De Dourovallei is echt heel mooi. Groene, glooiende hellingen en daar tussendoor de rivier Douro. Het doet me denken aan de omgeving rondom de Rijn in Duitsland. Maar in mijn herinnering is het daar druk op en langs de rivier. Met boten, met terrassen langs het water. In Peso da Regua zijn er vooral wijnboerderijen langs het water; even je voeten in de Douro verkoelen, zit er niet in. We krijgen de tip om het plaatsje Pinhao te bezoeken. ‘De mooiste stad aan de Douro.’ Er blijkt een trein langs te gaan. Als we daar een wijnproeverij doen, kunnen we ons (met de trein) terug laten rijden.
De volgende morgen maant de stationschef ons tot haasten want op spoor 1 komt zo de trein naar Pinhao aan. Het is ongeveer een half uur rijden, de trein rijdt vlak langs de rivier. Mooi! Ik stuur een appberichtje naar onze Amerikaanse vriend Ray met wie we regelmatig reizen. Hij houdt ook van treinreizen; deze tocht zou hij zeker waarderen!
Pinhao blijkt net als Peso da Regua een ministad te zijn, al heb je hier langs de rivierkant wel volop keus om een boottocht te maken met ouderwetse boten, de barco rabelo, waarmee de vaten port werden vervoerd. Bij een porthuis proberen we een rondleiding te organiseren maar de Engelstalige gids is niet eerder dan 17 uur beschikbaar en kort daarna gaat onze trein, dus dat halen we niet.
Het is pas elf uur. Hoe komen we in hemelsnaam onze tijd door? Het dorp hebben we al een paar keer van links naar rechts en terug gelopen.
Gelukkig vinden we een terras (van een hotel nota bene) waar ze een lunch serveren. Daarna zoeken we een plekje langs de waterkant in de schaduw waar we heerlijk lui rondlummelen. Het is onthaasten pur sang. Zelfs het werk raakt op zo’n dag op de achtergrond.
Tot dan toe zijn we allebei regelmatig met werk bezig geweest. Omdat we in de steden vrijwel altijd over wifi beschikken, is het moeilijk om werk te negeren. Op verschillende manieren word je er wel mee geconfronteerd. Het maakt me wel weer duidelijk hoe makkelijk het is om het ‘thuiswerken’ vanaf een andere plek te doen dan je huis.
Over een andere plek gesproken: morgen rijden we door naar Coimbra, een studentenstad die zich halverwege Porto en Lissabon bevindt. Hoewel we allebei altijd erg genieten van natuur, gaan onze ogen glinsteren als we in een stad zijn. Zeker na deze twee dagen van pure rust. We zijn wel weer toe aan een beetje hectiek. Dat ik de volgende dag in de brandende zon, met blaren aan beide voeten, pijnlijke spieren van het lopen tegen hellingen op en af nog met weemoed terug zal denken aan die lieflijke straatjes langs de Douro, kan ik dan nog niet bevroeden. Tot gauw!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten