In Indonesië blijf je je soms verbazen. Zo zijn er met subsidie van een internationale organisatie in enkele grote steden lijnen op het voetpad voor slechtzienden aangebracht. Goede zaak, denk je dan. Je ziet inderdaad in het centrum van onder andere Yogyakarta en Semarang een rij gele tegels met ribbels op het voetpad.
Nu is het al heel wat als het voetpad geen mansdiepe gaten heeft of uitstekende metalen hengels in het beton waarover je vooral in het donker lelijk kunt struikelen. Je kunt hier eigenlijk niet om je heen kijken; je moet kijken waar je loopt. Het is natuurlijk super dat er (waarschijnlijk veel) geld wordt gegeven om Indonesië te helpen de verkeersdeelname meer inclusief te maken. Maar deze aanpak schiet z’n doel voorbij.
De rij gele ribbeltegels wordt voortdurend onderbroken door bomen die er midden op staan. Of er is een betonnen bank precies op de plek van de tegels gezet. Lantaarnpalen zijn er midden op geplaatst. Ook houdt de rij met ribbeltegels vaak zo maar ergens op. Waarschijnlijk is een mooi projectplan gemaakt, zijn er foto’s van de rij tegels gemaakt ergens waar geen bomen of lantaarnpalen staan, zodat de subsidiegever het idee krijgt dat het project geslaagd is. Maar als een slechtziende de tegels volgt, dan houd ik mijn hart vast!
Waar we ons ook over verbazen, zijn de talloze brommers waarmee velen zich hier verplaatsen. Hoewel brommers: vaak heeft het voertuig een 150 cc motor. Bij verkeerslichten zie je eerst vijf rijen dik motors staan. Soms wel met vier personen erop. Vader, moeder, één kind voorop en één kind tussenin. Ook lijken de motorrijders soms niet ouder dan een jaar of twaalf. Bij lagere scholen zie je heel veel van die braniejongens wegrijden op hun ‘brommertje’. Waar betalen die mensen het van, denken we dan?
Navraag leert dat veel brommers gekocht worden op afbetaling. Bij sommige zaken zie je in plaats van de prijs op een kaartje het maandelijkse bedrag van de afbetaling staan. Met auto’s is dat overigens net zo. Denk niet dat je hier gebutste of oude auto’s ziet; de meeste wagens zijn gloednieuw én groot (want de hele familie moet erin, gisteren telden we tien personen die uit een wagen stapten). Dat de mensen hier door betaling van de hoge rente voor zo’n voertuig misschien uiteindelijk twee keer de aanschafprijs betalen, nemen ze blijkbaar voor lief. Er is vaak geen geld om iets aan te kunnen schaffen en sparen kennen ze hier niet. Er is immers altijd wel een familielid die opeens geld nodig heeft en dan put je uit je spaarpotje. Ik hoorde ook verhalen dat sommigen achterblijven met de afbetaling van de rente en dat de brommer dan gewoon wordt opgehaald door het bedrijf. Weg brommer of auto en weg geld.
Maar dat zijn zorgen voor morgen. Vandaag schijnt de zon en zitten we met een sterke bak koffie heerlijk even niets te doen. En geld? Dat is maar papier waar wat cijfertjes op staan. Gelukkig blijft er nog veel om over te verbazen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten