vrijdag 8 juli 2016

Kijk uit voor de theeceremonie in Shanghai

In de gang staat mijn rugzak al klaar voor onze volgende reis. Aan een rits hangt een rood, Chinees geluksballetje. Ik heb het gekregen van een groepje jongeren in Shanghai vorig jaar. Elke keer als ik het souvenir zie, moet ik lachen om het bravoure dat we als viefe vijftigers graag willen uitstralen. Maar dat toen in Shanghai helemaal weg was aan het einde van de dag. Na een jaar kan ik dit verhaal wel eens uit de doeken doen.






































Op de heenreis maakten we een stop-over in Beijing en waren aangenaam verrast door de stad en de mensen. We verheugden ons op de stop-over op de terugreis in Shanghai. De metro bracht ons snel van het vliegveld naar een plein midden in de stad. We waren de metro nauwelijks uit en maakten foto’s van de gebouwen die in Parijs niet zouden misstaan of een groepje uitgelaten jongeren kwam op ons af. Bij u gaan misschien al gelijk de alarmbellen rinkelen, maar wij waren na een maand spontane ontmoetingen in Azie helemaal in de relaxstand.

Of we een foto wilden maken zodat ze er alle vier opstonden. De twee meisjes en twee jongens waren ook op bezoek in Shanghai. Ze woonden in een stad 600 km verderop die – zo bleek later op Wikipedia – miljoenen inwoners heeft maar waar we nooit eerder van hadden gehoord. Er ontstond een leuk gesprek met elkaar. Hadden we misschien zin om met hen mee te gaan? Zij wilden een authentieke theeceremonie bijwonen. Marco en ik keken elkaar aan: Leuk! Doen!

Het viel ons helemaal niet op dat zij vervolgens kris kras door de stad liepen en eigenlijk vrij goed de weg leken te kennen. Bij een geblindeerde winkel belden zij aan. We vonden het wel spannend; geen moment hadden we het gevoel dat we in een penibele situatie terecht konden komen. Een vrouw begeleidde ons naar een kamertje waar we net met z’n zessen inpasten. Zij ging achter een toonbank staan en zette zes kommetjes voor ons neer en bracht ondertussen water aan de kook. Er werd een geplastificeerde prijslijst overhandigd van de verschillende soorten thee. In onderling overleg kozen we twee soorten thee uit. “Wat is het duur!”, riep ik nog uit. “Jullie zijn rijke mensen dat je dit kunt betalen.” De jongens vroegen of we akkoord waren om de kosten van de theeceremonie met zijn vieren te betalen omdat de meisjes niet zoveel geld hadden. Ach, wat attent van die jongelui, geen probleem toch?

Ik moet zeggen dat het hartstikke leuk was om het mee te maken. De theepot werd uitgebreid gespoeld, evenals de kommetjes. Met geroutineerde gebaren – als een ware barrista – zette de vrouw thee. Zij vertelde waar de thee vandaan kwam en hoe het productieproces werkte. Onze kersverse vrienden vertaalden de toelichting voor ons. We kregen ook ieder een bal van thee in een glas en terwijl de bladeren zich volzogen met het hete water, opende zich opeens een fraaie bloem. Ook deze thee konden we kopen, maar gezien de prijs zagen we daar maar vanaf. Wel lieten we ons verleiden een theepotje te kopen waarvan de kleur veranderde als er heet water in werd geschonken. Heel handig.

We waren nog wel zo slim om aan de hand van de prijslijst een optelsom te maken zodat we wisten welk bedrag we uiteindelijk moesten betalen. En de kosten van de theeceremonie werden eerlijk gedeeld met de jongens. Van een van de meisjes kregen we als dank nog een busje thee en van de ander een Chinees geluksballetje. Na afloop brachten ze ons terug naar het plein en we namen vrolijk afscheid. Het was een superdag in Shanghai. Op het vliegveld later gingen we op de iPad eens googlen op theeceremonie  Shanhai om de finesses er nog eens op na te lezen. Allerlei linkjes plopten op met waarschuwingen: ‘Kijk uit voor jongelui die je meenemen naar een theeceremonie’, ‘Laat je niet oplichten in Shanghai’, ‘Toeristen gedupeerd na theeceremonie’. 


Beschaamd heb ik het geluksballetje vastgeknoopt aan mijn rugzak om me eraan te herinneren niet altijd gelijk ergens in te duiken. Thuis hebben we voluit verteld over onze ervaringen op deze rondreis door Indonesie, maar de theeceremonie stopten we ver weg. Totdat de rugzak tevoorschijn werd gehaald en het rode balletje uitdagend heen en weer leek te slingeren. Misschien zijn we erin getuind, maar we hadden wel een heel leuke ervaring en ontmoeting met vier enthousiaste jongeren. En op het aanrecht staat het busje thee.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten