Ask not what your country can do for you; ask what you can do for your country.

Je ziet ze overal, op bumpers, aan de auto, aan huizen, in de tuin aan een paal en ook als versiering aan de veranda om het huis: Amerikaanse vlaggen. De stars and stripes symboliseert volgens mij een gevoel van trots.

Met trots gedragen op de revers van veterans geeft deze vlag Amerikanen een identiteit. Dit geweldig grote land met zijn verschillende culturen en gebruiken heeft een gezamenlijk houvast nodig. Met de schietpartijen op het nieuws schaart iedereen zich achter de vlag, wat dat voor ieder individueel ook mag betekenen. Mensen zijn hier trots op hun vlag, iets wat wij in Nederland niet kennen (wie gaat er nu bij zonsop- en ondergang de Nederlandse vlag van je camper afhalen?). Ik zie het met verbazing aan. Ze schamen er zich absoluut niet voor om dank te betuigen aan hun land.

In dit land waar het individu hoog in het vaandel staat, zie je vreemd genoeg initiatieven die je in ons land, die prachtige verzorgingsstaat, niet ziet, simpelweg omdat wij denken dat de gemeente daarvoor moet zorgen. Adopt a highway is zoiets. Ieder gezin, vereniging, club of schoolklas kan 2 miles highway adopteren en deze onderhouden. Schoonhouden, gaten en scheuren registreren en evt. dode dieren weghalen. Je krijgt een bordje met je naam onder de vermelding van de weg en je komt in de lokale krant met een foto, dat dan weer wel. Inzamelingsacties voor brandweerlieden, concerten, june dairy parade alles wordt hier voor elkaar georganiseerd en in de krant vermeld. Er heerst een grote gemeenschapszin.

Diezelfde trots zie je ook voor historische gebouwen. Panden van voor 1800 worden hier met het meeste respect onderhouden en, beter nog, gebruikt. Concerten, yoga, openbare tentoonstellingen van regionale kunstenaars, een foodmarkt; het gebouw of de (historische) locaties hebben hier nog een functie. Als we rondlopen in een stad wordt er vaak vriendelijk aan ons gevraagd of we de weg weten en of ze kunnen helpen. Als we aan hen vragen wat een belangrijke plek is in de stad dan is het bijna altijd die ene historische locatie uit 17 zoveel. Of je krijgt aanbevelingen zoals een bezoek aan een voormalige spoorbrug die door burgers (‘and not the government’) is omgetoverd tot wandelpromenade (Walkway over Hudson). 

Er worden rondleidingen gegeven door een stad, met veel enthousiasme vertelt men over de plekken van enig historische waarde. Je ziet aan de ogen dat ze er veel plezier aan beleven om over hun stad te vertellen. Het zijn deze onzichtbare banden die men met hun stad heeft dat hen bindt. Een aantal uren schenken aan je stad als vrijwilliger vindt men hier heel normaal en vanzelfsprekend.

Ik las op facebook dat er onlangs een foodmarkt gehouden werd in de St Joris Doele. Fantastisch idee!! Zie je het voor je, het hele Doelplein inclusief de St Joris Doele een terrein voor een foodmarkt, een podium voor kunstenaars of een gezamenlijke yogasessie. Waarom??? Nou daarom!

Enthousiasme, trots en vrijwilligerswerk, dat maakt mensen betrokken bij hun stad en land. Ik ben enthousiast, trots op m’n stad en land en doe redelijk veel vrijwilligerswerk maar of ik nu dagelijks de Nederlandse vlag zal uithangen ………….. dat is nog maar de vraag.