Is er al een nieuw parlement?

De zon schijnt, het is een onwerkelijk blauwe lucht en de natuur om ons heen is prachtig. We hebben er moeite mee om ervan te genieten. Onze vriend is plots overleden. In kerken die we sinds zondag bezochten, hebben we een kaars voor hem gebrand. Hij had weliswaar drie – christelijke – voornamen, maar volgens ons was hij veel te pragmatisch om te geloven. Hij geloofde in zijn gezin en in hun gezinnen. Wat was hij trots op zijn dochters, hun mannen en de kleinkinderen. Ik heb bij verschillende gelegenheden gevraagd waarom hij destijds parttime was gaan werken, toen hij kinderen kreeg. Ik vond zijn antwoord steeds zo mooi: dat hij zo kon genieten van dat kleine grut.

Bij veel van wat we doen – hij hield ook zo van buiten in de natuur zijn – en wat we zien, denken we aan hem. Vaak denk ik dat we mensen om wie we geven, niet laten weten hoe we over hen denken. Pas als iemand er niet meer is, zeggen we allerlei fraaie dingen. Om dat voor te zijn, zeg ik regelmatig tegen mijn partner en mijn kinderen dat ik van hen houd, trots ben en dat ze vooral moeten genieten van hetgeen waar ze mee bezig zijn. Ik probeer altijd uit een dag van alles te halen. 

Neem nou vandaag. We hebben heerlijk geslapen in een parador, in dit geval een paleis van een hertog uit de middeleeuwen. Omdat we de ontbijten in hotels in Spanje veel te uitgebreid vinden en we vaak alleen een boterham met jam nemen met koffie en thee, eten we liever ergens waar we kunnen kiezen. We kwamen vanmorgen in het plaatselijke restaurant uit. Drie mannen van in de tachtig zaten aan de bar. Een koffie met een hartversterktertje erbij. Een van hen las de krant. “Is er al een nieuw parlement?”, vroeg ik hem. Hij schoof me de krant toe: “De krant van Burgos.” Ik bladerde er doorheen. Afgelopen zondag waren er landelijke verkiezingen geweest en de rechtse PP had gewonnen. Met het ultrarechtse Vox had het echter net geen meerderheid. Ik probeerde wat uit: “Heeft de PP al een parlement?” Ik had gelezen dat in steden zoals Burgos, in de buurt, de PP op veel stemmen kon rekenen. De man gaf geen krimp.

Mensen zijn hier heel aardig, vinden we. Ze spreken vaak geen Engels, maar proberen toch met ons te communiceren. Als we iets vragen, krijgen we altijd een uitgebreid antwoord, is onze ervaring in Noord-Spanje. Na het ontbijt reden we door een prachtig landschap met zonnebloemen en velden lavendel dertig kilometer oostwaarts, naar Silos. Het klooster Santo Domingo mag je niet missen. Volgens de reisgids is dit een van de mooiste kloostergangen van Spanje met twee volmaakt gelijkvormige verdiepingen. Het is er inderdaad heel mooi en stil. De geroemde gregoriaanse gezangen van de monniken horen we ditmaal alleen op de video die wordt vertoond in een van de zalen. In de kerk ernaast branden we een kaarsje.

Op weg naar de parkeerplaats zien we een bordje met verwijzing naar een wandeling. Na 3,2 kilometer begint de kloof van de Yecla. Ach, we zijn wel minder voorbereid met een wandeling begonnen, dus we slaan rechtsaf naar de graanvelden. Langzaam gaat het pad richting een kloof, een desfiladero. Boven ons hoofd zwermen gieren rond, op zoek naar eten. Na een kilometer of drie is er een speciaal pad met hekken gemaakt dat ons door de kloof leidt. Soms moeten we bukken om het pad te kunnen vervolgen, maar het is heel netjes gemaakt. Eerder hebben we wel eens met onze vingers in de rotsbodem moeten klauwen om een pad te kunnen volgen. Dus dit pad is een eitje. Onder ons zien we de Yecla zachtjes voortkabbelen. Aan het einde van de kloof, lopen de andere mensen richting de auto die daar geparkeerd staat. Wij moeten weer 3,2 kilometer terug. 

Aan het einde van de dag keren we terug bij de parador. Maar we drinken wat bij het plaatselijke café op het plein. Het terras zit vol, ik hoor alleen Spaans om me heen. Met een bier, een ‘bumoe’ (vermouth) en een schoteltje pelnoten zitten we stil te genieten. Het is een uur of zeven en de temperatuur is ongeveer 28 graden. Het was een heerlijke dag.