Na Porto besluiten we naar het noorden te rijden, richting Braga. In boekjes lezen we dat Braga een industriestad is, niet echt uitnodigend. Ook collega Ine heeft geen warme herinneringen aan Braga. We vinden op internet wel een fraai hotel buiten de stad, van waaruit we makkelijk naar het National Park Peneda Geres zouden kunnen rijden. Daar willen we graag naar toe. En dat hotel is nu ook nog eens charmant geprijsd dus Hotel bom Jesus, here we come.
Van de vier hotels die bovenop deze berg staan, naast de kathedraal, is er een geopend. Ik denk dat deze hotels in ‘normale’ (lees geen pandemie-) tijden behoorlijk in trek zijn.
De omgeving is schitterend, het is er heerlijk koel en je waant je in een paleis. Wij hebben een kamer naast de kerk en worden helemaal vrolijk van het carillon elk half uur. Nee, ’s avonds is het er doodstil. Alle dagjesmensen die de kerk en bijbehorende park bezoeken, moeten voor de avond invalt langs de slagboom naar beneden. De hotelgasten hebben dan het terrein voor zichzelf. Gelukkig is er ook een restaurant boven op de berg, zodat we ’s avonds niet nog eens over die ijzingwekkend steile weg hoeven. Je snapt het al dat we hier zowat de enige gasten zijn!
We ontmoeten niet veel andere toeristen. Wel hebben we de indruk dat veel Portugezen in eigen land op vakantie zijn (10 juni blijkt een nationale feestdag). Marco vindt de mensen met wie we praten, heel vriendelijk. Ik ervaar dat Portugezen (in ieder geval rondom Porto) heel direct zijn, een beetje bruusk, vind ik ze. Als ik ‘gracias’ zeg (de eerste dag) wanneer de koffie wordt neergezet, wijst de ober me terecht. “Dat is Spaans; wij zeggen ‘obrigada’. We houden niet zo van Spanjaarden.” Wanneer ik vraag of we nog een laatste drankje kunnen krijgen (om iets voor half elf ’s avonds``) krijg ik ook een hele tirade over de Portugese maatregelen om Covid in te dammen. Ik weet niet of ik ze aardig vind, de mensen die we spreken, hebben ieder geval wel hun woordje klaar.
Buiten draagt iedereen overigens een mondkapje. We grappen al dat we thuiskomen met een bruin gezicht met een wit deel van het mondkapje! Ook moeten alle zaken om 22.30 uur sluiten. In cafés en restaurants worden tafels en stoelen goed gereinigd als gasten vertrekken. Vandaag kregen we zelfs een kartonnen huls om ons mondkapje in op te bergen zodat die niet op tafel terecht komt.
De eerste dag in Braga hebben we de duizend trappen omhoog naar de kathedraal gelopen, deze bekeken, in het park en langs de vijver gelopen (die eigenlijk zo klein was dat Marco weigerde een roeibootje te huren) en op het terras met panorama-uitzicht een wijntje/biertje gedronken. Heerlijk. Want morgen gaan we naar het Nationaal Park. Ik heb op de kaart gezien dat er een wandeltocht van circa 8 kilometer begint bij het plaatsje Cabril, dus dat wordt ons doel. Tchau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten