Een wandeling met Sjaak

Vanmorgen een wandeling gemaakt met Sjaak, samen met Wishti de eigenaar van B & B Casablanca in Salatiga. Een nuchtere Brabander die er in slaagt zich staande te houden in het chaotische Indonesië. In de provinciestad nabij Semarang maakt hij zijn droom waar. De drie kamers in het huis zijn regelmatig verhuurd aan met name Nederlanders van wie voorouders in deze buurt hebben gewoond. Salatiga was destijds een Hollandse garnizoensstad. Er staan nog veel huizen uit die tijd. Hollandse huizen zijn herkenbaar aan de dakgoten die Indonesische huizen niet hebben en aan de ramen die aan de zijkanten scharnieren in plaats van aan de bovenkant. 

Sjaak vertelt tijdens het lopen over het leven in het Indonesië van nu. Ook wijst hij bomen aan met kruiden en vruchten waar we thuis veel geld voor betalen. Het is erg leuk om met hem langs de sawa’s te lopen, de kampong te doorkruisen. Twee keer per week maakt hij zo’n rondje in de omgeving. Als een beetje tegenwicht aan de lekkere maaltijden die Wishti maakt, zegt hij. De mensen kennen hem en vaak maakt hij even een praatje. De leraressen van de kinderopvang zwaaien vanaf vandaag ook naar hem.

Voor ons vertrek heeft oom Arie in Holland pennen, schrijfblokjes en spelletjes meegegeven en Marco en ik hebben de ‘oleh-oleh’ (presentjes) in de rugzak gedaan om weg te geven tijdens deze wandeling. Dit schooltje in de kampong lijkt ons een goede bestemming. We spreken een lerares aan en overhandigen de spulletjes. Ook vragen we of we even mogen kijken in een klas. Na de eerste verbazing krijgt de lerares er lol in. We zijn welkom in het schooltje, wel svp de schoenen uit. De kinderen – van een jaar of 3 tot 6 – zitten in een kring op de grond. Bijna alle meisjes hebben een hoofddoek om. Allen dragen kleding van dezelfde stof. Op scholen in Indonesië dragen de leerlingen uniformen en ook de kleinsten ontkomen daar niet aan. Op aanwijzing van de lerares zingen de kinderen een liedje. 

Omdat ik tientallen ogen op me gericht voel zeg vol bravoure dat ik ook een liedje zal zingen. Ik ben van plan ‘In de maneschijn’ te zingen, omdat ik dan met gebaren kan aangeven waarover ik zing (zo doen de vogels en zo doet de vis..), maar van de zenuwen zing ik ‘De maan is rond, de maan is rond, twee ogen, een neus en een kont!’ Vergezeld van alle gebaren, waarbij de tik op de bil veel hilariteit oplevert!

Gastvrij als ze allemaal zijn, staat er nog een kopje thee voor ons klaar in het kantoortje. Je snapt dat de wandeling iets uitloopt: van de geplande twee uur doen wij er uiteindelijk bijna vier uur over. Langs de voet van de berg lopen we door het landelijke gebied. Prachtig is het hier.

Net voordat de regen met bakken naar beneden komt, zijn we weer terug bij Casablanca. Wishti heeft een heerlijke lunch gemaakt voor ons Ayam Balado (met tomaat en sambal, knoflook) en groenten campur (gemengd). Mango en meloen na. Het is donderdag, half één en geheel naar Indonesisch gebruik liggen we even later te slapen.