQ0ZRQZ_nL67tP74vnJQ1HfM6qF7PMKm8JygrUUbo96Hl0v0D4YywtODahYh1DgLrwRlncUmfvfe0rCjdzqvBsY7_w-gSPXTPozwVDVuaEdVe6A61rNwt22cKyDVwuF9zOcgu5W_gtJckWV9ecbrwhwZnVW7wQPvZ9EcuB5_wC8/w676-h507/Uitzicht%20hotel.jpg" width="676" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De klok van de kathedraal in Oviedo maakt ons wakker. Niet helemaal gek want ons huidige hotel bevindt zich pal aan de overkant ervan. We zijn vanuit de bergen noordwaarts gereden, maar dit is nog steeds de provincie Asturië. Een prachtig gebied: met bergen dus, heuvels, veel bos, aan de kust schitterende zandstranden, nog niet toeristisch en met een rijke geschiedenis. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidSboUuahwnsaJtt7snLaLOVLBN9oWPp69biYzJUOq3-ugeSJyZXlWOotTHXrxA-q-9jViBK5cWy1smrkMk9oT4NcnSbkRzvxVW4PZKsfAnIz6_u3rwpWaLt3GUOiVwKx9Jl_ah0ONZrPIA9opZnh4FhcWfRg0ooFEWuo20kjqGVtPOXDe0BjYXvo-vxs/s3326/Pelayo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3326" data-original-width="2531" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidSboUuahwnsaJtt7snLaLOVLBN9oWPp69biYzJUOq3-ugeSJyZXlWOotTHXrxA-q-9jViBK5cWy1smrkMk9oT4NcnSbkRzvxVW4PZKsfAnIz6_u3rwpWaLt3GUOiVwKx9Jl_ah0ONZrPIA9opZnh4FhcWfRg0ooFEWuo20kjqGVtPOXDe0BjYXvo-vxs/w364-h478/Pelayo.jpg" width="364" /></a></div>Dit vroegere koninkrijk is als enige deel van Spanje nooit in handen geweest van de Moren, die vanaf de 8ste eeuw Spanje veroverden. Heel toevallig zijn wij ook bij Covadonga geweest waar de Asturische vorst Pelayo met zijn leger in 718 de Moren versloeg. Een belangrijke nederlaag, heb ik hier geleerd, omdat deze overwinning de aanzet zou zijn voor de Reconquista, de christelijke herovering van het Iberische schiereiland. In Spanje is er in elke stad wel een straat naar hem genoemd. Ik vind het verhaal van de overwinning op de Moren wel sterk. Ik kan me niet voorstellen dat er in die smalle plooien van de bergen bij Covadonga een veldslag met twee legers heeft plaatsgevonden. In het boek ‘Spanje achter de schermen’, dat ik nog steeds niet uit heb, staat dat het ‘nooit veel Moren kunnen zijn geweest. Ze hadden wel wat anders aan hun hoofd dan een groepje wildemannen in een grot’. Maar goed, Pelayo had destijds een kruis bij zich tijdens de veldslag. Een replica van dit ‘Kruis van de Overwinning’ hangt bij de Romaanse brug in Cangas de Onis. We zijn er regelmatig voorbij gelopen. Nu we in Oviedo zijn komen we erachter dat het origineel in deze kathedraal hangt!</div><p>Koning Pelayo staat trouwens stoer afgebeeld bij de uitgang van de kathedraal. Hij is de enige Asturische koning in de rij beelden die geen harnas draagt. Maar misschien was een bedekking van bont (zo ziet zijn rok eruit) wel mode in de 8ste eeuw. Dat lees ik dan weer nergens 😊.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtPKAMC28BkAcTGDkyRaJOTkHclGU1Dnj7_TMr9D4Gpt_G9hjhN6BoWEZJswC6dx7uW9__cVfS986Q7xHgvdw9RA8q_UxIi7q24Nr6wLSA3tmxlEY7JAUnKET-DQeAzaU2Mr6qVXoMTZlLx3-IyK3s67joDH_gADmMIM-uvk1qMC2CkXsp7R0BY6PtPXY/s1024/El%20Fonta%CC%8An%20I.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtPKAMC28BkAcTGDkyRaJOTkHclGU1Dnj7_TMr9D4Gpt_G9hjhN6BoWEZJswC6dx7uW9__cVfS986Q7xHgvdw9RA8q_UxIi7q24Nr6wLSA3tmxlEY7JAUnKET-DQeAzaU2Mr6qVXoMTZlLx3-IyK3s67joDH_gADmMIM-uvk1qMC2CkXsp7R0BY6PtPXY/w664-h498/El%20Fonta%CC%8An%20I.JPG" width="664" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Behalve de kathedraal zijn er in Oviedo talloze bijzondere gebouwen. Tijdens een wandeling door de binnenstad wijzen we elkaar steeds op een ander mooi pand. Er is een pittoresk wijkje, El Fontån, een overblijfsel van stadsvernieuwing aan het begin van de 19e eeuw. De huizen zijn gebouwd in een rechthoek om een binnenplaats. Via vier poorten kun je deze oase van rust bereiken. </p><p>Dan heb ik een ander doel voor ogen. Er schijnt een uitgebreid ‘centro commercial’, winkelcentrum, te zijn. Tot nu toe liepen we steeds langs dichte winkels in de steden. De ene keer was het zondag en de zondagsrust wordt hier nog in ere gehouden. De andere keer was het lunchpauze. Van pakweg half twee tot half vijf zit echt alles op slot; behalve de restaurants en cafés dan. In Oviedo wilde ik winkelen. Ik vroeg de weg aan een dame die met haar zoon, denk ik, langs liep. Ze hadden geen idee wat ik bedoelde met centro commercial. Toen we later door de winkelstraten zwierven, een soort Lijnbaan/Coolsingel, snapte ik de omschrijving op de plattegrond ook niet. De dame en haar zoon bekeken de plattegrond en wezen aan waar we ons op dat moment bevonden. We moesten die kant maar op gaan, vonden ze beiden. Heel behulpzaam en ontzettend aardig, vind ik de mensen in deze streek. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm-L5fhM4LLfO3FlPmBjo_MvpJNf73Ktf40LL-iWOgiEjtNr08SzbEjgCKYt73cjyv6mOEuWPqTVcC5g0yvfmkWxCNDL02UKUrGkBRy2I9coQ_Vdi0OHwmS1R0VLHpF-4G90tQD_6_sp1_axpZveQKAPLOUsA4LS3aV70kQcbeahhcO0JfbXP0LReQD5Q/s4032/bonen%20met%20worst.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm-L5fhM4LLfO3FlPmBjo_MvpJNf73Ktf40LL-iWOgiEjtNr08SzbEjgCKYt73cjyv6mOEuWPqTVcC5g0yvfmkWxCNDL02UKUrGkBRy2I9coQ_Vdi0OHwmS1R0VLHpF-4G90tQD_6_sp1_axpZveQKAPLOUsA4LS3aV70kQcbeahhcO0JfbXP0LReQD5Q/w670-h503/bonen%20met%20worst.jpg" width="670" /></a></div><br /><p><br /></p><p>In restaurants verontschuldigen medewerkers zich vaak dat ze geen Engels spreken. Vervolgens leggen ze geduldig uit wat de gerechten op de kaart zijn. Doordat we elkaar soms niet begrijpen, gebeurt het dat ik bloedworst met bonen voorgeschoteld krijg. Of Marco een iel bleek kippetje op haar rug. Zo leren we allerlei Asturische specialiteiten kennen. Gisteren dacht ik een lichte lunch te nemen met een salade maar er kwam een wagenwiel van een bord aan met groenten! Het is wel allemaal heerlijk. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXkn839oj5PYYZZJBHmZK_YS1cnW-LBGZfi3lV_bfDuW1BtuskzB1ko295IF8p7CkMTbwBsyYpqM7eVqYPuAQ9LHYxf_XlFfNttxQGoutI7QFnliZzeW78H1pnfPVM6uNpcw0g1emvarvXW_CCMdRD6AvXRiJSD4xCkpec274izbfuOKi6JOFLDeMdTR8/s3226/Salade.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3226" data-original-width="3013" height="718" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXkn839oj5PYYZZJBHmZK_YS1cnW-LBGZfi3lV_bfDuW1BtuskzB1ko295IF8p7CkMTbwBsyYpqM7eVqYPuAQ9LHYxf_XlFfNttxQGoutI7QFnliZzeW78H1pnfPVM6uNpcw0g1emvarvXW_CCMdRD6AvXRiJSD4xCkpec274izbfuOKi6JOFLDeMdTR8/w670-h718/Salade.jpg" width="670" /></a></div><p></p><p><br /></p><p>Ik had verder eens in een etalage vermouth uit de streek zien staan. Op een terras gisteravond bestelde ik dat dus. De ober keek me niet begrijpend aan, ook nadat ik het vier keer had gezegd met verschillende klemtoon. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en opende een vertaalapp waarna ik het drankje intypte. “Oh, Bermut!” Verhip, vergeten: de ‘v’ spreek je hier uit als de ‘b’. Lachend bracht hij even later de drankjes in tinkelend ijs. We blijven nog even hoor! </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgre-_wHqM6-D2lj0IKNZh5xOnfOfZcJkHTsqPa7zGXYpAqyHD9vG40pyTMy2DGC9xtxZTrFsLRh27CuSdX00yHEkaiKzwLeCcVqtloFMKghWrJdGtxCxpnOCawTgbRvm7Y662vU-38JAMjG2Hu_MNm6fXtWlAZlX-fIKzgyWPC88ob5qKpVW5luI9rKFo/s4032/Bermuth.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="495" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgre-_wHqM6-D2lj0IKNZh5xOnfOfZcJkHTsqPa7zGXYpAqyHD9vG40pyTMy2DGC9xtxZTrFsLRh27CuSdX00yHEkaiKzwLeCcVqtloFMKghWrJdGtxCxpnOCawTgbRvm7Y662vU-38JAMjG2Hu_MNm6fXtWlAZlX-fIKzgyWPC88ob5qKpVW5luI9rKFo/w660-h495/Bermuth.jpg" width="660" /></a></div><br /><br /><p></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-47610169971122603352023-07-15T21:15:00.000+02:002023-07-15T21:15:46.344+02:00 Met hoogtevrees twee bergruggen over<p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1rCSc-JMg4oWCE6GnPjYAphOWUzqtlyPFRi54QXNqkfrQ_YW5qnaixGxUgOkXaROLToEwiHlv9uYvXepuseUde3TCkPmtybmsCJAwzSwqi2uKhv7Wr9K-cOUDhzatBaiLSF0sBtGwx5o8hAsQ1QzgmMu59Ar0IImbcNeZdmN8_sEWHDpNL6ZT9V_zHfI/s1024/Route.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1rCSc-JMg4oWCE6GnPjYAphOWUzqtlyPFRi54QXNqkfrQ_YW5qnaixGxUgOkXaROLToEwiHlv9uYvXepuseUde3TCkPmtybmsCJAwzSwqi2uKhv7Wr9K-cOUDhzatBaiLSF0sBtGwx5o8hAsQ1QzgmMu59Ar0IImbcNeZdmN8_sEWHDpNL6ZT9V_zHfI/w667-h240/Route.JPG" width="667" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Marco had in Cangas de Onis een mooie wandelroute gevonden, van 16,3 kilometer en belangrijker, met start en finish in het stadje. Er zijn verschillende (kortere) routes te lopen maar dan eindigen we niet weer in Cangas. </div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfM0QJaCy_AYwFynd2_MlU4fzNDeRux-RAeioWwT1W_8H29r8z6WkI-qAybNoPWtebGOQLXYhJ2OD6EKEV5gEm2ZfxscMNY0IHbAeVspWWgFllzODwIZ_skrX4prAvuqIaZoOIyIhQJbo8xFpOIlqwQ3UzG0Lvqgf909XjoZRU3xb3p4TSvt1ogM77Kac/s4032/Wandeling%20rivier.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="502" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfM0QJaCy_AYwFynd2_MlU4fzNDeRux-RAeioWwT1W_8H29r8z6WkI-qAybNoPWtebGOQLXYhJ2OD6EKEV5gEm2ZfxscMNY0IHbAeVspWWgFllzODwIZ_skrX4prAvuqIaZoOIyIhQJbo8xFpOIlqwQ3UzG0Lvqgf909XjoZRU3xb3p4TSvt1ogM77Kac/w670-h502/Wandeling%20rivier.jpg" width="670" /></a></div><br /><p>Om 09.45 uur begonnen we aan de wandeling R2 naar Picu del Arbolin. Het eerste stuk ging langs de rivier de Sella. Drie vissers stonden met zonnebril langs de kant in het water te turen. Ik vroeg of ze op zalm visten. “Ja zeker, sommige zijn wel een kilo of zes”, antwoordde de man. Hij bood zijn zonnebril aan. “Kijk nu eens in het water, dan zie je ze zwemmen.” Eerst keek Marco met bril, daarna ik, maar we zagen beiden in het heldere water geen vissen. De man gaf het niet op. Hij liep een paar meter naar links, keek zelf weer met bril en wenkte ons dichterbij. Daar zou het lukken. Helaas zag ik weer geen vissen, maar dat vertelde ik hem niet. Hij was zo enthousiast. “Ja, daar, inderdaad”, riep ik. Tevreden sloeg hij me op de schouder. Op de vraag of de vissen die avond op de barbecue zouden gaan, knipoogte hij schalks. Ik herinnerde me dat er een stukje terug een bord stond waaruit ik opmaakte dat vissen terug gezet moesten worden. We namen vrolijk afscheid. </p><p>Over het algemeen zijn Spanjaarden hier aardig en toeschietelijk. Ze spreken vaak geen woord Engels maar mijn Spaans is ook minimaal. Toch begrijpen we elkaar veelal. Al krijgen we wel eens een rosé als we rode wijn bestellen. Ondertussen hebben we daar al verschillende benamingen voor geleerd, dus dat gaat steeds beter!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Ble7JUi3CI-d9iF-HPgMicON2eOnKhMDTzdyZKQZM8-QnQRY5EsZdMXkjl_NA2-BbxziaPE3l5MN4tGLWDdRwxnSXhSuHsaELVOfLzZisHyTObMB0HUTKDMjh866_MAjlA0_L1BNlz7fSz6PAbfE2ZZ0JncJ4v16Yiu8EZLJeNCR0qu7xcXWQiVuyTs/s1024/Graanschuur.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="492" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4Ble7JUi3CI-d9iF-HPgMicON2eOnKhMDTzdyZKQZM8-QnQRY5EsZdMXkjl_NA2-BbxziaPE3l5MN4tGLWDdRwxnSXhSuHsaELVOfLzZisHyTObMB0HUTKDMjh866_MAjlA0_L1BNlz7fSz6PAbfE2ZZ0JncJ4v16Yiu8EZLJeNCR0qu7xcXWQiVuyTs/w656-h492/Graanschuur.JPG" width="656" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We laten de rivier achter ons en lopen het bos in. In deze streek (Asturië) staan veel houten graanschuren: een meter of twee op palen boven de grond, waarbij de pilaren zijn afgedekt met een grotere, platte steen zodat ongedierte niet naar binnen kan. Het is bijzonder om te zien dat mensen de schuren nu gebruiken voor allerlei zaken die ze niet willen weggooien, net zoals onze zolderruimte (of bij jou misschien de garage) vol ligt met onnodige dingen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5-QaDaqVNXDRHcqKKura4XO02J7NtZxltrxllKz91JuTlXLH0LnwfA_XIHFUlsHjV1zZLnudvZQdyozPPJjkPwYzMYjz7EMjyghUfdeuG1N5QR4RsXzdNdkwzjYE2hjLEHGPxCSqkcW_asisY5gxDp4nhn6bybTYZnQ8Y1iEMhwoZshsqghR6R37tvHw/s4032/Geit.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5-QaDaqVNXDRHcqKKura4XO02J7NtZxltrxllKz91JuTlXLH0LnwfA_XIHFUlsHjV1zZLnudvZQdyozPPJjkPwYzMYjz7EMjyghUfdeuG1N5QR4RsXzdNdkwzjYE2hjLEHGPxCSqkcW_asisY5gxDp4nhn6bybTYZnQ8Y1iEMhwoZshsqghR6R37tvHw/s320/Geit.jpg" width="240" /></a></div><p>De route wordt overigens goed aangegeven met blauwe stippen op stenen of bomen. De weg stijgt. We gaan ook naar een Picu, een bergtop. Al gauw zien we het stadje beneden ons liggen. Voor ons slingert het pad zich om de berg, help, moeten we helemaal daarheen? Boven tegen de bergwand aan staat een kudde koeien. Verderop komen we geiten tegen. Er zitten enkele mannetjes tussen met indrukwekkende horens. Met een boog lopen we er voorzichtig om heen. Tot nu toe was het pad goed te lopen, wel bergopwaarts, maar dat lijkt onze specialiteit. Dan staat de blauwe stip wel bij een heel steil bergpad. Pad is nog een groot woord: het is meer een geul met stenen die naar boven leidt. We lopen nog een stukje door, misschien is dit een tussenweg voor klimmers. Ik heb nog de hoop dat de weg vanaf de top op een gegeven moment weer de weg terug zal worden, dan snijden we maar een stukje af. Ik vind het al een prachtige wandeling en wil best op de weg terug.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaTC_mmFT03sCnDxH5qptjwvSfZAFTX2XbegDsNdFMqGduGTZ3J4doGqlqWhKKMq8igLTQyrPmdeKgmD_aBY2MdRO3pX_hWiN6qtrncxELD1F4wXs3Sr-_yBXh-S2CWojwaITBHyBrEEIZHl0vM-kq6rmzKJLivKjuBoWJPPvUNYSq5_STTMehzxMEc2o/s1208/Pad.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="783" data-original-width="1208" height="433" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaTC_mmFT03sCnDxH5qptjwvSfZAFTX2XbegDsNdFMqGduGTZ3J4doGqlqWhKKMq8igLTQyrPmdeKgmD_aBY2MdRO3pX_hWiN6qtrncxELD1F4wXs3Sr-_yBXh-S2CWojwaITBHyBrEEIZHl0vM-kq6rmzKJLivKjuBoWJPPvUNYSq5_STTMehzxMEc2o/w669-h433/Pad.jpg" width="669" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Verderop is echter geen blauwe stip te zien. We lopen terug naar het paadje, er is geen alternatief, we moeten de route vervolgen. Ik weet niet wat het stijgingspercentage is van dit pad, maar we liepen gewoon tegen een muur op. Weet je dan voldoende? Met mijn neus op mijn knieën om niet naar beneden te glijden, klauter ik naar boven. Achter me hoor ik Marco ploeteren. Ik durf niet rechtop te gaan staan omdat het hard waait en mijn sandalen weinig grip hebben op het pad. Halverwege kijken we elkaar aan; teruggaan is geen optie want dat is net zo lastig met die losliggende keien. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsl6Z6VgE0OYaPajxat1BeufUB3g0XtRv0EuQNKdeQCOY711en9UFH7RM0A-vI6xJVcldqTeoNsSLnCJQ-XSkC2RHEviseeP5f9c8-_gkuoH9BqkxjYNrJ7Vyi1mrZx92JQyAJ9lnRCFatyUNGMTH_ygYyw8VBLDdHlxbSTqraMpPP0OqQfOoJxpn84ow/s1024/top.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsl6Z6VgE0OYaPajxat1BeufUB3g0XtRv0EuQNKdeQCOY711en9UFH7RM0A-vI6xJVcldqTeoNsSLnCJQ-XSkC2RHEviseeP5f9c8-_gkuoH9BqkxjYNrJ7Vyi1mrZx92JQyAJ9lnRCFatyUNGMTH_ygYyw8VBLDdHlxbSTqraMpPP0OqQfOoJxpn84ow/w658-h494/top.JPG" width="658" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Boven op de berg Arbolin (573 meter) hebben wandelaars een toren gemaakt van stenen. Ons doel is bereikt. We kijken om ons heen, de Picos de Europa zien we er bovenuit. Het is er koud en winderig. Het is 1 uur en we hebben nog niets gegeten, maar hier gaan we niet stilstaan. Ik kijk voor ons uit en zie een pad van hooguit twintig centimeter breed, zo’n 600 meter lang over de bergtoppen gaan. Links en rechts is de diepte. Ik blijf dicht bij Marco (met hoogtevrees) om hem een oriëntatiepunt te geven. Die is echter zo gefocust dat ik in mijn blootje hier kan ronddartelen zonder dat hij het merkt. Rustig lopen we over de bergruggen heen. De blauwe stippen voor ons dagen ons uit. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9-BgbOPy2mDimH-d_gcVM37J27M2ukWHg4XTHIgx1L4ETQiTLZpTkBnHzrVrFgtYxZFpA6qcHzby1liCQTbyUXfk8ZefrJ-bMaWTGEDvxleicvHQl4IIJeOCDJ1GgimfKCuKznUUR6gzHOFDHrt0a3zxIVPkaj6RfDfXjOXAZ7J0pI6uTz3q97JXwa9k/s1024/stenen%20weg.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="499" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9-BgbOPy2mDimH-d_gcVM37J27M2ukWHg4XTHIgx1L4ETQiTLZpTkBnHzrVrFgtYxZFpA6qcHzby1liCQTbyUXfk8ZefrJ-bMaWTGEDvxleicvHQl4IIJeOCDJ1GgimfKCuKznUUR6gzHOFDHrt0a3zxIVPkaj6RfDfXjOXAZ7J0pI6uTz3q97JXwa9k/w665-h499/stenen%20weg.JPG" width="665" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Daarna gaat de weg – gelukkig – bergafwaarts. Bij een groene wei delen we de koek en de sinaasappel. Boven ons hoofd cirkelen enkele arenden. Als ik weer thuis ben en achter mijn computer zit te typen, zal ik hieraan terugdenken, weet ik. Het is zo mooi hier, de bergen, de gele, paarse, blauwe bloemetjes, de vlinders die de hele tijd om ons heen dansen, de beekjes onderweg en de voldoening als je na een lange tocht van ruim vijf uur weer in het stadje terug bent. </p><p>We zoeken een terras in de schaduw en bestellen de plaatselijke specialiteit cider. Om de appelwijn enig mousserend effect te geven, schenkt de ober deze met naar boven gestrekte arm uit de fles in het glas. Het is even mikken en er wordt veel cider bij gemorst. Een fles van 75 ml kost 3,50 euro en je hebt er allebei een bodempje cider van. Het is een belevenis, zal ik maar zeggen. Na het terras lopen we terug naar het hotel. We moeten later allebei flink boenen om het stof van onze voeten en handen te krijgen. Morgen doen we niets, beloven we elkaar!</p><p> </p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-1067765457210875862023-07-14T19:31:00.000+02:002023-07-14T19:31:38.385+02:00 Duizelingwekkende steile wanden<p>Onze volgende bestemming is Cangas de Onis, een plaatsje dat tegen het nationaal park Picos de Europa aanschurkt. Het is zo’n prachtig gebied dat we er nog enkele dagen willen blijven, al is het dan aan de andere kant. Dat we nu een week weg zijn en pakweg slechts 200 kilometer verwijderd van ons startpunt Bilbao, maakt ons niet uit. Naar Cangas de Onis kunnen via de noordkant van het park rijden, 104 kilometer in twee uur of via de zuidkant een route volgen die iets langer is, 150 kilometer, waar we ruim drie uur voor moeten uittrekken. Daar is ook de bergweg Desfiladero de los Beyos, waarvan De Groene Reisgids stelt dat dit ‘een bergengte is met duizelingwekkende steile wanden waar de rivier de Sella doorheen stroomt’. Je begrijpt al waar Marco voor kiest.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwHkSUBjRRU7-Mk2XCkKBAssoWlBm9Pwa5UEiqivZzkhS0-k5Pqq8n6FS2V6wSfGxXlm7BbYrtAIPAngsJpUFb-KAIGigb78CGRxrm8wTlLzopJJWB1qNTow5eNfpzmkA4pnU1V0lDDDI-O1kRrD-jkv7-K972reXHxP2aoX8t0Z1pU97XWHWoLOPVZls/s1024/Vanuit%20hotel%20naar%20de%20piek.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwHkSUBjRRU7-Mk2XCkKBAssoWlBm9Pwa5UEiqivZzkhS0-k5Pqq8n6FS2V6wSfGxXlm7BbYrtAIPAngsJpUFb-KAIGigb78CGRxrm8wTlLzopJJWB1qNTow5eNfpzmkA4pnU1V0lDDDI-O1kRrD-jkv7-K972reXHxP2aoX8t0Z1pU97XWHWoLOPVZls/w300-h400/Vanuit%20hotel%20naar%20de%20piek.jpg" width="300" /></a></div><p>Als we wegrijden uit Fuente dé kijken we even omhoog. Naar de piek van de berg waar we gisteren vanuit het dal naar toe zijn gelopen. Een lezer merkte op dat het nogal dom was om onvoorbereid te gaan wandelen. We hadden ons echter terdege voorbereid; hooguit zijn we eigenwijs. Eerst waren we naar de kiosk van het nationaal park gegaan voor informatie. Daar kregen we een kaart mee van het gebied met de route erop. De gids gaf aan dat de wolken na het middaguur zouden wegtrekken en dat er boven op de berg goed zicht zou zijn. Als er een route is vanaf de kabelbaan naar het dal, dan kun je die ook andersom lopen, toch? Gisteren waren onze ledematen stram na vijf uur bergopwaarts lopen, maar vanmorgen was ik trots op mijn lijf dat gewoon functioneerde. Wat kan een mens toch veel!</p><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;">Bij Potes slaan we dus rechtsaf, zuidwaarts. Daar begint de weg al te kronkelen. Het is een smalle tweebaansweg waar af en toe een paar huizen langs staan. Bij het gehucht La Vega staat een oude vrouw langs de kant van de weg. Zij zwaait zachtjes met een rood vlaggetje. Het lijkt wel alsof de stok met vlag te zwaar is voor het broze mensje, dat gebogen over de weg hangt. Wanneer we de bocht om zijn, snappen we waarvoor ze waarschuwt. Een boer – haar man? – probeert zijn drie koeien over de weg naar een volgende wei te krijgen.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgonZbMCqbcFT6Al3z-GP3IA_69iUFPiiSI_OE-vsZX94woiMDqReQVeTXz7uPUPEeOq0yK4vT05xMr0CJAaJC34lwz-MaIthFaB04RlWHe0zNQqFcx-gOYdhqKd2eisk3v1vJbIBqIOkjtqEgAK07x3qIsKg73Acg5eUktbcDGWg4lLX-NnKiXXpe-HP0/s1024/Koeine%20op%20de%20weg.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgonZbMCqbcFT6Al3z-GP3IA_69iUFPiiSI_OE-vsZX94woiMDqReQVeTXz7uPUPEeOq0yK4vT05xMr0CJAaJC34lwz-MaIthFaB04RlWHe0zNQqFcx-gOYdhqKd2eisk3v1vJbIBqIOkjtqEgAK07x3qIsKg73Acg5eUktbcDGWg4lLX-NnKiXXpe-HP0/w640-h480/Koeine%20op%20de%20weg.JPG" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both;">Na tachtig kilometer rijden en dik twee uur verder bereiken we het meer bij Riano. Het ziet er prachtig uit, zo ingeklemd tussen de bergen: straalblauw en geen golf op het water te zien. Het verbaast ons dat er geen recreatieve voorzieningen zijn bij het meer. Bij ons zou er een zeilschool zijn, een stuk meer afgezet met kurken en een steiger, wat restaurantjes. Alleen het dorpje Riano bevindt zich aan het meer en dan nog tientallen meters hoger dan het waterpeil. We drinken op het dorpsplein een kopje koffie en maken ons op voor de rit door de bergengte, die 1 van de mooiste van Europa zou zijn (ook weer volgens De Groene Reisgids).</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7nxVC-b5Skg8L1n6AMwKhJSelcwI5d7GG1PXFBxkawL2xoiaAFgi7pV0vSbhsRFtFqNHx5l-uIwPUPwkh0xmx1MWa6LIVPZmI3cXgT9TpKOYAMCzmXZAaETZQekX1zKry9TqVd6l8gyQK7X2VP0_jZC1adfb62wAmr5QFv0ZugiCQsjhx61yc8QxmftY/s4032/Uitzicht%20op%20de%20weg.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7nxVC-b5Skg8L1n6AMwKhJSelcwI5d7GG1PXFBxkawL2xoiaAFgi7pV0vSbhsRFtFqNHx5l-uIwPUPwkh0xmx1MWa6LIVPZmI3cXgT9TpKOYAMCzmXZAaETZQekX1zKry9TqVd6l8gyQK7X2VP0_jZC1adfb62wAmr5QFv0ZugiCQsjhx61yc8QxmftY/w670-h503/Uitzicht%20op%20de%20weg.jpg" width="670" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both;">Eerst pakken we nog een stuk Picos de Europa mee: van Puerto del Ponton (1280 m) langs Oseja de Sajambre waar een uitkijkpunt is met zicht op het begin van de bergengte. Soms is het weggedeelte zo smal en hangt de berg enigszins over het wegdek heen, dat ik bang ben dat we een zijspiegel kwijtraken. Aan beide kanten doemen bergen naast ons op. Gelukkig is het niet druk op de weg. Ik dacht dat de weg van Labuan Bajo naar Ruteng op het Indonesische eiland Flores veel bochten kende, maar de N625 wint het daarvan. Bovendien verzuchten we om iedere bocht hier hoe mooi het is. </div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9gdSMoq7-ntaDHOEppQ_kF9g7hyORsRyuIe4qvO8FDXzMBH8ac9j1Ctkgxv_49LhGeKGFK4QyfG84khH_5Y04epmJ2_bf4_AQABgzv4Wa_m-HaYv9f_RaxJu6H0HMAnB4Spy222WPfufk3_onU64PuA2ndeOK51tFmzPwWNrEKXrr2RwDdFdqVUcxBPA/s3754/kerkje.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2816" data-original-width="3754" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9gdSMoq7-ntaDHOEppQ_kF9g7hyORsRyuIe4qvO8FDXzMBH8ac9j1Ctkgxv_49LhGeKGFK4QyfG84khH_5Y04epmJ2_bf4_AQABgzv4Wa_m-HaYv9f_RaxJu6H0HMAnB4Spy222WPfufk3_onU64PuA2ndeOK51tFmzPwWNrEKXrr2RwDdFdqVUcxBPA/w640-h480/kerkje.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2sVtRvzEbCxkPsfwgf4HueOwBuPo-abzk3EJddepD6bQMqMflphLkSFKcu_ynmhdJFYd4Sr6_M-d7NWjLAQKdhTUggOoQNv0BVK7OEWQe_Bu5I5R_yS-0srZQwHw8-z-m5Ur_W8N76X4Kj-AxIv3Dm1a6v8Z3pAku2Uynu10wX13g_8xDOuuEsdHp_40/s1024/tijdens%20het%20rijden.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2sVtRvzEbCxkPsfwgf4HueOwBuPo-abzk3EJddepD6bQMqMflphLkSFKcu_ynmhdJFYd4Sr6_M-d7NWjLAQKdhTUggOoQNv0BVK7OEWQe_Bu5I5R_yS-0srZQwHw8-z-m5Ur_W8N76X4Kj-AxIv3Dm1a6v8Z3pAku2Uynu10wX13g_8xDOuuEsdHp_40/w640-h480/tijdens%20het%20rijden.JPG" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both;">In de middag arriveren in Cangas de Onis. Ons hotel bevindt zich aan een stijgende weg (slik), net even buiten het centrum. We zetten onze bagage in de kamer en trekken er weer op uit. Sandalen aan, flesje water mee, zonnecrème op mijn neus want inmiddels is het 35 graden. Eerst langs het toeristenbureau voor informatie over wandelingen. Want de Picos de Europa zijn dichtbij!</div><div class="separator" style="clear: both;"> </div><div><br /></div></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-70418534144274326192023-07-13T20:12:00.000+02:002023-07-13T20:12:20.052+02:00 Een vreselijke, heerlijke wandeling<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">We logeren in een hotel midden in het nationaal park Picos de Europa. De weg ernaar toe was al mooi met haarspeldbochten, vergezichten en een kabbelende rivier naast ons. Maar onze bestemming doet er niet voor onder: Fuente dé. Ik kan niet zeggen dat dit een dorp is. Eigenlijk bestaat Fuente dé uit een hotel (een parador), een restaurant en een kabelbaan. Gistermiddag hingen er wolken in het dal en later regende het. We waren toch wat laat aangekomen, zodat we in de omgeving hebben gewandeld en na een dutje heerlijk gegeten. Een rustige dag. </div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFn-T0bzOLaXnVEqak3yl8y4Hl44LonwJ9lVqm6SjP3C0WzbnclMVhd6NCOXbGAJsWn7lI_kU8Ep3fU-QS_aaPAgfYQ7s9StrGWURgnUO7U4ljJfW0h6v3hAd9r-gYEGG9pGXlVsXlUGIX1SXAtqzRlvTFe7hhx1cTz57UM29FcQ9fWUDKoniGEz-xTm8/s1024/Bospad.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFn-T0bzOLaXnVEqak3yl8y4Hl44LonwJ9lVqm6SjP3C0WzbnclMVhd6NCOXbGAJsWn7lI_kU8Ep3fU-QS_aaPAgfYQ7s9StrGWURgnUO7U4ljJfW0h6v3hAd9r-gYEGG9pGXlVsXlUGIX1SXAtqzRlvTFe7hhx1cTz57UM29FcQ9fWUDKoniGEz-xTm8/w664-h498/Bospad.JPG" width="664" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Vanmorgen waren we klaar voor een flinke wandeling. We zouden eerst met de kabelbaan 750 meter omhoog gaan, naar een niveau van circa 1800 meter. Boven op de berg wilden we route 24 lopen, Puertos de Aliva van 13,3 kilometer. Bij de kabelbaan wees de caissière op de webcam die de omgeving toonde boven op de berg. Wisten we zeker dat we nu naar boven wilden gaan? We zagen alleen maar slierten nevel. Tja dan is het moeilijk om de weg te vinden. We liepen naar de wei naast ons hotel. Daar stond immers ook een wegwijzer met routes. Wie weet zat er een leuke route bij. Wie schetst onze verbazing toen daar een verwijzing stond met route 24? In plaats van de route te lopen van het bergstation naar het dal, besloten wij de route andersom te lopen, richting bergstation. Dat hebben we geweten.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNEiVWL-fJ6xuXQBQmoSGfQZhGKDg_8Q7RyxkVlIKo7lB8UqDpHVSsMZ35xJ0RWvxluPhfLL77JjAEDEcHWNzka2nKkiLgiuKClBekm1poikYUj13_fr0Kesjnpo_eFpYN0WJn5H4c7F5REZgupVzveTHenJHxOZGV5vJ6sRCUlsbyROeUSFfy-K_X4Lg/s4032/IMG_2225.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNEiVWL-fJ6xuXQBQmoSGfQZhGKDg_8Q7RyxkVlIKo7lB8UqDpHVSsMZ35xJ0RWvxluPhfLL77JjAEDEcHWNzka2nKkiLgiuKClBekm1poikYUj13_fr0Kesjnpo_eFpYN0WJn5H4c7F5REZgupVzveTHenJHxOZGV5vJ6sRCUlsbyROeUSFfy-K_X4Lg/w675-h507/IMG_2225.jpg" width="675" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De eerste zes kilometers gingen door het bos, waarbij we over beekjes moesten springen, soms een stukje moesten afdalen maar vooral een pad glooiend omhoog volgden. Af en toe hoorden we bellen rinkelen, zodat we wisten dat er een kudde koeien op een wei naast het bos stond. Boven de boomgrens werd het zwaarder, omdat de zon daar volop scheen maar vooral omdat we voortdurend moesten klimmen. De natuur is hier prachtig: tientallen vlinders, paarse, blauwe en gele bloemen en boven ons hoofd talloze steenarends (golden eagles). Boven op de berg graasden behalve allerlei soorten koeien (witte, zwarte en koeien met grote hoorns) ook paarden, ezels en schapen. Bij de schapen liep ook altijd een hond rond die de kudde bijeen hield. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj73NUyjz1ZupNe_0l6E07s-96nO23YUiTIRmn2DMLCxUGQloWg-6FUtDdzYVLybrxdZVyeMMlX1mtmjOvP_CbkBiKLhf-KB5ZE-Dr-mr2pEA4hk8-5Un7SaCfeufhlB78_Jqcy_hNS_luuJ4mfrhPC8mkDxNlcv0B6n6WCWBDH5iSOuN5xibcT3dk23Rc/s4032/IMG_2241.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj73NUyjz1ZupNe_0l6E07s-96nO23YUiTIRmn2DMLCxUGQloWg-6FUtDdzYVLybrxdZVyeMMlX1mtmjOvP_CbkBiKLhf-KB5ZE-Dr-mr2pEA4hk8-5Un7SaCfeufhlB78_Jqcy_hNS_luuJ4mfrhPC8mkDxNlcv0B6n6WCWBDH5iSOuN5xibcT3dk23Rc/w672-h504/IMG_2241.jpg" width="672" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Er moest boven op de berg ook een restaurant zijn, Aliva, en aan een Nederlands gezin vroeg ik of dat nog ver was. “Ik denk een kilometer of zeven”, zei de man die vervolgens vrolijk constateerde dat ik ‘echt de goede schoenen aan had voor deze tocht’. Ik loop prima op mijn halfopen sandalen. Toegegeven, ik zag er niet uit alsof ik een bergtocht aan het ondernemen was met mijn spijkerbroek en nette blouse (de dag ervoor was het koud en regenachtig). Onderweg keken andere mensen ons ook soms verbaasd aan. Zij droegen dan ‘outdoor’-kleding met dunne afritsbroeken en bergschoenen. Ach, de stad is ook een jungle en dat lukt me eveneens met gewone schoenen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicS76tctLF96GJCN_3BwDT7NNAFuMMoSV2E3wL3Coh5joy7n680fJSi0KgFN-3b2QxHwIkSAF-OtoF8dnHI96Y7HvvBmz3TBkyf5uJL41zzUtosTtk_ecz7lAc2g8vCk2bW47zHH2A3rPQP6TeplZbIqjluYYnVcrwLVPRJ99QYaMZOEKQs_R9dEWf1MQ/s14978/IMG_2244.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3854" data-original-width="14978" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicS76tctLF96GJCN_3BwDT7NNAFuMMoSV2E3wL3Coh5joy7n680fJSi0KgFN-3b2QxHwIkSAF-OtoF8dnHI96Y7HvvBmz3TBkyf5uJL41zzUtosTtk_ecz7lAc2g8vCk2bW47zHH2A3rPQP6TeplZbIqjluYYnVcrwLVPRJ99QYaMZOEKQs_R9dEWf1MQ/w684-h175/IMG_2244.jpg" width="684" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De zon ging steeds feller branden en het bergpad veranderde in een weg bezaaid met stenen. Op een gegeven moment was ik zo verhit en vermoeid dat ik gewoon mijn voet niet hoog genoeg kon optillen om een steen te vermijden. Gelukkig hebben mijn sandalen wel een harde neus! De omgeving was super. Rotswanden doemden voor ons op, op sommige plekken lagen nog dotjes sneeuw. Eindelijk zagen we Aliva voor ons, een typisch bergrestaurant met veel hout en picknickbanken. Na de pauze liepen we de eerste minuten zo’n beetje als zombies buiten naar ons gevoel. Onze ledematen protesteerden tegen het zoveelste bergpad naar boven. Het was wel tof om na tien minuten om te kijken en dan het restaurant ver beneden te zien liggen. Wat kan een mens veel! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjZdBKnJPGF7HroVXozcuWH26twVfMgRrXKt6zLFx63lcXcRjJwUKHN9FOe5WOnO2_dAOB35lA8t92-hISFgecIdSWNrYZiUAauP03KPfJumyupdSREKKbuNkGC_7mLRft7gkoHyxCtH5W11BMQ6Vlzxv-_OrLB1CW0ON-SqYzKO89KwKH_6U2JPvE6Rs/s1345/Schermafbeelding%202023-07-13%20om%2020.00.14.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="836" data-original-width="1345" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjZdBKnJPGF7HroVXozcuWH26twVfMgRrXKt6zLFx63lcXcRjJwUKHN9FOe5WOnO2_dAOB35lA8t92-hISFgecIdSWNrYZiUAauP03KPfJumyupdSREKKbuNkGC_7mLRft7gkoHyxCtH5W11BMQ6Vlzxv-_OrLB1CW0ON-SqYzKO89KwKH_6U2JPvE6Rs/w673-h418/Schermafbeelding%202023-07-13%20om%2020.00.14.png" width="673" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na een uur lopen zagen we nog steeds geen kabelbaan in de verte. We moesten eerst nog een aantal bergkammen rondden. Voor ons zagen we een lange, door de vele stenen, grijze weg zich omhoog kronkelen. Er leek geen eind aan te komen. We werden zelfs giechelig van vermoeidheid maar het kan ook lichte hysterie zijn geweest. Zo hielpen we elkaar verder te gaan. Eindelijk zagen we een groep mensen staan bij een houten gebouw. Dat moest de kabelbaan zijn. </p><p>Binnen konden we geen kassa vinden. Ik vroeg nog aan een winkelier van een toeristenshop waar we kaartjes voor de kabelbaan konden kopen en zij wees naar de lift. In het dal kon je een enkeltje (11 euro) of een retour (20 euro) kopen maar hier zagen we nergens een loket. We gingen natuurlijk met de anderen mee de lift in naar beneden. Blijkbaar gebeurt het niet vaak dat mensen zelf naar boven lopen en alleen terug de kabelbaan nemen. Bij het hotel namen we een verfrissing op het terras en keken hoeveel we nu hadden gelopen: 16,7 kilometer en 222 verdiepingen! We beseften dat we onderweg alleen maar tegenliggers hadden gezien en dat wij steeds de enigen waren die kant op. Het was een vreselijke, heerlijke wandeling!</p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-72075244233804312442023-07-12T19:30:00.000+02:002023-07-12T19:30:22.472+02:00 Wandelen in Santander<p>Ons hotel in Santander is een sprookjeshuis. Met een veranda voor de deur waar verschillende zitjes romantisch verscholen tussen de hortensia’s staan. Binnen is het een feest voor antiekliefhebbers. De wanden hangen vol met schilderijen, overal staan snuisterijen. Er is natuurlijk geen lift in zo’n klassiek pand, dat snappen we. Daarom sjouwen we de koffer drie etages naar boven zonder te zeuren. Ik verheug me op de kamer, die zijn in Spaanse hotels meestal ruim van opzet. Het blijkt de zolderkamer te zijn.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHHP5g1Mpgj_VR_Dp1RnQJn_SfjcrsPk67sAQHtXPcby7XKTQKAtLLax9rJqkSczGEZmwtGwcGO4Oe8NM16uU7Fg17_D0vaez9Qz0RU4PzPYxO4To5y7Ephy2uvj-WUYlkHiyvDp0uS251UL2sIKlzP0_DrXmW6G13WlgqzUzW3aEzfRe58ohJBp2c7p8/s823/Schermafbeelding%202023-07-12%20om%2019.24.26.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="557" data-original-width="823" height="453" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHHP5g1Mpgj_VR_Dp1RnQJn_SfjcrsPk67sAQHtXPcby7XKTQKAtLLax9rJqkSczGEZmwtGwcGO4Oe8NM16uU7Fg17_D0vaez9Qz0RU4PzPYxO4To5y7Ephy2uvj-WUYlkHiyvDp0uS251UL2sIKlzP0_DrXmW6G13WlgqzUzW3aEzfRe58ohJBp2c7p8/w668-h453/Schermafbeelding%202023-07-12%20om%2019.24.26.png" width="668" /></a></div><p>Het bed ligt onder het schuine dak. In de kamer is ongeveer anderhalve meter waar we rechtop kunnen staan en daar bevinden zich ook twee leunstoelen, een kast en de spiegel. We lopen elkaar telkens op dat kleine rechte stukje voor de voeten. Ook de badkamer is ingenieus ingericht onder een schuin dak. De spiegel boven de wasbak hangt op buikhoogte (Marco gebruikte een ander woord op aan te duiden hoe laag de spiegel hangt) en dat is niet leuk na drie dagen twee keer warm eten per dag. Maar goed, hoe lang ben je nu op je kamer in een badplaats van allure?</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjziOIsg4hdLxsTOZzOScmiaMS-WL98mNueMcd_LI1iPK48Oj5ak80q_Pq6eBW7c_8FjVP5o8DbcGPsrLkLNWrkzx7Jyjv7zi-aqU2CxNLlw8sIuES5Mrgca49tAYf_YjTkD4Dqn0pKmpgq_utlhFvL_RYZNcHCxVrB4t8y7gNhYMp2F0RsuvYFbGgduQ8/s2016/IMG_2174.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2016" data-original-width="1512" height="599" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjziOIsg4hdLxsTOZzOScmiaMS-WL98mNueMcd_LI1iPK48Oj5ak80q_Pq6eBW7c_8FjVP5o8DbcGPsrLkLNWrkzx7Jyjv7zi-aqU2CxNLlw8sIuES5Mrgca49tAYf_YjTkD4Dqn0pKmpgq_utlhFvL_RYZNcHCxVrB4t8y7gNhYMp2F0RsuvYFbGgduQ8/w449-h599/IMG_2174.jpg" width="449" /></a></div><p>Tegenover het hotel bevindt zich 1 van de vele stranden die Santander heeft. Een breed zandstrand. ’s Ochtends en ’s avonds flaneren mensen in een lange sliert langs de vloedlijn, leuk om te zien! We lopen die eerste dag op een pad langs de kust naar het centrum van de stad. Voor een schijntje drinken we een pittige café con leche en eten er een lekkernij bij. Het valt op dat de consumpties naar ons op het terras worden gebracht en dat we niet hoeven af te rekenen. Tussen de winkel en het terras is een straat en we zouden heel makkelijk kunnen weggaan zonder te betalen.</p><p>Vlakbij is een voormalige markthal, de Mercado del Este, waar binnen een bijzonder mooi restaurant zit. Het is bij twaalven dus hier in Spanje helaas nog te vroeg om te gaan lunchen. Een stukje verderop zit de echte markt, de Mercado de la Esperanza, altijd bijzonder om de lokale producten te zien: tomaten zo groot als grapefruits en op de visafdeling vergapen we ons aan de volronde tonijnen. Santander is een uitgestrekte stad, met bezienswaardigheden verdeeld over verschillende plekken. We lopen uiteindelijk dik veertien kilometer die dag. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHAo3vo7MoREgDlB3vr5GwM0m9ocGmj7-c6dKqmHq_vlUOE2K-2kvAnVbThZ5QcU0ZBtg5xNOPv3GOmZcdgJRjTwQCHG-PKpDUNrE_6fo2Nic-fBDD4zbUvjIuqxjrqhTpxXuHsoDkrI8g5rG-ZOvmWBquf9XMhCchaT-DeLNuiFM65yvw8M2y2zxEH_8/s2016/IMG_2188.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1512" data-original-width="2016" height="501" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHAo3vo7MoREgDlB3vr5GwM0m9ocGmj7-c6dKqmHq_vlUOE2K-2kvAnVbThZ5QcU0ZBtg5xNOPv3GOmZcdgJRjTwQCHG-PKpDUNrE_6fo2Nic-fBDD4zbUvjIuqxjrqhTpxXuHsoDkrI8g5rG-ZOvmWBquf9XMhCchaT-DeLNuiFM65yvw8M2y2zxEH_8/w667-h501/IMG_2188.jpg" width="667" /></a></div><br /><p>Aan het einde van de dag gaan we nog even op het strand liggen op mijn Indonesische batik doek. Marco doet een siësta en ik kijk naar de mensen om me heen. Links ligt een moeder te zonnen; ik heb haar dat volgende uur geen moment omhoog zien kijken. Dat hoefde ook niet want vader bekommerde zich om de twee kinderen. Voetballen, met een surfboard in de golven, insmeren tegen zonnebrand, een schuimkartonnen vliegtuigje zo lang mogelijk de lucht in houden. Ik bewonder zijn uithoudingsvermogen. </p>Rechts zit ook een echtpaar, met 1 kind maar wel met oma erbij. Het jongetje – jaar of tien - speelt een paar meter verderop in een plas zeewater. “Marco, Marco!” Wat hij verkeerd doet, snap ik niet zo goed. Maar zijn vader roept hem nog een keer en valt behoorlijk uit tegen het kind dat – vind ik – toch tamelijk snel op een baddoekje gaat zitten bij oma. De vader loopt rondjes voor zijn gezin en schopt telkens hopen zand voor zich uit. Elk rondje weer begint hij te foeteren. Na vijf minuten wil ik bijna roepen dat hij zijn mond eens een keer moet houden, tjeetje, blijft hij nou aan de gang? Moeder droogt de tranen van de wang van haar zoon, wat vader nog kwader lijkt te maken. Hij roept iets met ‘a la casa!’ en propt woedend de strandlakens in een tas. Ondertussen heeft moeder het kind opgetild terwijl vader er omheen draait. Als hij een gemene tik uitdeelt, krijgt hij met mij te maken, bedenk ik maar gelukkig houdt hij zich in. Hij loopt naar de vloedlijn en laat zich een tijd niet zien. Ik denk dat hij zich zeker twintig minuten heeft lopen opwinden en waarvoor? Later gaat hij mokkend op een baddoek zitten. De jongen, die de hele tijd stilletjes heeft gezeten, waagt het om weer even in de plas water te gaan spelen. Ik vind hem eenzaam, zoals hij kluitjes zand op een hoop gooit. Ga met het kind het water in, spring over de golven, geniet van de dag, chagrijnige man. Maar ja, ik veroordeel iemand terwijl ik niet weet wat er met hem of met het kind aan de hand is. Wat dat betreft kan ik van de Spanjaarden leren, althans volgens de schrijver Steven Adolf. In het boek ‘Spanje achter de schermen’ concludeert hij dat Spanjaarden tolerante mensen zijn. Ik blijf nog maar even! <p></p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-34343168146842621842023-07-11T19:51:00.000+02:002023-07-11T19:51:31.046+02:00Naar Galicië vanwege Netflix<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUUdsTbMWg_Z3S74aP2OHhZAeiNiXNqOL5KPJIlZW4XCCpZ_tbshAyMxF9_OTkHrf9qB-Y5_gOuNcsLx_cmDAbtPApm8-gN_HGBlrXyM9_ZUJ9LeMTGpEWvkGMLzIKP5sT2wE4xrnItFbo_KhnlvSii1Wr1_GWLNnoC5_HEMPS9JYvwp3GqBfBsp2Mgo/s799/Schermafbeelding%202023-07-11%20om%2019.49.51.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="490" data-original-width="799" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUUdsTbMWg_Z3S74aP2OHhZAeiNiXNqOL5KPJIlZW4XCCpZ_tbshAyMxF9_OTkHrf9qB-Y5_gOuNcsLx_cmDAbtPApm8-gN_HGBlrXyM9_ZUJ9LeMTGpEWvkGMLzIKP5sT2wE4xrnItFbo_KhnlvSii1Wr1_GWLNnoC5_HEMPS9JYvwp3GqBfBsp2Mgo/w669-h410/Schermafbeelding%202023-07-11%20om%2019.49.51.png" width="669" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We wilden graag op vakantie naar het westen van Noord-Spanje vanwege een Netflixserie. Zo, dat is eruit. Alweer een tijd geleden keken we de Spaanse serie ‘<a href="https://www.netflix.com/es/title/80241001" target="_blank">Vivir sin permiso</a>’. Met een geweldige rol van acteur Jose Coronado. Zijn personage in de serie gebruikt zijn visconservenfabriek als dekmantel voor de invoer van drugs. Dan krijgt deze drugsbaron de diagnose Alzheimer gesteld. Een interessant verhaal, maar vooral de omgeving, waarin de opnames zijn gedaan, kon ons bekoren. Het verhaal speelt zich af in Oeste, onder Santiago de Compostela, aan de westelijke kust van Spanje. Grillige kustlijnen, verlaten stranden en prachtige villa’s. Dit jaar nemen we er eens een kijkje.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaAyxk_r0t5T5I8n_3vzRAIOobbURGbAWr1LmcpFuYaEl5nYLtpLM9X06OTNbJfusTZQ02CmkK-I59ZT5sRvp7APNMnnesBr5or9I0UjSEhdkt5eLE4eEZAepGQSYZMgkm1YHD8Qi3OlFsFW6qmMaX2fzxuZbpDockgEqv8KU5RaqqcPqwmve_wsc7aVM/s1277/Schermafbeelding%202023-07-11%20om%2019.31.25.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="587" data-original-width="1277" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaAyxk_r0t5T5I8n_3vzRAIOobbURGbAWr1LmcpFuYaEl5nYLtpLM9X06OTNbJfusTZQ02CmkK-I59ZT5sRvp7APNMnnesBr5or9I0UjSEhdkt5eLE4eEZAepGQSYZMgkm1YHD8Qi3OlFsFW6qmMaX2fzxuZbpDockgEqv8KU5RaqqcPqwmve_wsc7aVM/w640-h294/Schermafbeelding%202023-07-11%20om%2019.31.25.png" width="640" /></a></div><p>We zijn net onderweg, vanuit Bilbao, dus de westkust is nog ver weg. Tot nu toe kijken we onderweg onze ogen uit. Het landschap is groen, heuvelachtig en slechts met hier en daar een stadje. Het blijkt dat de kilometerslange kustlijn met de vele inhammen een uitstekende uitvalsbasis vormt voor de drugshandel. Spanje ligt dichtbij Marokko, ’s werelds grootste hasjproducent en heeft van oudsher banden met Colombia, nummer 1 in de handel met cocaïne. De visvangst is – net als in Nederland – steeds ingewikkelder geworden door Europese regels en schrale visgronden. Blijkbaar zoeken sommigen een illegale oplossing voor hun teruglopende inkomsten. Niet alleen de handel in drugs is in Spanje groeiende, ook het gebruik ervan stijgt. </p><p>Ik kan me als kind herinneren dat mijn oudere zussen en hun vrienden werden gewaarschuwd niet naar Spanje op vakantie te gaan. De guardia civil trad hard op tegen jongelui en het regime tolereerde weinig. Op strand blijven na zonsondergang was toen geen optie. Ik kan me zo voorstellen dat het toen ook niet werd toegestaan een joint op te steken. Deze week ruik ik regelmatig de zoete, weeïge lucht van een joint op terrassen. Overdag, ’s avonds. De roker doet er niet geheimzinnig over. Daarnaast blijkt ook het cocaïnegebruik in Spanje te stijgen. Uit een studie van het Nationale Drugsbureau blijkt bijvoorbeeld dat ruim 63 procent van het geld dat hier in omloop is, restsporen bevat van cocaïne. </p><p>Als je je afvraagt waar ik die informatie vandaan haal, moet ik verwijzen naar het boek ‘Spanje achter de schermen, de feestelijke herrijzenis van een democratie’ van de journalist Steven Adolf. Dat heb ik net nog in de koffer weten te frommelen die we samen mochten meenemen in het vliegtuig (nou ja ‘mogen’, ik heb er niet nog eens tachtig euro voor over om een eigen koffer mee te nemen). Het boek kreeg ik vlak voor onze reis van nieuwe Schiedammer <a href="https://schie.nu/tv/onder-ogen/10539/nieuwe-schiedammer-jan-zekveld-vertelt-over-hoe-hij-naar-schiedam-kijkt" target="_blank">Jan Zekveld</a>, toen hij hoorde dat we naar Spanje zouden gaan. Dank je Jan, het is een geweldig boek!</p><p></p><p>In het boek wordt de handelwijze van drugskartels beschreven die overeenkomt met het wel en wee van de familie Bandeira uit de Netflixserie. Destijds had ik geen idee dat ‘Vivir sin permiso’ zo dicht bij de realiteit kwam. Nu maar hopen dat de omgeving ook net zo mooi is als in de film!</p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-66174655217384927662023-07-10T19:49:00.001+02:002023-07-10T19:58:21.623+02:00Guernica: ‘there was a war on but we didn’t even know why’ <p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz8JSI5hN95jUZhqM4KkaswoQbLJynxsP3UNdaFG3i0UKUXtd9BWTzhMY1o7SRwvWfiDlc0WAlNwvSWAWP9TcYQ0UrKP2RlwVRJkserd8VdL3JJShJGYCFFGhwMVAeKtcbOEqN8HWbE-td357ziJzJCjm123qpBuBoiArIAznzNG8ZyvL-eE1J8W3mK5g/s1437/Schermafbeelding%202023-07-10%20om%2019.30.20.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="1437" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz8JSI5hN95jUZhqM4KkaswoQbLJynxsP3UNdaFG3i0UKUXtd9BWTzhMY1o7SRwvWfiDlc0WAlNwvSWAWP9TcYQ0UrKP2RlwVRJkserd8VdL3JJShJGYCFFGhwMVAeKtcbOEqN8HWbE-td357ziJzJCjm123qpBuBoiArIAznzNG8ZyvL-eE1J8W3mK5g/w672-h257/Schermafbeelding%202023-07-10%20om%2019.30.20.png" width="672" /></a></div><p></p><p>Op maandag is het marktdag in Guernica. Het is gezellig druk in het stadje, op pakweg dertig kilometer ten oosten van Bilbao. Vanuit de hele streek komen mensen hiernaartoe met hun producten: kaas, groenten, fruit en bloemen. Net zoals op die maandag 26 april 1937. Het bombardement dat toen plaatsvond, verwoestte het stadje en doodde honderden mensen. Picasso’s beroemde schilderij ‘Guernica’ geeft de waanzin van deze aanval op burgers weer. Ik heb thuis een kopie en kijk er regelmatig naar. Wat leidt mensen ertoe om dit anderen aan te doen? </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Daarom willen we graag onze autorondreis door Noord-Spanje beginnen met een bezoek aan Gernika, zoals de Basken schrijven. Eigenlijk zou onze reis naar het westen gaan, langzaamaan richting Santiago de Compostela. Maar wat maakt een omweg uit als je voor even de tijd aan jezelf hebt? Na een half uur rijden in een groen heuvelachtig landschap, zijn we er. Net buiten het centrum is een parkeerterrein (gratis) dat al behoorlijk vol staat. Het is een dorp van niets, met ongeveer 17.000 bewoners. Het zal je niet verbazen dat er nauwelijks een gebouw staat dat ouder is dan tachtig jaar.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtXRxQ1EwDuGegtCgTdOFsslXLvsjym-aSTJz4cr8sEA0g83R1T6nU71HnY0nXKa0sf_BirMHuxuu9Y-Tc7HXeWBfglQATqPRebF25wbhRZOKPNaCC2qlRkFb5NIfgLmT_tHRI46dWqBhCfRi96NEzvpvjPgj_JWg-0tvdkxkdQI1H4Ck9m3hOUNgKu2U/s822/Schermafbeelding%202023-07-10%20om%2019.46.18.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="822" height="431" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtXRxQ1EwDuGegtCgTdOFsslXLvsjym-aSTJz4cr8sEA0g83R1T6nU71HnY0nXKa0sf_BirMHuxuu9Y-Tc7HXeWBfglQATqPRebF25wbhRZOKPNaCC2qlRkFb5NIfgLmT_tHRI46dWqBhCfRi96NEzvpvjPgj_JWg-0tvdkxkdQI1H4Ck9m3hOUNgKu2U/w581-h431/Schermafbeelding%202023-07-10%20om%2019.46.18.png" width="581" /></span></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Door Bundesarchiv, Bild 183-H25224 / Onbekend / <br />CC-BY-SA 3.0, CC BY-SA 3.0 de, <br />https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5434009<br /><br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Op weg naar het centrum komen we al verschillende kunstwerken tegen die te maken hebben met de Spaanse Burgeroorlog of met het bombardement. Het is wel jammer dat de toelichting ervan alleen in het Spaans en Baskisch staat. Het Vredesmuseum – Gernikako Bakearen Museoa – bevindt zich heel toevallig in een van de weinige resterende oude gebouwen. Met een uitgebreide uitleg in het Engels van de dame bij de receptie weten we hoe we moeten lopen en op welke knoppen we moeten drukken om een film te starten of om een taal te kiezen. Verder krijgen we een boekwerk mee waarin de expositie wordt beschreven in het Engels. Handig, want ook hier zijn de teksten aan de wand alleen in het Spaans en Baskisch. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Al gauw moeten we even wachten totdat we een filmzaal kunnen betreden. Twee Belgen staan voor ons. “Hier zijn de knoppen waarmee je een taal kunt kiezen. Wij spreken eigenlijk beter Frans dan Engels”, vertelt de vrouw me in het Vlaams. Als de deuren later opengaan en zij al een plekje zoeken, twijfelt mijn vinger boven de knoppen. Ik kies toch heel egoïstisch voor de Engelse toelichting. Zij hadden toch anders eerst zelf een keus kunnen maken, wij volgden daarna immers pas. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Met zes personen zitten we op een bank tegen de muur. We bevinden ons in een Baskisch huis: balken aan het plafond, een eettafel met stoelen en een fotolijst aan de muur. Een stem begint te vertellen (in het Engels, sic). Het is een (wel enigszins lang) verhaal dat een beeld schetst van het leven destijds in Guernica maar triest eindigt met het bombardement. Dan licht opeens de ruimte tegenover ons op: het balkonplafond is ingestort, tussen het puin herken ik de stoel, ergens ligt een schoen. De mensen werden destijds totaal verrast door de bommenregen. De stad beschikte niet over luchtafweer of militairen die de stad konden verdedigen. Dat maakt de aanval op Guernica ook bijzonder: het was destijds de eerste grote luchtaanval in de geschiedenis op een burgerbevolking. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">In de collectieve memoires van de stad zit de getuigenis van Maria Jesus Cava. “One day we woke up to find out there was a war on, and of course everybody was surprised, because we didn’t even know why.” Het bombardement verwoestte in drie uur tijd 85 procent van de bebouwing. “Nobody cried. The faces showed amazement – none of us could understand what they were seeing”, is een andere genoteerde herinnering. Overigens heeft het regime van Franco dat na de Burgeroorlog (april 1939) heerste, altijd verantwoordelijkheid ontkend. In dit museum wordt vooral benadrukt, valt mij op, dat de bewoners geen wraakgevoelens hebben, toen niet en nu niet. “We willen alleen dat er vrede heerst, dat dit soort aanslagen op burgers niet meer plaatsvinden.” </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Op andere etages van het museum wordt het begrip vrede toegelicht aan de hand van citaten van beroemde personen, zoals Martin Luther King, Ghandi. En wordt vrede in een bredere context geplaatst door voorbeelden te geven van (oorlogs)situaties over de hele wereld. Het is een aangrijpend bezoek, al vinden we dat het bombardement veel meer over het voetlicht kan worden gebracht. Met foto’s van voor en na. Er hangen wel heel veel lappen tekst aan de muren. Ook de Engelse toelichting in het boekwerk vergt uithoudingsvermogen. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Maar wat beklijft, zijn de collectieve herinneringen die het museum heeft verzameld en die een verschrikkelijk beeld tonen. Daarna lopen we toch anders door Guernica terug naar de auto. Om ons heen hebben we een lieflijk uitzicht op de heuvels die de stad omringen, maar wat moet het toen een hel zijn geweest. Stil rijden we naar onze bestemming van die dag. </div><div style="text-align: left;"><br /></div></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-55827798930048269442023-07-09T19:25:00.003+02:002023-07-09T19:25:50.261+02:00 Wennen aan het Spaanse ritme<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_hI48Ve_Sa2daMLgiZ4z5FEHFEQcZ2qA4haHsEejxmmrRx8QMX4VUV3GIbL2Hoy58-fqLoWtZ0gFXFd3a1PNWsNXxc6K88c3X9NGk30_vIAa9-sFDyyPjGmqR5RN1DuA_f6guYso2-ubXwHl4JxmVWNdmBaoIEGHRrDkGXQZk8x4bFRuRBySd6obuPNI/s4032/IMG_2129.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2268" data-original-width="4032" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_hI48Ve_Sa2daMLgiZ4z5FEHFEQcZ2qA4haHsEejxmmrRx8QMX4VUV3GIbL2Hoy58-fqLoWtZ0gFXFd3a1PNWsNXxc6K88c3X9NGk30_vIAa9-sFDyyPjGmqR5RN1DuA_f6guYso2-ubXwHl4JxmVWNdmBaoIEGHRrDkGXQZk8x4bFRuRBySd6obuPNI/w677-h381/IMG_2129.jpg" width="677" /></a></div><br />Het is bewolkt in Bilbao. De bergen, die de stad aan alle kanten omlijsten, zijn gehuld in wolken. Het is een prachtig decor van een bijzondere stad. Op deze zondagmorgen is het druk op straat. Bij een kerk gaan de deuren open, de bezoekers stromen naar buiten. Op hun paasbest gekleed. Het wordt druk op de terrassen. Het lijkt hier in Noord-Spanje toch of mensen vooral buiten leven. Het lijkt ook wel alsof iedereen de hele tijd aan het eten is. Dat maakt hongerig.<br /><br />Die ochtend hebben we door de stad gezworven, zo’n 14 kilometer gelopen en onze ogen uitgekeken in deze levendige stad. We hebben ook trek. We besluiten naar de buitenwijk terug te gaan waar ons hotel (<a href="http://www.pensionzeus.com/">www.pensionzeus.com</a>) is en waar we eerder een leuk lunchadres hebben gezien. Na twee dagen hebben we inmiddels door dat Spanjaarden uitgebreid lunchen tussen half twee en vier uur, om dan pas weer om negen of tien uur ’s avonds te dineren. In die tussenliggende periode is er een siësta. In de Europese Unie is er weerstand tegen het feit dat het werk in Spanje stilligt in de middaguren, maar ik snap het nu wel. Na een drie gangen lunch, vergezeld van een Spaans wijntje is het heerlijk slapen. <br /><br />Eigenlijk zijn alle tafels bezet in restaurant Itxaso in de wijk Barakaldo in het noordwesten van Bilbao, maar twee dames zien onze teleurstelling en maken gelijk plaats voor ons. “Wij wilden toch afrekenen.” De tafels binnen en buiten zijn allemaal bezet: een man alleen, families, een ouder echtpaar met een schuchtere man van middelbare leeftijd, van wie wij al fantaserend vermoeden dat hij de zoon is die nog steeds bij zijn ouders woont. Wij zijn de enige toeristen. “I don’t speak English, sorry”, excuseert de eigenaar zich terwijl hij met de menukaart zwaait. Voor negentien euro krijg je hier een driegangenmenu, met een fles wijn, water en brood. Bij elke gang kunnen we kiezen uit vier gerechten. De woorden zeggen me niets; ik spreek nauwelijks Spaans maar het Baskisch is voor mij echt onbegrijpelijk. We kiezen op goed geluk. Marco herkent het woord ‘entrecote’ bij de tweede gang en ik vraag naar ‘vis’.<p class="p1" style="font-family: Helvetica; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px 0px 10.7px;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8I7M2U4jjUDQu1DAfQ9q9Vx2hz1RKahg0odnwUuLchJw7T4TJZej68zEregPIVxkFS9rxrqvMJ2Lr0hCGvvOLlgsZfMsKE978QhPT15wQq8u8hPJBSP3C9-hrS8LdltfTn48sedWzwMkoxTdjzI2T4Wao_jPWRNaqNX3z3prT31DIrMUdB-tchBLNtM/s4032/IMG_2139.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="367" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8I7M2U4jjUDQu1DAfQ9q9Vx2hz1RKahg0odnwUuLchJw7T4TJZej68zEregPIVxkFS9rxrqvMJ2Lr0hCGvvOLlgsZfMsKE978QhPT15wQq8u8hPJBSP3C9-hrS8LdltfTn48sedWzwMkoxTdjzI2T4Wao_jPWRNaqNX3z3prT31DIrMUdB-tchBLNtM/w489-h367/IMG_2139.jpg" width="489" /></a></div>Als voorgerecht krijgen we met garnaaltjes gevulde artisjokken en een eimengsel met ham. Gevolgd door een heerlijke gebakken vis met een aardappelsalade en de entrecote met gebakken aardappels en paprika. Bij het nagerecht vraag ik wat de eigenaar zou kiezen en dat blijkt uiteindelijk een soort stevig geslagen slagroom te zijn met citroen erin verwerkt. Marco knikte instemmend toen hij het woord ‘flan’ hoorde en dat gerecht valt ook niet tegen. Tjeetje, wat eten we lekker. En wat is het fijn om daarna honderd meter te lopen naar ons pension waar we een dutje doen. We zitten al helemaal in het Spaanse ritme!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtkhQINLM0uitKMTCqYHHzoGVkTFMHeZ9syUyzmHDLejaB-Kf0qVhKm3pf3G9JEuwcwgcU_5daODloT4rNVVO6ong9ehGpD_dYqA8j0rdKKS_GOGgrXL6tUZi-vuzxVvH7tt59h4zJgVKTz55YamqjRtCEcAeC2lgADohdC_FJ50zGL-_6BgQp8Rs_MVM/s4032/IMG_2148.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtkhQINLM0uitKMTCqYHHzoGVkTFMHeZ9syUyzmHDLejaB-Kf0qVhKm3pf3G9JEuwcwgcU_5daODloT4rNVVO6ong9ehGpD_dYqA8j0rdKKS_GOGgrXL6tUZi-vuzxVvH7tt59h4zJgVKTz55YamqjRtCEcAeC2lgADohdC_FJ50zGL-_6BgQp8Rs_MVM/w176-h234/IMG_2148.jpg" width="176" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1dSi0ezy3DEUh5ucrYQFlNK5qbEeyJwWuFH10BB__3wBIp6HqSE-ZGRSG1kkRDt-YM7tnC0QEj5FIZg93it406fSQ2qZ77oro_5_BL7SmEkOAz49KI9jc53jSnSXCVYujxKOnbLONASFMfSt29zK8qASwxOlGykR9VdN0_25CDC12M8HisUu3sjrZj18/s4032/IMG_2147.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1dSi0ezy3DEUh5ucrYQFlNK5qbEeyJwWuFH10BB__3wBIp6HqSE-ZGRSG1kkRDt-YM7tnC0QEj5FIZg93it406fSQ2qZ77oro_5_BL7SmEkOAz49KI9jc53jSnSXCVYujxKOnbLONASFMfSt29zK8qASwxOlGykR9VdN0_25CDC12M8HisUu3sjrZj18/w179-h239/IMG_2147.jpg" width="179" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFr4caUFTn287IMo3lrVZpKzCTytCMlOVM4gF1Kp_eLEFPrwRMr9-8H3e2FofocHsXv0cZvY6ni_1Pp6rSM9xe75K05RPrI8mEplM9wlbMVvMvkenn48NOqxbMnAaaR8fV8otNneGnLhuIgB1aXDjZzAhvW4bxtLDkhGSQRdOjBKOJT6fs7J5Tpr24JGk/s4032/IMG_2145.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFr4caUFTn287IMo3lrVZpKzCTytCMlOVM4gF1Kp_eLEFPrwRMr9-8H3e2FofocHsXv0cZvY6ni_1Pp6rSM9xe75K05RPrI8mEplM9wlbMVvMvkenn48NOqxbMnAaaR8fV8otNneGnLhuIgB1aXDjZzAhvW4bxtLDkhGSQRdOjBKOJT6fs7J5Tpr24JGk/w178-h238/IMG_2145.jpg" width="178" /></a></div></div><p class="p1" style="font-family: Helvetica; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-size: 16px; font-stretch: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variation-settings: normal; line-height: normal; margin: 0px 0px 10.7px;"><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-60004083236256557872023-01-25T16:29:00.006+01:002023-01-25T16:29:45.737+01:00Wandel met ons mee door Yogya<p> <span style="background-color: white; color: #0d0d0d; font-family: Roboto, Noto, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;">Ervaar waarom wij Yogya zo leuk vinden. Loop samen door Pasar Beringharjo en Maliboro Street. Wat een heerlijke stad! We liepen met onze Go Pro door de Pasar en Maliboro. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="513" src="https://www.youtube.com/embed/XfwEy2MHSZU" width="617" youtube-src-id="XfwEy2MHSZU"></iframe></div><br /><span style="background-color: white; color: #0d0d0d; font-family: Roboto, Noto, sans-serif; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"><br /></span><p></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-86092422212296605492023-01-10T19:51:00.003+01:002023-01-10T19:51:59.153+01:00Jakarta Selatan is hot<p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizFG-aD7QxCpyjkvo2XMf6Hdv9al509XGuKNJTwxzbvu7IGaAhmqVYATkHEcxxsRxbaXy6iH20lVbKoN9A-ADbqXIqFNTzJzoYhcAoWll-hI0jUb9iEs6f0Cpxe7Xa5PzONEhN3qZsXF4IU-H-NcuKNWtTMcK-w8XfAJX2dmgR8zwZ8UsEQ68FGWvT/s4032/IMG_0186.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizFG-aD7QxCpyjkvo2XMf6Hdv9al509XGuKNJTwxzbvu7IGaAhmqVYATkHEcxxsRxbaXy6iH20lVbKoN9A-ADbqXIqFNTzJzoYhcAoWll-hI0jUb9iEs6f0Cpxe7Xa5PzONEhN3qZsXF4IU-H-NcuKNWtTMcK-w8XfAJX2dmgR8zwZ8UsEQ68FGWvT/w659-h494/IMG_0186.HEIC" width="659" /></a></p><p>Een ‘Beer Hall’, de ene na de andere trendy koffiezaak. Jakarta Selatan is hot. We hadden de laatste nacht Jakarta een hotel geboekt in het zuiden van Jakarta om dit stadsdeel eens te verkennen. De wijk bestaat over het algemeen uit laagbouw. Het is heerlijk om hier doorheen te slenteren. In deze straten zorgen bomen voor een beetje schaduw. Bovendien kun je hier allerlei soorten koffie drinken op een gezellig terras. Meestal zit je in Indonesië namelijk binnen in een ruimte waar de airconditioning op volle toeren draait. Het is echter wel vertier voor de beter betaalden onder ons.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MqmIZ9cLIk1-ke98IKESa7CmYyIg99U_KrRBuiQN6k36jW8gs_cnSUWGmQA6suEBQSFJRzi0nO-Gx6FgAIR4kh5IP2Rbce_JF24oQJc5E_65rX67VJfFMimjMGtwfOxqsj6r8U0VZfxCuI_uCrrx9zf0kaElmJYms7rPk0ko1c6gXdp1LklSdtY4/s4032/IMG_0261.heic" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5MqmIZ9cLIk1-ke98IKESa7CmYyIg99U_KrRBuiQN6k36jW8gs_cnSUWGmQA6suEBQSFJRzi0nO-Gx6FgAIR4kh5IP2Rbce_JF24oQJc5E_65rX67VJfFMimjMGtwfOxqsj6r8U0VZfxCuI_uCrrx9zf0kaElmJYms7rPk0ko1c6gXdp1LklSdtY4/w659-h494/IMG_0261.heic" width="659" /></a></div>Je ziet het al aan de auto’s die vlak voor de deur van de koffiehuizen geparkeerd staan. Vaak is er ook valet parking: dan wordt je auto netjes weggezet door een personeelslid. De prijzen van de consumpties liegen er niet om. Bij de trendy Beer Hall kregen we een rekening van 284.500 roepiah voor twee biertjes. Het was een heel leuke zaak, echt een aanrader. En voor twee kopjes koffie betaalden we vanmorgen bijna 82.000 roepiah (nog geen vijf euro). Waar zeur je om, zul je misschien zeggen, in Nederland zijn we dat ook kwijt aan twee cappuccino. Maar hier eten we vaak ’s avonds voor 50.000 tot 80.000 roepiah met z’n tweeën. <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDjsV_jMaBxhmL0geusjmgTinuhO4VFeTEBkc-1QzYWg5euqURhl9JCWYHcuJ3KZf7cnuzB9p1HAR1OU4GDrlgAu_sNkKBxGaakgal88iqMqooybtKCDMLNWI4aA7ZhY-GGc1Xr_DEGz8E-KqNwhNUYhcx3bavJHAHlissIByLvMj5dvRRINTDpyRt/s4032/IMG_0222.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="485" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDjsV_jMaBxhmL0geusjmgTinuhO4VFeTEBkc-1QzYWg5euqURhl9JCWYHcuJ3KZf7cnuzB9p1HAR1OU4GDrlgAu_sNkKBxGaakgal88iqMqooybtKCDMLNWI4aA7ZhY-GGc1Xr_DEGz8E-KqNwhNUYhcx3bavJHAHlissIByLvMj5dvRRINTDpyRt/w647-h485/IMG_0222.HEIC" width="647" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Voor een zwarte koffie of hete thee betalen we gemiddeld 4.000 roepiah (24 cent) in een stalletje langs de kant van de weg. Deze koffietentjes zie je overal staan. Soms heeft iemand zijn fiets of brommer omgebouwd tot koffiezaakje. Er hangen dan rijen zakjes met zwarte koffie, koffie met melk, koffie met melk en suiker waaruit je kunt kiezen. Dit zijn de ‘koffiehuizen’ voor de mensen met een gewoon salaris. Zij zijn in hun vrije uurtjes te vinden in een park, zittend op een bankje of op een kleed op het gras. Als je hier jong bent en weinig geld hebt, is er niet zoveel keus. Dan verzamel je je met vrienden of familie op een stukje groen in de buurt. Eten en drinken nemen ze mee van huis of ze halen een drankje bij zo’n rijdend winkeltje. </div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1ZXCcUOgs8F1F9RpZ19RTi79Vv4dkRrz_2lcEdiHOEAJDRE_ErRxGA9IkT-ATiQBw0f3Y76JuegXvVRAW5zdUP1nNLcuvalL5g8729Vpmc2xgvs-Fj7RTnjw5eICsSv29aofDiHd6SunqGfjYpGSdrLl2VW5F63Dte9mzBNQTW7CyA_06z6KYLTV3/s4032/IMG_0241.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1ZXCcUOgs8F1F9RpZ19RTi79Vv4dkRrz_2lcEdiHOEAJDRE_ErRxGA9IkT-ATiQBw0f3Y76JuegXvVRAW5zdUP1nNLcuvalL5g8729Vpmc2xgvs-Fj7RTnjw5eICsSv29aofDiHd6SunqGfjYpGSdrLl2VW5F63Dte9mzBNQTW7CyA_06z6KYLTV3/w658-h494/IMG_0241.HEIC" width="658" /></a></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6y19BSC1JCUv79H6oyWOygbsE5TQJ0es7tKLEPRlPVsPbEofgxqNSMC06RUD9YgfmxnA4dnGrLDdu98nz3HG2BJh7t23oEp23ls--PptcafcykgJyFc0ou6ZKq6NvU_bbSVlYIL8xSa31hfBB5jQgCmkt_TFVjgZVNqbGCJSwEBkIhXm1SUqzhRu-/s3024/IMG_0234%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2784" data-original-width="3024" height="599" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6y19BSC1JCUv79H6oyWOygbsE5TQJ0es7tKLEPRlPVsPbEofgxqNSMC06RUD9YgfmxnA4dnGrLDdu98nz3HG2BJh7t23oEp23ls--PptcafcykgJyFc0ou6ZKq6NvU_bbSVlYIL8xSa31hfBB5jQgCmkt_TFVjgZVNqbGCJSwEBkIhXm1SUqzhRu-/w650-h599/IMG_0234%202.HEIC" width="650" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Vandaag hebben we allebei gedaan: eerst in een chique koffiezaak die cappuccino’s gedronken en daarna gezeten op een bankje in het park met een flesje water. We genieten van de laatste uren in Indonesië. Tot een volgende reis!</div><p></p><br /><p><br /></p><p></p><p> </p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-83130739247400474032023-01-08T03:20:00.000+01:002023-01-08T03:20:24.420+01:00 Kippenvel op ereveld Candi<p>Hebben jullie nog tips voor Semarang? Op mijn vraag aan het reisagentschap Go Indo kreeg ik een lijst met leuke adressen. Eerst maar op weg naar kampung Pelangi, een buurtje dat tegen een berg aan is gebouwd en geschilderd in alle kleuren van de regenboog. Dat wordt klimmen dus, in een temperatuur van 33 graden. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpmTM_MSCcl5hK4wqe4ndJ73OmKdQfpKy5-K8u9BVbffxeZimzAhAjTntW0cmd_qda3RtkHbZY_mgfi2lhzjxqhgKtMUDuI15uksTrvVNwb3zSpMnn9iX0Y31pv7mVC--6xnGRHWG4gMowpK6HD_WJY7cAqHk9C9Fa3zZr0iaP9lCZFlTbrW1Pz9P/s4032/IMG_0128.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="505" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpmTM_MSCcl5hK4wqe4ndJ73OmKdQfpKy5-K8u9BVbffxeZimzAhAjTntW0cmd_qda3RtkHbZY_mgfi2lhzjxqhgKtMUDuI15uksTrvVNwb3zSpMnn9iX0Y31pv7mVC--6xnGRHWG4gMowpK6HD_WJY7cAqHk9C9Fa3zZr0iaP9lCZFlTbrW1Pz9P/w673-h505/IMG_0128.HEIC" width="673" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Een vrolijk gekleurd bruggetje geeft toegang tot kampung Pelangi. Wij zijn zeker niet de eerste toeristen die er komen want er hangt een plattegrond bij de toegang en we kunnen kiezen uit drie wandelingen. We kiezen voor de gemiddelde afstand. Het is bloedheet en we zien de eerste trappen al steil omhoog leiden. Een kampung is meestal een besloten buurt. Vaak is er een slagboom of hek dat ’s avonds dicht gaat. Ergens aan een muur zie je een A4 hangen met namen erop en bedragen erbij. De bewoners van de kampung betalen elke week of maand een bedrag dat ze kunnen missen. Van dat spaarpotje worden medicijnen gekocht voor zieken, als ze dat geld zelf niet hebben of als er een trouwerij is, wordt er bijgelegd. Een heel mooi systeem, vind ik. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiieCJPjIuIWDCjq3JTS3xL1YbUbtWTaDRycasVvCd0H4Pjp6GniONrBq0T-TD08xyM-Jw4NPn-Hibv4wP4eKT4YeDYB3yfNqdunoDPvQAgxb9wO61BxcxLJnXstPrkDZkseX3My-yWk8V8HEXCxRT2hvvj7mto3GnBiN2gVihplrBvRhWfVF5jqcA5/s1342/Schermafbeelding%202023-01-08%20om%2009.07.42.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="895" data-original-width="1342" height="447" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiieCJPjIuIWDCjq3JTS3xL1YbUbtWTaDRycasVvCd0H4Pjp6GniONrBq0T-TD08xyM-Jw4NPn-Hibv4wP4eKT4YeDYB3yfNqdunoDPvQAgxb9wO61BxcxLJnXstPrkDZkseX3My-yWk8V8HEXCxRT2hvvj7mto3GnBiN2gVihplrBvRhWfVF5jqcA5/w671-h447/Schermafbeelding%202023-01-08%20om%2009.07.42.png" width="671" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Als je zo’n toegangspoort tot een kampung in Indonesië ziet, ga er dan gewoon in. Mensen vinden het vaak heel leuk dat je hen bezoekt. Zo ook in Pelangi. Twee arbeiders vragen aan ons of ze op de foto mogen. Breed lachend en met de duimen omhoog poseren ze. Later komen we ze nog tegen op de grote weg waar ze aan het werk zijn. Ook dan zwaaien ze ons vrolijk na. In de kampung staan geen krotten, althans niet in Pelangi. De huizen staan kris kras tegen de bergwand aangebouwd maar zien er best ruim uit. We kijken even naar binnen bij een huis waar een oma op de stoep zit. “Kom een kopje koffie drinken”, en ze maakt een uitnodigend gebaar naar binnen. We maken een praatje maar hebben net ontbeten dus slaan de uitnodiging beleefd af. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMUFyGup4n_7QKmIvtK2QCJPetpsFLIUCKf0Kuxixozh-ULA5woXml8s1T_f7pN9Eq6Fa3XrWC0iQjhGA-4qS-kdd84OUFaPUyRH_0fkmVWc8A3pXzIwWv4wujaapuQpxU_3KsFh8Llb--dDurMEATMf6za8CXuJJcckYOBQ-9iAZvCRl1QZQD-n5q/s702/Schermafbeelding%202023-01-08%20om%2009.06.48.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="702" data-original-width="691" height="675" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMUFyGup4n_7QKmIvtK2QCJPetpsFLIUCKf0Kuxixozh-ULA5woXml8s1T_f7pN9Eq6Fa3XrWC0iQjhGA-4qS-kdd84OUFaPUyRH_0fkmVWc8A3pXzIwWv4wujaapuQpxU_3KsFh8Llb--dDurMEATMf6za8CXuJJcckYOBQ-9iAZvCRl1QZQD-n5q/w664-h675/Schermafbeelding%202023-01-08%20om%2009.06.48.png" width="664" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Halverwege willen we de route afsnijden omdat de weg verderop nog hoger gaat. Het zweet staat al dik op onze rug. Een mevrouw wijst ons echter terug naar de route. “Jullie gaan verkeerd. Je moet die weg nemen.” Vooruit dan maar. We lopen langs een atelier waar mannen van bamboe een raamwerk maken, een soort grote ezel waarop je iets kunt plaatsen. De hele ruimte staat vol met ezels in allerlei maten. Later zien we net buiten de kampung een rij bloemenwinkels en er gaat een belletje rinkelen. Bij jubilea of trouwerijen laten de mensen hier vaak grote borden maken met tekst zoals ‘Gefeliciteerd’ van bloemen. De borden staan dan op ezels voor het huis of langs de weg. De aanvoerlijnen van dit soort producten zijn hier kort: het wordt om de hoek gefabriceerd!</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMtyZdErMvCFkGiMkJTGl14rn58ImXJYttU4N1JNqTF-hFrlQk-wDrU7WoxYjPJUeya-NhJ-GhUY3bnXBQV8kcCo7v-9txFrtul1oZD0BCaxGKL7BTdhPh3LFucqIk9pqFyNo3wMfoVcTZEKZo6nsTL-FP6qZmk3p_WaliJ1k3iFjNGUaFFGqDgEJ-/s4032/IMG_0137.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="493" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMtyZdErMvCFkGiMkJTGl14rn58ImXJYttU4N1JNqTF-hFrlQk-wDrU7WoxYjPJUeya-NhJ-GhUY3bnXBQV8kcCo7v-9txFrtul1oZD0BCaxGKL7BTdhPh3LFucqIk9pqFyNo3wMfoVcTZEKZo6nsTL-FP6qZmk3p_WaliJ1k3iFjNGUaFFGqDgEJ-/w657-h493/IMG_0137.HEIC" width="657" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na de regenboogwijk lopen we een oude Hollandse wijk in. Waar Jakarta grossiert in wolkenkrabbers, heeft Semarang veel laagbouw. Prachtige huizen uit de koloniale tijd. Bij de Jalan Taman Jenderal Sudirman bezoeken we het ereveld Candi. Het is het enige ereveld van de zeven op Java waar uitsluitend militairen zijn begraven. Er liggen hier bijna 1.100 oorlogsslachtoffers begraven. Als militairen stonden ze regelmatig in het gelid en nu liggen ze kaarsrecht naast elkaar begraven. Het is indrukwekkend om te zien. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2x02IRlPQja0ZFrGc23vUcQm9284jkZv1l8a2-7OTfYxf-AhludggxiF-HxkYGV-KpMOPyvLkn8UFpoJYzcNMd_98mb_UU_sh_GO-AcM79DTCAXqQjjQA8XFzh-74LYxToXaLD58Cyi2OokZwqxN4Yd2im9_YT-ERiPE1HiyPJ6bQjvYPmrW_1Fdz/s2048/bf0cce4d-7886-494b-a8ec-7e5c213a1e98.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2x02IRlPQja0ZFrGc23vUcQm9284jkZv1l8a2-7OTfYxf-AhludggxiF-HxkYGV-KpMOPyvLkn8UFpoJYzcNMd_98mb_UU_sh_GO-AcM79DTCAXqQjjQA8XFzh-74LYxToXaLD58Cyi2OokZwqxN4Yd2im9_YT-ERiPE1HiyPJ6bQjvYPmrW_1Fdz/w664-h498/bf0cce4d-7886-494b-a8ec-7e5c213a1e98.JPG" width="664" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd4xBPUV2efovZDDLZS-wn15wyyz1ZbuPWAa2h0sf3Id7dCi4YR9f1Gl6MSJIovaLIk09ur-UZ_6iv20RMd0lDhsft1Z4eqybm4RqmOq38VJCJdrlWBN8bOhi2ndO1FprcJDlYlQ5EI825TJ1J-2NSr3VYkaaPQJudhfwqnRptlqU7kzjUntkGwk7M/s4032/IMG_0136.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd4xBPUV2efovZDDLZS-wn15wyyz1ZbuPWAa2h0sf3Id7dCi4YR9f1Gl6MSJIovaLIk09ur-UZ_6iv20RMd0lDhsft1Z4eqybm4RqmOq38VJCJdrlWBN8bOhi2ndO1FprcJDlYlQ5EI825TJ1J-2NSr3VYkaaPQJudhfwqnRptlqU7kzjUntkGwk7M/s320/IMG_0136.HEIC" width="320" /></a></div><br />Natuurlijk moeten we voor dit bezoek een formulier invullen. In het kantoor staan enkele boeken van de verschillende erevelden. Ook het boek van dat in Kanchanaburi, Thailand, staat er. Opa Spruit Bleeker is overleden tijdens werken aan de Birma spoorlijn en is destijds in Thailand begraven. Ja hoor, zijn naam staat in het boek. Kippenvel. <p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWfVYuSavoHdXRhB_VMyWZmvstKEK-T1kbC7J6TACdiVhXzI4aOmu1YToWyxKYxHv7NlGJE1mSombrIjI-dHACvi2gs9h8QNO8s5aFy3R3J-b9_Ho8eJfsDY4EfO7PoQBnh5TRFlXq8nL4YB3GUbJ1AgkiRzHO07utVVWxa_OFrbMgltBtL2SNLjlr/s4032/IMG_0093.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWfVYuSavoHdXRhB_VMyWZmvstKEK-T1kbC7J6TACdiVhXzI4aOmu1YToWyxKYxHv7NlGJE1mSombrIjI-dHACvi2gs9h8QNO8s5aFy3R3J-b9_Ho8eJfsDY4EfO7PoQBnh5TRFlXq8nL4YB3GUbJ1AgkiRzHO07utVVWxa_OFrbMgltBtL2SNLjlr/w659-h494/IMG_0093.HEIC" width="659" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We vervolgen onze weg door Semarang en komen al snel weer in het drukke centrum uit. Nog even langs Toko Oen dan, een eetgelegenheid die hier al sinds 1937 is gevestigd. We nemen een hete thee en een versnapering. De ‘lunpia’ waar Semarang bekend om staat, kan ons niet bekoren. Te zoet en te weinig uitgesproken qua smaak. Bovendien zit er in plaats van hete loempiasaus hier een dikke, gelly-achtige jus bij die we ook niet lekker vinden. We kiezen voor de risolles en die smaakt prima. We zijn die dag op tijd thuis om de grappige verlichte fietsen te zien waarmee families ‘s avonds op het plein voor ons hotel rijden. Het was weer een heerlijke dag.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYnH8AuoL06WJnTgz-mrd-gDIyJ6bxVwtR5eBmKCjHRVUpnApQ8_5j_yrBHIx7de45rr09Incc0IZF7URaXd3K9bL48IcHVbE_TqNCc4W_CBBG6vR_rPFyLSo0qSxikhX9QkSlxVskw4va6Hc4IzS4gT2fqFrZtp4MDbteLDg2NrtQYbiXewAu-nz2/s2048/b3c76fb3-a50c-4cb6-bbf9-6df5168ee4a2.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="482" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYnH8AuoL06WJnTgz-mrd-gDIyJ6bxVwtR5eBmKCjHRVUpnApQ8_5j_yrBHIx7de45rr09Incc0IZF7URaXd3K9bL48IcHVbE_TqNCc4W_CBBG6vR_rPFyLSo0qSxikhX9QkSlxVskw4va6Hc4IzS4gT2fqFrZtp4MDbteLDg2NrtQYbiXewAu-nz2/w643-h482/b3c76fb3-a50c-4cb6-bbf9-6df5168ee4a2.JPG" width="643" /></a></div><br /><p><br /></p><div><br /></div><p><br /></p>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-39771980426060204412023-01-07T12:30:00.000+01:002023-01-07T12:30:10.647+01:00 Hij blijft een orang campur<p><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_GLKr1Znm07Lk0VKtTGYOZaJlzdXOkYn9wAuj3xCcly4Ya-deIBG8AAiEgNGoYqOJDSaW6HaYtdRY-n2JJ9e8RcSjC9eZL0z2eBXhfWINCmqqaX5Qzwsed6W9gl9XeAiqyIcoRF0hYPxqVtRWVVI4JxM9OJ0Oen7-7Y-SCDpLN7dn0SpAYL3U3auE/w661-h496/IMG_0082.HEIC" width="661" /></p><p>Wat is Semarang een bijzondere stad. Volgens een reisgids staan hier zeker nog 150 grotere koloniale gebouwen. In de oude stad waan je je in een openluchtmuseum. En over het algemeen zijn de panden goed onderhouden. Soms hebben creatieve werkers een pand in gebruik en zit er gelijk een trendy coffeeshop in (gewone koffie dan hé). Ook her en der in de stad vind je de sporen terug van de Hollandse allure van destijds. Prachtige woonhuizen in lommerrijke lanen. Ik zou zo willen ruilen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgckzLAnAKx4uoHEjZK1TKLgM5t-f119_UEbhbzAQWPBIobZCCwZ4xJz-NsaMEw59QJ8J0JwOzMOxZ3xLSHGgvi7z59PURIMB1apP7uUA-gBnQhgtsT4IV1ftsHkhuVRpBnr7XOkeVk2mcPvUcUz4Wx_Y2Q9_BLddpJ-1-6I1OlK3YnInN385XENVwM/s4032/IMG_0126.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgckzLAnAKx4uoHEjZK1TKLgM5t-f119_UEbhbzAQWPBIobZCCwZ4xJz-NsaMEw59QJ8J0JwOzMOxZ3xLSHGgvi7z59PURIMB1apP7uUA-gBnQhgtsT4IV1ftsHkhuVRpBnr7XOkeVk2mcPvUcUz4Wx_Y2Q9_BLddpJ-1-6I1OlK3YnInN385XENVwM/w661-h496/IMG_0126.HEIC" width="661" /></a></div><br /><p><br /></p><p>We zijn hier al eerder geweest maar altijd voor een middag. Nu hebben we voor drie nachten overnachting geboekt. Tijd genoeg, denk je. De temperatuur put echter uit. Ik snap wel waarom mensen hier ’s middags een dutje doen. Zelf zijn we de eerste dag ook om een uur of twee helemaal opgebrand, maar ja, we liepen wel al om acht uur buiten. Per dag lopen we zo’n veertien kilometer. En we zien geen enkele andere toerist. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH2YinJfWEwnweOjos3Ta8rfQ9Ia1o7fH1TkPs3pVDTzdQq9IR7vws85F5lo4lfI0e3laTxw6-b2atWIgCHf3CbDvHthzXTFBq2kDnZ-TodUnZLTwPoIuhO9Rcaf2C2IGSZ7O6zDV9wRTBylhTgk3-nvBHP8xG11sGtw_Ed6sLOCJIdn24jX6ee3uV/s2443/IMG_0070.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2443" data-original-width="1832" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH2YinJfWEwnweOjos3Ta8rfQ9Ia1o7fH1TkPs3pVDTzdQq9IR7vws85F5lo4lfI0e3laTxw6-b2atWIgCHf3CbDvHthzXTFBq2kDnZ-TodUnZLTwPoIuhO9Rcaf2C2IGSZ7O6zDV9wRTBylhTgk3-nvBHP8xG11sGtw_Ed6sLOCJIdn24jX6ee3uV/w372-h496/IMG_0070.HEIC" width="372" /></a></div><p>De eerste dag waren we op weg naar de Chinese wijk en opeens herkennen we de buurt. Een straat met in het midden een kanaaltje, bomen aan weerszijden. We zijn in de buurt van Jalan Lingga, waar Spruit Bleeker senior heeft gewoond. Daar gaan we natuurlijk eerst naar toe. Omdat er een Jalan Lingga I, II en III is, wisten we telkens niet zeker in welke straat we moesten zijn. Marco’s oom William heeft een foto gestuurd van de keer dat hij en zijn vrouw Ellen terug zijn geweest. Het huis op nummer 11 is inmiddels gesloopt maar de woningen ernaast geven een beeld van het huis destijds. Wit gepleisterde muren, smalle, hoge ramen maar wel een aantal naast elkaar. Een soort veranda ervoor, waarbij we ons voorstellen dat je daar ’s avonds gezellig bij elkaar zat maar die nu meestal in gebruik is om de brommer of zelfs de auto te stallen. </p><p>Als we foto’s nemen, komt een mevrouw naar buiten. Marco vertelt dat zijn vader daar vroeger heeft gewoond en de vrouw knikt. We merken in Indonesië weinig animositeit tegen Nederland of Nederlanders, of zelfs helemaal niet. In gesprekken met jonge mensen vragen we er wel eens naar. Of ze ons de koloniale overheersing kwalijk nemen. Iemand gaf aan er met zijn oma over gesproken te hebben. Die had vooral nog een hekel aan Japanners, die in de Tweede Wereldoorlog enkele jaren Indonesië hebben bezet. “De koloniale tijd? Wanneer je familie zich niet met politiek bezighield of niet werkte bij een Nederlander, dan merkte je er nauwelijks iets van. Het is al lang geleden ook.”</p><p>Het is ook alweer bijna zeventig jaar geleden dat Max Spruit Bleeker als zeventienjarige met spoed Semarang moest verlaten omdat hij op een soort dodenlijst bleek te staan. Als we door Jalan Lingga lopen en de buurt verkennen, zie ik Marco om zich heen kijken, alles in zich opnemend. Hij praat er niet over, dat is misschien het Indonesische in hem. Maar ik kan me zo voorstellen dat hij zijn vader als kind daar door de straten ziet lopen, spelend op de weg. Om de hoek is een – nog steeds – rustige straat waarbij je in gedachten kinderen ziet spelen met een bal of een vlieger. In het hotel appt Marco gelijk met een broer en een oom om later eens langs te gaan. Dat is dan misschien wel weer heel Nederlands. Hij blijft een orang campur. </p><div><br /></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-67485401958506605432023-01-06T12:07:00.002+01:002023-01-06T12:22:25.860+01:00Cruisen door Midden-Java<p>Het klinkt decadent maar het is heerlijk om in Indonesië te reizen met auto en chauffeur/gids. We reizen ook wel met de trein, wat heel comfortabel en vrij goedkoop is, en af en toe met een bus, wat altijd weer een avontuur oplevert. Vanuit Yogyakarta brachten Hastono en Jovi ons met een busje naar Semarang. Een rit van circa tachtig kilometer die je tegenwoordig in twee uur kunt doen door de aanleg van een nieuwe tolweg. Wij hebben er twee dagen voor genomen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW5TwmRWgXjthrqDvMYpWv1UIb_vray35uEpULvctD_sWI8SeBBdT4mOfmHN7xtG57rBfixB7DRPzcXTNMupX3li5WBq41OC87AkKW4q4nFsB6hEVw-_mEnGm5cW5sdag02On8rTpmNaUKOpCho1cKFKSaDZjX70ljmBTq9wfc4tThNViTJK7RPld1/s4032/IMG_9947.HEIC" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW5TwmRWgXjthrqDvMYpWv1UIb_vray35uEpULvctD_sWI8SeBBdT4mOfmHN7xtG57rBfixB7DRPzcXTNMupX3li5WBq41OC87AkKW4q4nFsB6hEVw-_mEnGm5cW5sdag02On8rTpmNaUKOpCho1cKFKSaDZjX70ljmBTq9wfc4tThNViTJK7RPld1/w661-h496/IMG_9947.HEIC" width="661" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Hastono weet inmiddels dat we graag een praatje maken met de lokale bevolking of foto’s maken van het Indonesische leven van alledag. Op het programma stond ook een bezoek aan de theeplantage Tambi Tea Resort in Wonosobo. We waren eigenlijk te laat voor de rondleiding en de mensen op het veld en in de fabriek waren al naar huis. Hastono zou Hastono niet zijn als hij toch kon regelen dat we een kijkje konden nemen in de theefabriek. Er was alleen geen gids meer die Engels sprak dus ging de manager zelf mee om de toelichting te vertalen. De manager bleek een ambitieuze jonge vrouw die af en toe scherp uit de hoek kon komen. Nou ja, soms waren mijn vragen enigszins simpel maar om dan te antwoorden ‘Wat denk je zelf?’, is ook weer zo wat. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOYODpOEznr_YsWCKSKFe5Y7Ar2Ypk3wmwGYua3WEVZWH8jq1JToqTJK-nLA92UubVkmIPjPusbgGuhr7j4iFLNz338d7j3pUDnEv1rlb8hGKV9hSEXXp7vlSGAPWBvMKjBMUTeqpJ4JHTXTgmhPqITrdbGZg8THKvkICa58GluD5D4bsnYwS-nFSk/s4032/IMG_5999.HEIC" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOYODpOEznr_YsWCKSKFe5Y7Ar2Ypk3wmwGYua3WEVZWH8jq1JToqTJK-nLA92UubVkmIPjPusbgGuhr7j4iFLNz338d7j3pUDnEv1rlb8hGKV9hSEXXp7vlSGAPWBvMKjBMUTeqpJ4JHTXTgmhPqITrdbGZg8THKvkICa58GluD5D4bsnYwS-nFSk/w661-h496/IMG_5999.HEIC" width="661" /></a></div><br /><p><br /></p><p>De manager was nog niet zo lang in dienst, ik geloof sinds medio 2022, maar de theeplantage veranderde langzamerhand al in een resort. Je kon een tour maken (voor 10.000 roepiah = circa 0,60 eurocent) over een houten platform boven de theestruiken. Op sommige hoeken was een groot frame neergezet waarin je kon staan en een selfie nemen. Heel slim als marketinginstrument want mensen geven vaak aan waar ze een foto maken en dat levert naamsbekendheid op. Ook kun je op de theeplantage huisjes huren, de laatste twintig moesten nog worden opgeleverd. Prijzen variëren van circa achttien euro voor een tweepersoonskamer tot 120 euro voor een achtpersoons bungalow. De receptie zag er nog gloednieuw uit. Toen ik na afloop van de rondleiding het toilet zocht, wees de manager me de weg. “Oh, ik moet de bordjes met de aanduidingen nog ophangen”, hoorde ik haar mompelen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz-x3A42-VVHaVa5uIvqtnoEZycuYKEHVIDO7GRMNt-DAjJHVwcsYEGjsQ-Ot6LpZesb4aWKSas6yiXgEE-tozKJVHsx5RVg4QAX-qjn4Mbk7EGlz-GpJXHFpd5W4HYgx04h4CnTgjS10QhuPAqzbcIP7rhUQ01lYK-1NhNHsYHJlx-keUHS5tUDSu/s4032/IMG_5979.HEIC" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="491" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz-x3A42-VVHaVa5uIvqtnoEZycuYKEHVIDO7GRMNt-DAjJHVwcsYEGjsQ-Ot6LpZesb4aWKSas6yiXgEE-tozKJVHsx5RVg4QAX-qjn4Mbk7EGlz-GpJXHFpd5W4HYgx04h4CnTgjS10QhuPAqzbcIP7rhUQ01lYK-1NhNHsYHJlx-keUHS5tUDSu/w655-h491/IMG_5979.HEIC" width="655" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na de theeplantage reden we richting Temanggung. Daar heeft een vriend van Hastono een soort kraamkamer voor chili/rodepeperplantjes. Als ik google op de naam van de zaak, Marzia Tani, dan krijg ik de omschrijving ‘bloemist’, maar kwekerij dekt de lading beter. De vriend, Dedi Wacono, werkte eerst op schepen van Princess Cruises. De covid-pandemie, een periode waarin de passagiers wegbleven, maakte hem werkloos. In de stad van zijn vrouw begon hij zijn bedrijf. “Het fijne is dat ik nu zelf mijn werktijden kan bepalen. Alleen als er een koper komt, moet ik echt op de tijd letten.” Dedi heeft twee kinderen, van twee jaar en negen maanden, en ik geloof dat hij het fijn vindt om niet meer maanden van huis weg te zijn. De kassen waar hij de plantjes kweekt, zien er onderhouden uit en hij toont trots de verschillende stadia van de chiliplantjes. Ik begrijp uit zijn toelichting dat de boeren de planten na de oogst (na circa zeven maanden) opruimen. Het jaar daarop zijn dan weer nieuwe stekken nodig. En die levert hij, desgewenst samen met de bamboe stokjes waartegen ze op kunnen klimmen. We krijgen een kop koffie met koekjes aangeboden en zitten een tijdje onder een afdak met elkaar te praten. Geen stress (of in ieder geval niet te merken) en geen haast. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyNQ2WXM8n25yX6brqe-oxASxwOLBV9GswOR3EKMQJHHfxbXkPvA2J9LaQTXPYSAUiqZ-msiIPCDNQ-XAs5ZfMYaKdmsydWGXBxr3fJ44_bQ69tcOkRin_9F0aP1yU7PG7sKcP-VQwqYIzunPjjhbHdtF8AmSfpYSiC8ys7ZI5yw2DaV2QnyQlkJR8/s4032/IMG_9935.HEIC" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyNQ2WXM8n25yX6brqe-oxASxwOLBV9GswOR3EKMQJHHfxbXkPvA2J9LaQTXPYSAUiqZ-msiIPCDNQ-XAs5ZfMYaKdmsydWGXBxr3fJ44_bQ69tcOkRin_9F0aP1yU7PG7sKcP-VQwqYIzunPjjhbHdtF8AmSfpYSiC8ys7ZI5yw2DaV2QnyQlkJR8/w198-h265/IMG_9935.HEIC" width="198" /></a></div><p>Bij de ingang heeft zich een groepje meisjes verzameld. We voelen het al aankomen en ja, we willen met jullie op de foto. Na de fotosessie blijven de meisjes in de buurt, nieuwsgierig en proberend iets te snappen van het gesprek in het Engels. Als we even later wegrijden, zwaaien ze ons uit, kushandjes strooiend. Het is tijd om verder te rijden en ons hotel voor die avond op te zoeken, hotel Dieng Kledung Pass. Het is een verouderd hotel met versleten kamers waar je door een kast heen moet lopen om de douche te bereiken. Maar het hotel ligt precies op een pas tussen twee vulkanen, de Gunung Sumbing en Gunung Sindoro. Prachtig! Als je vroeg opstaat, lukt het vaak om allebei de bergen te zien; meestal hangt er een dikke mist om heen, wat overigens ook heel mooi is om naar te kijken. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div style="text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSc_vmi1j-AG_aOMtVD0Kd5DLH4INteqaaRb3IXjHc8_9Kq3sHl6wHxj2mWFntVYExQr7m_QwGM3WStGbK7uwYc5gM6XpWJ_Qx0Z78OpxMOYEegy1duiX3gFfNnJ_lQXzw_yfA35BApm8zNTQlBKGlgeI4G4hKoLZsMTsRbVWgKvy0rOjHUS4ZFTX/s2048/PHOTO-2023-01-06-17-51-31.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="491" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUSc_vmi1j-AG_aOMtVD0Kd5DLH4INteqaaRb3IXjHc8_9Kq3sHl6wHxj2mWFntVYExQr7m_QwGM3WStGbK7uwYc5gM6XpWJ_Qx0Z78OpxMOYEegy1duiX3gFfNnJ_lQXzw_yfA35BApm8zNTQlBKGlgeI4G4hKoLZsMTsRbVWgKvy0rOjHUS4ZFTX/w654-h491/PHOTO-2023-01-06-17-51-31.jpg" width="654" /></a></div></div><br /><p><br /></p><p>Als ik ’s ochtends voor zessen naar buiten kijk, zie ik voor me – als een ingelijste foto – een vulkaan. Een paar flarden mist kruipt de berg al op. Een uurtje later gaan we met Hastono op pad om wat foto’s te maken. We zien boeren kool oogsten en die in nette rijen op een vrachtwagen leggen. Hastono vertelt dat ze op tijd op de markt moeten zijn want anders verkopen ze de kool die dag niet meer en in dit klimaat (en waarschijnlijk zonder het gebruik van koelcellen) blijven de groenten niet lang vers. Een stukje verder nemen twee boeren een pauze, om een kretek-sigaret te draaien en even uit te rusten. Het is tenslotte al een graad of 20. Ze verbouwen broccoli, aardappelen, kool, pepers, mais, tabak, koffie, cassave. Het is een vruchtbaar gebied.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2B_pzbmUUfaHuwvF3AYx6gKoYZjgHruGbMQ2uTCw5Rp3VOjhVrm_4fyWix3oE2RCwjSRW0CaFU5V0_0IgzJ62fZKjmlqhM7OM3G9XXcMNnhm8pCiDNP1_BVpy1sCzFCsohpkfJo-GGsp_7HgJcl9--4h67088GdObrEXWo-TPHPVWEXSyHj-eNEYM/s2532/IMG_0152.PNG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1170" data-original-width="2532" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2B_pzbmUUfaHuwvF3AYx6gKoYZjgHruGbMQ2uTCw5Rp3VOjhVrm_4fyWix3oE2RCwjSRW0CaFU5V0_0IgzJ62fZKjmlqhM7OM3G9XXcMNnhm8pCiDNP1_BVpy1sCzFCsohpkfJo-GGsp_7HgJcl9--4h67088GdObrEXWo-TPHPVWEXSyHj-eNEYM/w650-h300/IMG_0152.PNG" width="650" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Op weg naar Semarang ziet Hastono vanuit zijn ooghoek een boer met twee waterbuffels die een veld omploegen. Gelijk wordt er een zijweg ingeslagen en we gaan er op uit. Volgens Hastono worden buffels tegenwoordig niet meer zo gebruikt door de boeren. Vaker wordt een veld omgeploegd door een machine met grote schoepen die zich door de modder heen wroeten. De machine ziet er trouwens ook nog ouderwets uit, hoor. De boer staat er dan op een plankje achter, alsof hij aan het surfen is. Deze morgen hebben we geluk. Op de ouderwetse manier ploegt de boer met de buffels zijn rijstvelden om, klaar voor een nieuwe aanplant. Ik zie de foto al hangen binnenkort aan een muur thuis in Schiedam.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNRWCWR1jJS2xj_88SBRb40WgPJWs7v2x1_o9h3FJ3TKD683MDeHkCnrGLpasEyHv2-qGFIC890g5CsbXxckQI65HDCBC319MtHrbF1nFVhrRFj6QqJhM121evNnET_-jiiUZ9HdgMeQ8GKEglAsNjCJV06oLdlzKbzMHD2K-zaiwb4uywI5jANpi_/s1336/IMG_0151.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="791" data-original-width="1336" height="385" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNRWCWR1jJS2xj_88SBRb40WgPJWs7v2x1_o9h3FJ3TKD683MDeHkCnrGLpasEyHv2-qGFIC890g5CsbXxckQI65HDCBC319MtHrbF1nFVhrRFj6QqJhM121evNnET_-jiiUZ9HdgMeQ8GKEglAsNjCJV06oLdlzKbzMHD2K-zaiwb4uywI5jANpi_/w652-h385/IMG_0151.jpg" width="652" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Na twee dagen toeren door Midden-Java komen we ’s middags in Semarang aan. Ons hoofd vol indrukken. Jammer genoeg moeten we nu echt afscheid nemen van Hastono en Jovi, die ons samen hier naar toe hebben gereden. Bedankt weer voor jullie goede zorgen en altijd weer de bijzondere adressen met ons op te zoeken! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbtQiNVcC-bAkJ-x-6GV5EK7JFQ7Z0o0cLfCoMDw5Zq8HGDk6zNNpNP3mxx4C9N37X_22uoCMB1PU9KhKiQGc8TAblFsPSe-e4tvDYJI2Ww90ExB9D3YrZark5Z9619SJ6mgbcBTd2AbFK0HIB7ZjzG3x355Ag-U8VLK_YIv_gQEJbjNfBEJ-94w6R/s2048/c0ef8f83-39aa-478c-acfa-d87f38167be9%202.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="491" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbtQiNVcC-bAkJ-x-6GV5EK7JFQ7Z0o0cLfCoMDw5Zq8HGDk6zNNpNP3mxx4C9N37X_22uoCMB1PU9KhKiQGc8TAblFsPSe-e4tvDYJI2Ww90ExB9D3YrZark5Z9619SJ6mgbcBTd2AbFK0HIB7ZjzG3x355Ag-U8VLK_YIv_gQEJbjNfBEJ-94w6R/w654-h491/c0ef8f83-39aa-478c-acfa-d87f38167be9%202.jpg" width="654" /></a></div><br /><p><br /></p><br /><br />Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-79177197589223171772023-01-05T09:47:00.000+01:002023-01-05T09:47:21.869+01:00Waar betalen die mensen het van?<p>In Indonesië blijf je je soms verbazen. Zo zijn er met subsidie van een internationale organisatie in enkele grote steden lijnen op het voetpad voor slechtzienden aangebracht. Goede zaak, denk je dan. Je ziet inderdaad in het centrum van onder andere Yogyakarta en Semarang een rij gele tegels met ribbels op het voetpad. </p><p>Nu is het al heel wat als het voetpad geen mansdiepe gaten heeft of uitstekende metalen hengels in het beton waarover je vooral in het donker lelijk kunt struikelen. Je kunt hier eigenlijk niet om je heen kijken; je moet kijken waar je loopt. Het is natuurlijk super dat er (waarschijnlijk veel) geld wordt gegeven om Indonesië te helpen de verkeersdeelname meer inclusief te maken. Maar deze aanpak schiet z’n doel voorbij. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXfoWyRH_59rSuz0p0DkEXO9qqCVuknb8mRHOJq72PYEXCEBGQ5MmqafExmHDtmMomE22ndEXfj_DDqsPtRyfi7kdzgY00YFlN2Zue_A2FWMEheJQTPqI1n1sBQEZwPlf2ZIxS3b0PhTUPA0Qj3bwD1MJmxhpAcj27F4Rqya43PKPZ99h1zS-aUZz_/s3024/IMG_0066%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2920" data-original-width="3024" height="637" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXfoWyRH_59rSuz0p0DkEXO9qqCVuknb8mRHOJq72PYEXCEBGQ5MmqafExmHDtmMomE22ndEXfj_DDqsPtRyfi7kdzgY00YFlN2Zue_A2FWMEheJQTPqI1n1sBQEZwPlf2ZIxS3b0PhTUPA0Qj3bwD1MJmxhpAcj27F4Rqya43PKPZ99h1zS-aUZz_/w660-h637/IMG_0066%202.HEIC" width="660" /></a></div><br /><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP2tdLvehSov04rHgqDU_fnXIeij9QrGiWP3Xw9GyjU430Rr73Yw1wL5VyHsPkP1yUiv1z3XCw1H_I2VP3zPzF39gFqkyiY3tT4EPtA7RBVQtSF8n0kJGJpIflvqUXoJ9HfexdRk8MrdNnmPWnYp_v8U3kcS_IkDrifnXO1SmlgKzJtfBNVNYBRJmf/s2048/9f2f25d6-7129-4121-9d56-cdf36f952362.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP2tdLvehSov04rHgqDU_fnXIeij9QrGiWP3Xw9GyjU430Rr73Yw1wL5VyHsPkP1yUiv1z3XCw1H_I2VP3zPzF39gFqkyiY3tT4EPtA7RBVQtSF8n0kJGJpIflvqUXoJ9HfexdRk8MrdNnmPWnYp_v8U3kcS_IkDrifnXO1SmlgKzJtfBNVNYBRJmf/w295-h393/9f2f25d6-7129-4121-9d56-cdf36f952362.JPG" width="295" /></a></div><br />De rij gele ribbeltegels wordt voortdurend onderbroken door bomen die er midden op staan. Of er is een betonnen bank precies op de plek van de tegels gezet. Lantaarnpalen zijn er midden op geplaatst. Ook houdt de rij met ribbeltegels vaak zo maar ergens op. Waarschijnlijk is een mooi projectplan gemaakt, zijn er foto’s van de rij tegels gemaakt ergens waar geen bomen of lantaarnpalen staan, zodat de subsidiegever het idee krijgt dat het project geslaagd is. Maar als een slechtziende de tegels volgt, dan houd ik mijn hart vast!</div><div><p style="text-align: left;">Waar we ons ook over verbazen, zijn de talloze brommers waarmee velen zich hier verplaatsen. Hoewel brommers: vaak heeft het voertuig een 150 cc motor. Bij verkeerslichten zie je eerst vijf rijen dik motors staan. Soms wel met vier personen erop. Vader, moeder, één kind voorop en één kind tussenin. Ook lijken de motorrijders soms niet ouder dan een jaar of twaalf. Bij lagere scholen zie je heel veel van die braniejongens wegrijden op hun ‘brommertje’. Waar betalen die mensen het van, denken we dan?</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKZtoDMJoJvnF0dOk58PXJqTbdJUVDl8Q8REaTH3cGzMnFBy1cjTxctKBz_JB9kcQsD_Vz2iSjhs7v-PHJs6-OUcsFoSUpmAyEbT4ot77bJFrZikzeOTXdjHTuY2ZlHb2Md3VwtzOEyaOvU0ukOFwUIsD9pj5bsog-FRhfs2uV5AFavfIiYgKqQJ-B/s2048/9e05edfb-d31e-4034-ba46-0e4ec3f4fda2.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="495" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKZtoDMJoJvnF0dOk58PXJqTbdJUVDl8Q8REaTH3cGzMnFBy1cjTxctKBz_JB9kcQsD_Vz2iSjhs7v-PHJs6-OUcsFoSUpmAyEbT4ot77bJFrZikzeOTXdjHTuY2ZlHb2Md3VwtzOEyaOvU0ukOFwUIsD9pj5bsog-FRhfs2uV5AFavfIiYgKqQJ-B/w660-h495/9e05edfb-d31e-4034-ba46-0e4ec3f4fda2.JPG" width="660" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Navraag leert dat veel brommers gekocht worden op afbetaling. Bij sommige zaken zie je in plaats van de prijs op een kaartje het maandelijkse bedrag van de afbetaling staan. Met auto’s is dat overigens net zo. Denk niet dat je hier gebutste of oude auto’s ziet; de meeste wagens zijn gloednieuw én groot (want de hele familie moet erin, gisteren telden we tien personen die uit een wagen stapten). Dat de mensen hier door betaling van de hoge rente voor zo’n voertuig misschien uiteindelijk twee keer de aanschafprijs betalen, nemen ze blijkbaar voor lief. Er is vaak geen geld om iets aan te kunnen schaffen en sparen kennen ze hier niet. Er is immers altijd wel een familielid die opeens geld nodig heeft en dan put je uit je spaarpotje. Ik hoorde ook verhalen dat sommigen achterblijven met de afbetaling van de rente en dat de brommer dan gewoon wordt opgehaald door het bedrijf. Weg brommer of auto en weg geld. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0zeNAt0Pv-5eWUM1CqgSNOzSrYrbux8bfO6KzLbBnXdQlRmzwqFWUo-8jKiaRiQye2Alqz2NnsmT5ZDs3luuJkGTzzKZjBzVYUcyfIG52BopcnGmifHEWtO0pE41TQJA30Z-LPtL0PZwufqmXqG11cRiZ8IOPTUuZQCOyPRwcfP38JD1g3iVfXbJ2/s4032/IMG_0095.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0zeNAt0Pv-5eWUM1CqgSNOzSrYrbux8bfO6KzLbBnXdQlRmzwqFWUo-8jKiaRiQye2Alqz2NnsmT5ZDs3luuJkGTzzKZjBzVYUcyfIG52BopcnGmifHEWtO0pE41TQJA30Z-LPtL0PZwufqmXqG11cRiZ8IOPTUuZQCOyPRwcfP38JD1g3iVfXbJ2/w664-h498/IMG_0095.HEIC" width="664" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Maar dat zijn zorgen voor morgen. Vandaag schijnt de zon en zitten we met een sterke bak koffie heerlijk even niets te doen. En geld? Dat is maar papier waar wat cijfertjes op staan. Gelukkig blijft er nog veel om over te verbazen! </p><p> </p><div><br /></div></div>Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5851235823157557299.post-74685007011250989022023-01-04T12:33:00.000+01:002023-01-04T12:33:10.330+01:00 Slimme marketing bij Sate Ratu<p><b>Logeren bij Alamanda betekent ‘never a dull moment’. Je krijgt de beste adresjes voor hetgeen je zoekt of Frans biedt aan je te brengen naar een ‘hot spot’. Naar het restaurant <a href="https://www.instagram.com/sateratu/" target="_blank">Sate Ratu</a> in Yogyakarta bijvoorbeeld. Zoals de naam (Koningin van de Sate) al zegt, kun je hier saté eten, kipsaté om precies te zijn. De menukaart geeft ook nog aan dat je kippensoep kunt bestellen, saté lilit (maar dan niet op een stokje) en gestoofde kippepootjes (met de nageltjes er nog aan ☹). Echt veel keus is er dus niet maar de zaak loopt als een tierelier.</b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0_zN2M7Nqa_GNupybZf0yUxBLpkLIX3IiWXZK4onhcW3gXxzfAIINeTrphSRYwg3bU6fN3lL08pqo8-0Ym1dMHH-8tkOn_sCrS4DfdqjGLAg5L081Dmv2fB_picPlT74Y6WrObnuCFPg_VgtGISnTg4ql5xMlxse5qqTiFocDbTyPxbpojjeqIbyS/s4032/IMG_9899%202.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="503" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0_zN2M7Nqa_GNupybZf0yUxBLpkLIX3IiWXZK4onhcW3gXxzfAIINeTrphSRYwg3bU6fN3lL08pqo8-0Ym1dMHH-8tkOn_sCrS4DfdqjGLAg5L081Dmv2fB_picPlT74Y6WrObnuCFPg_VgtGISnTg4ql5xMlxse5qqTiFocDbTyPxbpojjeqIbyS/w671-h503/IMG_9899%202.jpg" width="671" /></a></div><br /><b><br /></b><p></p><p>Negen jaar geleden begon eigenaar Budi Seputro (51) met een karretje langs de straat in de buurt van Alamanda. Ook daar verkocht hij saté. Na twee jaar kon hij de overstap maken naar een eigen zaak. Door slimme marketing was het restaurant al snel een succes. Advertenties, samenwerking met grote bedrijven (Unilever), maar ook veel gebruik van social media. Op de muren zijn voorbeelden daarvan te zien: hij nodigde klanten uit verschillende landen uit om op een tegeltje een tekst te schrijven over Sate Ratu. Natuurlijk worden alleen de tegeltjes opgehangen waarop een wervende tekst staat. Ook worden klanten in het restaurant geïnterviewd. Ze krijgen dan een A4-tje met de vlag van hun land, dat ze voor zich kunnen houden en vertellen in het Engels of de eigen taal hoe zij Sate Ratu ervaren. Ook wij zijn geïnterviewd. Ik heb nog getwijfeld om de vlag ondersteboven te houden uit solidariteit met de boeren maar vind de actie eigenlijk te lang duren. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3L1j9FzqoU8BOp41yuUwbx23VfDYt6QLBIkangqPm7Vm593QBGakPJvfpFd9vNJxMZjOyNzMKlAI-DI25GlAFSbGCqu1aIPg-V6laS7JieVJv5m3p1hPVhJxZ-FL7LdNnoLwk0272kfjHYeSUwxwFhzCqKTS9YhdbGvqDCctVq_PzH55HFQT6rm3i/s4032/IMG_9903%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="495" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3L1j9FzqoU8BOp41yuUwbx23VfDYt6QLBIkangqPm7Vm593QBGakPJvfpFd9vNJxMZjOyNzMKlAI-DI25GlAFSbGCqu1aIPg-V6laS7JieVJv5m3p1hPVhJxZ-FL7LdNnoLwk0272kfjHYeSUwxwFhzCqKTS9YhdbGvqDCctVq_PzH55HFQT6rm3i/w660-h495/IMG_9903%202.HEIC" width="660" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Om het restaurant binnen te komen, moet je overigens geduld hebben. Wij hadden niet gereserveerd, al weet ik eigenlijk niet of dat kan. Bij de ingang werd onze naam genoteerd en konden we achteraan een lange rij wachtenden aansluiten. Ik raakte in gesprek met studenten uit Singapore. Ze vertelden dat zij familie hebben in Indonesië en daar nu met elkaar Oud & Nieuw vierden. Ze spraken heel goed Engels; een groot verschil met veel Indonesische jongeren die zich nauwelijks kunnen uitdrukken in het Engels. Op toeristische plekken word je regelmatig gevraagd door giechelige studenten – vaak vrouwelijke trouwens – of zij je een aantal vragen mogen stellen. “Mister, what is your name”, is dan de eerste vraag aan mij om dan door hun mede-studenten erop gewezen te worden dat ik geen mister ben. Kortom, het niveau van Engels hier is overwegend niet hoog. Maar waar was ik gebleven? </p><p>Na ongeveer tien minuten wachten kregen we een tafel toegewezen. Na binnenkomst loop je eerst langs de koelkast waar je zelf gelijk iets te drinken kunt pakken. Heel efficiënt, scheelt weer tijd voor de bediening! Ook liggen er pakjes kroepoek. De tafel is schoon, maar er ligt gewoon een zeiltje op en je zit op plastic krukjes, dus van de sfeervolle inrichting moet dit restaurant het niet hebben. Al snel wordt het eten gebracht. De saté is inderdaad heel smaakvol. De stukken vlees zijn hier ook groter dan je in Indonesië gebruikelijk krijgt. Meestal is een stokje saté hier maar met flintertjes vlees. Er zat geen satésaus bij, die kun je geloof ik, wel bestellen maar ik zag het nergens op tafel staan. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7PyXNNYgoHT4Oq_30tfb0dilFTgLGMrBUHwtJl-FpFGbrsBuweexB9KnerfylNJwSZKO7HcfSV4kLsprlsIQEjtp75l2kxvUNiAvqHERVDhnan6rpe_HzJoe6RQnvmyLQH1N_FIGaqBYLkqwV7wwsr3WR1iH4-PpFJFx5IuU63xyXxF3VYmwmDr5q/s4032/IMG_9911%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7PyXNNYgoHT4Oq_30tfb0dilFTgLGMrBUHwtJl-FpFGbrsBuweexB9KnerfylNJwSZKO7HcfSV4kLsprlsIQEjtp75l2kxvUNiAvqHERVDhnan6rpe_HzJoe6RQnvmyLQH1N_FIGaqBYLkqwV7wwsr3WR1iH4-PpFJFx5IuU63xyXxF3VYmwmDr5q/w230-h306/IMG_9911%202.HEIC" width="230" /></a></div><p></p><div style="text-align: right;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUINm_pDaLOmkNlngtRs2RlCjVhCXjfLiNPwr1WFb1l83mZ_KPNZ3JXZldO5UbYAoETKJTk4bZkr3pUHlLf_3MKGws42fXC7jxLJZUHwgflpEm9_7HfIKm2WkAjEblHc0RyCVUw9O00BuLlqXdw0BAxD_-Dm3PPOtgg-0qaYetQFXQ1UP0ADrV7nSM/s4032/IMG_9917%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUINm_pDaLOmkNlngtRs2RlCjVhCXjfLiNPwr1WFb1l83mZ_KPNZ3JXZldO5UbYAoETKJTk4bZkr3pUHlLf_3MKGws42fXC7jxLJZUHwgflpEm9_7HfIKm2WkAjEblHc0RyCVUw9O00BuLlqXdw0BAxD_-Dm3PPOtgg-0qaYetQFXQ1UP0ADrV7nSM/w225-h299/IMG_9917%202.HEIC" width="225" /></a></div><br /><div>Omdat Frans Kouwenhoven de eigenaar kent, mochten we een kijkje in de keuken nemen. Ruim vijftien man staan daar de satéstokjes boven de houtskoolgrill om te draaien. Hoeveel kilo kippenvlees gaat er per dag doorheen, vroeg ik Budi. “Laat ik het anders stellen, ik reken niet graag in kilo’s. Per dag zijn hier zo’n duizend bezoekers. We zijn zes dagen per week geopend van 11 tot 21 uur. Of ik nog een privéleven heb? Dat moet je aan mijn vrouw vragen.” Ook mevrouw Seputro is aanwezig in het restaurant. Volgens Frans zijn zij er altijd en is dat ook één van de redenen van het succes. Hij stuurt iedereen aan, niemand krijgt de gelegenheid achterover te leunen. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQdSqoLyFvvDti-_4aKoN-fAsvm02DoWl1Wqry_XTKvTWYnSTWloC0AX3G97pNSTggeruVE-89cPxAg8xxlFw3aDAfTUSpswuFbnPKARfDcTB8XCqFAlsrqKZhzSwgx70o7z6ccqbORxvcggQ0Ly0BqqekFyx80gfaWFYeaMYI98gvI__tCMSsUfGh/s4032/IMG_9907%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="497" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQdSqoLyFvvDti-_4aKoN-fAsvm02DoWl1Wqry_XTKvTWYnSTWloC0AX3G97pNSTggeruVE-89cPxAg8xxlFw3aDAfTUSpswuFbnPKARfDcTB8XCqFAlsrqKZhzSwgx70o7z6ccqbORxvcggQ0Ly0BqqekFyx80gfaWFYeaMYI98gvI__tCMSsUfGh/w663-h497/IMG_9907%202.HEIC" width="663" /></a></div><p></p><br /><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5zcbwBSy7sc5JB1iQ_hR3yzkGivXfSc4w0sh5Wsb-yVtFVS2CdlUN8DEQQ0D6DcTkYc589owppNq_vU_L9up2-LkSwD9Zf_JGB-J5dZj3zK3xlarz8a5SlKYzA1I_NYqlXD3eK7uTctsG98C2xGxN2xt6KL9JcNst4gKuDQfII-mGvFLK73UPkVy1/s4032/IMG_9924%202.HEIC" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="488" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5zcbwBSy7sc5JB1iQ_hR3yzkGivXfSc4w0sh5Wsb-yVtFVS2CdlUN8DEQQ0D6DcTkYc589owppNq_vU_L9up2-LkSwD9Zf_JGB-J5dZj3zK3xlarz8a5SlKYzA1I_NYqlXD3eK7uTctsG98C2xGxN2xt6KL9JcNst4gKuDQfII-mGvFLK73UPkVy1/w366-h488/IMG_9924%202.HEIC" width="366" /></a></div>Als we weggaan komt de eigenaar nog even naar ons toe om te vragen hoe we hebben gegeten. We kunnen niet anders zeggen dat de saté heerlijk gemarineerd was en lekker mals. “Vergeet niet een review te posten”, roept hij ons na. Met z’n 36.000 volgers op Instagram heeft deze zaak volgens mij helemaal geen Schiedamse referentie nodig, maar vooruit: als je ooit in Yogyakarta bent en je naar een hotspot wilt gaan, dan heb je nu een adres. <p></p><p><br /> </p><div><br /></div><br /></div><br />Viefevijftigershttp://www.blogger.com/profile/16831307305982168854noreply@blogger.com0