Een roze bril
In plaats van de chaos en de drukte van het verkeer zie ik de bajaj’s, dokar’s en brommers door en naast elkaar heen snellen als een dans, waar de stank van de goot bijna niet te harden is ruik ik de heerlijke geur van de sateh en soto die in kleine karretje of gewoon langs de kant gebakken wordt, waar armoede heerst, het leven hard en mensen bijna niet aan de kost kunnen komen ontdek ik de lach van een vrouw die met een kind op haar zij de lekkerste fruit voor je in een bakje klaarzet voor maar 40cent. Onze blikken kruisen elkaar, je ziet de blijdschap in haar ogen.
Zie ik het allemaal te mooi? Maar het gebeurt wel. Ik zie,
ruik en voel het echt en het is mijn gevoel! Ik ben eerst argwanend tegenover
een lach van een vreemde, een lach die niet gemaakt of nodig is maar er gewoon
is. De ogen van de mensen hier zijn open en vriendelijk. Hoe meer jij je
openstelt voor hun, hoe meer je terugkrijgt. Zwaai je eerst vriendelijk naar
een kind, binnen notime staan zusjes, broertje, vader, moeder en oma vrolijk
mee terug te zwaaien. Waarom.. geen idee maar ze doen het wel. Een hello tegen
een groepje schoolkinderen is een eerste opening naar een spontaan gelach, 20
stemmen die hello in koor terugzingen en als het mee (of tegen) zit dan moet je
met het hele groepje op de foto.
Het voelt goed om hier te zijn, de hitte valt ons alleszins
mee en ondanks het drukke programma wat we onszelf opgelegd hebben voelen we
ons niet opgejaagd of gehaast. Haast is iets wat zo-wie-zo hier niet voorkomt. Men is met maar met een ding druk bezig…met de blackberry. Politie,
student, kok, als de blackberry gaat dan
bestaat er verder niets meer.
Van mij mogen ze…… ze krijgen mij toch niet van die roze
wolk af….. Ik ga Indisch kookles volgen…
Selamat makan!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten