Zigzaggen over bergpassen

We zijn nu zes dagen onderweg. Na overnachtingen langs de Rijn (St. Goar), Isny im Allgau zijn we over de Brennerpas Italië ingereden naar Meran of Merano. Een stad die eind 1800 behoorde tot het Habsburgse keizerrijk, waar de adel kwam voor kuren en schone lucht en dat na de Eerste Wereldoorlog weer tot Italië behoorde en in de vergetelheid terecht kwam. De meeste inwoners spreken nog Duits en Marco kon in het restaurant gewoon een schnitzel bestellen. We liepen in Meran de Sissi-weg, al vraag ik me af of de keizerin deze landweg van circa twee kilometer zelf lopend aflegde. Na een paar dagen bewolking was het inmiddels zonnig en 37 graden. Het weerhield ons er niet van om ook de Tappeiner promenade te lopen: een weggetje dat langs de heuvelflank boven de stad voert en prachtige uitzichten biedt over de Dolomieten. Kortom, we hebben genoten.

Over de Mendelpas

Vanuit Meran zijn we vandaag naar Trente gereden, of Trentino, een reis van pakweg 85 kilometer. Maar niet als je over de Mendelpas gaat. We mijden vaak de snelweg als dat maar even kan. Zo gingen we haarspeldbocht na haarspeldbocht naar boven (1300 meter) om daar om de bergflanken te zigzaggen. Prachtig! 

We logeren deze twee dagen in een agriturismo bij een jonge boer die wijngaarden heeft en op zijn land ook een complex met zeven appartementen. Er is geen televisie in de kamer en de handzeep ruikt naar lavendel. Wel hebben we toegang tot een tuin met ligstoelen en een hangmat. Er is hier geen bidet wat ik altijd zo fijn vind in mediterrane landen, maar het toilet heeft wel een handdouche. Toen ik die wilde proberen, terwijl de beschrijving achter me op de muur hing en ik mijn nek zat te verrekken om die te lezen, spoot het water in mijn ogen. Ik ben benieuwd hoe wij dat agriturismo vinden na alle voordelen van de luxehotels waar we tot nu toe logeerden.

Morgenochtend wil ik eerst gaan hardlopen. Deze vakantie ben ik weer begonnen. Twee jaar geleden ben ik gestopt nadat mijn vriendin een hersenbloeding had gekregen (niet tijdens het hardlopen). Zij is gelukkig weer hersteld maar het hardlopen trekt haar niet meer. En alleen vind ik er niks aan; bij de brievenbus na honderd meter ben ik al buiten adem. Terwijl wij samen zeker dertig jaar allerlei wedstrijden en ook een marathon hebben gelopen. Ditmaal had ik bewust mijn hardloopschoenen ingepakt. In Isny liep ik van de week om zeven uur zo een bos in, onderweg genietend van de natuur om me heen. En de volgende morgen weer. Misschien was het al met al te veel opeens, zeker omdat we overdag nog eens circa 17 kilometer per dag (bergop- en afwaarts) liepen. Twee dagen ‘rust’ moet voldoen, toch?