“Dit is mijn inspiratie.” Met een armgebaar wijst de
42-jarige Ikbal op de cottages van bamboo met vlak daarachter een waterval die van
een honderd meter hoge klif naar beneden stort. Op deze plek heeft hij acht
jaar geleden zijn ‘homestay’ gebouwd. ‘A unique, romantic and quiet place’ staat
er wervend op een sticker van zijn accommodatie. Hij wil wel even gaan zitten
om zijn verhaal te vertellen. “They call me mr. Blabla.”
Hoewel hij graag praat, is hij niet iemand die zich groter
voordoet dan hij is. “I don’t like people with a big ego.” Ikbal is geboren in
de buurt van de Harau Canyon in West-Sumatra. Veel verder is hij nooit geweest
en die behoefte heeft hij overigens ook niet. Als enige zoon met vijf zussen
(‘I’m almost a sissy, you know? Haha’) groeide hij op in een arm gezin. Er was
geen geld voor een studie, ‘only to give us food’. Op zijn veertiende verkocht
hij flesjes water of Fanta aan toeristen die hier dit prachtige stuk natuur
bezochten. Later werkte hij in een restaurant en ondertussen probeerde hij
zoveel mogelijk Engels te leren. “I become a local guide because I was the only
one who speaks English in the Harau Canyon.”
Hij had nooit kunnen dromen dat hij eens eigenaar zou zijn
van een homestay. “Toen ik als kind in het rijstveld werkte, dacht ik alleen
aan wat ik die avond zou eten. Ik had geen dromen voor de toekomst. Soms in de nacht word ik
wakker en kan ik niet geloven dat dit van mij is. Ik denk dan dat ik nog steeds
voor iemand anders werk. Niet zelf de baas ben.” Hij heeft geluk gehad, weet
Ikbal. Hij heeft heel veel te danken aan een Nederlands stel, Wim en Annemarie.
Zij bezochten het ecohotel waar Ikbal destijds werkte. Hij was al getrouwd en
had een dochtertje. Hij vertelde hen dat hij graag een eigen homestay zou
willen beginnen. “They didn’t believe me, but they visit my house en met my
family. They see how poor we were en when they leave, they cry.” De
Nederlanders besloten elk jaar 300 euro te geven zodat zijn dochter
uiteindelijk zou kunnen studeren. Inmiddels is Nagma vijftien jaar oud en helpt
ze in haar vakantie mee in de homestay, net zoals Ikbals vrouw, neven en broer.
Na de vakantie gaat ze naar highschool in Padang en daarna naar de
universiteit. “One day maybe she will be a assistent-piloot or flight
engineer.”
Van het geld dat Ikbal kreeg van het Nederlandse paar, kocht
hij telkens een stuk grond. Hij moest wel beloven dat het geld dat hij daarmee
zou verdienen, ten goede zou komen aan zijn kinderen. Kinderen, want inmiddels
heeft hij ook een zoon, Abdi. Een percentage van wat hij verdient met het
verhuren van zijn zeven cottages, komt volgens hem ook ten goede aan de lokale
bevolking in de Harau Canyon. “I’m happy when I can help people.” “Het is echt
belangrijk dat de mensen hier Engels leren spreken. Dit is een toeristische
spot, ze kunnen allemaal hier werk vinden wanneer ze het Engels beheersen. Dat
is een groot probleem in IndonesiĆ«: ‘less education’.” Hij vertelt dat hij
makkelijk al zijn geld kan investeren in zijn homestay door grotere en meer
bungalows te bouwen. Maar hij houdt vast aan zijn concept. Sinds vier jaar, hij
is acht jaar geleden begonnen met twee huisjes, schenkt hij drie tot vier
procent van zijn inkomen aan zijn dorp. Niet direct aan de ‘papa’ want anders
koopt hij er misschien sigaretten van. Maar geld voor educatie, schoenen of
kleding.
Met de Ramadan kocht hij bijvoorbeeld voor 1 miljoen roepiah
aan batik. Iedereen in de omgeving kreeg een nieuw shirt. “Toen ik tien was,
voelde ik me zo ongelukkig dat mijn vrienden wel met Idul Fitri een nieuw shirt
aan hadden en ik alleen een oud hemd. Iedereen moet er met het feest mooi uit
kunnen zien. Ik kan mijn business uitbouwen, maar het belangrijkste is dat de
mensen om me heen het goed hebben, beter. Ik herinner me nog goed hoor dat ik
een keer per maand kip at en nog nooit een glas siroop had geproefd. Daarom
koop ik siroop zodat iedereen in het dorp dat ook kan drinken.”
“Als ik dood ben, hoop ik dat mijn droom is uitgekomen: dat
de mensen in de Harau-village Engels spreken en werk hebben.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten