Indonesie viert 70 jaar onafhankelijkheid.

Manado, 07.30 uur. Op het plein voor het Convention Centre bij het Novotel staan de vip's op een rij. Bordjes op de grond geven aan welke vertegenwoordigers er staan: department, government, staff. Schuin er tegenover staat het personeel in slagorde opgesteld. 

    

Boven op een podium in de schaduw van een parasol staat een man met een peci, zo'n petje dat Soekarno altijd droeg. Vast een politieke hotemetoot. 

Het is tijd voor de ceremonie van het vlag hijsen. Hiermee gaat de viering van 70 jaar onafhankelijkheid in veel Indonesische steden vandaag van start. Op 17 augustus 1945 riepen Soekarno en Hatta de onafhankelijkheid uit. Indonesie viert vandaag feest.

Onze vlucht naar Jakarta gaat om 10.00 uur, dus we kunnen de ceremonie meemaken. We proberen enigszins in een rij te gaan staan om niet teveel uit de toon te vallen. Van een vrouw krijgen we een pin met de Indonesische vlag om op te spelden. Ik heb er geen erg in maar een man snelt naar me toe. 'Sorry miss' en hij wijst op het speldje. Ik heb de vlag ondersteboven opgespeld. Dan gaan twee mannen en een vrouw, allen gekleed in het wit, met een opgevouwen vlag naar de mast toe. Wel eng om dat fanatieke Aziatische gemarcheer te zien, vind ik. 

Gezamenlijk maken ze de vlag vast aan de lijnen bij de mast. Dan vouwen ze die met een klap open, maar helaas zit er een hoek verkeerd vastgemaakt. In Malang hebben we gezien dat deze ceremonie dagelijks werd geoefend. Het is een heel serieus en belangrijk moment, daar zijn we inmiddels wel achter gekomen. Ook hier zullen ze er vast werk van hebben gemaakt. Je hoort bijna een zucht van teleurstelling door de rijen gaan. Gelukkig wordt het probleem snel opgelost en op de klanken van het volkslied Indonesia raya gaat de vlag in top.

Na het voorlezen van de onafhankelijkheidsverklaring en een gebed komt de hoogwaardigheidsbekleder naar voren. Een assistent overhandigt met veel misbaar een mapje met een tekst. De man noemt de vijf zuilen van de staatsideologie de Pancasila op, die door alle aanwezigen hardop worden herhaald. (Geloof in 1 almachtige god,een beschaafd en rechtvaardig humanisme, een verenigd Indonesie, een democratie en sociale rechtvaardigheid voor allen). Dan houdt hij een speech. Het zijn aardig wat bladzijden maar gelukkig is de tekst blijkbaar op een groot lettertype afgedrukt want het duurt niet zo lang. Ik voel namelijk de zon branden op mijn kuiten en bovendien gaat mijn maag knorren omdat we nog moeten ontbijten. 

Een commando klinkt en de rijen lossen zich op. Er komen mensen naar ons toe om te bedanken voor onze aanwezigheid. We zijn de enige Europeanen, op de manager van Novotel na. Het geeft een tweeslachtig gevoel om dit mee te maken. Onafhankelijkheid is een groot goed, maar hoe zouden Nederlandse veteranen tegen deze viering aankijken? Marco heeft gemengde gevoelens over het bijwonen van de ceremonie, niet over het feit dat elk land z'n eigen onafhankelijkheid moet kunnen uitroepen maar de verhalen die hij van z'n ooms hoorde over de onafhankelijkheidsoorlog maakt dat hij zich wat ongemakkelijk voelt hierbij.

Later in de middag lopen we het Fatahillah plein op in Jakarta waar zich een mensenmassa heeft verzameld. Er heeft zich ergens een kring gevormd. We gaan kijken wat er aan de hand is. Op een tafel staan zes bekers met koffie, zo lijkt het. Mensen staan in de rij om te proeven. De verkoper moedigt de mensen aan om mee te doen. Net als in Schiedam tijdens het standwerkersconcours. Even verderop is een grote kraam waar ook iets groots schijnt te gebeuren. Acht mensen op een rij krijgen een naald en draad van de presentator. Ze moeten over een vloer heen en weer lopen, de draad door de naald doen en ondertussen het volkslied zingen. Er omheen staan dikke rijen met toeschouwers. Het is zo onschuldig vermaak. 

Op het plein proberen verschillende mensen nog wat te verdienen aan deze feestdag. Flesjes fris, in een emmer met ijs, allerlei hapjes, een ballonnenverkoper en veel levende standbeelden. Dan heeft een groep jongeren ons gezien.

 Of we met hen op de foto willen. We moeten wel serieus kijken. Zij gaan namelijk naast ons staan alsof ze ons arresteren. We spelen het maar mee, het is tenslotte hun dag. 

Overigens gaat het allemaal onder veel gejoel en gelach. We krijgen een handdruk na afloop. Het is bij veel Indonesiers zowat een hobby om met ( grote blanke) Europeanen op de foto te gaan. Vandaag is het hek van de dam. 

De volgende twintig minuten gaan we met groot, klein, jong, oud, dik en dun op de foto. Achter ons staat een verklede Minnie mouse. Ze tilt haar masker op en lacht naar me. 'Sorry', zeg ik maar, want niemand heeft erg in haar. Als we die dag ook een mandje hadden neergezet, zouden we een behoorlijke opbrengst hebben nu.

In het hotel laten we de gordijnen open in onze kamer. Misschien is er wel vuurwerk vanavond!