Vannacht heeft Nina ons naar Schiphol gebracht voor de vlucht van 06.10 uur. Nog geen drie uur later zijn we van +12 naar -3 gegaan maar de overgang van de hectische Randstad naar de rust van dit natuurgebied net buiten de stad Ruka is vele malen groter. We verblijven in een soort pension met zes kamers waar we met de andere gasten de komende week regelmatig zullen optrekken. Ben benieuwd hoe wij het vinden dat excursies al zijn geboekt, de bus naar het stadje even verderop morgen voor rijdt en de maaltijden op vaste tijden plaatsvinden. Voor mensen die de afgelopen reizen de tas niet eens uitpakten omdat we de volgende dag toch weer verder zouden reizen en niet wisten waar we ons over twee dagen zouden bevinden, is dit wel weer heel anders!
Ons onderkomen, Papin Talo, wordt gerund door een familie die 28 jaar geleden in het toeristenvak is gestapt. En met succes, denk ik, want het bedrijf Ruka Safari bezit ook een gigantisch kantoor in Ruka. Met het organiseren van allerlei excursies hebben zij hun imperium opgebouwd. De prijzen liegen er trouwens niet om, tjonge wat is Finland duur. Een middag met husky’s op pad kost inclusief lunch dik 80 euro pp. Een nachtje slapen in een iglo, op een bed van rendiervel, kost 124 euro pp. Dat doen we maar niet, het ziet er wel spannend uit maar ik lig thuis al tegen mijn eigen ‘kacheltje’ geklemd en dan heb ik het net niet koud. Er staat ook alleen maar een bed in de iglo. Praktisch, of zo je wil niet romantisch als ik ben, bedenk ik dat er geen kastje of meubel te bekennen is waar je je kleding en bijvoorbeeld je bril of lenzendoosje kwijt kunt.
In Papin Talo worden we welkom geheten door de dochter die met haar man en zus het bedrijf heeft overgenomen. Deze jonge vrouw, Hannah, vertelt dat wij dit huis als ons huis mogen beschouwen. Zo komt het dat ik nu met een kop thee, een schaal nootjes met krenten voor me zit te typen op de iPad. Ik heb geen idee hoe we de rest van de middag en de avond doorkomen. Is dat typisch ‘cityslicker’? Het nemen van rust, niets doen is ook een gave!
Gelukkig is er voor morgen een lekker vol schema. Acht uur ontbijten, daarna het dorpje verkennen en alvast wat inkopen doen (vanaf kerstavond tot en met Tweede Kerstdag zijn de winkels dicht, hoorden we) en ‘s middags op pad met de sneeuwscooters!
De omgeving is hier prachtig. Het gebouw staat aan de rand van een meer. Je kunt er omheen lopen, hebben we al gedaan natuurlijk. Marco en ik zijn de eerste dagen van onze vakantie altijd net twee duracellbeertjes, die blijven rennen. Ik geef het gewoon toe: zoals je merkt aan dit verhaal moet ik vreselijk wennen aan het tempo dat we hier in het noordelijke puntje van Finland hebben.
Nee, dan het ritme van de Argentijnse tango! Dat is helemaal ons ding, bleek vorige week zondag in het Rotterdamse Oude Noorden waar we een tango-workshop volgden bij Cuartito Azul. Met tien andere stellen werd ons de eerste beginselen van de Argentijnse tango bijgebracht. Door twee heel geduldige leraren, die steevast complimentjes gaven hoe goed het wel ging, terwijl ik ons toch echt in de spiegelwand als twee stijve trekpoppetjes naar achteren zag stiefelen. ‘Niet telkens zo naar beneden veren’, was het tegen mij en tegen Marco: ‘je schommelt te veel met je schouders, ietsje rustiger maar jullie doen het hartstikke goed!’
Verwar Argentijnse tango niet met de ballroom-tango, dat hebben we vorige week ook opgestoken. De Argentijnse tango wordt veelal gedanst in Buenos Airos en in Montevideo (Urugay, overigens). Er zijn allerlei variaties op de dans en eigenlijk is niets verkeerd tenzij je het maar op de maat doet en met veel passie. Het was bijzonder om bijna een meter uit elkaar te staan en alleen met de handpalmen tegen elkaar aan gedrukt je ongelooflijk dichtbij elkaar te voelen. Het was, kortom, hartstikke leuk. We waren overigens met stip de oudste deelnemers aan deze workshop; de anderen waren zeker dertig jaar jonger haha! In de danszaal na afloop van de workshop, waar we ook mochten kijken, bleek de Argentijnse tango jong en oud te boeien. De dames in fraaie jurken, de heren in stijlvolle kleding. Kittige hakjes en laklederen ballroomschoenen. Ik genoot, dat snap je. Dit was zeker niet onze laatste les.
De Argentijnse tango zullen we hier in Lapland de komende week niet dansen, dat is iets voor in het nieuwe jaar. Momenteel zitten we meer in de ‘Wham’-sfeer: met een groep mensen gezellig bezig zijn in meters sneeuw! En de weersverwachtingen geven aan dat het (nog) kouder wordt, -20 is hier normaal voor deze tijd van het jaar. In mijn koffer zaten ditmaal ook geen jurkjes en hakken, maar thermo-ondergoed en dikke truien. Dus de kou is voor ons geen probleem al laat ik het nachtje in de iglo maar aan me voorbij gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten