Charleston en Savannah hebben ons hart gestolen. Beide steden liggen aan de Atlantische Oceaan en staan bekend om de prachtige huizen uit het Antebellum. Houten huizen met veranda’s of gietijzeren balkons. Savannah ontdekken we samen met onze Amerikaanse vriend Ray, die hiervoor speciaal vanuit Orlando naar toe is gereden.
Savannah is de eerste stad in Amerika die planologisch is ingericht, aldus de plaatselijke VVV. De straten zijn recht. Als je de kaart bekijkt zie je 24 parkjes op precies dezelfde afstand van elkaar. Forsyth Park is er zo een in het zuiden. Elke zaterdagmorgen is er in Forsyth Park een markt waar lokale ambachtslieden hun producten verkopen, variërend van sieraden, zelfgemaakte schilderijen tot brood, groenten en vruchtendrankjes.
Het is er gezellig en gemoedelijk. We maken foto’s bij een grote fontein. Aan de zijkant staan drie muzikanten die doen waar zij goed in zijn. Opeens zien we veel mensen langs het park lopen. Op de trottoirs staan pijlen met de tekst erbij ‘No King’. Voordat we het weten zitten we in een protestmars tegen het uitzettingsbeleid van de overheid (lees Sophia in USA VII).
Eerder hebben we op televisie een interview gezien van een jonge vrouw wiens moeder een op het oog onschuldige afspraak had met de immigratiedienst, de ICE. De van oorsprong Mexicaanse had in 25 jaar een leven opgebouwd in de USA, met man en vier kinderen. In het dashboardkastje had ze alle officiële papieren maar ze dacht deze niet nodig te hebben bij een algemeen gesprek. Na uren wachten, hoorde de dochter dat haar moeder in detentie was gezet. Dochter ging met de papieren naar het kantoor maar omdat zij geen afspraak had werd zij niet binnengelaten. De situatie duurde al weken, contact met haar moeder was niet mogelijk. De familie was wanhopig. De ouders hadden een baan, kinderen studeerden. Deze gang van zaken is de manier waartegen nu in Amerika wordt geprotesteerd. Mensen zijn misschien niet persé tegen een immigratiesysteem, wel tegen de onmenselijke manier waarop dat momenteel gebeurt bij mensen van andere origine zonder mee te nemen in de beoordeling hoelang zij hier al wonen en hoe zij zich in de samenleving opstellen, is mijn idee.
De regenbuien hier komen vaak plotseling, althans voor ons tot nu toe. Gelukkig zijn we dan dicht bij de auto en hebben alleen op de terugweg naar hartje Savannah een hoosbui. Op ons lijstje staat nog het Prohibition Museum, gewijd aan de periode van de drooglegging in Amerika (van 1920-1933). Een mooi museum, waar de periode onder andere wordt uitgebeeld met wassen beelden die in historische settings staan, zoals een politieagent die een dronken man arresteert of vermoorde gangsters op de achterbank van een Ford. Want er was weliswaar een drooglegging maar de ‘wets’ kwamen volop aan hun trekken met smokkelwaar of door een bezoek aan een ‘speakeasy’. Ik leer er dat een ‘speakeasy’ vooral voor de welgestelden was en een ‘blind pig’ ook een illegale drankgelegenheid was maar van een lager niveau. Misschien moeten we in Schiedam ook eens een ‘blind pig’ openen, dat past volgens mij goed bij de arbeidersstad.
De volgende dag maken we nog een rondje door het centrum en ontdekken nog vele leuke straten die we nog eens op ons gemak willen bekijken. Die zondagmorgen hebben we een ontbijtafspraak met Ray in een filiaal van de keten First Watch. Als je nog eens in Amerika bent, moet je daar zeker gaan ontbijten. Voor ons drieën is het fijne weerzien tot een eind gekomen. Daarna rijdt Ray zuidwaarts en wij richting het noorden. Op weg naar onze volgende bestemming. Na de steden lonkt het bos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten