De straten in de steden ogen typisch Aziatisch: veel telefoonwinkels, verkooppunten in witgoed en eethuizen, alle natuurlijk met schreeuwende reclameborden boven de gevel. Alleen zijn de mensen in Sri Lanka niet te vergelijken met bijvoorbeeld Indonesiers. Zo had ik in een restaurant mijn bord niet helemaal leeg gegeten. In Indonesie stelt men geen directe vragen; hier keek de ober mij vragend aan “Vond je het niet lekker?” Tot nu toe is de ervaring dat mensen in Sri Lanka open zijn en vrij direct. Iedereen die maar iets verdient aan het toerisme, vraagt ons hoe wij het vinden. Of wij Sri Lanka mooi vinden en misschien nog eens terug willen komen. De burgeroorlog tussen de Tamil-strijders in het noorden,die onafhankelijkheid nastreven, (1983-2009) heeft het land jarenlang in een houdgreep gehouden en de toeristen weggejaagd. Ook dit jaar nog kwam Sri Lanka in het nieuws door bomaanslagen.
Als gevolg daarvan zitten de hotels zonder gasten en worden buitenlanders met open armen ontvangen. Onze chauffeur en gids mister Rodrigo bemoedert ons enorm. Ons reisprogramma is al best gevuld maar voor de tussenliggende vrije uurtjes heeft hij talloze originele ideeen. Gisteren stelde bij voor de lunch te gebruiken in een dorpje. Uiteindelijk werden we met een ossenkar gereden naar een dijkje waar een man ons verder door de rijstvelden loodste naar een catamaran (lees: een gammel houten staak met gaten erin die in balans wordt gehouden door een balk aan de andere kant) naar de overkant van de rivier werden gevaren. In een lemen huis met rieten dak stond de lunch gereed. Echt heerlijk, veel groentengerechten en gedroogde visjes. De vrouw des huizes liet nog zien hoe zij rijst ontdoet van het vliesje. Ik mocht het van haar ook proberen. De ebbenhouten stok was behoorlijk zwaar en waar zij met een nonchalante zwiep de stok omhoog gooide, leek ik niet hoger te komen dan een paar centimeter boven de kom. In zo’n ‘hut’ lijkt het leven overigens heel eenvoudig. Waar maak ik me eigenlijk soms druk over? Waarschijnlijk ken je dat gevoel wel.
Enfin, voor vandaag had mr. Rodrigo ook een verrassing. De oude stad en opgravingen bij Polonnaruwa liggen in een vrij uitgestrekt gebied dat uitstekend te bezoeken is met de fiets. Het kaartje van 25 dollar kregen we mee; over 3 uur zou hij ons weer ophalen. Met de wind in mijn haren fietste ik tevreden over de snelweg, aan de linkerkant hier he! Bij de toegang hield een man mij aan, ik dacht dat het de controle voor de kaartjes was en pakte mijn tas al. Het bleek echter een gids te zijn die voor een gering bedrag ons door de oude stad zou leiden. Ik probeer altijd eerst vriendelijk dat soort hulp af te wimpelen, maar vaak helpt het alleen om verder te gaan.
Ik sprong weer op de fiets en reed door naar de echte controlepost. Daar kon ik mijn kaartje niet vinden! We besloten weer terug te gaan naar het punt waar onze chauffeur ons had afgezet, bij een winkel in houtsnijwerk. Daar besloot iedereen mij te helpen met zoeken. Ik was daar ook naar het toilet geweest dus met de eigenares ging ik terug. In de winkel werd mijn kaartje ook niet gevonden. De eigenaar bood aan mij naar het hotel te brengen zodat ik kon kijken of de kaart wellicht in de auto lag. Met een tuktuk gingen we op pad. De chauffeur, die net een dutje probeerde te doen, werd erbij gehaald zodat we in de auto konden kijken. Ook niet. Met tuktuk en auto weer terug naar de winkel waar mijn fiets stond. Er zat maar een ding op. Onze steun en toeverlaat mr.Rodrigo zou een nieuwe kaart kopen voor me. Ondertussen kregen we van het Personeel een kop thee aangeboden. Om ons heen zaten vijf nieuwsgierige oude mannen, tuk op een verzetje. Een uur later dan gepland stonden we weer voor de controlepost bij de ingang. Bij de kassa lachtten ze me uit. “Kom je uit Holland? Dan ben jij degene die haar kaart kwijt is, haha.” De man die zich eerder had aangeboden om me te gidsen, zag ik nergens. Als in een droom zag ik mij hem mijn kaart overhandigen omdat ik dacht dat hij de controleur was. Omdat ik gauw weg wilde van die opdringerige man, had ik mijn kaart niet terug gepakt. Tja, tegenover zoveel behulpzame mensen is er altijd wel een die zijn kansen benut en er niet aan denkt om die eigenwijze tante haar kaart terug te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten