In de gang staat mijn rugzak al klaar voor onze volgende
reis. Aan een rits hangt een rood, Chinees geluksballetje. Ik heb het gekregen
van een groepje jongeren in Shanghai vorig jaar. Elke keer als ik het souvenir
zie, moet ik lachen om het bravoure dat we als viefe vijftigers graag willen
uitstralen. Maar dat toen in Shanghai helemaal weg was aan het einde van de dag.
Na een jaar kan ik dit verhaal wel eens uit de doeken doen.
Op de heenreis maakten we een stop-over in Beijing en waren
aangenaam verrast door de stad en de mensen. We verheugden ons op de stop-over
op de terugreis in Shanghai. De metro bracht ons snel van het vliegveld naar
een plein midden in de stad. We waren de metro nauwelijks uit en maakten foto’s
van de gebouwen die in Parijs niet zouden misstaan of een groepje uitgelaten
jongeren kwam op ons af. Bij u gaan misschien al gelijk de alarmbellen rinkelen,
maar wij waren na een maand spontane ontmoetingen in Azie helemaal in de
relaxstand.
Of we een foto wilden maken zodat ze er alle vier opstonden.
De twee meisjes en twee jongens waren ook op bezoek in Shanghai. Ze woonden in
een stad 600 km verderop die – zo bleek later op Wikipedia – miljoenen inwoners
heeft maar waar we nooit eerder van hadden gehoord. Er ontstond een leuk
gesprek met elkaar. Hadden we misschien zin om met hen mee te gaan? Zij wilden
een authentieke theeceremonie bijwonen. Marco en ik keken elkaar aan: Leuk!
Doen!
Het viel ons helemaal niet op dat zij vervolgens kris kras
door de stad liepen en eigenlijk vrij goed de weg leken te kennen. Bij een
geblindeerde winkel belden zij aan. We vonden het wel spannend; geen moment
hadden we het gevoel dat we in een penibele situatie terecht konden komen. Een
vrouw begeleidde ons naar een kamertje waar we net met z’n zessen inpasten. Zij
ging achter een toonbank staan en zette zes kommetjes voor ons neer en bracht
ondertussen water aan de kook. Er werd een geplastificeerde prijslijst
overhandigd van de verschillende soorten thee. In onderling overleg kozen we
twee soorten thee uit. “Wat is het duur!”, riep ik nog uit. “Jullie zijn rijke
mensen dat je dit kunt betalen.” De jongens vroegen of we akkoord waren om de
kosten van de theeceremonie met zijn vieren te betalen omdat de meisjes niet
zoveel geld hadden. Ach, wat attent van die jongelui, geen probleem toch?
Ik moet zeggen dat het hartstikke leuk was om het mee te
maken. De theepot werd uitgebreid gespoeld, evenals de kommetjes. Met
geroutineerde gebaren – als een ware barrista – zette de vrouw thee. Zij
vertelde waar de thee vandaan kwam en hoe het productieproces werkte. Onze
kersverse vrienden vertaalden de toelichting voor ons. We kregen ook ieder een
bal van thee in een glas en terwijl de bladeren zich volzogen met het hete
water, opende zich opeens een fraaie bloem. Ook deze thee konden we kopen, maar
gezien de prijs zagen we daar maar vanaf. Wel lieten we ons verleiden een
theepotje te kopen waarvan de kleur veranderde als er heet water in werd
geschonken. Heel handig.
We waren nog wel zo slim om aan de hand van de prijslijst
een optelsom te maken zodat we wisten welk bedrag we uiteindelijk moesten
betalen. En de kosten van de theeceremonie werden eerlijk gedeeld met de
jongens. Van een van de meisjes kregen we als dank nog een busje thee en van de
ander een Chinees geluksballetje. Na afloop brachten ze ons terug naar het
plein en we namen vrolijk afscheid. Het was een superdag in Shanghai. Op het
vliegveld later gingen we op de iPad eens googlen op theeceremonie Shanhai om de
finesses er nog eens op na te lezen. Allerlei linkjes plopten op met
waarschuwingen: ‘Kijk uit voor jongelui die je meenemen naar een
theeceremonie’, ‘Laat je niet oplichten in Shanghai’, ‘Toeristen gedupeerd na
theeceremonie’.
Beschaamd heb ik het geluksballetje vastgeknoopt aan mijn
rugzak om me eraan te herinneren niet altijd gelijk ergens in te duiken. Thuis
hebben we voluit verteld over onze ervaringen op deze rondreis door Indonesie,
maar de theeceremonie stopten we ver weg. Totdat de rugzak tevoorschijn werd
gehaald en het rode balletje uitdagend heen en weer leek te slingeren.
Misschien zijn we erin getuind, maar we hadden wel een heel leuke ervaring en
ontmoeting met vier enthousiaste jongeren. En op het aanrecht staat het busje
thee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten