Milaan, Malpensa vliegveld. De vakantie is voorbij maar wat hadden we een schitterend slot ervan. Zondagmorgen haalden we de kleding uit de koffer die we speciaal voor de bruiloft hadden meegenomen. Marco een kleurrijk overhemd met vest en colbert en ik een rood broekpak dat ik voor mijn verjaardag van mijn dochter had gekregen maar niet had aangedurfd. Wie kent me nu in Italië, hier durf ik dat ultra strakke pak wel aan. Weliswaar had ik de hoop de afgelopen weken door de intensieve wandelingen en het gezonde eten (geen chocola en koekjes!) wat af te vallen maar dat was niet gelukt.
Om even voor elf uur schaarden we ons bij de andere bruiloftsgasten die voor de kerk op het bruidspaar stonden te wachten. Marta en Oscar hadden elk met hun familie in een aparte B&B geslapen en kwamen afzonderlijk naar de Chiesa di San Michele Arcangelo in Piovera. Toch heeft het wel wat als de bruidegom voor het altaar gespannen wacht op zijn bruid. Marta zag er geweldig uit, evenals de gasten trouwens. Het is me eerder opgevallen dat mensen in zuidelijke landen zich op hun paasbest kleden bij een bruiloft. Prachtige jurken van zijde, met omslagdoeken, naaldhakken; de mannen in een strak (want Italiaans) pak met iets te korte pijpen boven mocassins.
De dienst duurde wel lang, zo’n anderhalf uur, maar een violist speelde en Marta’s moeder zong een prachtig lied van Schubert. In het tegenovergelegen kasteel was daarna een ontvangst. Iedereen had van tevoren een soort Covid-paspoort moeten inleveren, met bewijs van vaccinatie en/of PCR-test. In de tuin van het kasteel werd de lunch geserveerd. Althans, Marco en ik dachten dat dit de lunch was, maar uiteindelijk bleken dit appetizers. Glaasje bubbels erbij. Na een tijdje liepen veel gasten weg, wij besloten ook te gaan. Het was 32 graden, we smoorden in onze feestkleding en het zwembad bij ons B&B lonkte voor de laatste middag van de vakantie.
Marco had net een baantje gezwommen toen de B&B-eigenaar ons opzocht. “Ik kreeg een telefoontje van Oscar. Hij maakt zich zorgen om jullie. Is alles in orde?” We legden uit dat we na de lunch waren weggegaan. Het feest was toch afgelopen? Volgens de man duurt een bruiloft in Italië tenminste vijf uur; hij vond ons ook al zo vroeg terug. Enfin, Marco en ik besloten natuurlijk weer terug te rijden naar Piovere, zeker toen Oscar appte dat zij de taart over een kwartier zouden aansnijden. Zo kwamen we na een paar uur weer terug en iedereen vond het een prima verhaal dat we dachten dat de lunch slechts de hapjes vooraf waren. Daarna hadden ze nog zeker vier gangen opgediend gekregen! Ze waren net klaar eigenlijk. Het leuke was dat we daarna met veel vrienden van Marta en Oscar aan de praat raakten. Waren zij eerder enigszins gereserveerd; nu sprak iedereen toch meer Engels dan ze zelf dachten. Misschien hielp de prosecco daar ook bij. Het kan ook dat wij als Randstedelingen vrij direct zijn en gelijk met iedereen vrijuit kunnen praten, terwijl zij wellicht wat meer afwachtend zijn.
Het was al met al een gedenkwaardige dag. Marta en Oscar hadden vooraf alles tot in de puntjes georganiseerd. Iedereen kreeg nog een cadeautje mee, dat wij thuis zullen openen. Dank Oscar en Marta voor jullie vriendschap en gastvrijheid! We hopen jullie gauw te zien op een volgende reis of in Holland. Ciao!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten