Sophia in USA XII

Er is geen boom te bekennen aan Riverfront, Chattanooga. In de brandende zon lees ik de tekst op een bord. Op dit punt begon de Cherokee chief John Ross een onderneming, een warenhuis en een veerdienst. Het was ook het punt van waar de Cherokees in Chattanooga begonnen aan hun gedwongen tocht naar het Westen, de Trail of Tears. Een punt om wat langer te blijven stilstaan maar mijn hoofd lijkt te ontploffen door de hitte. Onder een van de bruggen over de Tennessee river vinden we wat schaduw.

In het hotel vraag ik een plattegrond aan de receptioniste. En vraag haar hoe lang het lopen is naar het centrum. Ze lacht enigszins meewarig. “Je loopt rechtdoor en dan ben je ‘downtown’.” Amerikanen lijken nauwelijks te lopen, ja van hun auto naar de winkel. We hebben vandaag een aantal keren dat we een winkel willen binnengaan, maar dat we denken dat die is gesloten. Je ziet namelijk niemand en de ruiten zijn vaak met folie beplakt om de zon tegen te houden. Net zoals in de Mad Priest Coffee Roasters, een pijpenla waar we een heerlijke kop koffie drinken. De barrista vertelt dat ze maar een jaar in Chattanooga wilde blijven, maar ze woont er nu alweer vier jaar. “Het is een levendige stad, er gebeurt veel. Mensen van verschillende culturen leven ook zonder problemen naast elkaar. Bovendien is de stad niet te groot, haha het is soms net een dorp.”

Een stukje verder zit Southern Star, een zaak waar je kunt eten en ook maaltijden kunt kopen voor thuis. We eten de beste lunch tot nu toe: boterhammen met goed gevulde tonijnsalade en een zogeheten vijf lagen salade, ditmaal eens niet met een kwak dikke saus erop, maar net genoeg om het soms te missen (het is ook nooit goed he?). De VVV-informatrice adviseert ons het aquarium te bezoeken, een mega-groot gebouw langs de rivier. We zijn eigenwijs en blijven buiten rondkijken. Later lees ik dat er een rif is nagebouwd waar je haaien en roggen kunt zien. Toch een misser? 

Om nog wat oude huizen te zien, moeten we naar Bluff View. Het is een raar stukje stad waar we dan lopen, zoals we wel vaker tegenkomen in Amerikaanse steden. Je loopt onder fly-overs door, kruist brede wegen en er is alleen maar kaal gebied er omheen. Ik vraag me af of deze infrastructuur ontstaat doordat de mensen alleen maar in een auto erlangs rijden. Als je loopt, ervaar je zo’n gebied toch anders, dan wil je het (leuk) inrichten. Op de punt van de stad, naast de rivier, staan inderdaad nog enkele ‘mansions’ met pilaren aan weerszijden van de deur. Een witte, statige rechtbank. Omdat ik door het lopen in de volle zon oververhit dreig te raken, rennen we Universal Joint, ‘a full service neighborhood restaurant’ in. Ook hier weer denken we dat de zaak niet open is. Het terras ervoor is leeg. Binnen treffen we echter een sfeervol restaurant in een voormalige garage. Heel leuk! Ik drink de grote beker ‘lemonade’ snel op en in plaats van dat mijn hoofd aan de buitenkant in brand staat, voel ik het nu IN mijn hersenpan kraken. 

We hebben weer energie om deze leuke stad verder te ontdekken. Voormalige pakhuizen zijn nu winkelcentra. Het ziet er heel nieuw uit. Van barman Brandon in het café Hoptown horen we dat Chattanooga een dure stad is om in te leven. De gentrificatie heeft ook nadelen. Waarschijnlijk hebben vele rijkere inwoners vanuit de miljoenenstad Atlanta in het nabijgelegen Chattanooga een betaalbaar huis gekocht. De wijken verbeteren, evenals de levensstandaard van de omgeving. Het gemiddelde inkomen van een inwoner uit deze stad is ook hoger dan die van de gemiddelde Amerikaan. Het is ook een ‘witte’ stad. Ik ben benieuwd naar Birmingham, waar we nu naar toe rijden. Dat is overwegend weer een stad waar veel Afro-Amerikanen wonen. Wat een interessant land is dat Amerika toch!