Met de Obama's op Java

We zijn gearriveerd in Yogyakarta en het grote nieuws is dat voormalig USA-president Obama hier vier dagen heeft doorgebracht. Volgens The Jakarta Post waren er 650 mensen in touw om hem en zijn gezin te beveiligen. Tijdens een diner konden niet eens alle auto’s in de straat van het restaurant parkeren, zo lang was de stoet die hen omringde. Saillant detail is dat de mensen die Obama op Bali en in Yogya bezoekt, vrijwel allemaal homofiel zijn. Zou hij bewust een statement willen maken of is dit toeval? Een kennis van ons die hier woont, wacht erop totdat journalisten deze lijn herkennen en dan zijn de rapen gaar natuurlijk. Niet alleen kregen twee homofielen in Atjeh, Sumatra, onlangs nog als straf voor hun opvattingen stokslagen, ook heeft een belangrijke Imam het bedrijf Starbucks in de ban gedaan omdat de eigenaar homofilie niet afwijst. Het fijne weet ik er (nog) niet van maar moslims mogen dus geen Amerikaans bakje koffie meer drinken. Lees meer >

Gisteren heeft Obama een toespraak gehouden tijdens een congres in Jakarta. Hiervoor zou hij een half miljoen dollar hebben ontvangen. In dezelfde krant staat het salaris van de Indonesische president Joko Widodo, die een standaardbedrag van nog geen 2.000 euro per maand verdient. Wel krijgt hij nog eenzelfde bedrag als onkosten per maand. Er werd in dat verhaal overigens ontkend dat zijn salaris onlangs is verhoogd, nou, dan weet je het wel. Een boer op Sumatra, die de hele dag op het rijstveld werkt, verdient circa 20.000 roepiah per dag, volgens mijn calculator komt dat neer op 1,31 euro per dag. De verschillen tussen rijk en arm zijn hier enorm. Lees meer >

Het valt ons wel op dat er veel nieuwe auto’s rijden. Mensen kunnen een auto kopen op afbetaling en krijgen dan bij aankoop handje contantje tien procent terug! Ze betalen wel 24 procent rente en gedurende de looptijd overigens over het gehele bedrag. Ook een huis koop je hier voor 250 miljoen roepiah. De cashback bedraagt dan 25 miljoen (1.641 euro)! “Mijn vader zegt dat als je wat wilt, je moet lenen. Dat is de manier. We denken er niet aan dat we twintig jaar moeten afbetalen. Nu hebben we een huis, auto of brommer nodig; we denken niet aan de toekomst”, zegt onze gids.

Het lijkt alsof het goed gaat met de Indonesiërs maar ik vraag het me af. In de winkelmalls is het een drukte van jewelste maar ik zie niemand met tasjes. Wat ik tot nu toe hoor van mensen die in het toerisme werken, is dat het aantal Westerse bezoekers afneemt. Hoewel de regering het visum voor Indonesië heeft afgeschaft, leidt dat niet tot een toename vanuit Europa of Amerika. Wie bijna duizend euro kan neerleggen voor een ticket, wordt niet overgehaald doordat de kosten van een visum (35 euro) zijn vervallen. Alleen mensen vanuit Aziatische landen, die zelf weinig te verteren hebben, komen nu naar Indonesië, is de klacht die we horen van ondernemers.

Voorlopig zijn de Obama’s weer vertrokken naar Amerika en maken Marco en ik plannen voor de komende dagen. Waar gaan we naar toe? Blijven we op Java, trekken we door naar Sulawesi of zelfs naar Ambon? Of gaan we terug naar Sumatra, wat eigenlijk dit jaar ons reisdoel was? We besluiten lootjes te trekken en het aan het lot over te laten!