Opmerkelijke vrouwen

 Het leven in Indonesië is niet makkelijk voor vrouwen, zo lijkt me. We zien mannen in groepjes bij elkaar zitten, op de vreemdste plaatsen zonder enkele gene slapen of roken. Vrouwen roken hier niet, of niet zichtbaar. Zij zijn voortdurend in de weer, in en om het huis, bezig met de kinderen of aan het koken. Eten doen ze hier immers de hele dag door. Op de weg zien we vrouwen met manden vol kokosnoten op het hoofd. 

Tijdens de wandeling met Sjaak – van B & B Casablanca in Salatiga – bezoeken we een rubberplantage. Ook daar zijn de vrouwen in de weer om de bomen dusdanig in te snijden dat de latexproduktie goed op gang komt. En of het nu maandag is of zondag, de was hangt altijd buiten. En ik heb niet het idee dat een man die heeft opgehangen.

In de kraton (paleis van de sultan) Mangkunegaran in Solo krijgen we een leuke jonge vrouw als gids. Zij spreekt Engels en kan ook in Engels een passend antwoord geven als we buiten de gebruikelijke rondleiding vragen stellen. Humor heeft ze ook. Als ze in een vitrine een gouden object aanwijst en de Indonesische naam ervan noemt, vraag ik haar wat het is. Even lijkt ze van haar stuk gebracht, maar dan zegt ze breed lachend en zonder enige schroom dat het een kuisheidsgordel is. Bij een voorwerp met een lus en een soort ophouder, vertelt ze dat haar broertje die graag had willen hebben. Jongens worden rond hun 12^e jaar besneden en dat voorwerp zorgde ervoor dat de jonge prinsen geen last van knellende kleding ondervonden op een pijnlijke plek. “Nu heeft mijn broer vier dagen lang met zijn hand zijn broek naar voren moeten houden.” Ze maakt en passend een dansje, schuifelend met haar voeten en ritmisch bewegend met haar handen. Als ik dat zou doen, liggen Nina en Boris alweer brullend van de lach op de grond.

Van Solo gaan we met de bus terug naar Salatiga, een rit van anderhalf uur. Tenminste, als het niet vlak voor Kerst is. Nu doen we er dik twee uur over. Staand. We hadden al een bus voorbij laten gaan en nog steeds stonden mensen rijen dik te wachten. Marco had ik al gewaarschuwd: ‘als er een bus komt, proppen we ons erin hoor, we laten ons niet kennen’. Als de bus stopt, ren ik gelijk naar voren, duw met de menigte mee iedereen de bus in die voor mij staat. Tegen de chauffeur die gas geeft, gil ik dat mijn man nog buiten staat. Gelukkig stopt de bus enkele meters verder weer en staan we zij aan zij in een overvolle bus. We raken in gesprek met mensen om ons heen. Een echtpaar vertelt trots over de kinderen die leraar en verpleegster zijn en ik laat foto’s zien. We zijn de bezienswaardigheid van de bus.

Een jonge vrouw spreekt ons aan, Infra heet ze omdat haar vader infrarood zo’n geweldige uitvinding vond. Of we al eerder Kerst hebben gevierd in een ander land. Dat we Oud en Nieuw in Berlijn hebben gevierd afgelopen jaar, lokt ook al uitroepen uit van verwondering. Ze vertelt over haar leven. Als student Engels in Yogyakarta gaat ze nu op bezoek bij familie in Semarang waar ze met elkaar het nieuwe jaar inluiden. Het klinkt zoals wij in Holland doen: wat eten, praten, af en toe televisie kijken en wachten tot middernacht. Ze zal katholiek zijn of protestants, want moslims hebben een andere kalender. Infra zou dolgraag eens in de sneeuw willen lopen, naar een ander land willen reizen of zelfs in een land zoals Nederland willen studeren. “Maar ik ga altijd terug naar Indonesië. I love my country. Als onderwijzer wil ik jonge mensen vooruit helpen. Met elkaar moeten we de Indonesische economie stimuleren zodat we het allemaal beter krijgen.”

Terug in B & B Casablanca zitten Wishti en Sjaak op ons te wachten, geïnteresseerd in onze ervaringen met de geboortestad van Marco’s vader. Wishti heeft minyak gosok voor mij gekocht, een olie die je op muggenbeten kan smeren om de jeuk te verminderen. De dag ervoor was dat mij namelijk niet gelukt in de apotheek. Ze wimpelt alle bedankjes af en vraagt wat wij de volgende ochtend willen eten. Pannenkoeken, nasi goreng of vers gebakken brood met zelfgemaakte jam? Wishti is enigszins op de achtergrond in het B & B, maar ze zorgt er wel voor dat het reilt en zeilt.

Weer zo’n opmerkelijke vrouw die dit land zo bijzonder maakt.

Wil je ook zo'n mooie reis maken naar Indonesië dan kunnen we deze eventueel voor je verzorgen.  Vluchten,  bijzondere hotels, gidsen, een op maat gesneden programma, alles is mogelijk. Neem gerust kontakt met ons via viefevijftigersoppad@gmail.com. We kunnen je dan een passende aanbieding doen.