Sophia in USA X

Het is half vier en we zijn op zoek naar een café voor een bier en wijntje. We lopen van de ene kant van de stad over de brug naar de andere kant. Het is 35 graden. Daar zien we de ene souvenirszaak na de andere. Op de T-shirts en knuffels staat een tekst over de Cherokees, we bevinden ons momenteel in hun territorium. Op de labels staat echter ‘Made in China’. Het stadje Cherokee, aan de voet van de Smoky Mountains, stelt ons enigszins teleur.

We zijn aan de noordkant van de Smoky Mountains geweest, in Gatlinburg. Het levendige stadje en de prachtige wandelingen smaakten naar meer. Na onze rustige dagen aan het meer willen we de bewoonde wereld weer in. Aan de zuidkant van de bergen kun je namelijk ook trails lopen. En onze Voice Alyson noemde Cherokee als mooiste plaats in de USA. Ik moet eerlijk zeggen dat de omgeving wonderschoon is. Geklemd tussen de heuvels, begroeid met bossen, aan een snelstromende rivier ligt Cherokee. 

We lopen de straat in. Hier zien we echter alleen winkels met dromenvangers, T-shirts, knuffels en omslagdoeken. Waar moeten we vanavond eten? Na een uur lopen komen we terug bij onze lodge en aan de overkant zien we een zaak ‘All Fried Up’. Die dan maar in hemelsnaam. Ik neem de kleinste porties kip en moet kiezen welk stuk van de kip. Hoe weet ik dat nou? Bij Mr.Chow/LingLing in Schiedam at ik altijd de heerlijkste gefrituurde stukjes kip. Ik mag er ook nog twee bijgerechten bij nemen, dat worden dan bonen en ‘cole slaw’. De bediening is echt geduldig en aardig met deze onwetende Hollanders. De stukjes kip blijken twee hele borststukken te zijn, de bruine bonen zijn zo uit blik in een plastic kommetje gegooid. Alleen de ‘cole slaw’ is zoals we die ook in Nederland kennen. We gaan aan een tafeltje zitten en schuiven de loodzware stoelen aan. Het bestek is daarentegen van plastic. Zucht.

Vooraf hadden we ons verheugd op deze plaats aan de voet van de bergen. Collega Petra had ook het Cherokee museum aanbevolen. Daar zijn we gelijk bij aankomst heen gegaan. In de toelichtende film vooraf deed de conservator al een paar slagen om de arm. ‘We zijn een museum midden in een transformatie’. Bij een aantal lege vitrines stond een poster met de tekst ‘In ontwikkeling’. Op basis van de informatie die het museum ons gaf, kreeg ik de indruk dat de Cherokees weliswaar al zeker 2000 jaar hier woonden, maar enig bewijs werd hier niet van gegeven. De eerste archeologische vondst was een kano uit de 18^e eeuw. Wel werd goed aangegeven hoe Indianen na de Amerikaanse burgeroorlog een speelbal van de politiek werden. Dat beloften zijn gedaan en niet nagekomen. Wel waren er hele wanden gevuld met schilderingen die de barre tocht aangaven die de volken noodgedwongen van Oost naar West moesten ondernemen. Ik had graag verhalen gehoord van Cherokees over hoe zij opgroeiden, de verhalen die zij van generatie op generatie elkaar vertelden. Niets van dat al. 

In het museum werd wel aangegeven hoe men de toekomst zag. Er was een model gebouwd van het nieuwe gebouw en ook tekeningen gaven een hypermodern museum weer. Maar nergens werd toegelicht hoe de directie de geschiedenis van Cherokees zou willen belichten, welke keuzes zij wilde maken bij de nieuwe museale opstelling. De Afro Amerikanen hebben een veel kortere historie in Amerika maar kunnen met informatie wel drie musea vullen. Ik moet me nog maar eens gaan verdiepen in de geschiedenis van Cherokees want ik heb meer vragen dan antwoorden momenteel.

Ik kijk dan maar uit naar de wandeling in de bergen morgen. En het gaat niet om tafellinnen bij een diner of een aperitief voor het eten. We zijn nog steeds in Amerika en verbazen ons elke dag. Over de mensen en de manier waarop zij hier leven en wonen maar ook over de natuur met die geweldige magnoliabomen, de herten aan de rand van de tuin, het waterschildpadje dat zich wegmaakt op het strandje en over het gordeldier dat ik opeens langs de weg zie scharrelen. We blijven nog even!    

Voices of America 3

Als we vertellen dat we op vakantie naar Amerika gaan, levert dat anno 2025 vaak opgetrokken wenkbrauwen op. Wat hebben we daar nu te zoeken? Maar is men daar allemaal opeens een ‘plurk’? Tijdens onze reis door het diepe zuiden van Amerika praten we met mensen die we onderweg ontmoeten. Lees ‘Voices of America’ en oordeel zelf. Dit is de derde aflevering van een reeks.

Vertel eens over jezelf?

“Mijn naam is Alyson en ik werk als executive director van het toeristenbureau in Washington, Georgia. Ik ben geboren in Alabama maar opgegroeid in ‘upstate New York’, zeven uur rijden van de stad New York, in een rurale omgeving in de bergen. Met de familie verhuisden we op mijn vierde naar Atlanta, waar ik 25 jaar heb gewoond. Toen ik zelf een gezin kreeg, hebben we besloten het Noorden te verlaten. Mijn oudste zoon was baby en hem in- en uit de auto halen in de winter was vreselijk. In Atlanta was toen de koudste winter ooit. Mijn man komt uit Costa Rica en we besloten daarheen te verhuizen. Ik heb daar twaalf jaar gewoond. Mijn moeder en ik runden een restaurant en ik was manager van een resort. We zijn teruggegaan naar Amerika omdat onze kinderen daar beter onderwijs zouden krijgen. Ook voor de mogelijkheden van een pensioen later in Amerika moest ik terugkeren in het systeem.” 

Wat maakt je gelukkig?

“Ik ben graag buiten. We wonen nu in een mooie omgeving in Georgia, in een ‘farmhouse’. Daar heb ik een paard en we kunnen in de rivieren kajakken. Gelukkig word ik ook van kamperen met mijn twee kleinkinderen.”

Wie heeft je gevormd tot de persoon die je nu bent?

“Ik ben erg ‘close’ met mijn familie. Ik denk dat ik door de opvoeding van mijn ouders ‘open minded’ ben, ik accepteer alle mensen, reis graag en ben nieuwsgierig naar alles in de wereld. Mijn vader is artiest, dichter, met een houding die mij tot voorbeeld was. Ik woon nu gelukkig maar een uur van hen weg.” 

Wat is een gewoonte of ritueel waar je niet zonder kunt?

“Elke dag ga ik in de ochtend met een kop koffie in de hand naar mijn paard. Dan zet ik mijn kop koffie op het hek en geef mijn paard eten. De stilte dan, het even alleen-zijn met mijn gedachten zou ik niet willen missen.”

Waar maak je momenteel zorgen over?

Diepe zucht. Alyson draait haar hoofd om en zet haar bril af. Volgens mij veegt ze een traan weg. “Dat is een moeilijke vraag. Ik leef in een veilige bubbel met een hoop mensen om me heen die me steunen. Ik heb ook in musea gewerkt en die verliezen momenteel alle financiële steun van de overheid. Als je het vergelijkt met de steun die musea in Europa krijgen, lopen we in Amerika zo ver achter. De Nationale Parken zijn ‘under attack’, ambassadepersoneel wordt ontslagen, er wordt nu met een groot mes gesneden in allerlei belangrijke instituten door de huidige regering. Alle zaken die echt belangrijk zijn voor mij, liggen onder vuur. Neem de ‘free programs’ voor kinderen om hen voor te bereiden op school; ook geschrapt. Mijn grootste zorg is dat mensen accepteren wat hen wordt voorgeschoteld, iedereen moet z’n huiswerk doen. Nieuwsgierig blijven en kritisch blijven.”

Wat was een keerpunt in je leven?

“In 2009 is mijn jongere zus omgekomen bij een verkeersongeluk. Zij werd frontaal aangereden; de dader is gevlucht en nooit gevonden. Zij was altijd bezig ten dienste van anderen. Op haar begrafenis waren zeker driehonderd mensen. En van veel heb ik gehoord dat haar laatste woorden tegen hen waren dat zij van hen hield. Als zij je mocht, liet ze dat ook weten. Haar dood heeft veel in mij teweeggebracht. Niet lang daarna ben ik terug gegaan met mijn gezin naar de USA.” 

Wat ga je doen als je de hoofdprijs in de loterij wint?

“Nou dat is gemakkelijk! Ik zou verschillende fondsen steunen die zo’n belangrijk werk doen en nu door de overheid worden gekort. Neem het fonds dat een ‘hotline’ heeft voor mensen met zelfmoordgedachten. De regering heeft de subsidie gewoon geschrapt, zo maar! Weet je, als twee mensen met elkaar praten, is er geen vooroordeel. Men accepteert elkaar vaak gewoon. Maar op politiek niveau is er gauw een verschil in inzicht, geen match.” 

Wat is je lievelingsplek in de USA?

“In de wereld eerst maar: dat is buiten kijf het Isla Omete (https://ometepenicaragua.com/), een eiland in Nicaragua, vlakbij Costa Rica. Het is een oase, geen internet, geen zorgen, heerlijk. In de USA vind ik het moeilijk om 1 plek aan te wijzen, er zijn zoveel ongelooflijke mooie plekken. Als ik een plaats moet noemen, is dat Cherokee in North Carolina. Het is geen Indiaans reservaat, de Cherokees zijn eigenaar van dat gebied. Heel mooi, aan de voet van de Great Smoky Mountains.” 

Wat zou je doen als je het één dag voor het zeggen hebt in Amerika?

“Tja, je weet mijn antwoord waarschijnlijk al. Ik begrijp het systeem hoor dat er minder geld moet worden uitgegeven. Maar naar defensie gaat momenteel heel veel geld. Er is een heel klein percentage van rijke mensen, dat nodig eens wat meer belasting moet gaan betalen.”

 

Sophia in USA IX

Het hert kijkt me aan, de oren gespitst. Ik blijf stil staan op de veranda van ons huis aan het Clarks Hill Lake, Georgia. Het lijkt een wedstrijdje in staren. Na een lange minuut rent het hert het bos verder in. Wat is het hier heerlijk toeven!

Na een week reizen langs steden in Tennessee, South Carolina en Georgia hebben we behoefte aan rust. We zijn als de Duracell-konijntjes uitgeraasd, hebben ons werk achter ons gelaten en zoeken op Booking een bestemming in de bossen. Het wordt een vakantiehuis aan een meer. We klikken de bestemming een paar keer weg omdat we het te duur vinden, de schoonmaakkosten komen hier namelijk ook bij, wat in een hotel niet het geval is. Bovendien zijn en blijven we Hollanders he, toch een tikje zuinig. Omdat Ray aangeeft op ons zit te wachten voor het avondeten, bevestigen we de deal.

Een oude schoolvriend van ons, Sjaak, die via facebook op een verhaal had gereageerd, geeft een advies dat we ter harte nemen. “Je moet in Amerika de natuur opzoeken. De steden zijn zoals overal op de wereld.” Het is overigens jammer dat we hem niet kunnen bezoeken deze vakantie. Hij woont al een jaar of dertig in Arizona en dat is zeker op 3.300 km afstand. We hebben met elkaar op de lagere school gezeten in Schiedam-Oost, die nu De Peperklip heet. Voor sloop van de school, waarvoor nieuwbouw langs de Horvathweg in de plaats komt, willen we een reünie organiseren. Kom je dan over, Sjaak? 

Met het advies in de oren geknoopt, komen we in Tignall terecht. Het is een charmant huis, met een veranda voor en een terras achter. De huizen lijken van hout maar schijn bedriegt. Als je de panelen aanraakt, buigen ze al in: het is gewoon plastic. Maar om ons heen zijn de bossen en het meer. We nemen een kijkje bij de oever waar je kunt zwemmen. Omdat ik gefocust ben op de drie figuren in het water, zie ik niet gelijk de slang die ik waarschijnlijk heb verjaagd. De slang is zeker een meter lang – en dat is geen visserslatijn – en ook dik. Hij verschuilt zich onder de stoel met spullen van de zwemmers. Wij waarschuwen hen ervoor. Een man rent uit het water en pakt de slang op. Hij loopt er een paar meter mee en gooit hem dan in het bos een stukje verderop. “My father likes snakes!”, roept een vrouw vanuit het water. Ik steek mijn voet in het water en zie gelijk een schildpad schielijk wegzwemmen. Verdikkie, ik had een soort (veilig) Oostvoorne-gevoel over me, toen we in het vakantiehuis waren, maar besef nu dat de natuur hier anders is. Ik moet wel uitkijken.

Later sta ik op de veranda. Ik krijg een melancholiek gevoel. De lucht van dennenbomen, de bossen, doen me denken aan Oosterhout. Met de zesde klas gingen we een week naar het schoolbuitenhuis. Ik stapte uit de bus en herinner me nog steeds de geur van dennen. Ik vond het er fijn en voelde me er veilig, net zoals ik me altijd in Oostvoorne heb gevoeld waar mijn ouders een huisje hadden. Voor stadskinderen is zo’n schoolbuitenhuis belangrijk. Er was een periode waarin de gemeente het buitenhuis wilde schrappen voor de scholieren, maar gelukkig kunnen Schiedamse jongeren nog steeds gaan. (https://www.rodi.nl/schiedam/nieuws/439334/schiedam-750-jaar-door-de-ogen-van-juf-chantal) De komende dagen hebben we onze eigen buitenhuis, jippie!

Sophia in USA VIII

Charleston en Savannah hebben ons hart gestolen. Beide steden liggen aan de Atlantische Oceaan en staan bekend om de prachtige huizen uit het Antebellum. Houten huizen met veranda’s of gietijzeren balkons. Savannah ontdekken we samen met onze Amerikaanse vriend Ray, die hiervoor speciaal vanuit Orlando naar toe is gereden. 

Savannah is de eerste stad in Amerika die planologisch is ingericht, aldus de plaatselijke VVV. De straten zijn recht. Als je de kaart bekijkt zie je 24 parkjes op precies dezelfde afstand van elkaar. Forsyth Park is er zo een in het zuiden. Elke zaterdagmorgen is er in Forsyth Park een markt waar lokale ambachtslieden hun producten verkopen, variërend van sieraden, zelfgemaakte schilderijen tot brood, groenten en vruchtendrankjes. 

Het is er gezellig en gemoedelijk. We maken foto’s bij een grote fontein. Aan de zijkant staan drie muzikanten die doen waar zij goed in zijn. Opeens zien we veel mensen langs het park lopen. Op de trottoirs staan pijlen met de tekst erbij ‘No King’. Voordat we het weten zitten we in een protestmars tegen het uitzettingsbeleid van de overheid (lees Sophia in USA VII).

Eerder hebben we op televisie een interview gezien van een jonge vrouw wiens moeder een op het oog onschuldige afspraak had met de immigratiedienst, de ICE. De van oorsprong Mexicaanse had in 25 jaar een leven opgebouwd in de USA, met man en vier kinderen. In het dashboardkastje had ze alle officiële papieren maar ze dacht deze niet nodig te hebben bij een algemeen gesprek. Na uren wachten, hoorde de dochter dat haar moeder in detentie was gezet. Dochter ging met de papieren naar het kantoor maar omdat zij geen afspraak had werd zij niet binnengelaten. De situatie duurde al weken, contact met haar moeder was niet mogelijk. De familie was wanhopig. De ouders hadden een baan, kinderen studeerden. Deze gang van zaken is de manier waartegen nu in Amerika wordt geprotesteerd. Mensen zijn misschien niet persé tegen een immigratiesysteem, wel tegen de onmenselijke manier waarop dat momenteel gebeurt bij mensen van andere origine zonder mee te nemen in de beoordeling hoelang zij hier al wonen en hoe zij zich in de samenleving opstellen, is mijn idee.  

Oh ja, van politiek mag geen sprake zijn. Terug naar Savannah en de toeristische attracties hier. Wij besluiten met de auto naar Tybee Island te gaan, de kuststrook op ongeveer twintig minuten rijden van Savannahs centrum. Hier is het ook druk, niet met demonstranten maar met badgasten. Fijn om even over het zand te lopen met de zon brandend op je bol. 

De regenbuien hier komen vaak plotseling, althans voor ons tot nu toe. Gelukkig zijn we dan dicht bij de auto en hebben alleen op de terugweg naar hartje Savannah een hoosbui. Op ons lijstje staat nog het Prohibition Museum, gewijd aan de periode van de drooglegging in Amerika (van 1920-1933). Een mooi museum, waar de periode onder andere wordt uitgebeeld met wassen beelden die in historische settings staan, zoals een politieagent die een dronken man arresteert of vermoorde gangsters op de achterbank van een Ford. Want er was weliswaar een drooglegging maar de ‘wets’ kwamen volop aan hun trekken met smokkelwaar of door een bezoek aan een ‘speakeasy’. Ik leer er dat een ‘speakeasy’ vooral voor de welgestelden was en een ‘blind pig’ ook een illegale drankgelegenheid was maar van een lager niveau. Misschien moeten we in Schiedam ook eens een ‘blind pig’ openen, dat past volgens mij goed bij de arbeidersstad.

Wat ik ook daar te weten kom, is dat er een hoop geld in omloop was tijdens de drooglegging in Amerika. Er zijn mensen stinkend rijk geworden. Of de drooglegging de gewenste verheffing bracht, is me minder duidelijk. Inmiddels is het tijd voor een drankje 😊. Zaterdagavond in Savannah kan ik aanraden! 

De volgende dag maken we nog een rondje door het centrum en ontdekken nog vele leuke straten die we nog eens op ons gemak willen bekijken. Die zondagmorgen hebben we een ontbijtafspraak met Ray in een filiaal van de keten First Watch. Als je nog eens in Amerika bent, moet je daar zeker gaan ontbijten. Voor ons drieën is het fijne weerzien tot een eind gekomen. Daarna rijdt Ray zuidwaarts en wij richting het noorden. Op weg naar onze volgende bestemming. Na de steden lonkt het bos.   

Sophia in USA VII

‘No kings. No crowns. We will not bow down!’ De menigte klapt en roept. Borden worden omhoog gestoken. ‘No kings since 1776’. We dachten op deze zaterdagmorgen naar een farmers market te gaan en belanden in een protestmars. Op een plein in Savannah verzamelen zich ongeveer drieduizend demonstranten. Het is een anti-king demonstratie, als tegenhanger van de King Parade die in Washington zou plaatsvinden ter gelegenheid van de 250^e verjaardag van de US Navy èn van de verjaardag van president Trump. 

In Savannah demonstreren mensen op twee locaties tegen het uitzettingsbeleid van de president. In het dichtbij zijnde Atlanta zijn er zeker tien demonstraties, vertelt een plaatselijke journalist. Later blijkt dat in heel Amerika mensen de straat zijn opgegaan om hun stem te laten horen. 

Een van de demonstranten is Mike. “Ik ben een veteraan, natuurlijk verdedig ik de grondwet.” Ik zie tranen opwellen in zijn ogen. Geëmotioneerd vertelt hij dat hij hier vandaag moet staan, moet laten horen dat er mensen zijn die wel rekening willen houden met anderen. “We hebben met elkaar meer dingen gemeen dan dat we verschillen.” Een politicus van de vrij linkse DSA, Democratic Socialists of America, spreekt de menigte toe. “Vertel alsjeblieft aan je buren, je familie en vrienden dat de aanpak van ICE (de politiedienst Immigration and Costums Enforcement) niet okay is en dat zoveel mensen tegen hun uitzettingsbeleid zijn. Laat een ander geluid horen. We willen geen inzet van de National Guard, nu doe ik een oproep voor actie. Ik sta voor jullie als een zwart persoon en ik laat me niet bang maken! Mensen die zich verenigen, kunnen nooit verslagen worden.” 

Elke zin ontlokt een applaus. Om me heen zie ik eigenlijk alleen witte mensen. Als ik later een jonge, zwarte man ontdek, vraag ik hem ernaar. “Kleur doet er niet toe. Het gaat erom hoe we met mensen om gaan.” Toch blijf ik het vreemd vinden; Savannah heeft een grote community van African Americans en van Hispanics. Er staan enkele politiewagens rondom het plein, een brandweerwagen rijdt met snoeiharde sirene langs. Motorrijders rijden langs en roepen kwetsende opmerkingen naar de demonstranten. Zijn mensen bang? Een woordvoerder van de mars roept wel op om maskers af te doen. “Geef ‘ze’ geen reden om je te arresteren om een onbenullig iets.” 

Ik zie een groepje jongemannen staan met kronen op hun hoofd en capes om. “Jullie vieren toch geen Kings day”, vraag ik naïef. “Jazeker. Wij zijn voor het immigratiebeleid van Trump. Illegalen moeten gewoon weg. Wat doen zij hier? En baby’s verdienen het om te worden geboren.” Ik maak nog een foto en bedank hen dan. Wat moet ik anders? Gelukkig kunnen dus zowel voor- als tegenstanders vandaag hier in Savannah hun mening uitdragen. Later vraag ik aan een inwoner hoe de demonstratie is afgelopen. Hier is alles gelukkig goed gegaan. Op televisie zie ik die avond dat miljoenen Amerikanen de straat zijn opgegaan. “This is how democracy looks like.”  

Sophia in USA VI

Zaterdag de 14^e wordt de verjaardag van de president gevierd met een parade in Washington. Ik vraag me af wat we gaan zien in Savannah, Georgia, waar we dit weekeinde zijn. Op een Trump-store na in Gatlinburg, waar ze allerlei hysterische T-shirts verkochten, merken we weinig van voor- of tegenstanders. We hebben ook geen protesten gezien tot nu toe, zoals die momenteel onder andere in LA plaatsvinden.

De mensen zijn aardig, beleefd. In het autoverkeer is agressiviteit ver te zoeken. Bij een kruising wachten andere automobilisten zo lang dat je dan zelf maar begint te rijden. Deuren worden opengehouden, de bediening in winkels, restaurants is voorkomend. Het is verfrissend. Toch hoor ik dat mensen hun beste vrienden kwijt zijn geraakt omdat de nieuwe regering de samenleving verdeelt. Het is eigenlijk net zoals in Nederland, of misschien wel in Europa: mensen nemen geen blad voor hun mond meer als het over (im)migranten gaat, het is salonfähig om de meest boude uitspraken te doen. Reisgenoot heeft echter vooraf gezegd dat we geen politieke discussies aangaan. Hij wil niet met draaiende motor mij ergens moeten oppikken.

Over het eten dan maar. De porties zijn nog steeds groot en veel producten zijn gezoet, zoals het brood. Op het etiket van een flesje water lazen we vandaag wat er allemaal aan is toegevoegd, terwijl je denkt dat je mineraalwater koopt. Als je een koffie bestelt, ben je wel even bezig. Welk formaat beker wil je, wil je gewone melk of havermelk, of amandelmelk, heb je er suiker in, drink je de koffie binnen of buiten? 

Wat we me vandaag in het straatbeeld ook opviel, was de kleding van vrouwen tot een jaar of 35. Jonge vrouwen zie je vooral in strakke joggingkleding. Een topje met daaronder een strak broekje tot halverwege hun dij in dezelfde kleur. Het lijkt alsof ze uit de sportschool komen, maar de handtasjes wijzen erop dat ze uitgaan. Ik zou me al ongemakkelijk voelen om in die niets te verhullen kleding te gaan sporten maar ja, ik ben ook geen 35 meer. Het is goed nieuws dat ze blijkbaar hun best doen voor een sportief uiterlijk. Obesitas is hier immers een groot probleem. 

Wat ik een probleem vind, zijn de airco’s in ruimtes. Buiten is het inderdaad broeierig warm maar in restaurants of cafés zit ik te rillen van de kou! Ik neem er soms zelfs een trui voor mee. Het eerste wat we doen als we een hotelkamer binnenkomen, is de airco uit doen. En tot nu toe lig ik de hele nacht heerlijk onder de dekens. Het is ook soms raar om die mooie antebellum huizen – die houten huizen met veranda’s ervoor – te zien terwijl die afschuwelijk grote machines op volle toeren ernaast draaien. Ik vraag me af wat de afdeling Monumenten van Schiedam hiervan zou zeggen. Ik vind het in ieder geval vaak de schoonheid van zo’n gebouw enigszins te niet doen.

Voorlopig ga ik er maar eens op uit, die stad zien en me verwonderen over de overeenkomsten en verschillen, hopen dat ik naast iemand kan zitten die ik vragen kan stellen voor de Voices. Savannah, here we come!     

Sophia in USA V

In Tennessee liggen de Great Smoky Mountains. In dit nationale park zijn meer dan 150 verschillende wandelpaden. De Amerikaanse benaming trails dekt wat mij betreft meer de lading. Dat woord geeft voor mij aan: klauteren over rotsen, glibberen over boomstammen om naar de overkant van een rivier te komen en zoals in ons geval, zevenhonderd meter hoogteverschil overbruggen. En onderweg moet je nog uitkijken voor zwarte beren ook. 

Bij het inchecken in onze lodge vertelde de receptioniste dat er wel een beer rondhing rond het hotel. We moesten uitkijken en geen eten laten slingeren. “Haha”, dacht ik, “Goede marketing om net te doen alsof we inderdaad in een lodge in de wildernis verblijven”. Onderweg naar het beginpunt van de trail ‘Rainbow Falls’ zagen we echter op twee verschillende punten op de weg al zwarte beren. Eentje, een kleintje, rende zo de weg over. Die waarschuwing was dus niet voor niets.

De ‘Rainbow Falls’ is 1 van de trails die in de buurt start van het stadje Gatlinburg, waar onze lodge staat. In de omschrijving ervan staat dat de moeilijkheidsgraad gemiddeld en de trail enigszins uitdagend is. Wandelaars bereiken uiteindelijk de hoogste waterval – met een verval van circa 25 meter - in de Smoky Mountains. Het pad bestond vooral uit grote stenen en boomwortels. Wat heb ik onderweg vaak gedacht aan de afgelopen maanden waarin ik herstelde van een gebroken been. Ik merkte dat ik af en toe wat angstig was om op stenen te springen die ons naar de overkant van een water bracht, bang om uit te glijden. Maar ik vond het vooral verbazingwekkend om te merken een mens kan herstellen.

Tijdens de wandeling hebben we overigens geen beer gezien. Het kan er ook aan liggen dat we vooral naar beneden keken om te zien waar we onze voeten moesten neerzetten. Al had er een beer gestaan naast het pad, ik vraag me af of we die zouden hebben opgemerkt! Wel zag ik een groot beest uit het bos komen, formaat struisvogel. Een passerende wandelaar merkte op dat het een kalkoen was. “Nu snap ik eindelijk hoe jullie op Thanksgiving 1 kalkoen kunnen eten met de hele familie.” Ik kon nog melige grapjes maken op de heenweg. 

De watervallen (een wandelaar had ons gewaarschuwd niet te stoppen bij de eerste waterval, er bleken er verschillende te zijn) waren indrukwekkend. Je kon ook achter het waterscherm lopen maar daar heb ik voor gepast, te glibberig waarschijnlijk en zo van een afstand vond ik ook het al prachtig. Op de terugweg werden we af en toe ingehaald door jonge mannen met stokken die met supergrote stappen naar beneden snelden. Heel irritant. 

Omdat we vroeg op pad waren gegaan, konden we ’s middags ook de stad nog verkennen. Gatlinburg is eigenlijk één grote straat met aan weerszijden hotels, restaurants en winkels. Het is net Las Vegas in het klein. Het Crockett restaurant heeft bijvoorbeeld een watermolen buiten op een hoek staan, balen met hooi voor de deur en een ouderwetse kar (wagon) voor de deur. Je hebt een minigolfbaan, met bizarre ornamenten waar je het balletje doorheen moet slaan, zoals een rad met een cowgirl eraan gebonden. De meeste bezoekers van het stadje komen hier niet voor de natuur. Of ze moeten het fijn vinden om met cowboylaarzen of een zwierig jurkje zo’n stenig pad op te klimmen. Het is een zien en gezien worden in Gatlinburg. Na een warme douche in het hotel pak ik ook maar een Italiaans jurkje uit de koffer, hakken aan, wat zal ik heerlijk slapen vannacht.

 

Sophia in USA IV

Op de televisie zien we beelden van de protesten in Los Angeles. Via Whatsapp krijgen we berichten van vrienden die vragen of alles goed gaat. We zijn dan in downtown Nashville, en hier merken we er niets van. Er is een vierdaags evenement van de CMA, Country Music Association. Mannen lopen op een stoere manier, enigszins met de schouders heen en weer (echt waar) en vrouwen hebben bustiers aan, korte rokken en cowboylaarzen. 

Overal hoor je muziek.Dat is een verschil met Memphis. Toen wij er waren – van woensdag tot zaterdag – viel het tegen wat optredens betreft. Ook in Beale Street, de muziekstraat, was er weinig muziek te beluisteren. We vonden Memphis een leukere stad, een beetje rauw. Nashville is dan weer even wennen. Het is er mede door dat evenement erg druk en om de vijf meter speelt er een andere band. We luisteren af en toe bij de open ramen van de gebouwen. Ik hoor geen valse noot; het zijn goede muzikanten!




In de ochtend willen we naar een wijk, 12 South. In een gids staat dat de wijk populair is voor Instagram-posts vanwege de mooie huizen. Als je echter de grote straten in Nashville-centrum verlaat, kom je vooral op rondwegen. Autoverkeer raast voorbij en de omgeving ziet er verlaten uit, parkeerplaats na parkeerplaats. We beseffen waarom Amerikanen voortdurend met de auto op pad gaan. Wij zijn de enige voetgangers onderweg. In een hippe (we zijn Generation X he) tent drinken we koffie. Er zitten vooral jonge mensen, gebogen over hun laptop of mobiel. 
We lopen net weer op weg naar 12 South en het begint te plenzen. Onder een grote boom blijven we maar even droog, daarna sijpelt de regen net zo hard door het bladerdak. De Uber-chauffeur geeft het een paar straten voor ons op; misschien heeft hij een meer lucratievere rit voor de boeg. Als we tot op de draad toe verregend zijn, stappen we in een Uber. Op weg naar het hotel dan maar. Wachten tot de bui overgaat. 
 

Voices of America 2

Als we vertellen dat we op vakantie naar Amerika gaan, levert dat anno 2025 vaak opgetrokken wenkbrauwen op. Wat hebben we daar nu te zoeken? Maar is men daar allemaal opeens een ‘plurk’? Tijdens onze reis door het diepe zuiden van Amerika praten we met mensen die we onderweg ontmoeten. Lees ‘Voices of America’ en oordeel zelf. Dit is de tweede aflevering van een reeks.

Vertel eens over jezelf?

“Mijn naam is Larry. Drie dagen per week werk ik nog, een beetje onderhoud plegen in de buurt. Vierenzeventig jaar geleden ben ik geboren in West-Tennessee, in Lexington, maar ik woon alweer ruim 34 jaar in Nashville. In 2014, na 35 jaar huwelijk, verloor ik mijn maatje. Ik mis haar maar we worden ouder, het hoort bij het leven.”

Wat maakt je gelukkig?

“Wanneer ik mensen aan het lachen kan maken, is mijn dag goed. Ik word gelukkig van de kleine dingen in het leven. Van goed eten? Oh ja, dat zeker!”

Wie heeft je gevormd tot de persoon die je nu bent?

“Mijn moeder. Een vader gaat elke dag naar zijn werk om geld te verdienen, die zie je als kind bijna niet maar een moeder is dagelijks bezig met de opvoeding. Zij heeft mij de basisprincipes geleerd van het leven, zoals aardig zijn voor mensen, naar je geliefden omkijken.”

Wat is een gewoonte of ritueel waar u niet zonder kunt?

“Ik kan chocolade niet weerstaan. Elke dag eet ik wel chocolade. Gelukkig sport ik regelmatig en werk ik een aantal dagen, anders zou ik dichtgroeien. Ik beoefen ook het ballroom dansen, heerlijk, een rumba of chachacha. Kan ik aanraden hoor.”

Waar maak je momenteel zorgen over?

“Ik ben niet zo’n tobber en kijk liever naar de goede zaken in het leven. Maar ik zie wel dingen die ik anders zou willen. De nieuwe generatie bijvoorbeeld zou wel wat meer naar elkaar kunnen omkijken. Ieder is bezig met een mobiele telefoon of op de computer. Een deur openhouden voor degene die achter je aan komt, is er vaak niet meer bij. Maar het gaat zoals het gaat: ik ben Jehova’s getuigen en geloof erin dat er een nieuwe wereld aankomt binnenkort. Het huidige systeem gaat voorbij, het kwaad wordt verwoest, we zijn bezig aan de laatste dagen. Dat is de profetie.” 

Waar put je hoop uit?

“De naam van mijn vrouw was Hope! Dat geeft alles al aan. Mijn religieuze achtergrond helpt mij hoop te blijven houden.”

Wat ga je doen als je de hoofdprijs in de loterij wint?

“Waarschijnlijk zou ik het geld vooral weggeven aan mensen die het nodig hebben, aan daklozen. Iets doen voor de mensheid; zelf heb ik niet veel nodig. Het gekke is dat er genoeg eten op de wereld is. Maar ergens in de keten zijn er mensen die zichzelf zo bevoordelen dat anderen minder of niets hebben. Sommige mensen hebben alles: een goede baan, geld, auto’s, een mooi huis, maar zijn nog niet tevreden. Je moet het geluk zien in kleine dingen.”  

Wat is je lievelingsplek in de USA?

“Dat staat buiten kijf, dat is Florida! Witte zandstranden, een prachtige zee. Elk jaar ga ik op vakantie naar Florida, heerlijk. Ik zou ook graag eens met de trein naar de Alpen in Europa willen gaan. Maar nu ik alleen ben, verandert het perspectief, he. Wanneer je samen zo’n reis maakt, zoals jullie nu doen, is het fijn. Alleen op reis is toch anders.”

Wat zou je doen als je het één dag voor het zeggen hebt in Amerika?

“Een dag? Dat is een moeilijke vraag. Ik zou iets doen aan het geweld, de criminaliteit in Amerika. Maar dat kan 1 iemand moeilijk voor elkaar krijgen. Daar is een hogere macht voor nodig.”