We zitten op het vliegveld van Lissabon, maar de vlucht gaat nog niet terug naar huis. Eerst wonen we een bruiloft bij, in een plaatsje ongeveer tachtig kilometer van Milaan. Tot nu toe was het een heerlijke vakantie. Vakantie, ik kan het woord weer zeggen zonder bijsmaak, zonder me schuldig te voelen dat ik reis. In de tijd hiervoor heb ik corona gekregen, een vaccinatie en ben inmiddels vijf keer getest. De klinieken die een PCR-test aanbieden, maken volgens mij gouden tijden door. Ook in Lissabon moesten we ons in rijen opstellen (wel met de nodige meters ertussen natuurlijk). Kosten voor een test zijn gemiddeld tachtig euro. Twee minuten werk om de test af te nemen, dan het laboratoriumwerk en de administratie met melding negatief/positief. Al met al misschien een kwartier werk? Ik hoop dat ook de mensen die in deze klinieken werken, er enigszins beter van worden. Want volgens mij is het salaris niet zo hoog in Portugal.
De laatste dag in Lissabon willen we naar het Mosteiro dos Jerónimos, een van de mooiste monumenten ter wereld, staat er wervend in een gids. Met de tram rijden we langs de oever van de Taag. Wat dat betreft maakt Porto meer werk van de rivier de Douro die er doorheen stroomt. Zien daar beide oevers er gezellig uit met terrassen en mooie promenades; in Lissabon staan er louter pakhuizen. Bij de halte van het klooster staan agenten en veel zwarte regeringswagens met CD-kenteken. En inderdaad, bij de kassa blijkt dat het klooster die dag niet toegankelijk is voor publiek. We zijn er wel omheen gelopen, de buitenkant is ook indrukwekkend.
Terug maar weer met de tram. Zo zie je ook veel van een stad. We besluiten de rechterkant (als je de Taag aan de kant van je rug hebt) van de stad eens te bekijken. Na het grote centrale plein beginnen de steile straatjes al. Al gauw heb je een prachtig uitzicht over de stad en de rivier.
De wijk Alfama bevalt ons: het is er levendig met winkels en terrassen, restaurantjes en overal mensen die tijd blijken te hebben even wat te drinken of te praten. Dan moeten we kiezen: rechtdoor maar dat is weer omhoog of linksaf slaan naar beneden. Aan het einde van de dag lijken onze dijen van graniet, ook mijn knie protesteert. In het hotel installeren we ons comfortabel op bed om naar Nederland-Oostenrijk te kijken. De wekker is dit keer weer eens gezet want morgenochtend vliegen we naar Italië. Met negatieve coronatest op ons mobiele telefoon. Op het vliegveld worden we opgehaald door Oscar, de bruidegom. We mogen zijn auto lenen gedurende ons verblijf in Italië. We hebben een avond en een ochtend in Milaan en rijden dan door naar de trouwlocatie, Alessandria. Zaterdagavond zijn we uitgenodigd mee te eten met een klein groepje, onder wie de bruid en bruidegom.
Het is hartstikke leuk om Oscar en Marta weer te zien. We hebben elkaar ontmoet in Indonesië waar we met z’n vieren een trekking van een paar dagen hebben gemaakt in het natuurgebied Ujung Kulon. Dat is de enige keer dat ik een excursie in bikini heb gedaan. De boot kon niet dichter bij de kust komen dus de gids gaf zelf het goede voorbeeld en sprong in onderbroek in het water. Marco, een goede zwemmer, hield zijn schoenen in een plastic tas droog boven zijn hoofd, maar Oscar, Marta en ik hebben op blote voeten in het oerwoud gelopen. Ach, dat doen ze daar zelf ook. Over wat we allemaal in het water tegen hadden kunnen komen, dachten we toen maar niet. Aan die dagen bewaar ik mooie herinneringen. We hebben veel met elkaar gesproken, over van alles en nog wat. Als je zo met elkaar een paar dagen optrekt, op een vissersbootje, leer je elkaar best kennen. Leeftijd viel – wat ons betreft – weg. Later kwam ter sprake dat hun ouders zo’n beetje onze leeftijd hebben, haha. We hebben elkaar overigens nog eens in Rotterdam gezien, toen Marta en Oscar Holland bezochten. Weer was het vertrouwd en heel gezellig. We zijn ook vereerd dat we zijn uitgenodigd op hun bruiloft. Kunnen we kennismaken met hun ouders! Enfin, wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten