Het beste van Indonesie

Als er iets is wat Indonesie bij elkaar houdt, is het wel het touwtje. Van plastic natuurlijk. Overal waar je kijkt wordt het gebruikt. Hele betjaks blijven rijden dankzij het touwtje, koopwaar wordt eraan opgehangen en zelfs achterop de brommer is het eigenlijk onmisbaar om je waren bij elkaar te houden.

 

Tijdens een busstop, als kooplieden hun waren aanprijzen en de bus binnenstormen, heeft men hele constructies bedacht om zoveel mogelijk waar mee te nemen, allemaal dankzij het touwtje.

Het is erg sterk zo'n touwtje. Dat moet ook wel, er wordt erg veel van hem gevraagd. Er wordt van het touwtje verwacht dat het buigzaam is, lang meegaat en vooral dat het niet breekt. Breekt het dan wordt het achteloos weggegooid, als het geluk heeft worden de afgebroken stukjes aan elkaar geknoopt om toch nog van nut te zijn. De overgebleven stukjes worden altijd nog door de vuilophalers gebruikt die stukjes touw oprapen en er hun grote zakken met plastic flesjes mee dicht knopen. Zo blijft er geen stukje touw nutteloos op straat liggen.

In de winkeltjes langs de weg wordt het gebruikt om hele bananentrossen vast te maken, niet een maar meerdere doerians worden met het grootste gemak ernaast gehangen. Een doerian weegt al snel een kilo of 5.  Alles aan een bamboestok die ook weer met touwtjes als een soort van dakconstructie gemaakt is. 

Als wij denken dat een paar dozen op de brommer meenemen een onmogelijkheid is, wordt het hier als een leuk beginnetje gezien om nog meer te stapelen. Er kan altijd nog meer bij en pas als de bepakking aan alle kanten overhelt, knikt men instemmig, steekt men een kretek sigaret op en geeft volgas naar de bestemming. Ze kijken ook niet achterom of het houdt of niet, het bleef toch tijdens het vastmaken hangen dus waarom nog onderweg alles nalopen? 

Het dichtknopen is dan ook een serieuze aangelegenheid. Er staat meestal een oneven aantal mannen (waarom het altijd mannen zijn is mij een raadsel) bij elkaar om de juiste volgorde van knopen te bespreken. Het mag natuurlijk niet breken, anders lijdt men gezichtsverlies en wordt je kennis van het knopen ernstig in twijfel getrokken. Opvallend is dat men toch altijd een knikje verwacht van hun vrouw voordat men vertrekt.

Er zijn ook verschillende kleuren ieder met hun eigen sterkte en ze worden ook door elkaar heen gebruikt. Je neemt geen sterk touwtje als je een lichte last moet dragen en andersom. Hier weet men precies welk touwtje wat kan hebben en men nut dat ook ten volle uit. Juist als ze gecombineerd gebruikt worden lijkt het wel of het geheel sterker wordt. Men neemt daar dan ook ruim de tijd voor. Net zoals Indonesie en de Indonesiers zelf moet alles flexibel, sterk, verbonden en vooral met elkaar verweven zijn. Totdat het touwtje knapt.... Wat dan de gevolgen kunnen zijn van dit mooie land met z'n enorme rijkdom en tevens onbeschrijfelijke armoe is moeilijk voor te stellen. De Indonesier echter lacht z'n witte tanden bloot, steekt een kretek sigaret in z'n mondhoek, trekt het touwtje nog wat strakker en knikt instemmend naar het resultaat.