Husky express

Een kilometer verderop langs het meer waaraan het hotel Papin Talo staat, bevindt zich Era Susi, een husky- en dierenboerderij. Susi is de naam van de eigenaar. Een kleine tanige man, met weelderige baard, een Davy Crocketmuts op, geheel in leer gestoken en nonchalant een mes bungelend aan zijn riem. Susi betekent in het Fins wolf. You get the picture? 

Susi heeft tweehonderd huskies in zijn kennels. Verder lopen er paarden, elanden, rendieren, lama's en gewoon ook schapen rond in een kraal. Marco en ik kregen een houten slee met zes huskies ervoor. We mochten ze knuffelen, kussen, aaien maar pas na afloop van de 20 kilometer durende rit. Nu stonden ze te blaffen en over elkaar heen te springen, vol ongeduld. Ik begon als rijder uit vrees dat ik anders niet meer zou durven. 

Maar het is hartstikke leuk! En eigenlijk vrij simpel om te doen. De honden gaan hun weg wel en met je gewicht zorg je ervoor dat de slee mee gaat naar links of rechts. Verder zit er een ijzeren staaf bij de voeten die als rem dient. Met de neus van je schoen druk je die wat naar beneden om af te remmen of je gaat er voluit op staan als je echt stil wilt staan. Wanneer je een heuvel op gaat, springt de rijder van de slee en helpt de honden de slee mee de heuvel op te krijgen. 

Het is een prachtige omgeving hier om met een huskyslee te rijden. Soms slingert de weg zich langs de bomen en voel je je James Bond in de achtervolging. Huskies kunnen wel 50 km per uur lopen. Met ons kwam het op ongeveer 30,35 km pu uit omdat de sneeuw vrij plakkerig is. 

Het is namelijk voor Lapland warm: zo rond het vriespunt, terwijl -20 gebruikelijk is in de winter. Ik vind het niet zo erg omdat ik een koukleum eerste klas ben. Daar had ik nu geen last van. We moesten vaak heuvel op en rennend en puffend duwde ik de slee - met Marco pontificaal op het rendierhuidje zittend - omhoog. We hebben dan ook snel gewisseld! Omdat de slee een vrij simpel ontwerp was, met twee houten latjes en daartussen een soort hangmatje waarin je kan zitten, waren de bulten in het wegdek pure aanslagen op je lichaam. 

Ook minder prettig was de lucht van de huskydrollen, die ze onderweg lieten  vallen. Tjonge wat stonken die. De honden gingen wel netjes een beetje buiten de rij lopen als ze moesten plassen of poepen, dat vond ik opvallend om te zien. Zonder te stoppen overigens! Na een zwaar stuk hielden we even een stop om de honden wat rust te gunnen. Sommige honden rolden om en om in de sneeuw. Huskies schijnen het al gauw warm te hebben. 's Zomers doen ze ook niet veel omdat ze slecht tegen hitte kunnen. Onderweg zag ik de honden vaak ook een hap sneeuw nemen. Na een stop staan ze echter al gauw weer te blaffen en springen omdat ze verder willen lopen. Volgens Susi lopen de honden circa 200 km per week. Onze rit van 20 km was een ervaring die ik niet snel zal vergeten.