Semarang, de stad van mijn vader.

 Een van de redenen om naar Indonesie te gaan is ook om de geboortestad van mijn vader te bezoeken. Omdat Semarang groot en druk schijnt te zijn hebben we ons intrek genomen in het B&B Casablanca in Salatiga. Dit B&B is van Sjaak en zijn vrouw Wisthi. Het is heerlijk toeven bij hen, daarover later meer.

Vanuit Salatiga vertrekken we vrij vroeg naar Semarang omdat de straten herbenoemd zijn, alle Nederlandse invloeden zijn in de jaren 60-70 verdwenen. De straat van de school is veranderd van Karrenweg naar Jalan dr. Cipto. Het zal dus nog wel zoeken worden, schatten we zo in. Vanuit Salatiga is het maar een anderhalf uur met de bus naar Semarang. Deze is uitgerust met airconditioning en rijdt op regelmatig tijden (!) tussen Solo en Semarang v.v. en doet onderweg Salatiga aan. Voor 40.000 rph (3,50 euro in totaal) rijden we comfortabel de chaos in.

We hebben van mijn oom een aantal adressen gekregen waaronder één van een straat waar de familie vroeger gewoond heeft en het adres van de technische school waar mijn vader zijn opleiding heeft gevolgd.

Door de onrustige tijd waar zij in groot geworden zijn heeft mijn vader niet de kans gekregen om zijn opleiding af te maken. Hij kwam dus min of meer als ongeschoolde arbeider naar Nederland. Hijzelf  vertrok alleen vanuit Nederlands-Indië naar Nederland in 1955 als 18-jarige, mijn oom Karel (toen 16) te zamen met oom Arie (ongeveer 14) en oom William (ongeveer 11) in 1957 en mijn oma alleen in 1959. Allemaal met de boot naar Nederland waarvan de reis ongeveer 1 maand duurde.

Ik heb niet veel verhalen gehoord over die tijd in Nederlands-Indië maar als ik het vergelijk met de gesprekken die we nu voeren met de Indonesische mensen hebben ze het redelijk goed gehad hier (of moet ik daar zeggen???), een baboe (kindermeisje), een hulp in de huishouding, een opleiding en een redelijk salaris. Als ik om me heen kijk hier in Salatiga en zie de omgeving waarin ze opgegroeid zijn, lijkt het mij dat ze een onbezorgde jeugd hebben gehad.

Bij het station waar we uitstappen (even voorbij ziekenhuis Banyumanic) is het een drukte van jewelste. Alle bussen groot, klein, taxi’s, bajaj’s, dokars staan hier drie rijen dik te wachten.  Het is de laatste stop voor de rondweg van Semarang, als je in de stad wil zijn moet je hier uitstappen om snel in het centrum te kunnen komen. Al het verkeer komt hier samen. Met een dokar rijden we van hoog Semarang naar laag Semarang, de hitte neemt toe naarmate we verder dalen. Semarang is een havenstad maar van een koele zeebries is geen sprake. Het is hier druk en voor het eerst voelt de hitte benauwend. Onze eerste stop is de technische school. Het is kerstvakantie maar gelukkig is de poort nog open. We stappen de campus op en worden gelijk vriendelijk aangesproken door een mevrouw die Engels blijkt te geven op deze school. We hebben gelijk een prefecte tolk gevonden!!

We leggen uit waarvoor we komen, er wordt instemmend geknikt, nog meer mensen komen op ons af (wel even op de foto graag!) en we worden uitgenodigd om de school binnen te komen. De school is sinds de eerste openstelling in 1939 niet meer veranderd, er is alleen meer aangebouwd. We lopen dus in dezelfde gangen een rare gewaarwoording!!

Ik word er niet emotioneel van maar het doet me wel wat.

De weg naar het huis aan de  Jalan Llinggaweg is redelijk te vinden. Op loopafstand zeg maar.  Via een drukke vogeltjesmarkt lopen we langs de grachten naar de straat. Keurige huisjes die tegen overelkaar staan, een tuintje ervoor in een redelijk brede straat. We hadden begrepen dat no 11 gesloopt was. Nummer 15 is een Hollands huis, het huis daarna is een betonnen bankgebouw, nummer 11 staat keurig naast het gebouw.

Helaas mochten we niet naar binnen, maar we hebben nog in andere huizen gekeken hoe het er van binnen uitziet. Wat klein… Eerst een kamertje over de breedte van het huis, daarachter leek het wel alsof daar een aantal kleine kamers waren en de keuken zou zich buiten bevinden schatten we zo in. We maken nog een aantal foto’s van de huisjes ernaast. Ik weet niet of ik nu blij moet zijn omdat we het huis toch gevonden hebben of teleurgesteld omdat we niet naar binnen konden.  Uiteindelijk voelt het gewoon goed om er te zijn!

Dit wijkje is een mooi stukje Semarang, er staan nog veel typisch Hollandse huisjes en ik kan me makkelijk voorstellen dat mijn vader hier hollend naar huis ging om buiten te gaan spelen. Of op z’n hurken samen met z’n vriendjes de dag te bespreken.

Voor de rest is Semarang een typische werkstad, het centrum is niet echt aansprekend en alleen de chinese wijk is de moeite waard. We vertrekken snel weer naar Salatiga om daar lekker de rust en de koelte op te zoeken bij Sjaak en Wisthi. Op de waranda genieten we nog even van het eigengemaakte aperatief van Sjaak, om 9 uur is het tijd om naar bed te gaan.

Alweer een geslaagde dag!!!