Hey! How you’re doing? Niet verder vertellen hoor maar reisgenoot en ik zijn in Amerika. Vorig jaar hadden we al het plan om een rondreis te maken in de staten Tennessee en Georgia. Het is er toen niet van gekomen. Ditmaal boekten we maanden van tevoren een vliegticket zodat de reis vast stond. Ik ken ons: dan kijken we elkaar aan en zeggen ‘Italië is eigenlijk ook een fijn vakantieland en je kunt er heerlijk eten’ waarna we opeens in de auto zitten op weg naar Zuid-Europa.
Nu moeten we vliegschaamte hebben en een USA-ongemak voelen. Althans, dat denk ik soms als ik lees dat mensen al geen Amerikaanse producten meer kopen. In zo’n groot land kunnen toch niet opeens alle mensen plurken zijn? We gaan het meemaken! Daarom starten we morgen met de serie ‘Voices of America’ waarin we onbekende Amerikanen aan het woord laten. Van mijn reisgenoot mag ik niet (zelf) over politiek beginnen. Anders moet hij weer met draaiende motor gereed staan om mij te kunnen redden uit penibele situaties.
Vanmorgen heb ik het eerste interview gedaan. Volgens mij was ik zenuwachtiger dan mijn ‘Voice’. Het kan ook zijn dat het zweet op mijn gezicht kwam door de grote beker koffie die ik net had gedronken, terwijl ik altijd cafeïne-vrije koffie drink. Als er eenmaal een eerste verhaaltje is, dan is de spits eraf. Ik zeg het eerlijk, ik vond het spannend. Heb je een spannende vraag voor deze serie: laat het weten!
Tot nu toe zijn de mensen hier in Memphis heel aardig. De stad valt ons enigszins tegen. Er staat veel leeg. Op Main Street zijn er meer zaken dichtgetimmerd dan dat er geopend zijn, lijkt het wel. Ook hadden we verwacht op iedere hoek geconfronteerd te worden met muzikanten, in deze stad van de Blues. De straten, restaurants en cafés zijn evenmin druk. Blijven toeristen inderdaad weg of is het de temperatuur van tenminste 30 graden die mensen van de straat houdt?
In ieder geval hadden we gisteren volop gelegenheid om rond te kijken in het Civil Rights Museum https://civilrightsmuseum.org/. Dit museum is gevestigd in het Lorraine Motel, waar Martin Luther King in 1968 op het balkon werd doodgeschoten. Voor het motel was een bord geplaatst met uitleg hierover. Toen reisgenoot en ik dit lazen en daarna opkeken naar het balkon waarop King had gestaan, kregen we beiden kippenvel. Ik vond het museum heel bijzonder en interessant. Wist je bijvoorbeeld dat toen in Amerika de Onafhankelijkheidsverklaring in 1776 werd aangenomen, twintig procent van de bevolking bestond uit zwarte Amerikanen? Het is onbegrijpelijk dat pas in 1964 de Civil Rights Act werd aangenomen die discriminatie verbood en decennia erna mensen nog steeds als tweederangsburgers worden gezien door sommigen. Het enige nadeel van het museum vond ik dat er zoveel informatie was. Te veel om allemaal te kunnen lezen. Of misschien is dat wel het trieste ervan: dat er zoveel te vertellen is over (het ontbreken van) Civil Rights.
Veel om over na te denken in ieder geval. Ik ga nog eens wat zaken lezen op het internet. See you!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten