Na een weekeinde in de stad Genua waren we toe aan natuur. Ik weet niet meer hoe we dit hotel gevonden hebben, maar we kwamen uit op hotel Pintadera in Massa. We kregen gelijk allerlei whatsapp-berichten van de eigenaar. Tips hoe we moesten rijden, welk adres we moesten gebruiken in de navigatie en of we ’s avonds daar zouden eten.
Vanuit de stad Massa ging de weg weer slingerdeslang omhoog. Het hotel lag midden in de Alpi Apuane, een bergketen van circa 80 kilometer lang in het noorden van Toscane. Ik had er nog nooit van gehoord. In de Apuaanse Alpen is decennialang marmer gewonnen. Massa en Carrera zijn steden die volstaan met gebouwen uit de 19e eeuw van marmer.
Afgehakte bergtoppen
Links en rechts van de autostrada daar zagen we ook vele fabrieken en terreinen vol met marmerblokken. Toen beseften we de omvang van de marmerproductie wel, maar we hadden er geen negatieve gevoelens bij. Totdat we de bergen in reden en de afgehakte bergtoppen zagen. Het leek net of er sneeuw lag bovenin maar het bleken marmergroeven te zijn. Natuurlijk moesten de mensen vroeger ergens hun broodwinning van maken. Als ik foto’s zie uit die tijd, met mannen en ezels die de marmerblokken sjouwen, draait mijn hart om. De marmergroeven zijn overigens al in de Romeinse tijd ontstaan. Volgens internet is het daarmee de oudste, nog in werking zijnde, industriële activiteit.
Op internet lees ik dat deze Alpen sinds 2000 een beschermde status hebben gekregen, omdat het uiterlijk van het berglandschap hier behoorlijk veranderde. Er zijn nog slechts enkele groeven geopend momenteel. We zagen ook onder een groeve dat daar landverschuivingen waren ontstaan. De bomen waren op een lange strook onder de marmergroeve weggevaagd en er lagen meters stenen op die open plek. Die marmerwinning doet echt wat met de omgeving en niet in positief opzicht.
Huizen te koop
Er staan in deze Alpen ook vrij veel huizen leeg en/of te koop. Naast hotel Pintadera staat ook een stenen huis te koop. Volgens de eigenaar wordt er 50.000 euro voor gevraagd. “Zijn ze gek geworden? Er is geen wateraansluiting of elektra, geen riolering.” Ik werd al wel weer enthousiast van zo’n uitdaging maar Marco is gelukkig degene met de voeten op de grond. Bovendien staat het huis niet in Indonesië, waar hij wel anders had gepiept 😊.
Wat ook opvalt, is dat bij veel huizen een stellage is gemaakt waarmee de bewoners spullen van de weg naar het huis op de berg kunnen brengen. Heel handig. Hotel Pintadera is gemakkelijk toegankelijk vanaf de weg. We konden de auto parkeren op een parkeerplaats er tegenover. Onze kamer had een raam met uitzicht over de bergen naar de zee, prachtig. We hebben op het terras gezeten met een bier en een wijn, wat brood erbij met plakken worst.
Sardijns diner
Om half acht zaten we samen met zeven andere gasten in het restaurant dat bij het hotel hoort. De eigenaar is afkomstig van Sardinië en dat was duidelijk merkbaar aan het menu. Typisch Sardijnse gerechten, zoals wangetjes van wild zwijn in chocolade, een soort deegpakketjes gevuld met vijg en kaas. De rode wijn (…) ook uit Sardinië, gaan we thuis bestellen. Overigens bevelen ze tot nu toe in restaurants veelal witte wijn aan; het is veel te warm voor rode wijn. “Dapper”, werden we genoemd toen we toch een Barolo in Turijn bestelden. Maar als je in Turijn bent, de stad van de rode wijn, ga je geen witte wijn drinken, toch?
Hotel Pintadera is een aanrader. Je moet er ongeveer 20 minuten haarspeldbochten voor over hebben en je hebt er verder niets te doen, maar je kunt er uren om je heen kijken, zo mooi is het er. Er is geen airco, ik waarschuw maar. Wij hebben met de ramen open geslapen. ’s Nachts heb ik alleen een uil horen roepen. Helaas moesten we door, maar toen we vanmorgen wegreden, keken we elkaar en knikten. Hier komen we zeker nog eens terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten