Vanuit ons hotelraam hebben we zicht op de berg Mont’Orfano (794 m) bij Mergozzo. Deze ochtend ga ik niet hardlopen. We willen vandaag de wandeltocht rondom deze berg lopen van 4,5 uur. Ik haal bij het toeristenkantoor een goede wandelkaart. De dame geeft aan dat dit pad heel mooi is. Zij adviseert goede bergschoenen omdat het pad soms alleen over rotsen gaat. Na haar blik op mijn sandalen vertel ik dat ik met deze schoenen al over allerlei paden ben gegaan. Dat moet lukken.
Uitkijkpunt
Om een uur of tien slaan we het pad in achter ons favoriete restaurant in Mergozzo, Freelance. We moeten al gelijk bergopwaarts, dat belooft wat. We volgen eerst de Sentiero Azzurro A56, die langs het Lago di Mergozzo voert. En langs een dorpje met een fraaie Romaanse kerk. Na anderhalf uur bereiken we een uitkijkpunt waar we zicht hebben op de camping tegenover het dorp, met een golfbaan ernaast, zien we nu. Ook zien we Lago Maggiore liggen.
Graniet
In het begin kwamen we nog een enkele wandelaar tegen, maar nu lopen we al een tijd alleen in het bos. We snappen waarom er uit dit gebied zoveel graniet wordt gewonnen; overal liggen rotsblokken. Het pad is aangegeven met een rood/wit signaal. Soms is het echt zoeken waar je heen moet, want over een echt pad kun je niet meer spreken. We klauteren van rotsblok naar rotsblok en zijn blij als we weer een rots zien met rode en witte verfstreken. We gaan goed!
Om een uur of half 1 treffen we een bankje aan, in de schaduw zelfs. Een salamander maakt zich snel uit de voeten als we erop ploffen. Gelukkig heb ik nog een half broodje bresaola en een appel in mijn rugzak, die we delen. Het water sparen we voor de rest van de tocht. Twee jongemannen lopen voorbij (in mijn ogen huppelden ze bijna, zo vitaal kwamen ze voorbij, zucht). We wachten nog even en genieten van de omgeving. Als we de weg vervolgen, zijn we stram, stijf en chagrijnig. Na twintig minuten komen de jongemannen terug op ons pad. We vragen of we wel goed zitten, of het pad door gaat. “Ja hoor, dit is het pad, maar het blijft alleen maar rotsen onderweg. Wij gaan terug.” We kijken elkaar aan: tuurlijk gaan wij door, wij komen uit Schiedam-Oost.
Op 600 meter hoogte moeten we de aansluiting zien te vinden met A58. In het toeristenkantoor was gezegd dat dit stond aangegeven. We zien een oud reclamebord bovenop de berg, maar een aanwijzing, ho maar. Wel is hier het pad goed zichtbaar, we lopen weer tussen de bomen, bijna op vlak terrein. Daar zien we een rood/wit signaal, de A58. Regelmatig staat er een bord met een toelichting in Italiaans, Engels en Duits. We lezen dat de steenhouwers vroeger hier het graniet met ezels naar beneden brachten of ook zelf sjouwden. Er staan zwart-wit foto’s bij van vroeg-oude mannen, lachend bij reusachtige blokken graniet. Er is inderdaad nog een stenen weg, heel steil. Te steil voor wandelaars blijkbaar want ons pad voert ernaast.
Een bord geeft aan dat we nog 1.20 minuut verwijderd zijn van de finish. Net op tijd zien we dat er een rood/wit signaal rechts op een rots staat; naar links gaat het pad naar het dorp Brusco. Wel focus houden, M&M. De laatste kilometers lopen we over een pad van hooguit dertig centimeter breed, slingerend naar beneden. We hadden deze wandeling niet willen missen maar we hebben nu wel erg veel zin in een terras. Om drie uur strijken we neer bij Freelance. De serveerster komt met de kaart maar wij weten al anderhalf uur geleden wat we willen drinken: twee flessen mineraalwater plat en bruisend, een groot glas bier, twee lemon soda’s. Geen blaren, wel twee gezichten bezweet, rood en tevreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten