Vanuit de stad Malang op Oost-Java kun je gemakkelijk tours maken naar de vulkaan Bromo. In advertenties over Indonesie zie je of een afbeelding van de Borobudur of van de Bromo. Een onwerkelijk maanlandschap lijkt het. Op Oost-Java zijn ongeveer 12 actieve vulkanen, waarvan de Bromo het bekendst is. Via huize Jhon, een reisbureautje waarvan de eigenaar vrij goed Nederlands spreekt, boekten we de tour 'sunrise Bromo' maar gelijk voor de eerste dag. We hadden er een treinreis opzitten van Solo naar Malang van dik 7 uur en vonden het niet erg om vroeg naar bed te gaan (ja Milan, net als thuis!) en om 01 uur op te staan voor de tour. Overigens hadden we in de trein erg leuk gezelschap van de twee leerkrachten Fleur en Eline. Als alle 'juffen' zo gedreven met hun werk bezig zijn zoals die twee, dan zit het wel goed met het basisonderwijs in Nederland! Petje af, hoor voor jullie visie op het onderwijs en op educatie. Zo, dat moest er even uit.
Om 01 uur werden we opgehaald met een jeep. Met een ander vervoermiddel kom je eigenlijk niet de Bromo op. De weg er naar toe heeft soms kuilen van 10-15 centimeter diep en is op talloze plekken gewoon helemaal kapot. Het is vanuit Malang nog dik 2 uur rijden naar de voet van de vulkanen - er liggen er een paar achter elkaar. Vlak voordat we de laatste weg naar de Bromo zouden inslaan, maakten we een stop. Het was koud bovenop de berg, ik denk een graad of 15. Ik had voor het eerst deze vakantie mijn spijkerbroek en een fleece-vest aan, maar Indonesiers hadden zich dik aangekleed. Mutsen, handschoenen, dikke jassen - die zijn trouwens speciaal voor deze tour te huur in Malang.
Onder de motorkap van de tweede jeep van Huize Jon, die achter ons had gereden, kwamen opeens dikke rookwolken. Indonesiers geven niet gauw toe dat er problemen zijn, ze zijn behoorlijk relaxt, maar dit keer zaten ze te 'oe-en' en ' ah-en'! Terwijl alle andere jeeps voorbij reden, moesten wij wachten op hulp vanuit Malang. Drie minuten, het begrip 'jam karet' - elastieken tijd - was volop van toepassing. Het werden dik 45 minuten. Inmiddels was het al over vieren, terwijl we voor de zonsopgang gingen bij de Bromo! Toen de vervangende jeep was gearriveerd, werd de reis in hogere versnelling voortgezet. We werden van links naar rechts geschud, gingen tegen het plafond aan en kwakten weer neer op de harde banken. Wat ons ook zorgen baarde, was dat de motor van onze jeep telkens afsloeg. Dan moet je weten dat we helling (30 graden ongeveer) af reden, op een weg met bulten, stenen en kuilen! Dus de auto bleef toch wel rijden en ondertussen probeerde de chauffeur met verwoede pogingen de motor weer te starten. Lichten uit om de accu te sparen.
Ongeveer 1 km onder de uitkijkpost op Mount Penanjakan (2.770 m) waarvan je de vallei met o.a. de Bromo kon zien, werd de jeep geparkeerd. Ik denk dat we wel 100 jeeps voorbij zijn gerend naar de top. Aan beide zijden van de weg stonden ze geparkeerd. Op het smalle pad ertussen renden Marco en ik (met de andere passagiers) naar boven om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Jongens op brommers reden voorbij, een zakdoek voor de mond tegen het stof. Waarom we in hemelsnaam niet zijn ingegaan op hun aanbod, tegen betaling uiteraard want de Bromo is big business, weet ik niet want ik heb nu nog spierpijn van het rennen op die helling. Op de top was het dringen, vreselijk. Je zag geen Bromo; aan de horizon tekenden alleen de selfie-stokken zich af. Daar kwamen al de eerste zonnestralen. Ik besefte dat we van dit moment moesten genieten en ons niet uit het veld moesten laten slaan door dit circus. Marco had nog het statief meegenomen omdat hij mooie foto's wilde maken, maar we konden nauwelijks onze ellebogen bewegen in die massa.
Bij een groepje studenten uit Jakarta kon ik een plekje op een bank bemachtigen. Ze maakten met veel plezier plaats voor ons en waren meer geinteresseerd in onze antecedenten dan in de Bromo. Ik probeerde nog een paar meter naar voren te komen. In dat opzicht is Marco echt een Indo, want bescheiden bleef hij achter. Op mijn Hollandse, Schiedamse manier, wat inhoudt dat ik elk gaatje dat iemand open liet innam werkte ik me een weg naar de balustrade. Ik tikte een man, die mij scheidde van het ultieme zicht op de vallei, op zijn rug en vroeg of ik even mocht kijken. "Sure, enjoy it because it is truly worthwhile," zei hij gelukkig. Daar stond ik dan. Ademloos keek ik om me heen. Af en toe kwam er een pufje stoom uit de vulkaan, waarvan de top boven de wolken uitstak. Nadat de Amerikaan weer zijn plek in de volle rij had ingenomen, liep ik terug naar Marco. Samen hebben we nog even kunnen genieten van het uitzicht. Wat voel ik me toch gelukkig en ben ik een bofkont!
Haha, we moesten trouwens ook weer naar beneden rennen, omdat de chauffeur had gevraagd of we na een uur terug wilden zijn. In het gedrang om als laatst komers toch wat te kunnen zien, was de tijd omgevlogen. En toen Marco eenmaal foto' s kon maken, er was geen plek en ook tijd om het statief op te zetten, wilde hij ook niet direct weg (Was dat zijn Hollandse inborst?). Alle jeeps gingen vervolgens in file naar de 'Pasir Lautan'', zoals de zee van zwart lavazand, die de Tengger caldera met een diameter ongeveer 10 km, heet en de vulkanen omringt. Aan de voet van de Bromo moesten alle passagiers zich nog een kilometer door het zand ploeteren om de trap te bereiken met 246 treden die naar de mond van de krater leidde. Natuurlijk diende hier zich ook hulp aan: mannen op paardjes reden als gekken af en aan om toeristen naar de trap te brengen. Ik heb niet eens gevraagd wat het kostte; ik vind het ontzettend treurig dat er van zoiets fraais zo'n circus wordt gemaakt.
Op de trap rook je de vulkaan al. Een dikke rotte-eierenlucht drong zich met kilo's zand in alle porien van je lichaam en kleding. Ons haar bleef na afloop overeind staan als je er met je vingers doorheen ging, zo vuil was het. Vuil was het ook in de kratermond. Blijkbaar gooien mensen gewoon hun afval de vulkaan in. De aanblik van die walmende vulkaan maakte mij in ieder geval nederig. En ik kon al die cowboys hier, of ze nu in jeeps, op een brommer of paard zitten, uit mijn gedachten bannen. De Bromo maakt het ondanks de reis en het circus erom heen, inderdaad allemaal waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten