Na vier dagen Yogyakarta zijn we weer onderweg. Vanuit het
vliegtuigraam zien we een vulkaan, de kratermond steekt uit boven de wolken.
De
man naast ons knoopt een gesprek aan. Hij stelt zich voor als Wahid. Nederland
en Indonesië zijn met elkaar verbonden, stelt hij en haakt zijn wijsvingers in
elkaar om zijn woorden kracht bij te zetten. Of je nu in een vliegtuig zit of
in een taxi, mensen geven je een hand en tonen interesse. Alleen (veel) Westerse
toeristen lopen voorbij met hun hoofd naar beneden. Alsof je strafpunten krijgt
omdat je een toerist ziet en geen ‘local’.
Die nieuwsgierigheid van de mensen hier bevalt me. Het valt
me op dat veel mensen hier met een bezem in de weer zijn. Blaadjes op de
veranda bij elkaar vegen of de straat toonbaar maken. Met een bezem in de hand,
zie je alles: mensen stappen uit de bus, auto’s rijden voorbij, de buurvrouw
gaat boodschappen doen. Met iedere voorbijganger praat je even. Zonder al te
veel moeite, kom je alles te weten!
‘Waar gaan jullie naar toe? Naar Holland terug?’ vraagt
Wahid ons. Als we antwoorden dat we via Jakarta doorvliegen naar Banda Aceh op
Sumatra, zien we een brede glimlach. Hij steek zijn duim op en knijpt Marco in
zijn bovenbeen. ‘Goede keus.’ Tot nu toe is het ons afgeraden om naar deze stad
te gaan. Te gevaarlijk, er is ook niets te zien’, waren de argumenten. Ik moet
wel zeggen dat we dit altijd van andere toeristen hoorden, niet van
Indonesiers. Nu is er op Aceh wel wat aan te merken, als enige provincie in
Indonesië waar het Islamitisch recht, de sharia, is ingevoerd en waar
homofielen stokslagen krijgen om ze tot inkeer te brengen. Eigenlijk zouden we
Aceh moeten boycotten uit solidariteit en principe, maar onze nieuwsgierigheid
wint het dit keer.
Want we lezen ook op diverse fora dat de mensen in dit deel van Sumatra ontzettend aardig en behulpzaam zijn. De natuur – buiten de stad - is er prachtig: de jungle is nooit ver weg. En tenslotte zouden we deze vakantie Sumatra gaan ontdekken dus kiezen we niet voor Java, de Molukken of Sulawesi. Mijn omslagdoek zit al bovenop in de tas.
Want we lezen ook op diverse fora dat de mensen in dit deel van Sumatra ontzettend aardig en behulpzaam zijn. De natuur – buiten de stad - is er prachtig: de jungle is nooit ver weg. En tenslotte zouden we deze vakantie Sumatra gaan ontdekken dus kiezen we niet voor Java, de Molukken of Sulawesi. Mijn omslagdoek zit al bovenop in de tas.
Vanochtend keek ik even hoe je een doek kan omslaan en in de spiegel keek een Carrie Mathison uit de serie ‘Homeland’ me aan. Spannend toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten