In een schuur staan allerhande producten uitgestald. Van gehaakte theedoeken, artistieke foto’s in lijsten van drijfhout tot zelfgemaakte limonade en onbespoten fruit. Een bejaarde man zit achter een kraam met taartjes. “Ja zeker, zelf gemaakt,” antwoordt hij me trots.
We krijgen de indruk dat ‘toute’ Hubbards hier vanmorgen aanwezig is. Op picknicktafels rondom de schuur zit men de laatste nieuwtjes uit te wisselen, zo lijkt het. Goedkoop zijn de waren overigens niet. Een bakje aardbeien kost vijf Canadese dollars, evenals een zakje blauwe bessen van een ecologische boerderij. Ze zien er klein uit.
Wij kopen een appelcarree en een taartje met rabarbar, twee koffie erbij en het is genieten geblazen. Ondertussen loopt er een saxofonist rond, die een route langs de kraampjes verkiest boven het podium waar niemand staat. Het is een drukte van jewelste, de mensen hebben het zichtbaar naar hun zin en menig kraampje wordt al opgeruimd omdat de verkoper ‘los’ is.
Wat opvalt is dat het publiek uitsluitend blank is, kan ik dat zo stellen? Deze hele vakantie hebben we trouwens geen anders-gekleurde medemens ontmoet. Waar zijn de oorspronkelijke bewoners? Heel af en toe geeft een bord langs de weg aan dat er een ‘native settlement’ is of park, maar zichtbaar zijn ze niet. Volgens een vrouw met wie we eerder in gesprek raakten, Marianne Brown, hebben de indianen in West-Canada een meer visuele cultuur, met totempalen enzo. Daarom is de oorspronkelijke bevolking aan die kant van het land wel zichtbaar. Hier in Oost-Canada is er vrij weinig van terug te vinden.
Op 1 juli vierde men op uitbundige wijze Canada Day: het was 152 jaar geleden dat het land werd gesticht. Wordt er dan volstrekt voorbijgegaan aan de rechten en het bestaan van de ‘indigenous people’ zoals de kranten deze groep omschrijven? Ik snap wel waarom er vanuit deze hoek zoveel protest is tegen de aanleg van de 1.000 km lange pijplijn dwars over hun land. Op een gegeven moment is de rek eruit, van acceptatie en begrip.
Daarom is het zo leuk nieuws in de krant dat een 16-jarig meisje op Nova Scotia een enorm succes heeft met haar vertolking van een liedje van The Beatles in de oorspronkelijke taal, Mi’kmaq, van haar voorouders. Het liedje heeft op ‘youtube’ miljoenen weergaven en tijdens een concert onlangs in Canada refereerde Paul McCartney aan haar versie van ‘Blackbird’. Deze Emma Stevens heeft samen met klasgenootjes en haar leraar het liedje opgenomen om het “international Year of Indigenous Languages’ te markeren. Zie ook dit artikel. Het doel was niet alleen aandacht vragen voor inheemse talen maar ook om uitwisseling van culturen op gang te brengen. Scholen zoals deze Eskasoni Highschool waar Emma op zit, bestaan zo’n veertig jaar; dus pas sinds de jaren tachtig is er aandacht voor de cultuur en taal van de oorspronkelijke bevolking!
https://www.youtube.com/watch?v=99-LoEkAA3w
Ondertussen blaast de saxofonist in blank Hubbards een vrolijk deuntje. Kinderen spelen met elkaar in een zandbak, waar de ouders omheen druk in gesprek zijn. Hopelijk komen de mensen hier echt met elkaar in gesprek, ongeacht hun achtergrond.
Ons vliegtuig naar multiculti Schiedam staat inmiddels gereed. De terugreis is begonnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten