Sophia in USA X

Het is half vier en we zijn op zoek naar een café voor een bier en wijntje. We lopen van de ene kant van de stad over de brug naar de andere kant. Het is 35 graden. Daar zien we de ene souvenirszaak na de andere. Op de T-shirts en knuffels staat een tekst over de Cherokees, we bevinden ons momenteel in hun territorium. Op de labels staat echter ‘Made in China’. Het stadje Cherokee, aan de voet van de Smoky Mountains, stelt ons enigszins teleur.

We zijn aan de noordkant van de Smoky Mountains geweest, in Gatlinburg. Het levendige stadje en de prachtige wandelingen smaakten naar meer. Na onze rustige dagen aan het meer willen we de bewoonde wereld weer in. Aan de zuidkant van de bergen kun je namelijk ook trails lopen. En onze Voice Alyson noemde Cherokee als mooiste plaats in de USA. Ik moet eerlijk zeggen dat de omgeving wonderschoon is. Geklemd tussen de heuvels, begroeid met bossen, aan een snelstromende rivier ligt Cherokee. 

We lopen de straat in. Hier zien we echter alleen winkels met dromenvangers, T-shirts, knuffels en omslagdoeken. Waar moeten we vanavond eten? Na een uur lopen komen we terug bij onze lodge en aan de overkant zien we een zaak ‘All Fried Up’. Die dan maar in hemelsnaam. Ik neem de kleinste porties kip en moet kiezen welk stuk van de kip. Hoe weet ik dat nou? Bij Mr.Chow/LingLing in Schiedam at ik altijd de heerlijkste gefrituurde stukjes kip. Ik mag er ook nog twee bijgerechten bij nemen, dat worden dan bonen en ‘cole slaw’. De bediening is echt geduldig en aardig met deze onwetende Hollanders. De stukjes kip blijken twee hele borststukken te zijn, de bruine bonen zijn zo uit blik in een plastic kommetje gegooid. Alleen de ‘cole slaw’ is zoals we die ook in Nederland kennen. We gaan aan een tafeltje zitten en schuiven de loodzware stoelen aan. Het bestek is daarentegen van plastic. Zucht.

Vooraf hadden we ons verheugd op deze plaats aan de voet van de bergen. Collega Petra had ook het Cherokee museum aanbevolen. Daar zijn we gelijk bij aankomst heen gegaan. In de toelichtende film vooraf deed de conservator al een paar slagen om de arm. ‘We zijn een museum midden in een transformatie’. Bij een aantal lege vitrines stond een poster met de tekst ‘In ontwikkeling’. Op basis van de informatie die het museum ons gaf, kreeg ik de indruk dat de Cherokees weliswaar al zeker 2000 jaar hier woonden, maar enig bewijs werd hier niet van gegeven. De eerste archeologische vondst was een kano uit de 18^e eeuw. Wel werd goed aangegeven hoe Indianen na de Amerikaanse burgeroorlog een speelbal van de politiek werden. Dat beloften zijn gedaan en niet nagekomen. Wel waren er hele wanden gevuld met schilderingen die de barre tocht aangaven die de volken noodgedwongen van Oost naar West moesten ondernemen. Ik had graag verhalen gehoord van Cherokees over hoe zij opgroeiden, de verhalen die zij van generatie op generatie elkaar vertelden. Niets van dat al. 

In het museum werd wel aangegeven hoe men de toekomst zag. Er was een model gebouwd van het nieuwe gebouw en ook tekeningen gaven een hypermodern museum weer. Maar nergens werd toegelicht hoe de directie de geschiedenis van Cherokees zou willen belichten, welke keuzes zij wilde maken bij de nieuwe museale opstelling. De Afro Amerikanen hebben een veel kortere historie in Amerika maar kunnen met informatie wel drie musea vullen. Ik moet me nog maar eens gaan verdiepen in de geschiedenis van Cherokees want ik heb meer vragen dan antwoorden momenteel.

Ik kijk dan maar uit naar de wandeling in de bergen morgen. En het gaat niet om tafellinnen bij een diner of een aperitief voor het eten. We zijn nog steeds in Amerika en verbazen ons elke dag. Over de mensen en de manier waarop zij hier leven en wonen maar ook over de natuur met die geweldige magnoliabomen, de herten aan de rand van de tuin, het waterschildpadje dat zich wegmaakt op het strandje en over het gordeldier dat ik opeens langs de weg zie scharrelen. We blijven nog even!