Een kerkje boven op een berg lonkt naar me

We rijden langs de kust van Galicië. Het is hier (ook) mooi. Groene heuvels omringen ons. Als we naar de kustplaats Cambados rijden zien we de grillige vormen van de riviermonding naast ons, een zogeheten ria. Het is eb. Hier nu eens geen zandstrand maar een groene algenlaag. De huizen in de wijk Santo Tomé zien eruit als op een antieke ansichtkaart. Zo zag de visserswijk er honderd jaar geleden waarschijnlijk ook uit. We dwalen door de straten en drinken een café con leche in de plaatselijke bar tabac. 

Daarna is Pontevedra onze volgende stop. Al is het zaterdag, het is er niet superdruk. In het centrum staan veel oude gebouwen. Telkens stoten we elkaar aan en wijzen op een detail rondom ons. Mooie balkons, die originele uitbouwen op de eerste verdieping van huizen met raampartijen of een fraaie gevel. Het is een stad waar de tijd nog geen vat op heeft gekregen. We genieten van een lunch, mijn hemel, een ceviche van zeebaars in een luchtige saus met hete groene pepertjes, een steak tartaar op een nog warme brioche en een hamburger met truffelmayonaise. Het is weekeinde tenslotte. Op de terugweg naar de auto zien we waar de mensen zijn. In de wirwar van straatjes staan tafels van restaurants zij aan zij en alles zit propvol. 

Ons hotel bevindt zich in het dorpje A Lama, op de weg naar Leon. We komen aan het einde van de middag aan. Ik besluit nog een wandelingetje te maken. De zon schijnt heerlijk (geen zorgen, het is hier hooguit 25 graden) en ik zie alleen maar groene heuvels om me heen. Een kerkje boven op een berg lonkt naar me. In het dorpje zie ik een aantal paarden staan, naast de plaatselijke kroeg. De berijders ervan hoor ik al uit de verte. Het lijkt een vriendengroep te zijn die de zaterdagmiddag sportief (!) samen doorbrengt. Als ik een foto maak van de paarden, zwaaien ze naar me. Ja hoor, jullie ook een fijne dag!

Het pad naar de kerk slingert zich omhoog. Onderweg passeer ik granieten beelden met een houten kruis erin verwerkt, de veertien staties, eigenlijk is het een halte om even bij stil te staan maar ik zit net in een fijn ritme bergopwaarts. De kerk bevindt zich boven op een berg. Vanuit ons hotelraam kijken we er zo tegenaan. De deur van de Capela do Sagrado Corazon is echter gesloten. Ik loop er omheen en zit nog even op een bankje achter de kerk te genieten van het uitzicht. Foto’s heb ik niet om te laten zien omdat de batterij van mijn telefoon halverwege de wandeling er mee op hield. Ik hoor de vrienden op hun paarden beneden in het dal galopperen. Ik schrik me opeens een hoedje: de kerk naast me slaat het halve uur. 

Wanneer ik het pad naar beneden wil aflopen, rijdt een auto me tegemoet. De bestuurster stopt pal naast de kerk, die zij opent. Ik loop de paar meter terug en vraag of ik binnen mag kijken. Het is een lief, bescheiden kerkje met een paar banken. De vrouw komt binnen met bloemen in haar armen. “Is er een trouwerij?” vraag ik, of althans ik denk dat ik dat vraag in mijn koeterwaals Spaans. Ze schudt haar hoofd en vertelt, volgens mij, dat ze alleen de bloemen komt verversen. Ik bedank haar en wil vertrekken. 

Dan valt mijn oog op een raderwerk aan het plafond bij de deur. Twee granieten tegengewichten hangen aan touwen die in verbinding staan met het uurwerk. Het graniet laat hier en daar los. Het ziet er heel eenvoudig uit. Wat jammer dat ik hier geen foto van kan maken! Als ik even later halverwege de berg loop, luidt de klok zeven uur. Ik vraag me af hoe dat systeem nu aan het bewegen is. Ik ben blij dat ik er niet meer onder sta! 

Dit verhaal is gisteren, zaterdag geschreven. Ik weet niet of ik er vandaag in staat toe zou zijn. Vanmorgen kregen we het afschuwelijke bericht dat onze lieve vriend Ronald plotseling is overleden. We hebben ons bezoek aan Ourense direct afgebroken en zijn verder gereden, driehonderd kilometer lang zonder al te veel te zeggen. Af en toe haalden we herinneringen aan hem op maar vooral waren we in gedachten bij Jolanda, Michelle, Nicole, de schoonzoons, de kleinkinderen, Cocky en Nico. We weten dat jullie familieband sterk is, dus hou elkaar stevig vast, net zoals Ronald zou hebben gedaan.