Portugal deel III

 Vandaag gaan we wandelen in het nationaal park Peneda-Geres in het noorden van Portugal, vlakbij de Spaanse grens. Vanuit het plaatsje Cabril start een wandeling van 8,4 kilometer naar het plaatsje Fafiao. Moeilijkheidsgraad 3 (ik weet eerlijk gezegd niet op welke schaal: 3 van 10? 3 van 5?), er zijn wel makkelijker en kortere routes te lopen maar deze wandeling spreekt ons aan. Onderweg lopen we ook langs een waterval. Vlakbij het startpunt is een pleintje waar we de auto parkeren. Even hebben we het er nog over hoe we terug gaan. Lopen we gewoon weer die 8,4 kilometer terug? Ach, dat zien we dan wel weer.

Die ochtend hebben we in ons hotel twee extra broodjes genomen, wat kaas, twee bananen en een sinaasappel. Samen met 1,5 liter water in de rugzak moet het lukken. De zon brandt al op ons hoofd als we de wandelweg inslaan. Onderweg merken we dat er al langere tijd geen wandelaars voor ons zijn geweest. Soms is het pad niet te vinden en groeit de beplanting over het pad. De weg staat (vaak) aangegeven met een rode en witte streep; als je de verkeerde weg inslaat, zie je een rood/wit kruis. Het is erg rotsachtig en steil. Het laagste punt van de wandeling is op 271 meter hoogte en het hoogste punt 724 meter. Achteraf geeft mijn wandelapp aan dat ik 112 verdiepingen heb geklommen. 

Alleen bij de waterval ontmoeten we andere wandelaars. We lopen er 600 meter voor om (en 600 meter terug he!). Het stroompje is echter zo klein dat Portugezen aan ons vragen of dit het is. Op de rest van de route komen we niemand tegen. Wel zien we al van verte geiten op rotsblokken naar ons kijken. Geïnteresseerd lopen ze om de rotsblokken met ons mee. Ik voel me inmiddels ook net een klimgeit want we klauteren over de rotsige weg naar boven. Het pad zijn we kwijt. 

Links is er een ravijnachtig pad, waarvan we vermoeden dat dat niet de goede kant op is. Rechts zien we een kruis op een rots dus dat wordt ‘m ook niet. We lopen een stukje terug in de hoop ergens de twee streepjes op een rots te zien. Ondertussen lopen de geiten met ons mee, van links naar rechts en van rechts weer naar links. Er is nergens iets van een pad te zien, waar moeten we in hemelsnaam naar toe? Gelukkig brengt Google maps uitkomst: we vinden de route weer.

De natuur is prachtig, woest en ongerept. Een strakblauwe lucht boven ons. Het geeft veel voldoening om af en toe om te kijken en ergens beneden ons de rots te zien waar we een half uurtje geleden overheen zijn geploeterd. Bij een bruggetje, onder een stel bomen, eten we ons broodje. Lang leve ons fijne hotel met ontbijtservice! De bananen bewaren we voor later, voor een moeilijker stuk. Om een uur of drie, na bijna vier uur lopen, komen we aan in Fafiao, dat uit wat lintbebouwing bestaat en een plaatselijk café. 

Als ik onze drankjes (water en cola hoor) ga bestellen, zie ik een visitekaartje liggen op de toonbank, van een taxibedrijf! We hadden al besloten langs de weg (ook nog altijd 7 kilometer) terug te lopen en niet weer door de bergen. Mijn benen trillen en we zijn verschroeid door de zon. Alleen blijkt de taxichauffeur geen Engels te spreken; Hij verbreekt Marco’s telefoonverbinding. Zo snel geven we niet op! De eigenaar van het café spreekt ook weinig Engels maar snapt wel wat we bedoelen. Waarschijnlijk zijn wij niet de eerste wandelaars die met een enigszins wanhopige blik vanuit de bergen het dorpje binnenvallen. Hij belt zijn dorpsgenoot en voor tien euro worden we naar ons beginpunt gebracht.

Even later zitten we prinsheerlijk op de achterbank te genieten van de bochtige weg die we niet hoeven te lopen. Ik kan nog net het woord ‘Igreja’ (kerk) herinneren als de taxichauffeur vraagt waar we moeten zijn in Cabril. En hoewel er een hartstikke leuk restaurantje is, met panorama-uitzicht over de rivier, besluiten we gelijk terug te rijden naar Braga, altijd nog dik een uur rijden. Ook die weg is prachtig, we genieten volop van alle indrukken. Morgen nemen we afscheid van het noorden van Portugal en rijden we naar de Douro-vallei. De wijn schijnt heel lekker te zijn!