In Tennessee liggen de Great Smoky Mountains. In dit nationale park zijn meer dan 150 verschillende wandelpaden. De Amerikaanse benaming trails dekt wat mij betreft meer de lading. Dat woord geeft voor mij aan: klauteren over rotsen, glibberen over boomstammen om naar de overkant van een rivier te komen en zoals in ons geval, zevenhonderd meter hoogteverschil overbruggen. En onderweg moet je nog uitkijken voor zwarte beren ook.
Bij het inchecken in onze lodge vertelde de receptioniste dat er wel een beer rondhing rond het hotel. We moesten uitkijken en geen eten laten slingeren. “Haha”, dacht ik, “Goede marketing om net te doen alsof we inderdaad in een lodge in de wildernis verblijven”. Onderweg naar het beginpunt van de trail ‘Rainbow Falls’ zagen we echter op twee verschillende punten op de weg al zwarte beren. Eentje, een kleintje, rende zo de weg over. Die waarschuwing was dus niet voor niets.
De ‘Rainbow Falls’ is 1 van de trails die in de buurt start van het stadje Gatlinburg, waar onze lodge staat. In de omschrijving ervan staat dat de moeilijkheidsgraad gemiddeld en de trail enigszins uitdagend is. Wandelaars bereiken uiteindelijk de hoogste waterval – met een verval van circa 25 meter - in de Smoky Mountains. Het pad bestond vooral uit grote stenen en boomwortels. Wat heb ik onderweg vaak gedacht aan de afgelopen maanden waarin ik herstelde van een gebroken been. Ik merkte dat ik af en toe wat angstig was om op stenen te springen die ons naar de overkant van een water bracht, bang om uit te glijden. Maar ik vond het vooral verbazingwekkend om te merken een mens kan herstellen.
Tijdens de wandeling hebben we overigens geen beer gezien. Het kan er ook aan liggen dat we vooral naar beneden keken om te zien waar we onze voeten moesten neerzetten. Al had er een beer gestaan naast het pad, ik vraag me af of we die zouden hebben opgemerkt! Wel zag ik een groot beest uit het bos komen, formaat struisvogel. Een passerende wandelaar merkte op dat het een kalkoen was. “Nu snap ik eindelijk hoe jullie op Thanksgiving 1 kalkoen kunnen eten met de hele familie.” Ik kon nog melige grapjes maken op de heenweg.
De watervallen (een wandelaar had ons gewaarschuwd niet te stoppen bij de eerste waterval, er bleken er verschillende te zijn) waren indrukwekkend. Je kon ook achter het waterscherm lopen maar daar heb ik voor gepast, te glibberig waarschijnlijk en zo van een afstand vond ik ook het al prachtig. Op de terugweg werden we af en toe ingehaald door jonge mannen met stokken die met supergrote stappen naar beneden snelden. Heel irritant.
Omdat we vroeg op pad waren gegaan, konden we ’s middags ook de stad nog verkennen. Gatlinburg is eigenlijk één grote straat met aan weerszijden hotels, restaurants en winkels. Het is net Las Vegas in het klein. Het Crockett restaurant heeft bijvoorbeeld een watermolen buiten op een hoek staan, balen met hooi voor de deur en een ouderwetse kar (wagon) voor de deur. Je hebt een minigolfbaan, met bizarre ornamenten waar je het balletje doorheen moet slaan, zoals een rad met een cowgirl eraan gebonden. De meeste bezoekers van het stadje komen hier niet voor de natuur. Of ze moeten het fijn vinden om met cowboylaarzen of een zwierig jurkje zo’n stenig pad op te klimmen. Het is een zien en gezien worden in Gatlinburg. Na een warme douche in het hotel pak ik ook maar een Italiaans jurkje uit de koffer, hakken aan, wat zal ik heerlijk slapen vannacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten