Mister Rodrigo

Onze rondreis over Sri Lanka bevalt uitstekend. Het is een land met een prachtige natuur, rijstvelden, oerwoud, bergen met op de hellingen donkergroene theeplantages en bovenal zijn de mensen ontzettend aardig. Een chauffeur rijdt ons naar de plekken die we als toerist moeten zien. En omdat er weinig toeristen zijn (na de bomaanslag in april 2019 mijden toeristen Sri Lanka) is het overal heerlijk rustig. We hebben wel een klik met de chauffeur, mister Rodrigo. Bij onze ontmoeting op het vliegveld gaf hij aan dat we hem zo kunnen noemen. Totdat we er achter kwamen dat het zijn achternaam is; zijn voornaam is voor ons bijna niet uit te spreken. Sindsdien noemen we hem mister Rodrigo.

Als je tien dagen met elkaar optrekt, heb je het ook wel eens over privezaken. Zo zal hij zijn twee zoons niet dwingen om een baan of studie in het buitenland te zoeken, maar wat hem betreft is hun toekomst niet in Sri Lanka. Er is nauwelijks goed werk te vinden en men moet hard werken voor een sober leven. Hij is als gids/chauffeur vaak weken van huis maar iedere maand is het geld op, aan het huishouden, gewone zaken. Uit eten gaan met het gezin is een weelde die hij zich niet kan veroorloven. Een keer per jaar nodigt hij vrienden uit voor een etentje thuis, maar dat kost best veel geld, zegt hij. Zijn favoriete shirt is een hemd dat hij van Franse klant heeft gekregen, dat de zool van zijn schoen af en toe dubbel slaat omdat die los zit, deert hem niet.

Mister Rodrigo geeft ons allerlei tips mee en adviezen wat we beter wel of niet kunnen doen. ‘Niet ’s avonds op het strand lopen, hoor’, is er 1. Of ‘doe je andere schoenen maar aan want we moeten behoorlijk klimmen’. In ons reisprogramma zijn verschillende excursies opgenomen, maar elke dag biedt hij wel een of twee optionele uitjes aan. In plaats van een bezoek aan een tempel die druk wordt bezocht (ook door lokale mensen) biedt hij aan om naar een andere tempel iets buiten de stad te rijden die bovendien uit de 12e eeuw is maar minder bezoekers trekt. Na een dag van trappen lopen (de tempel bevond zich bovenop een rots), ons langs rotsformaties wurmen in de volle zon, gaf hij aan dat we eventueel tijd zouden hebben voor een massage. ‘Niet je op het strand laten masseren van de week, die dames doen maar wat’, is weer zo’n advies. Zo werden we in een ayurvedische kliniek onder handen genomen door dames met behoorlijk sterke knuisten. Tjonge, dat was zeventig minuten hard werken voor mijn lijf! Wel heerlijk geslapen trouwens.
Eergisteren vertelde mr. Rodrigo dat zijn moeder onwel was geworden en in het ziekenhuis was opgenomen. Ze woont sinds de dood van haar man bij hem in huis. ‘Dat is het minste wat ik voor mijn moeder kan doen’, vertelde hij. Na wat telefoontjes met het thuisfront besloot hij gisteren toch de reis af te breken en naar huis te gaan. Een collega kwam met de bus over (van 07 tot 18.30uur onderweg naar Bandarawala waar we op dat moment waren) om hem te vervangen. Wij kregen nog een aantal adviezen mee, zijn collega werd verteld waar hij ons naar toe moest brengen en toen was het tijd voor zijn nachttrein naar huis. Dan kon hij ’s ochtend gelijk naar het ziekenhuis.
Het was alsof we afscheid namen van een familielid. Mister Rodrigo, bedankt voor al uw goede zorgen voor ons, alle mooie verhalen over Sri Lanka en alle keren dat u ons fruit liet proeven, een glaasje arak aanbood, een taartje voor ons kocht en zoveel mooie plekken liet zien!