Sophia in USA VI

Zaterdag de 14^e wordt de verjaardag van de president gevierd met een parade in Washington. Ik vraag me af wat we gaan zien in Savannah, Georgia, waar we dit weekeinde zijn. Op een Trump-store na in Gatlinburg, waar ze allerlei hysterische T-shirts verkochten, merken we weinig van voor- of tegenstanders. We hebben ook geen protesten gezien tot nu toe, zoals die momenteel onder andere in LA plaatsvinden.

De mensen zijn aardig, beleefd. In het autoverkeer is agressiviteit ver te zoeken. Bij een kruising wachten andere automobilisten zo lang dat je dan zelf maar begint te rijden. Deuren worden opengehouden, de bediening in winkels, restaurants is voorkomend. Het is verfrissend. Toch hoor ik dat mensen hun beste vrienden kwijt zijn geraakt omdat de nieuwe regering de samenleving verdeelt. Het is eigenlijk net zoals in Nederland, of misschien wel in Europa: mensen nemen geen blad voor hun mond meer als het over (im)migranten gaat, het is salonfähig om de meest boude uitspraken te doen. Reisgenoot heeft echter vooraf gezegd dat we geen politieke discussies aangaan. Hij wil niet met draaiende motor mij ergens moeten oppikken.

Over het eten dan maar. De porties zijn nog steeds groot en veel producten zijn gezoet, zoals het brood. Op het etiket van een flesje water lazen we vandaag wat er allemaal aan is toegevoegd, terwijl je denkt dat je mineraalwater koopt. Als je een koffie bestelt, ben je wel even bezig. Welk formaat beker wil je, wil je gewone melk of havermelk, of amandelmelk, heb je er suiker in, drink je de koffie binnen of buiten? 

Wat we me vandaag in het straatbeeld ook opviel, was de kleding van vrouwen tot een jaar of 35. Jonge vrouwen zie je vooral in strakke joggingkleding. Een topje met daaronder een strak broekje tot halverwege hun dij in dezelfde kleur. Het lijkt alsof ze uit de sportschool komen, maar de handtasjes wijzen erop dat ze uitgaan. Ik zou me al ongemakkelijk voelen om in die niets te verhullen kleding te gaan sporten maar ja, ik ben ook geen 35 meer. Het is goed nieuws dat ze blijkbaar hun best doen voor een sportief uiterlijk. Obesitas is hier immers een groot probleem. 

Wat ik een probleem vind, zijn de airco’s in ruimtes. Buiten is het inderdaad broeierig warm maar in restaurants of cafés zit ik te rillen van de kou! Ik neem er soms zelfs een trui voor mee. Het eerste wat we doen als we een hotelkamer binnenkomen, is de airco uit doen. En tot nu toe lig ik de hele nacht heerlijk onder de dekens. Het is ook soms raar om die mooie antebellum huizen – die houten huizen met veranda’s ervoor – te zien terwijl die afschuwelijk grote machines op volle toeren ernaast draaien. Ik vraag me af wat de afdeling Monumenten van Schiedam hiervan zou zeggen. Ik vind het in ieder geval vaak de schoonheid van zo’n gebouw enigszins te niet doen.

Voorlopig ga ik er maar eens op uit, die stad zien en me verwonderen over de overeenkomsten en verschillen, hopen dat ik naast iemand kan zitten die ik vragen kan stellen voor de Voices. Savannah, here we come!