De eerste ochtend gaan we naar de vulkaan Tangkuban Prahu. Het is er druk: dit laatste weekeinde van het einde van de Ramadan gebruiken veel Indonesiers om er met de hele familie op uit te trekken. Bovenop de rand van de krater lijkt het wel de Chinese muur. Kraampjes vormen een aaneengesloten ketting langs de rand.
Beneden borrelt en rookt het. Niemand schijnt zich er iets van aan te trekken; het is er vooral een gezellig samenzijn. Een vrouw loopt langs en pakt mijn hand die zij op haar buik legt. Ze is zwanger en het brengt geluk, zegt ze, dat ik haar kindje zo aanraak. De mensen zijn in Indonesie overigens niet bevreesd om elkaar aan te raken. Hoofddoek of geen hoofddoek, iedereen gaat pal tegen je aan zitten in de bus. Favoriet is ook om op de foto te gaan met zo'n grote vreemdeling en dan pakt iedereen elkaar stevig beet.
Bij de vulkaan huren we een gids omdat we daarmee naar een tweede krater kunnen lopen die heel actief is. Het ruikt er naar zwavel en de grond is warm. Soms ben ik zelf bang dat mijn zolen smelten als ik te lang blijf staan. Je hoort het sissen en borrelen. Ik herinner me van een eerdere reis dat Boris een eitje heeft gekookt in een putje met water. Waar het water de rotsen heeft aangetast, is het knalgeel. De gids brengt ons langs een bospad terug naar de bewoonde wereld. Dag 1 zit er alweer op.
Bij de vulkaan huren we een gids omdat we daarmee naar een tweede krater kunnen lopen die heel actief is. Het ruikt er naar zwavel en de grond is warm. Soms ben ik zelf bang dat mijn zolen smelten als ik te lang blijf staan. Je hoort het sissen en borrelen. Ik herinner me van een eerdere reis dat Boris een eitje heeft gekookt in een putje met water. Waar het water de rotsen heeft aangetast, is het knalgeel. De gids brengt ons langs een bospad terug naar de bewoonde wereld. Dag 1 zit er alweer op.
Met pijnlijke kuiten van het vele lopen in de bergen rondom de vulkaan, besluiten we de volgende morgen er een luie dag van te maken. We gaan Bandung bekijken en nemen boekjes en de iPad mee voor als we in een leunstoel op een terras zitten. Goed voornemen toch? Ons hotel bevindt zich vlakbij de Jalan Braga, waaraan nog vele Hollandse gebouwen staan. Het is een prachtige straat door de Art deco-architectuur van veel panden. Maar wat bevindt dit erfgoed zich in erbarmelijke staat!
Gids Ronny in Jakarta had eerder gezegd dat er politici zijn die de koloniale panden willen slopen omdat ze daarmee korte metten met het verleden willen maken. Er gaan echter ook stemmen op die deze gebouwen juist willen bewaren. Het is typisch Indonesisch denk ik, om daarom dan maar niets te doen. Geen confrontatie vooral. Het resultaat is dat de oude Hollandse panden er meestal slecht onderhouden bij staan. Zonde!
Zou Nederland niet een of ander potje geld kunnen vinden om dit historisch erfgoed in de voormalige overzeese gebieden te restaureren? In samenwerking met de Indonesische regering uiteraard want anders komt het zo paternalistisch over. Voor Indonesie kan het betekenen dat het toerisme toeneemt. Bandung is nu als een oude vrouw van wie je weet dat ze eens heel mooi was. Als het centrum wordt opgeknapt, krijgt het nieuw elan waarvan de lokale bevolking ook weer de vruchten kan plukken.
In 1 van die koloniale panden aan de Jalan Braga is een opticien gevestigd. De vorige avond was de poot van mijn bril afgebroken en we kijken in de etalage of er leuke brillen bij zitten. De winkelier nodigt ons uit om binnen te komen. Ik sla alleen maar vliegen af, zoals mijn oude vriendin Conny zou zeggen, dus voor we het weten pas ik brillen. Volgens de opticien is de bril binnen een dag gereed. Een vereiste omdat we morgen naar onze volgende bestemming, Cirebon, gaan.
Zo zit ik dus hartje Bandung opeens voor een voorwereldlijk apparaat, gaat een opticien niet mee met zijn tijd?, te staren naar een groen en rood vlak op de muur voor me. Hoe vertel je in het Indonesisch aan welke kant de opening zit in een cirkel? Hilarisch wordt het ook als ik letters moet herkennen. De 'f' spreken ze hier vast anders uit, want ik zie die letter heel duidelijk maar de man begrijpt me echt niet. Toch komen de resultaten van de meting overeen met die in Holland. Om zeker van zijn zaak te zijn, zet de opticien me nog een 'bril' op, ook zo'n middeleeuws werktuig, met glaasjes van de geselecteerde sterkte erin en moet ik de winkel door wandelen.
De rekening wordt opgemaakt en het onderhandelen begint. Ik krijg 15% korting op het montuur! zelfs zonder te vragen, Trudy! Maar ze willen graag dat ik alvast betaal dan kan ik later de bril ophalen. Tja, geef ik enkele miljoenen (roepiah) uit en ga ik weg zonder bril? Ik stel voor een kopie van mijn paspoort te maken, laat de toegangskaart van het hotel zien met ons kamernummer erop en maak een 'scouts honour' dat ik de bril zeker kom halen. Men gaat schoorvoetend akkoord. Haha, dat blijkt weer een typische Indonesische beweging van toegeven en toch vasthouden. Want toen we ons een aantal uren later weer meldden, kwam de bril tevoorschijn, men lachte en knikte en ik betaalde. Kon ik over een uurtje terugkomen om de bril op te halen? Al die tijd was er niets gebeurd! Marco en ik zijn maar even gaan zitten daar. Dat was ook wel even prettig na al dat geslenter door de stad.
Met nieuwe bril in de tas gaan we op weg naar restaurant The Valley, dat buiten Bandung in de bergen ligt. Je hebt er een prachtig uitzicht over de stad.
Zou Nederland niet een of ander potje geld kunnen vinden om dit historisch erfgoed in de voormalige overzeese gebieden te restaureren? In samenwerking met de Indonesische regering uiteraard want anders komt het zo paternalistisch over. Voor Indonesie kan het betekenen dat het toerisme toeneemt. Bandung is nu als een oude vrouw van wie je weet dat ze eens heel mooi was. Als het centrum wordt opgeknapt, krijgt het nieuw elan waarvan de lokale bevolking ook weer de vruchten kan plukken.
In 1 van die koloniale panden aan de Jalan Braga is een opticien gevestigd. De vorige avond was de poot van mijn bril afgebroken en we kijken in de etalage of er leuke brillen bij zitten. De winkelier nodigt ons uit om binnen te komen. Ik sla alleen maar vliegen af, zoals mijn oude vriendin Conny zou zeggen, dus voor we het weten pas ik brillen. Volgens de opticien is de bril binnen een dag gereed. Een vereiste omdat we morgen naar onze volgende bestemming, Cirebon, gaan.
Zo zit ik dus hartje Bandung opeens voor een voorwereldlijk apparaat, gaat een opticien niet mee met zijn tijd?, te staren naar een groen en rood vlak op de muur voor me. Hoe vertel je in het Indonesisch aan welke kant de opening zit in een cirkel? Hilarisch wordt het ook als ik letters moet herkennen. De 'f' spreken ze hier vast anders uit, want ik zie die letter heel duidelijk maar de man begrijpt me echt niet. Toch komen de resultaten van de meting overeen met die in Holland. Om zeker van zijn zaak te zijn, zet de opticien me nog een 'bril' op, ook zo'n middeleeuws werktuig, met glaasjes van de geselecteerde sterkte erin en moet ik de winkel door wandelen.
De rekening wordt opgemaakt en het onderhandelen begint. Ik krijg 15% korting op het montuur! zelfs zonder te vragen, Trudy! Maar ze willen graag dat ik alvast betaal dan kan ik later de bril ophalen. Tja, geef ik enkele miljoenen (roepiah) uit en ga ik weg zonder bril? Ik stel voor een kopie van mijn paspoort te maken, laat de toegangskaart van het hotel zien met ons kamernummer erop en maak een 'scouts honour' dat ik de bril zeker kom halen. Men gaat schoorvoetend akkoord. Haha, dat blijkt weer een typische Indonesische beweging van toegeven en toch vasthouden. Want toen we ons een aantal uren later weer meldden, kwam de bril tevoorschijn, men lachte en knikte en ik betaalde. Kon ik over een uurtje terugkomen om de bril op te halen? Al die tijd was er niets gebeurd! Marco en ik zijn maar even gaan zitten daar. Dat was ook wel even prettig na al dat geslenter door de stad.
Met nieuwe bril in de tas gaan we op weg naar restaurant The Valley, dat buiten Bandung in de bergen ligt. Je hebt er een prachtig uitzicht over de stad.
We hebben heerlijk gezeten op een panoramaterras met biertje en yoghurt. Vervolgens blijkt het weer een hele toer om daarna een angkot te vinden die ons weer naar het centrum brengt. Het reizen in een minibusje is echt leuk: mensen vragen van alles en waarschuwen ons als we op de plaats van bestemming komen. In ons geval was dat de shoppingmall Paris van Java, want ook die kant van Bandung willen we zien. Deze stad staat bekend om de textielindustrie. Waarschijnlijk laten Zara, Esprit, Hugo Boss en vele andere merken hier hun kleding naaien. Die merken zie je veel terug in de talloze outletcentres die je hier hebt.
Na een laatste avondmaal in een tentje aan de kant van de weg (heerlijk! en voor 2,50 per persoon) gaan we terug naar ons hotel. Bandung heeft ons hart veroverd. Wat een leuke stad. Gelukkig moet mijn bril over een jaar worden nagekeken: hebben wij geluk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten