Sportwedstrijd of schranspartij?

In de straten van Philadelphia, wat wij overigens een ontzettend leuke stad vonden, liep die zaterdag vrijwel iedereen in een blauw shirt met ‘Phillies’ erop. Het baseballseizoen is volop aan de gang. Het team van Philadelphia doet het niet zo goed momenteel en de fans roeren zich des te harder. De metro bracht ons naar het stadion waar om 16.50 uur (!) de wedstrijd tegen Kansas zou beginnen.

Tickets zijn te koop vanaf dertien dollar, maar dan sta je wel in de bovenste ring. Wij kiezen voor een zitplaats want je weet nooit hoelang een wedstrijd gaat duren. In de rij voor de security check vragen mensen ons waar we vandaan komen. Een vrouw is met haar vader, die weliswaar in Philadelphia is geboren maar nu in Kansas woont en een rood T-shirt van het team draagt. “Dat maakt allemaal niet uit. Hij juicht voor allebei de teams.” De sfeer is vrolijk en het is opvallend hoeveel kinderen mee naar de wedstrijd gaan.

Terwijl we op zoek zijn naar onze plaatsen, zijn we er ons opeens van bewust dat mensen stilstaan, met de rechterhand op het hart. Op het veld zingt een koor het Amerikaanse volkslied. Dat is eigenlijk het enige moment dat ik de Amerikanen niet in beweging heb gezien. De komende drie uur is het een komen en gaan. Zo zit onze hele rij vol met publiek en zo zitten we alleen de thuisspelende club toe te juichen.

Hele families zijn erop uit getrokken om deze wedstrijd te zien. Als een team moet wisselen – gooien of slaan – telt een metershoge klok de tijd die er tussen zit af. Niet dat iemand zich daardoor laat leiden hoor. De hele tijd door loopt men weg om wat te drinken of te eten te halen. Er lopen ook voortdurend verkopers langs met bier, limonade of suikerspinnen. Zie ook http://philly.eater.com/2015/4/3/8340051/citizens-bank-park-baseball-food-philadelphia-phillies-stadium

Degene aan het begin van de rij krijgt dan het geld doorgegeven van de koper en braaf gaat het wisselgeld in omgekeerde richting terug. Leuk is het als er een fooi wordt gegeven; ook dat wordt zonder morren door de hele rij weer doorgegeven naar de verkoper op het tussenpad. Niemand klaagt, niemand schreeuwt of klapt. Nou, wij wel. Als we een goede actie zagen, klapten we enthousiast. Het publiek kwam eigenlijk alleen in actie als er naar gevraagd werd op de billboards: ‘Make some noise!’ of als er een prijs te winnen viel. Af en toe kon men een prijs winnen, met het nummer van het toegangskaartje of als men op het grote scherm te zien was. Bij ‘It’s disco time!’ draaide de dj bijvoorbeeld Saturday Night Fever van The Bee Gees stond jong en oud op en maakte een beweging met de arm langs de heup schuin omhoog, vrij naar John Travolta, in de hoop op het grote scherm te komen. Ik deed natuurlijk mee.

 

Het is ongelooflijk hoeveel eten en drinken de bezoekers tijdens zo’n wedstrijd consumeren. Mijn hemel, we hebben hele geroosterde kippen voorbij zien gaan, broodjes hotdog en hamburger natuurlijk. “It is a big party”, zei een man die met zijn gezin met handenvol lekkers terug kwam. Wij hebben onze flesjes water opgedronken, want warm was het wel. The Phillies verloren uiteindelijk maar we hebben geen fan zien treuren daar om. Na de laatste inning liepen beide teams gelijk van het veld, zonder te groeten of te zwaaien naar de fans. Ze hielden er natuurlijk geen rekening mee dat er twee Hollanders waren die nog trouw op hun stoeltjes zaten te klappen.