De natuur is hier in het diepe zuiden van Amerika (speciaal voor lezer Piet) overweldigend. Tornado’s horen daar ook bij. Op het nieuws horen we soms waarschuwingen ervoor. In Tupelo hoorden we dat de stad deels was verwoest door een tornado toen Elvis peuter was. Toen ik dus vannacht wakker werd en het zag weerlichten, klap op klap hoorde, dacht ik gelijk aan een tornado. Het was ijzig stil in de kamer, alsof alles de adem inhield.
De nacht ervoor was ik telkens wakker geworden door een ventilatierooster. Daar kwam een geluid uit alsof men in de gang naast ons aan het stofzuigen waren. De airco doen we altijd al uit, net zoals de koelkast. Maar toen ik vannacht wakker werd, hoorde ik niets en bovendien was het heel donker. Het onweer verlichtte af en toe de kamer. Ik probeerde het licht in de badkamer. Nee hoor, de elektriciteit was inderdaad uitgevallen.
In het donker probeerde ik uit het trek- en ophaalsysteem van de screens wijs te worden. Dat is met licht aan al een verzoeking maar nu ging het verduisteringsgordijn omhoog en het ‘gewone’ screen nog meer naar beneden. Argh. Het land achter het hotel was gehuld in donker. De elektriciteitsuitval was blijkbaar niet alleen in het hotel. De bliksemschichten waren overal, maar inmiddels al iets verder weg. Het begon te regenen, keihard. En te waaien. We hoorden op een gegeven het dak soort kreunen. Dat was het moment dat ik aan een tornado moest denken.
Achter ons hotel, waar wij op uitkijken, staan bomen. Ik keek of die veel heen en weer bogen. Omdat die bomen alleen slechts een beetje wuifden, werd ik er gerust op. Ik probeerde een foto te maken van het weerlichten, maar ving alleen het licht erna enigszins op. Daarna werd het weer stikdonker om ons heen. Ach, regen zijn we wel gewend in Holland. We zijn maar weer gaan slapen. Ik werd wakker van het geluid uit het ventilatierooster. De stroom doet het weer! Het regent nog wel. Vandaag rijden we via de Natchez Park Way naar Memphis. We proberen nog ergens een wandeling door een bos te maken maar als het glad is, haak ik af. Ik ben veel te blij dat ik weer kan lopen na maanden revalidatie van een gebroken been.
En als antwoord op de vraag op ons blog: Het is in supermarkten en restaurants heel koud. Ik neem vaak een trui mee als we gaan eten omdat ik anders zit te bibberen. Als je op straat langs een winkel loopt en de deur gaat open, dan voel je gelijk een koude stroom lucht. Nu is het hier wel tegen de 35 tot 40 graden buiten. Lekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten