Yogyakarta

Na een tip van Frans, de Nederlandse eigenaar van B&B Alamanda maken we een wandeling door Kota Baru in Yogyakarta. Deze wijk werd rond 1919 aangelegd om de Westerse gemeenschap in Yogya te huisvesten. Het werden dus Europese villa's op ruime kavels met veel groen. De Nieuwe Wijk. 

Als je er doorheen loopt en die tientallen brommertjes en auto's even vergeet, voel je de sfeer nog een beetje van vroeger. Het moet hier goed wonen zijn geweest. 

Dat doet me denken aan onze ontmoeting drie jaar geleden met de familie Houdtzagers in de trein naar Yogya. Ruud was zichtbaar teleurgesteld in zijn weerzien met Jakarta: "Er was zo'n goede infrastructuur en nu is het een rommeltje." Wanneer je die onafgebroken stroom verkeer ziet, die zich alle kanten op beweegt, dan kan ik hem heel goed begrijpen. De infrastructuur van toen is vaak grotendeels verdwenen doordat overal is gebouwd. Een Indonesische taxichauffeur zei het vorige week tegen ons: "Wij hebben wel lijnen op de weg maar we kijken alleen vooruit." Frappant is ook dat we in taxi's hebben gezeten, die geen achteruitkijkspiegel hadden! Het verkeer rijdt en iedereen kan invoegen van alle kanten, zelfs in tegengestelde richting, mits de verkeersdeelnemer dan maar rustig rijdt. Toch zien we geen aanrijdingen; het verkeer rijdt zoals een school vissen in het water. Deinend op de stroom en meegaand met de golven.

In Kota Baru herkennen we enigszins die oude structuur van de wijk. In de middenberm staan plantenbakken die de linker- en rechter rijweg scheiden. De woningen worden hier over het algemeen aardig onderhouden. Er staan veel katholieke en protestantse kerken, die volgens Frans elke zondag hartstikke vol zitten. Op de hoek staat een fraaie villa met uitbouwtjes en veel houtwerk. In een boekje lezen we dat er vanaf het balkon een prachtig uitzicht was op de vulkaan Merapi en op de Code-rivier. Heden ten dage is er aan de overkant van de weg van alles gebouwd. En, heel verrassend, is er via een nauwe steeg, toegang tot de kampong Kali Code, een plukje woningen langs de rivier de Code.

Natuurlijk gaan we het steegje in. Net als in de kampong bij Jakarta wonen hier hele gezinnen op en bij elkaar in huisjes. Maar het is hier schoner en de woningen van triplex en karton zijn inmiddels van steen. Begin jaren tachtig waren er plannen om de kampong te ontruimen maar dankzij acties zijn de inwoners ervan geregistreerd, dus ze ' bestaan'. Het is een geslaagd project van kampongverbetering. De huisjes hebben felle kleuren, later vanaf de brug over de rivier de Code maken we een leuke foto van deze vrolijke kampong. 

Want de mensen lachen breed naar je. Darimana? Waar kom je vandaan? Bij een schooltje vertelt een groepje vrouwen over de ruim vijftig kinderen, van groot tot klein, die hier na de gewone schooltijd nog twee uur les krijgen. We kopen een paar stukken goreng tempeh, net gebakken en heerlijk kruidig. 

Over de brug lopen we een andere wijk in. Een stukje verderop is de redactie van een regionale krant gevestigd. We nemen een kijkje in het archief. Een assistente vertelt over de aanpak van de krant. Er is eenmaal per week een apart katern dat wordt gemaakt door studenten van de universiteiten van Yogya. Ook zijn er pagina's voor kleintjes en voor puberende kinderen. Hartstikke leuk! Op de vraag welke koers de redactie vaart in politiek opzicht, krijgen we een trots antwoord: "wij zijn onafhankelijk!"

Het is alweer einde van de dag. In Alamanda staat een koud biertje gereed en in de kamer is chocolade neergelegd. raad eens wie wat kiest!