Bu Batik V

Zo zie je je kind nog rennen met de vlechten telkens omhoog wippend en zo staat er een prachtige vrouw in een trouwjurk voor je. Deze dagen denk ik vaak aan mijn moeder. Nu heb ik een idee wat zij moet hebben doorgemaakt met haar kinderen. Als je het huis uit bent, en op een gegeven moment zelf moeder bent geworden, denk je dat je een andere band met je moeder hebt gekregen. Op een meer gelijkwaardig niveau. Je voelt je geen kind meer. Als moeder zie je je kind natuurlijk opgroeien als volwassene maar het blijft altijd jouw kind. Zolang het goed gaat, is alles in orde. Maar op het moment dat er problemen zijn, beginnen die zorgklieren weer te werken. 

Niet dat ik er in Indonesië last van heb. De bruiloft was prachtig. Ik ben blij dat ik er bij kon zijn. Bovendien heb ik alle vertrouwen in het kersverse paar dat zo ambitieus is qua toekomstplannen. Samen een reisorganisatie beginnen op Flores, een hotel/homestay opbouwen vanaf ‘scratch’. Eerst moeten ze nog een eigen onderkomen zien te vinden. In Ruteng verblijven ze vooralsnog bij (schoon)moeder in huis. Net zoals een aantal anderen. Het is een beetje zoete inval daar. Dochter met man en kinderen zijn er regelmatig, een zoon van een overleden vriend is verwelkomd en een simpele man die elders vaak wordt weggejaagd, vindt hier een vriendelijk thuis. 

Het leven in een kampong heeft voordelen. Je bent er nooit eenzaam, er is altijd hulp voor klusjes of extra handjes, de gemeenschapszin is groot, iedereen helpt elkaar. Toen ik in de buurt van het huis een fles water ging kopen bij een winkeltje aan huis (zo verdienen ze wat bij), werd ik gelijk gefeliciteerd. Ik moest de moeder van de bruid zijn. Waar kwam ik vandaan en hoe lang zou ik blijven? Mensen weten zo alles van elkaar. Ik vind het zo knap van mijn dochter dat ze kiest voor een man in een ver land. Ze kiest dan ook voor het leven daar. 

Ik zie hier op Flores mensen heel eenvoudig leven. Ze leven. Op de veranda’s zie je vaak veel mensen bij elkaar zitten, de tijd doorkomen, op de best mogelijke manier. Iedereen komt bij elkaar over de vloer. Het valt me op dat ze hier geen ‘dag’ zeggen als ze weggaan. Dan zit je met elkaar te praten en op een bepaald moment staat iemand op en even later zie je diegene op de scooter wegrijden. Zonder iets te zeggen. Na dit een paar dagen te hebben geobserveerd, denk ik dat mensen niets zeggen omdat ze toch binnen niet al te lange tijd weer terug zijn. Even later komt diegene met iemand, die ergens moest worden opgehaald, achterop de scooter aan of met een tasje vol boodschappen aan het stuur. Anders blijven ze de hele tijd ‘hallo’ en ‘dag’ zeggen natuurlijk. Als ik langs een vriendin ga, heb ik haar vaak enkele weken niet gezien. Natuurlijk neem ik dan goed afscheid want misschien duurt het wel weer even. Ik ga in ieder geval niet gelijk ’s avonds weer terug. 

De moeder van de bruidegom verzekerde me vanmorgen dat ze goed voor mijn dochter zou zorgen. “Ik heb niet veel om te geven. Behalve mijn liefde.” Ik ga met een gerust hart weer terug naar Nederland.