4th of July

De belangrijkste feestdag van het jaar in Amerika, zo lees ik in een reisgids, is Onafhankelijkheidsdag. Op de 4th of July vieren Amerikanen dat op die dag in 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring werd getekend. En dat doen ze op uitbundige wijze. Volgens onze Amerikaanse vriend Ray, met wie wij eerder in Central Park, New York hadden gepicknickt, moesten wij Independence Day zeker in Washington vieren. Hij had daar een paar jaar gewoond en vooral de parade en het vuurwerkspektakel waren bijzonder. Toevallig(!) kwam het zo uit dat wij op 3 juli in de buurt van Washington waren. Een camping in buitenwijk Millersville - met een shuttleverbinding naar de hoofdstad – had zelfs nog plek. Op naar Washington dus.

Wensen Amerikanen elkaar eigenlijk een happy Independence day, is het feest te vergelijken met onze Koningsdag? Op de eerste vraag gaf Ray ’s ochtends onbewust antwoord met zijn smsje, dat eindigde met ‘Happy 4th!’. Al gauw bleek dat de festiviteiten weliswaar groots zijn, zoals alles in the USA, maar dat er hier niet zo’n vrolijke sfeer heerst als tijdens ‘onze’ Koningsdag. Veel winkels bleken gewoon geopend en niet speciaal hiervoor ingericht. Toen we nog even bij de Starbucks een kop koffie als ontbijt wilden halen, reageerde het personeel verbaasd op onze vraag waar de parade zou plaatsvinden. ‘A parade?’ Toch brengt het feest in Washington ruim 700.000 mensen op de been. Die overigens gekleed gaan in T-shirts met de Amerikaanse vlag, rood en blauwe accessoires. We zagen zelfs een jongeman met sokken met de vlag erop, een korte broek in hetzelfde dessin en vlaggetjes wapperend bij zijn oren. Dat dan weer wel!

Net op tijd kwamen we aan bij Constitution Avenue waar de parade zou beginnen. Muziekkorpsen van de marine, verschillende legeronderdelen, politie en State Troopers, uit diverse staten, de ene na de andere fraaie Miss zwaaiend vanuit een cabriolet, majorettes en iedereen die zich blijkbaar had aangemeld, zoals de DAR, Daughters of the American Revolution, wie dat dan ook mogen zijn.

Het viel ons op dat de militairen allen even lang waren en slank (in tegenstelling, sorry, tot veel Amerikanen). Wat de Tasmaanse duivel en Scooby Doo met de onafhankelijkheid te maken hebben, werd ons niet duidelijk maar gigantische opblaaspoppen maakten deel uit van de parade.

Wie de ontzettend lange rijen later op de dag bij de musea wilde vermijden, liet de parade voor wat het was. In veel musea geven historisch verklede suppoosten rondleidingen tijdens de 4th of July. Jammer genoeg vonden we de rij (na de parade) te lang en de dag te kort om bijvoorbeeld bij the Archives langs te gaan. Deze archieven bevatten onder andere de originele onafhankelijkheidsverklaring en de Amerikaanse grondwet. Een aanrader! Wel zijn we met de metro naar de begraafplaats Arlington gegaan, waar 200.000 soldaten en de Kennedy-familie begraven liggen. De serene rust, die daar heerste, stond in schril contract met de drukte in het centrum.

Tijd om naar het gratis concert te gaan dat om 20.00 uur zou beginnen. De bewaking en controle vielen me alleszins mee. We zagen wel soldaten en politie op straat, maar niet op elke hoek. Vergeet nog te vertellen dat het de hele dag regende! Soms met een miezerig buitje maar ook kwam het af en toe met bakken uit de hemel. Dat weerhield ons en velen anderen er niet van om op het modderige veld een goede plek met zicht op het podium te zoeken. Natuurlijk begon het concert met het zingen van het volkslied.

Op dat moment werd duidelijk wie de toeristen waren; de Amerikanen stonden stil, velen met de hand op het hart. Vervolgens zagen we in rap tempo bekende artiesten optreden, zoals Smokey Robinson, Kenny Loggins, Gavin DeGraw. Op het moment dat een orkest de Ouverture 1812 inzette en kanonschoten werden afgevuurd, ontvouwden de eerste vuurpijlen zich in de lucht. Vanwege de mist was het vuurwerk jammer genoeg beter op het grote scherm te zien, bij het podium, dan in werkelijkheid.  

Terug op de camping was ook daar geen uitbundige sfeer. Misschien komt het doordat op veel campings officieel geen alcohol mag worden gedronken. Maar ondanks dat onze schoenen nog steeds stinken en nat zijn, hadden we deze dag voor geen goud willen missen. Gelukkig is er altijd nog een 5th of July met nieuwe belevenissen. Rondom de tafel waarop de laptop nu staat, dansen vuurvliegjes. En vlak langs de campinguitgang zie ik een mannelijke Amish, met strooien hoed en baard - dus getrouwd, in een paard en wagen voorbij rijden. Zich haastend naar huis, denk ik. In het gebied rondom het stadje Lancaster wonen vele Amish. Hun boerderijen zijn te herkennen omdat er geen elektriciteitsmasten rondom staan. 

Morgen gaan we deze streek eens verkennen. Eerst maar een wijntje uit een koffiemok!