Bu Batik III

Na een onrustige nacht zaten we om zeven uur aan het ontbijt. Een nadeel van logeren in het klooster is dat je van zes uur tot hooguit half acht kunt eten. Een non bracht ons witte boterhammen, wat jam en een gebakken ei. Aan een andere tafel zat een Duits echtpaar, vergezeld van een (Indonesische) gids. Wat me vaak opvalt op verre reizen is dat je altijd door alle ‘locals’ wordt begroet, maar dat toeristen je straal negeren. Ook vanmorgen weer: bij het binnengaan van de eetkamer begroette ik de andere gasten maar alleen de gids antwoordde me. 

Vanochtend moesten het bruidspaar, de getuigen (een oom en tante van de bruidegom) en de ouders om negen uur in de kerk zijn voor een doorloop van de bruiloft. De pastoor, romo, ontving ons. Met autoriteit liep hij door zijn kerk en jaagde eerst enkele toeristen eruit. De vrouw droeg een topje en de man een korte broek; volgens de pastoor getuigde de schaarse kleding niet van respect. Streng vroeg hij aan ons of dat familie was. Gelukkig zagen wij er allen netjes uit en ging de frons boven het hoofd van de pastoor enigszins weg.

Er is een boekwerkje gemaakt voor de bruiloft waarin de tekst staat die iedereen op zijn of haar beurt moet zeggen. Ik geloof dat het ruim twintig pagina’s telde, dus dat duurt wel even morgen! Eerst werd bij het bruidspaar afzonderlijk de biecht afgenomen. Na wat weesgegroetjes werd de plaats voor het altaar ingenomen. De pastoor nam afscheid en een hulppastoor nam zijn plek in. Daarna begon een soort bewegingsritueel waarbij de ouders dan links van het bruidspaar, dan rechts of voor het paar moesten gaan staan. Ik hoop maar dat ik het morgen allemaal nog weet. Wat ik vooral moet onthouden, is dat ik niks mag zeggen. Nu fluisterde ik iets maar werd gelijk door de hulppastoor gemaand stil te zijn. 

Het was heel bijzonder om het stel zo op elkaar gefocust te zien, ze willen het goed doen. Het is natuurlijk ook een serieuze aangelegenheid, al is dit een pré-wedding. De gebeden in het Indonesisch werden vloeiend uit het hoofd opgezegd. Trots! Na afloop liet de pastoor zich nog even zien. Hij maande ons de volgende dag een half uur vroeger aanwezig te zijn. Meestal begint het hier in de loop van de ochtend te regenen. Dan is de kans groter dat de gasten droog thuis komen. Het is in dit deel van Indonesië, waar het naarmate je meer naar het Oosten gaat ontegenzeggelijk armer wordt, namelijk niet gebruikelijk dat iedereen een auto ter beschikking heeft. Voor vandaag was er ook een auto gehuurd om de buitenlandse gasten op te halen. De Indonesische kant van het stel was zelfs naar de kerk gelopen, geloof ik. 

De pastoor adviseerde me nog om morgen niet te huilen. “Het is een bruiloft, dat is geen reden om een traan te laten.” Waarschijnlijk zag hij dat de tranen me nu al hoog zaten. Ik beloof niets.