Er zitten alweer een paar dagen tussen ons verblijf in Malang en waar we nu zitten, op het eiland Bunaken in Noord-Sulawesi. De laatste dag hebben we Malang verkend zoals altijd, te voet. Eerst treinkaartjes gekocht bij het station. Natuurlijk ging dat niet zonder slag of stoot. Na een kwartier in de rij blijkt dat we ons moeten melden bij een kantoortje. Daar wordt een formulier ingevuld met naam en paspoortnummer. Dan kun je een nummer trekken voor het loket. Bij afgifte van het formulier, dat uiteraard gestempeld wordt, krijgen we de kaartjes voor de volgende dag. Die hebben we!
We besluiten naar de alun alun te gaan, dat is een grote open plaats waar kinderen vliegeren, volwassenen op een bankje in de schaduw met elkaar praten, kortom de ontmoetingsplaats van een stad. Het is zaterdag en veel mensen zijn vrij. Op een bank midden in de alun alun gaan we zitten. Tijd om goed om ons heen te kijken, is er bijna niet. Een schoolklas met meisjes zwermt om ons heen. De juf komt er bij en vraagt of we met hen op de foto willen. Ach, wij fotograferen ook graag de mensen die we tegen komen, dus we begrijpen dat wel. Zonder enige gene gaat de ene helft zowat bovenop ons zitten, ook bij Marco, en de andere helft staat met het mobieltje voor ons neus. We proberen een gesprek aan te knopen. Weinig mensen spreken Engels, dat verbaast ons vaak. Zelfs de juffrouw doet geen moeite. We zwaaien de klas uit en kijken om ons heen.
Twee vrouwen knikken ons toe en schuiven nog maar wat dichter bij. Ook hier komt het mobieltje tevoorschijn. Daarna pak ik mijn mobiel en maak een selfie van een van de dames en mij. Met de hoofden tegen elkaar aan roepen we 'smile'. We zwaaien de dames uit.
Een echtpaar meldt zich. Natuurlijk vinden we het niet erg. Na de fotosessie pakt de man een zakje met stukjes pannekoek, lijkt het wel. 'Lets eat together' en hoewel we niet echt trek hebben (maar dorst), proeven we. Echt lekker!
Op de terugweg naar het hotel komen we bij het museum Tempo Doeloe. Het museum geeft de geschiedenis van Malang weer, beginnend in het stenen tijdperk. De opstelling ziet er enigszins knullig uit. Onder grondniveau zitten twee poppen te graven in de bodem. Tja, dat snappen we ook wel. Vanaf 1900 wordt het museum voor ons interessant. Rapporten en verslagen van Hollanders, alles keurig gedocumenteerd. Ook wordt de stadsuitbreiding van de stad in beeld gebracht. De architect wilde voorkomen dat er een lintbebouwing langs de weg naar Surabaya zou ontstaan en heeft verschillende stadswijken zo ontworpen dat steeds een goed zicht op de bergen rondom en op de mount Bromo zou zijn.
Met talloze voorwerpen en tientallen foto's krijgen we een indruk van Malang in de strijd naar onafhankelijkheid (vanaf 1945) en de Bersiap-periode, die daarop volgde. Malang is in brand gezet destijds waardoor vele koloniale panden verloren zijn gegaan. We zien foto's van een bezoek van Soekarno aan Malang met tienduizenden mensen op de been. De vlaggen en banieren die nu overal hangen vanwege de viering van 70-jaar onafhankelijkheid krijgen meer betekenis voor ons. Wat een tijd moet dat zijn geweest. De Hollanders en Indo' s zijn in Malang na de bevrijding in de interneringskampen, waar ze eerst door de Japanners gevangen werden gehouden, voor hun veiligheid ondergebracht.
Dan zien we opeens een traditioneel gekleed echtpaar, in het echt dan! Ze maken in het museum een fotosessie voor hun aanstaande bruiloft. Of we met hen op de foto willen? Ik vraag wanneer ze gaan trouwen, maar de fotograaf verbetert mijn Indonesisch. Staat er in mijn leerboek Bahasa thuis 'kawin' voor trouwen; hier begint iedereen te giechelen als ik dit woord noem. Het blijkt dat het werkwoord kawin een sexuele betekenis heeft. Ik schaam me dood, want ik heb het werkwoord de afgelopen weken wel een paar keer gebruikt. Nu snap ik waarom iedereen vaak besmuikt zat te lachen. Deze jonge mensen zitten er niet mee en geven goede alternatieven voor een volgende keer!
Bij het museum is een restaurant, Inggil. Het ziet er eveneens tempo doeloe uit, gezellig ingericht met oude voorwerpen. 's Avonds komen we dan ook terug. Ons laatste etentje in Malang.
De dag erna gaan we naar Surabaya. Een nieuw avontuur tegemoet!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten